'' ΡΟΔΟΝ ΤΗς ΔΑΜΑΣΚΟΥ''

Σαν μυθικό τριαντάφυλλο
το άρωμα απ' τη νιότη μας
αιθέριο έλαιο ρόδου Δαμασκού
σταλάζεται η στιγμή σου εις το λαιμό μου..
αγήραντη τη θύμηση κρατεί
στο δέρμα αποστάγματα
των ακροδάχτυλών σου..
Αχ! πως με τυραννούνε ανελέητα
προφάσεις αιτιώνονται
έρχονται και ξανάρχονται
στο παραθύρι μου οι φτερούγες σου
την κάθαρση στης λησμονιάς αμφισβητούν
χοές στον έρωτά σου απαιτούνε.
Αδύναμη ν' αντισταθώ
στα ρόδα..στα ηλιοβασιλέματα..
που εγιόρτασαν αντάμα οι ψυχές μας
ένα τραγούδι με τρεμάμενα τα χείλη τραγουδώ..
''είναι γιατί πολύ μ' αγάπησες
τα περασμένα χρόνια''..
Και τι θαρρείς..
δεν το θυμάσαι..εξεχάσθης..στο ψιθύρισα
στέμμα είναι ο έρωτας..φύλλο χρυσού

                     κι ''αλί'' τον που δεν το 'βρε!

 

''ΡΟΔΟΝ ΤΗς ΔΑΜΑΣΚΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

''ΜΟΙΡΑΙΕς''

φωτο : από το διαδίκτυο

Άλλοι τις λένε δυνατές
σαν τοίχος απροσπέλαστος γυναίκες.. 
κι άλλοι μοιραίες τις ονοματίζουνε
είναι που δεν χωρέσανε ποτές..
μες στα στενά τους παντελόνια..
κι εγώ σου λέω η ενσυναίσθηση
το όπλο τους στο στήθος... 
Ψάχνουν αγάπης αφορμές
να καταχτήσουνε το αδύνατο
χορούς να στήσουν στο φτερό του καρχαρία
σταλάζουν φίλτρα ομορφιάς
το χώμα να ποτίσουν..
ρίχνουνε σπόρους στα παράθυρα
προσμένοντας το ράμφισμα
κι ας μην το μαρτυράνε..
Σαν γίνεις η περικοκλάδα τους
γίνονται τοίχος για τα σε...
τους κλώνους σου στηρίζουν..
τι ομορφιά! να τους τυλίγεις το κορμί
περιδιαβαίνοντας
να γίνεσαι το πρωτοβρόχι του Φθινόπωρου
το νοτισμένο να υγραίνεις χώμα...

''ΜΟΙΡΑΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

''ΚΙ ΕΞΩ ΘΑ ΒΡΕΧΕΙ''

έργο : Ρενε Μαγκριτ

Κι έξω θα βρέχει...
κοίτα με..
δεν τη φοβάμαι τη βροχή
κι ας είν' βροχάρης μήνας..
Στο παραθύρι μου τον τσίγκο θα χτυπάς..
βροχή εσύ..να βρέχομαι απ' τις σταλαγματιές..
δάκρυα να μη λυπηθώ.. στις μελαγχολικές
τις νύχτες του  Νοέμβρη..
Ποιός τάχατες την πόρτα δεν θα άνοιγε..  
ποιός θα τολμούσε να περπάταγε
στης νύχτας την ομίχλη μοναχός ? 
Κέρασμα ήταν τα νυχτερινά σου τα φιλιά..
φλόγα που ακόμα καίει σιγανά..  
φωτίζει την αντάρα της καρδιάς μου..
  Δεν ήσουνα αγάπη εσύ..
απ' τις ζωγραφισμένες στα βιβλία με τα άρλεκιν..  
το δικό σου ημερολόγιο συμβάντων των ερωτικών.. 
χρυσόδετο..μουσειακό..βιβλίο ακριβόδετο..
κραυγή ζωής..
πνοή ανάσας στο βυθό..  
Χρίσε με..βάφτισέ με όπως θες..
μάγισσα..Κίρκη..πρωθιέρεια του έρωτα για σε..
μάγια να στείλω να σε δέσουν στο νησί μου.
Αγάπα με..
μη φοβηθείς την τρικυμία της ακτής..
σωσίβιο θα ρίξω το κορμί..για να πιαστείς..
ποιός ξέρει τάχα αν θα σωθώ
απ' το ναυάγιο ετούτο?

'' Κι έξω θα βρέχει'' - Σοφία Θεοδοσιάδη ..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΕΡΙ ΦΑΣΜΑΤΟς''

Έρωτας δεν προέκυψε..
πάθος ουδέ ευρέθη
στα χρόνια που εμαθήτευες
στο μάθημα χημείας..εις την Φυσικήν
το φλερτ σου εκ του μακρόθεν
μα στης ζωής τα χρώματα
φάσμα υψηλής ανάλυσης
μίξεις αγνώστων υλικών
ερώτων..αποτυχιών..
εκαλλιγραφήθη εντέχνως.
εις το φυλλάδιον αναλφαβητισμού..
δεν εκαταχωρήθης...
Του έρωτος το φάσμα σου..
των πόθων των κρυφών σου
μελέτη διπλωματικής
έρευνας επιπόνου
δύσκολο μάθημα για εσέ
η Φασματομετρία...

