''ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ''

Έτσι να τ' ονειρεύεσαι δάσκαλε το σχολειό σου
φωλιά πουλιών να μοιάζει σε ψηλό κλαρί
ζεστό σαν θερμοκήπιο..άνθια φυτά ν' ανθίζουν
σπηλιά που στάλα στάλα η γνώση της
να χτίζει σταλαχτίτες..
Θέλει φαντασία..όραμα..
φλόγα η καρδιά σου δάσκαλε
σπίθες ν' ανάβει στις ψυχές
τα μάτια να φωτίζει
σαν δίνεις φως στα μάτια τους
τον κόσμο τους φωτίζεις...
Μην φοβηθείς..και κοίτα μην κιοτέψεις
τ' απλά τα καθημερινά..
απ' έξω απ' την έδρα σου..εκεί να τα αφήνεις..
γιατί είσ' άνθρωπος..λυγάς..μα
εδιάλεξες  δρόμο δύσβατο
δέντρα για να φυτέψεις.
Θα 'ρθουν πολλοί και θα σου πουν
για να σε διαβάλλουν..
κορώνες μύριες και ρατσιστικές
θα θέλουν να σκορπίσουνε το θάμπος..
Μα εκεί στο προσκλητήριο το πρωινό
θ' σ' απαντήσουν οι ψυχές:

Με λένε Μαρία..εμένα Φατμέ..
Χασάν με λένε κύριε..εμένα Ευγενία
Ήρα με λένε εμένα κύριε..
κι εμένα Γιόχαν..Τομ
και σας καλημερίζω..
Δύναμη βρες και σώπασε
εκείνη την άγρια φωνή
που σιγανά σου ψιθυρίζει..
ξένος δεν είναι πια κανείς..
εθήλασαν οι άνθρωποι 
το ίδιο γάλα της βροχής..
αντίκρυσαν το ίδιο ουράνιο τόξο..
Μια αγκαλιά ζητούνε τα παιδιά
και κράτα τους το χέρι!

''ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,