# Θερινόν Πρελούδιον#

Τραγουδώ λατρεμένους μου στίχους..
στα παλιά μου λημέρια γυρίζω...
στην ακτή φορεμένη παιδίσκη..
λακριντί με τους γλάρους ανοίγω
στους αφρούς τους λευκούς να βαφτίζω..
αθωότητας βράδια ονείρων..
να γευτούνε τα βλέφαρα πάλι..
εμορφάδα της νιότης στο χρόνο..
συγκατοίκηση πάλιν γυρεύω
λοιμικής πολιτείας μακρόθεν 
κι αν χαμένοι γυρολόγοι διαβάτες γυρνάμε
μες στης πόλης το μούχρωμα μόνοι
η καρδιά φορεμένη μη με λησμόνει
στον παιδότοπο αντάμα επιστρέφει...
<< Στο ακρογιάλι πως λάμπουν τα κάλλη
μιας Αυγουστιάτικης θείας βραδιάς..
και το φεγγάρι πως λάμπει με χάρη
και πόθους μύριους σκορπά στην καρδιά>>
στο σεκόντο η ψυχή ακουμπισμένη..
<< Ω νυχτιά! ω νυχτιά μαγεμένη !
μη βιαστείς ξανά να μερώσεις 
στη δροσάτη σου νανούρισέ μας αγκαλιά..
και κοίμησέ μας στη ζεστή σου σιγαλιά..>>
Ο απόηχος χαϊδεύει τ' αυτιά τρυφερά
δροσοσταλιές την ψυχή μου ποτίζουν
στων τραγουδιών τα αυτοσχέδια
στιχάκια..μαγικές οι νυχτιές μας εμοιάζαν...
μελωδίες καντάδας στο φεγγάρι τα βράδια..
τον αγέρα να σκίζουν..μάτι δεν κλείνει
και η πλάνη ουράνια παλάτια εχάριζε τότες..
εκεί..μες στου βράχου τα πέτρινα σπίτια
κατασκηνώσεις το ''εμείς'' που μας μάθαν..
ήταν χρόνια πριν που ελουστήκαμε αντάμα
στα βραχώδη ακρογιάλια της Μαρώνειας...
Μακρινές διαδρομές μου ονείρου...
σ' αστροφώτιστα κελάρια του νου μου...
το καράβι συχνά επιστρέφει...
Τι χάρες έχει η ζωή με σπουδάζεις..
Θεέ μου ! τις γνωρίζω από μέσα...
πάντα ο νους μου στα παλιά λογυρνάει
στα καντούνια του κόσμου
του τρανού..τα ταξίδια κι αν κάνω..

.
# Θερινόν Πρελούδιον# - σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Να βρεθούμε και πάλι γυρεύω...
λοιμικής πολιτείας μακρόθεν...
Μη χαθούμε..το όνειρο μην αποθάνει...

Εξαιρετική χορωδία Τυπάλδου!!!
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

................................................................................................................................................................