''ΜΟΙΡΑΙΕς''

φωτο : από το διαδίκτυο

Άλλοι τις λένε δυνατές
σαν τοίχος απροσπέλαστος γυναίκες.. 
κι άλλοι μοιραίες τις ονοματίζουνε
είναι που δεν χωρέσανε ποτές..
μες στα στενά τους παντελόνια..
κι εγώ σου λέω η ενσυναίσθηση
το όπλο τους στο στήθος... 
Ψάχνουν αγάπης αφορμές
να καταχτήσουνε το αδύνατο
χορούς να στήσουν στο φτερό του καρχαρία
σταλάζουν φίλτρα ομορφιάς
το χώμα να ποτίσουν..
ρίχνουνε σπόρους στα παράθυρα
προσμένοντας το ράμφισμα
κι ας μην το μαρτυράνε..
Σαν γίνεις η περικοκλάδα τους
γίνονται τοίχος για τα σε...
τους κλώνους σου στηρίζουν..
τι ομορφιά! να τους τυλίγεις το κορμί
περιδιαβαίνοντας
να γίνεσαι το πρωτοβρόχι του Φθινόπωρου
το νοτισμένο να υγραίνεις χώμα...

''ΜΟΙΡΑΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

''ΚΙ ΕΞΩ ΘΑ ΒΡΕΧΕΙ''

έργο : Ρενε Μαγκριτ

Κι έξω θα βρέχει...
κοίτα με..
δεν τη φοβάμαι τη βροχή
κι ας είν' βροχάρης μήνας..
Στο παραθύρι μου τον τσίγκο θα χτυπάς..
βροχή εσύ..να βρέχομαι απ' τις σταλαγματιές..
δάκρυα να μη λυπηθώ.. στις μελαγχολικές
τις νύχτες του  Νοέμβρη..
Ποιός τάχατες την πόρτα δεν θα άνοιγε..  
ποιός θα τολμούσε να περπάταγε
στης νύχτας την ομίχλη μοναχός ? 
Κέρασμα ήταν τα νυχτερινά σου τα φιλιά..
φλόγα που ακόμα καίει σιγανά..  
φωτίζει την αντάρα της καρδιάς μου..
  Δεν ήσουνα αγάπη εσύ..
απ' τις ζωγραφισμένες στα βιβλία με τα άρλεκιν..  
το δικό σου ημερολόγιο συμβάντων των ερωτικών.. 
χρυσόδετο..μουσειακό..βιβλίο ακριβόδετο..
κραυγή ζωής..
πνοή ανάσας στο βυθό..  
Χρίσε με..βάφτισέ με όπως θες..
μάγισσα..Κίρκη..πρωθιέρεια του έρωτα για σε..
μάγια να στείλω να σε δέσουν στο νησί μου.
Αγάπα με..
μη φοβηθείς την τρικυμία της ακτής..
σωσίβιο θα ρίξω το κορμί..για να πιαστείς..
ποιός ξέρει τάχα αν θα σωθώ
απ' το ναυάγιο ετούτο?

'' Κι έξω θα βρέχει'' - Σοφία Θεοδοσιάδη ..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΕΡΙ ΦΑΣΜΑΤΟς''

Έρωτας δεν προέκυψε..
πάθος ουδέ ευρέθη
στα χρόνια που εμαθήτευες
στο μάθημα χημείας..εις την Φυσικήν
το φλερτ σου εκ του μακρόθεν
μα στης ζωής τα χρώματα
φάσμα υψηλής ανάλυσης
μίξεις αγνώστων υλικών
ερώτων..αποτυχιών..
εκαλλιγραφήθη εντέχνως.
εις το φυλλάδιον αναλφαβητισμού..
δεν εκαταχωρήθης...
Του έρωτος το φάσμα σου..
των πόθων των κρυφών σου
μελέτη διπλωματικής
έρευνας επιπόνου
δύσκολο μάθημα για εσέ
η Φασματομετρία...