Βουτώντας για κοχύλια εις τους βυθούς
για τύπους ακαταλαβίστικους..
ο χρόνος μετρημένος...
σκληρό το πείραμα στα έμβια
οι αναλύσεις σου ασύμμετρες
των άκαμπτων αντοχών σου..
Μαγνητισμένη επαραδόθης άλλοτε
στο φάσμα το υπέρυθρον
στης φύσεως..στου έρωτος για την ζωήν
του φάσματος υπήρξες θιασώτης..
σ' ακτίνα αφέθης και αμαχητί
εκεί που η ψυχή σου εθερμάνθη...
εντρύφησες στον τύπο και θαρρώ
της Αστροφυσικής..
είναι που παιδιόθεν βλέμμα αχόρταγον
στης Ανδρομέδας..
στου ουράνιου θολώματος
στας ακτινοβολίας τας λαμπράς
διόλου δεν εφείδου...

''ΠΕΡΙ ΦΑΣΜΑΤΟς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ''

Έτσι να τ' ονειρεύεσαι δάσκαλε το σχολειό σου
φωλιά πουλιών να μοιάζει σε ψηλό κλαρί
ζεστό σαν θερμοκήπιο..άνθια φυτά ν' ανθίζουν
σπηλιά που στάλα στάλα η γνώση της
να χτίζει σταλαχτίτες..
Θέλει φαντασία..όραμα..
φλόγα η καρδιά σου δάσκαλε
σπίθες ν' ανάβει στις ψυχές
τα μάτια να φωτίζει
σαν δίνεις φως στα μάτια τους
τον κόσμο τους φωτίζεις...
Μην φοβηθείς..και κοίτα μην κιοτέψεις
τ' απλά τα καθημερινά..
απ' έξω απ' την έδρα σου..εκεί να τα αφήνεις..
γιατί είσ' άνθρωπος..λυγάς..μα
εδιάλεξες  δρόμο δύσβατο
δέντρα για να φυτέψεις.
Θα 'ρθουν πολλοί και θα σου πουν
για να σε διαβάλλουν..
κορώνες μύριες και ρατσιστικές
θα θέλουν να σκορπίσουνε το θάμπος..
Μα εκεί στο προσκλητήριο το πρωινό
θ' σ' απαντήσουν οι ψυχές:

Με λένε Μαρία..εμένα Φατμέ..
Χασάν με λένε κύριε..εμένα Ευγενία
Ήρα με λένε εμένα κύριε..
κι εμένα Γιόχαν..Τομ
και σας καλημερίζω..
Δύναμη βρες και σώπασε
εκείνη την άγρια φωνή
που σιγανά σου ψιθυρίζει..
ξένος δεν είναι πια κανείς..
εθήλασαν οι άνθρωποι 
το ίδιο γάλα της βροχής..
αντίκρυσαν το ίδιο ουράνιο τόξο..
Μια αγκαλιά ζητούνε τα παιδιά
και κράτα τους το χέρι!

''ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ''

Γι αυτό αγάπησα τον άνθρωπο
είναι που το τραγούδι του
ήρθε αηδόνι κι εκελάηδησε
εράμφισε το τζάμι της ψυχής μου..
Από όλα τα πετούμενα του ουρανού
εκείνο της αγάπης το πουλί
έκλεψε την καρδιά μου
αφήνω τις νυχτιές το παραθύρι ανοιχτό
δεν τους φοβούμαι τους ληστές
έρχεται απρόσμενα απλώνει τα φτερά..
φυλάει στο μαξιλάρι μου
πιάνει εκείνον της αγάπης το σκοπό
μαγεύει και τους κλέφτες..
στέκονται ακίνητοι..μελαγχολούν
τα σχέδια τους κλέβει..

''ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΥΠΕΡΧΕΙΛΗΣΗ''

Το σάλπισμα το εντός σου εκκωφαντικό
κραυγή..χαράζει τον αγέρα στις νυχτιές σου.
Δε λιάζεσαι σε στέρφα βιογραφικά
σε πλούσια που η λάμψη τους θαμπώνει.
μια διδαχή σ' ακολουθεί 
σε πόλεις σαν διαβαίνεις..σε σοκάκια:
''Η υπερχείληση του Εγώ
αδειάζει το της γνώσης το ποτήρι''..
στα σκοτεινά κελάρια  τριγυρνάς
να σε μεθάνε οι φωνές..
των μαγεμένων στίχων..
Και δραπετεύεις από τ' άψυχο χαρτί

αδυνατείς να αναγνώσεις
δεν είναι που δηλώνεις ''αντιστάρ''
είν' διαβατήρια ζωής τα αποχτήματα
είναι που οι πομφόλυγες
εσένα σε τρομάζουν..

είναι που ψάχνεις ταύτιση

γιορντάνια βιογραφικά
στολίδια κρεμασμένα στο λαιμό τους

να 'χουν για χάντρες γνώση..επίγνωση

άρνηση αλαζονείας..
Έρχονται και σε συναντούν

στίχοι ..στιχάκια και πεζά

ατάκτως ερριμμένα

παλιά τους τέχνη κόσκινο
σ' αυτολατρείας και ναρκισσισμού

τη μέθη τους να επιζητούν

στα σκαλοπάτια αυτοπροβολής

λέξεις στραμπουληγμένες..

Χοντροκομμένη η συρραφή

χοντρό και το βελόνι

ανοίγει τρύπες στην ψυχή

στων εργατών της ποίησης

που ζούνε στο λυκόφως..
ξυπνούνε από βάθη μυστικά
ζητούν το μερτικό τους...

''ΥΠΕΡΧΕΙΛΗΣΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

............................................................................................................