''ΠΕΘΥΜΙΕς''..

Πιότερο απ' όλα αν με ρωτάς
εκείνο που πεθύμησα 
σ' εκείνα του Καλοκαιριού..
είν' η ξυπολησιά μου...
σαν το μελίσσι που σε πανηγύρι γύρης χύνεται.. 
μικρά παιδιά ..νέοι..παλιοί..
ο καθένας μερτικό για να γευτεί..
λίγο για να φορέσει Καλοκαίρι..
να ζεσταθούν τα δάχτυλα απ' το χώμα το καυτό
να νιώσουνε την κάψα του..
πριν έρθουν και προλάβουνε οι αέρηδες οι δυνατοί..
τ' Αυγούστου τα μελτέμια..
με βήματα γοργά να οδηγήσουνε 
στου Φθινοπώρου τις βροχές
 και τα χρυσά τα φύλλα...

Ένα πανηγύρι αλλιώτικο..
ο ήλιος είν' στα κέφια του..εκείνα τα μεγάλα.. 
Βιβλίο της μνήμης μου χρυσόδετο
γεμάτο χρώματα παλέτας είν' Καλοκαιριού..
το πράσινο των κάμπων του μικρού χωριού.. 
μα και το μπλε της θάλασσας που ήταν κρυφή λαχτάρα.

Στης << ευτοπίας>> μου το καταφύγιο αδιάλειπτα ..
θαμώνας επιστρέφοντας να γίνομαι ποθάω...
οι πεθυμιές..καράβια με πανιά αβούλιαχτα.
μες στου μυαλού τις θάλασσες στο χρόνο ταξιδεύουν...

  ''ΠΕΘΥΜΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................