Βουτώντας για κοχύλια εις τους βυθούς
για τύπους ακαταλαβίστικους..
ο χρόνος μετρημένος...
σκληρό το πείραμα στα έμβια
οι αναλύσεις σου ασύμμετρες
των άκαμπτων αντοχών σου..
Μαγνητισμένη επαραδόθης άλλοτε
στο φάσμα το υπέρυθρον
στης φύσεως..στου έρωτος για την ζωήν
του φάσματος υπήρξες θιασώτης..
σ' ακτίνα αφέθης και αμαχητί
εκεί που η ψυχή σου εθερμάνθη...
εντρύφησες στον τύπο και θαρρώ
της Αστροφυσικής..
είναι που παιδιόθεν βλέμμα αχόρταγον
στης Ανδρομέδας..
στου ουράνιου θολώματος
στας ακτινοβολίας τας λαμπράς
διόλου δεν εφείδου...

''ΠΕΡΙ ΦΑΣΜΑΤΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ''

Έτσι να τ' ονειρεύεσαι δάσκαλε το σχολειό σου
φωλιά πουλιών να μοιάζει σε ψηλό κλαρί
ζεστό σαν θερμοκήπιο..άνθια φυτά ν' ανθίζουν
σπηλιά που στάλα στάλα η γνώση της
να χτίζει σταλαχτίτες..
Θέλει φαντασία..όραμα..
φλόγα η καρδιά σου δάσκαλε
σπίθες ν' ανάβει στις ψυχές
τα μάτια να φωτίζει
σαν δίνεις φως στα μάτια τους
τον κόσμο τους φωτίζεις...
Μην φοβηθείς..και κοίτα μην κιοτέψεις
τ' απλά τα καθημερινά..
απ' έξω απ' την έδρα σου..εκεί να τα αφήνεις..
γιατί είσ' άνθρωπος..λυγάς..μα
εδιάλεξες  δρόμο δύσβατο
δέντρα για να φυτέψεις.
Θα 'ρθουν πολλοί και θα σου πουν
για να σε διαβάλλουν..
κορώνες μύριες και ρατσιστικές
θα θέλουν να σκορπίσουνε το θάμπος..
Μα εκεί στο προσκλητήριο το πρωινό
θ' σ' απαντήσουν οι ψυχές:

Με λένε Μαρία..εμένα Φατμέ..
Χασάν με λένε κύριε..εμένα Ευγενία
Ήρα με λένε εμένα κύριε..
κι εμένα Γιόχαν..Τομ
και σας καλημερίζω..
Δύναμη βρες και σώπασε
εκείνη την άγρια φωνή
που σιγανά σου ψιθυρίζει..
ξένος δεν είναι πια κανείς..
εθήλασαν οι άνθρωποι 
το ίδιο γάλα της βροχής..
αντίκρυσαν το ίδιο ουράνιο τόξο..
Μια αγκαλιά ζητούνε τα παιδιά
και κράτα τους το χέρι!

''ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ''

Γι αυτό αγάπησα τον άνθρωπο
είναι που το τραγούδι του
ήρθε αηδόνι κι εκελάηδησε
εράμφισε το τζάμι της ψυχής μου..
Από όλα τα πετούμενα του ουρανού
εκείνο της αγάπης το πουλί
έκλεψε την καρδιά μου
αφήνω τις νυχτιές το παραθύρι ανοιχτό
δεν τους φοβούμαι τους ληστές
έρχεται απρόσμενα απλώνει τα φτερά..
φυλάει στο μαξιλάρι μου
πιάνει εκείνον της αγάπης το σκοπό
μαγεύει και τους κλέφτες..
στέκονται ακίνητοι..μελαγχολούν
τα σχέδια τους κλέβει..

''ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΥΠΕΡΧΕΙΛΗΣΗ''

Το σάλπισμα το εντός σου εκκωφαντικό
κραυγή..χαράζει τον αγέρα στις νυχτιές σου.
Δε λιάζεσαι σε στέρφα βιογραφικά
σε πλούσια που η λάμψη τους θαμπώνει.
μια διδαχή σ' ακολουθεί 
σε πόλεις σαν διαβαίνεις..σε σοκάκια:
''Η υπερχείληση του Εγώ
αδειάζει το της γνώσης το ποτήρι''..
στα σκοτεινά κελάρια  τριγυρνάς
να σε μεθάνε οι φωνές..
των μαγεμένων στίχων..
Και δραπετεύεις από τ' άψυχο χαρτί

αδυνατείς να αναγνώσεις
δεν είναι που δηλώνεις ''αντιστάρ''
είν' διαβατήρια ζωής τα αποχτήματα
είναι που οι πομφόλυγες
εσένα σε τρομάζουν..

είναι που ψάχνεις ταύτιση

γιορντάνια βιογραφικά
στολίδια κρεμασμένα στο λαιμό τους

να 'χουν για χάντρες γνώση..επίγνωση

άρνηση αλαζονείας..
Έρχονται και σε συναντούν

στίχοι ..στιχάκια και πεζά

ατάκτως ερριμμένα

παλιά τους τέχνη κόσκινο
σ' αυτολατρείας και ναρκισσισμού

τη μέθη τους να επιζητούν

στα σκαλοπάτια αυτοπροβολής

λέξεις στραμπουληγμένες..

Χοντροκομμένη η συρραφή

χοντρό και το βελόνι

ανοίγει τρύπες στην ψυχή

στων εργατών της ποίησης

που ζούνε στο λυκόφως..
ξυπνούνε από βάθη μυστικά
ζητούν το μερτικό τους...

''ΥΠΕΡΧΕΙΛΗΣΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

............................................................................................................

''ΟΙ ΝΥΧΤΕς ΜΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝΕ ΛΕΒΑΝΤΑ''

Οι ακυβέρνητες οι σκέψεις μου
τη μνήμη αποπλανούνε στα σκοτάδια
στης κάμαρας στο θάμπος των κεριών..
εκεί στο κασελάκι το παλιό..
τα σακουλάκια τα αρωματικά 
του Έρωτα..
όμορφα..ταχτοποιημένα από παλιά..
βελούδινο το κορδελάκι τους φορούν..
φερμένο λες..
κειμήλιο απ' των Σαφαβιδών 
των Σάχηδων τα μέρη..
Είν' κι ένα..αδίσταχτο..τολμά
μες στων ερώτων τις ρωγμές
φρεσκοκομμένη ντύνεται τη μυρουδιά..
του κήπου κλέβει αξημέρωτα..
την κάμαρα με αρώματα γεμίζει...
Λεβάντας χρώμα συλλεγμένο μαγικά..
οι Έρωτες που με πλανέψανε..
που φόρεσα ηδονικά..
λεηλασίες μου στα χρόνια... 

Δεν το φοβάμαι αυτό το χρώμα 
το μαβί σου που σκορπάει
κι εσύ νυχτιά μου να χαρείς
μη με κοιτάς που λιώνω
τις αμαρτίες μου ξεπλένω 
πα στα βράχια των ονείρων
των Κυκλάδων σου
όντας τα βράδια μου..
οι νύχτες μου μυρίζουνε λεβάντα..
Μυρίζουν ευτυχία οι τοίχοι της καρδιάς..
ακουαρέλες βάφονται απαλές..
είναι το σικλαμέν σοφίας του έρωτα
έχει το χρώμα της ψυχής σας
εκειό που μου χαρίσατε ατσιγγούνευτα......
αξόδευτο εντός μου παραμένει........
Με το αύριο να μη συνομωτείς
είν' συνομώτης του ποτές..
κάλιο με τραυματίες έρωτες
το γλυκοχάραμα στην κλίνη να σε βρίσκει..
παρά μονάχη..αμετανόητη
να ξεχαστεί η ανάγκη σου ν' αγαπηθείς
η σάρκα διψασμένη να κοχλάζει..

''ΟΙ ΝΥΧΤΕς ΜΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝΕ ΛΕΒΑΝΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ''

Μ' ένα σακίδιο παραμάσχαλα 
από το πλαστικό τραπεζομάντηλο
της νόνας της σοφής σου
και ένα χειροποίητο ποδήλατο
με ξύλα και καδρόνια από δρυ
με αγάπης κόλλα κολημμένο
από τα χέρια τα ''χρυσά''
του ένδοξου παπού σου
ξεκίνησες ορμώμενη 
στην πολιτεία να βρεθείς
να χρωματίσεις βράδια Κυριακής
Δευτέρες ν' αγοράσεις.. 
Μπαγκάζια είχες λιγοστά
τους πύργους που εκουβάλησες
μέσα απ' τα παραμύθια..
βιβλία είχες λιγοστά
του Οργανισμού Εκδόσεων
Διδαχτικών βιβλίων..
Μικρά τα περιθώρια
στοχευμένη η ανάγνωση
στοχευμένες κι οι ιδέες..
Υπουργείο λέγονταν αυτό
Θρησκευμάτων και Παιδείας..

Μα εσύ ατίθασα..ανυπόταχτη
τους ρόλους τους διακριτούς
από παιδί ..σου δίδαξαν
 σοφά να ξεχωρίζεις....
Βιβλία αγόρασες φτηνά
από πάγκους απλωμένα
κιτρινισμένο το εξώφυλλο
χρυσόδετες..πολύτιμες σελίδες...
Μη με ρωτάς που έφτασες
μη με ρωτάς που πήγες
πτυχία δεν κορνίζωσες
σ' εβένινα γραφεία..
μες στα συρτάρια σου τα φύλαξες
τη γνώση στη σκια να σεργιανίζουν..
Τον Θεό σου τον εσπούδασες
όχι μον' σε τρούλους
στις ψηφιδωτές τις εκκλησιές
στα πεζοδρόμια της ζωής
εκεί που χτίκιαζαν οι άστεγοι
κι η φτώχεια 
τα κορμιά τους τυραννούσε..
εκεί που η κόρη στο ποτάμι έσκυβε
κουβάδες να γεμίσει..
να ξεδιψάσει και τα ζα
κι αυτή να ξεδιψάσει..
Δεν είσαι ήρωας εσύ..
αντάρτισσα δεν είσαι
μιας ανυπόταχτης παιδί
μάνας που σε ανάθρεψε
και σου 'δειξε το χωματένιο δρόμο..
σου 'μαθε το καρβέλι να εκτιμάς
χωρίς το παντεσπάνι
τα ροζιασμένα χέρια της
εθύμιζαν τα βάσανα
μιας χώρας ροζιασμένης..
ο αγώνας μοιάζει άνισος
το διακύβευμα της ποδηλάτισσας 
για εσέ ..τρανό..μεγάλο!

''ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

''ΑΓΕΡΑς ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟς''

art : Elizabeth Adela ( 1859- 1912) , φύλλο.

Δεν διαμαρτύρομαι
που σουρουπώνει από νωρίς..είναι
 που ο αγέρας του Φθινόπωρου
σκορπά το φως το ιλαρόν
μακριά το παρασέρνει..είναι
στα φύλλα χάμω..καταγής
το όνειρο του θέρους που σκορπιέται..
Μα εκείνο το άταχτο παιδί
αδίσταχτα στην πόρτα καρτερεί
εντός μου πλατσουρίζει..
τα ξεβρασμένα φύκια οι θάλασσες ..
στα πόδια μου τυλίγουν..
κιτρίνισαν τα φύλλα στην κληματαριά..
οι γερανοί το δρόμο πήρανε του γυρισμού..
Μα εμέ το βλέμμα χάνεται
στα δάση σου..στης απουσίας σου
στο απέραντο γαλάζιο σεργιανίζω..
δε με αφήνει να παρασυρθώ 
μη να μελαγχολήσω..
ο απόηχος από τα Καλοκαίρια μας 
με προσκαλεί να ημερέψω..
Δεν ημερεύουνε οι άνθρωποι..
με καμουτσίκι και το πρέπει
με το ονείρεμα ημερεύουνε
με τα γιορντάνια στα μαλλιά
τις νύχτες..σαν φεγγάρια κυνηγούνε..

Μη μου φωνάζεις..άσε με
στης προσμονής το δρόμο
Φθινόπωρο είναι πάλι μη μου λες
και συγκεντρώσου..συγκροτήσου..
σκύψε μέσα σου..
πάρε μολύβι και χαρτί 
και απολογισμούς ..
προγράμματα στοχάσου..
Πάψε να μου φωνάζεις..
δεν το λησμονώ..
θα γίνουν και τα ''πρέπει''..
τώρα ονειρεύομαι ακόμα εικόνες
 πια περαστικές..
το πεφταστέρι στους μπαχτσέδες σου
ταξινομώ μες στης ψυχής τ' ανήλιαγα..
απόθεμα αμπαρώνω..
τώρα που τρέμουνε τα φύλλα
πήρανε το δρόμο τους του ταξιδιού..
ταξίδια απλήρωτα..ακριβά
ο νους μου σχεδιάζει..
και μη θαρρείς
τα ακριβότερα απ' όλα τα ταξίδια
 είν' του νου..στη χώρα των παραμυθιών
στου Οδυσσεβάχ τη χώρα.. 

''ΑΓΕΡΑς ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΥΡΩΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ''..

art: Dorina Costras

Πως με μεθάνε όντας γυρνώ
μες στα παλιά λημέρια
προσκυνητής στις γειτονιές
μπαχάρια ..εικόνες..αρωματικά.
αισθήσεων οι μύστες....
Μ' αρέσουνε τα μαγειρέματα..
σαν η καρδιά  βγαίνει γι αλήτεμα
στων ξενυχτιών τα βράδια
και γενικώς και ειδικώς 
εδέσματα γητευτικά...
στιχάκια μαγειρεύω ..
λέξεις ζυγίζω μες στη ζυγαριά
η ομηρία των λέξεων
το νου μου κυριεύει....

Λένε πως φτιάχνω σουτζουκάκια
με το κίμινο λαχταριστά 
μα απ' όλα μου τα μαγειρέματα 
το πιότερο απ' όλα αγαπώ
όταν σκορπίζω τα μπαχαρικά
στο μείγμα της καρδιάς μου..
κανέλλα δυόσμο και βασιλικό
η σάλτσα μου κρυμμένο να 'χει μυστικό
στο διαλεχτό βαζάκι.. 

Κι όταν οι οπώρες φθίνουν μα όχι το μυαλό
στις λαϊκές τις αγορές
στιχάκια στα παζάρια αγοράζω..
στου Αλ- Χαλίλι δεν ευρέθηκα
στους πάγκους ν' αγοράσω μπιχλιμπίδια
μα εθήτεψα στα πανηγύρια του χωριού
αρώματα αγόρασα ακριβά
στις μουσικές του κόσμου..

Στολίδια..μπιχλιμπίδια και διαμαντικά
στα χέρια τα δικά μου δεν ταιριάζουν
τράχεψαν τ' ακροδάχτυλα
στις φυλλωσιές σαν κρύβομουν
συλλέγοντας..προσκυνητής......
κίτρινα ηλιοτρόπια..
τα μαγιοβότανα..
στου ριγανόκαμπου τις αυλακιές
εμύρωσαν τα δάχτυλα
θάβοντας την ασχήμια...
σε άλλα  χέρια τα διαμάντια σεργιανούν..
σκιάζομαι στο αντίκρυσμα
την όρασή μου τη θαμπώνουν..
την τυφλώνουν.. 

Το κομποσκίνι που μου εχάρισες φορώ
η μνήμη μου δε μ' απατά
μες στα χωράφια στους ηλίανθους 
του μέλλοντός μου ξωτικό
ανίδωτο εσκόρπισες μυρωδικό
φοβούμαι μην το χάσω..
εράντισες..εμύρωσες 
τον ήχο της ψυχής μου..
Πόσο μ' αρέσουνε τα μαγειρέματα
θρέφουν το νου και το κορμί
λιπαίνουν τις ψυχές αγαπημένων...

''ΜΥΡΩΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,