''ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑς ΤΟ ΘΑΜΠΟς''

Μια γλύκα εσκόρπαγαν στις σκέψεις μου
εκάλπαζαν να λιώσουν το σκοτάδι
απά στο προσκεφάλι μου αξημέρωτα
του γλυκαυγούς οι ώρες..
οι υποσχέσεις της Ηούς..νικούσαν τα σκοτάδια.
Έτσι το θέλησεν η Μοίρα για τα με
στις ιριδίζουσες τις κόψεις του ερέβους μου
να ψαχουλεύω την ψυχή μου...

Στο χαυραγές εκίναγα..στο γλυκοχάραμα.
ροδακινί  ένα τριαντάφυλλο..
το δώρο στων κραυγών μου τις σιωπές
στους κήπους της καρφίτσωνα
στης κεφαλής το μέρος..
αφουγκραζόμενη..μιας θύμησης σοφής
στου ρόδου μου του χρώματος
μην τύχει και απωλεσθεί
η αγνότης..η σεμνότης της ψυχής μου...
φως της καρδιάς μου ο σηματοδότης μου..
σινιάλο που σε ξέφωτα με βγάζει
κι οι σκέψεις αίωρες εσαεί..μες στων βλεφάρων σου..  
δροσοσταλιές ελπίδας ακουμπούσαν..

Νυχτερινός περπατητής..
μοναχικός κι ελπιδοφόρος αναχωρητής..
πάντα στο γλυκοχάραμα..
στα πόδια το φευγιό μου κατοικούσε..
και ζαλισμένη σαν τυφλόμυγα
στων σκοταδιών στις φωτεινές τις γρίλλιες τους
τρυπώνω στην ψυχή σου να συναντηθώ..
να μοιρασθώ..ξορκίζοντας το θάμπος...

''Ξορκίζοντας το θάμπος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΗ ΖΑΚΕΤΟΥΛΑ ΝΑ ΦΟΡΕΙς''

Μπάζει αγιάζι απόψε απ' το φεγγίτη μας.. 
απότομα που εκρυάδιασε ο καιρός!
Μια ζακετούλα αγάπης να φορείς
τα βράδια σου τα Χεινοπωρινά
τρυφερά να σε σκεπάζει..
μη μου κρυώσει η αγάπη μου..
ζεστά να τη φοράς...
να την εψάξουμε αν δεν τη βρεις..
στο δρόμο πάρε με μαζί ..
σε κείνο το τσεπάκι να μας βγάλει..
που αφήσαμε τις φλούδες της
στης γειτονιάς το θερινό το σινεμά... 


 
''ΤΗ  ΖΑΚΕΤΟΥΛΑ ΝΑ ΦΟΡΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΗς ΜΑΝΑς ΤΟ ΣΚΑΦΙΔΙ''

Έτσι εξέφευγα τα βράδια μου
  στης απουσίας της.. 
το παραθύρι αέριζα της θλίψης μου  
μια δεύτερη της νιότης μου ζωή
  απ' την αρχή την ξαναζούσα..
  με πότιζαν οι μυρωδιές
  έρχονταν απροσκάλεστα
  απ' το σεντούκι το κλειστό
  φρεσκάδα στα σεντόνια μου σταλάζαν..
Πως  λαμπυρίζουνε..ξεπλένουνε
εξαγνίζουν την ψυχή μου οι θύμησες..
στα σύρματα σαν τρέχω από κάτω
κυνηγητό..κρυφτό σαν παίζουνε
στης μάνας την αυλή..
Ασπρόρουχα και γιακαδάκια σχολικά
με βελονάκι της γιαγιάς τα μεσοφόρια
όλα μες στο σκαφίδι της μάνας μου
ζητούσαν των χεριών της τη στοργή..
Πετρώνουν μάτια μου οι ψυχές
στον ήλιο σαν δεν απλωθούν..
μόσχο..λουλάκι να ξασπρίσουνε
φρεσκοπλυμένο ρούχο..



Δυό σκάφες είχε η μάνα μου
στο φούρνο κρεμασμένες..
η μια ήτανε ξύλινη για το προζύμι..
το ψωμί....
μαγιά να πιάνει αποβραδίς
ζωή τα πρωινά για να τρατάρει
κι η άλλη να ξεπλένει αμαρτίες
σώματος..ψυχής..κάθε Σαββάτο βράδυ
να λούζει το κορμί..την κεφαλή
εσώρουχο να σου φορεί
βότανου να 'χει μυρουδιά
απόσταγμα  λεβάντας..

Είχαν μια δύναμη τρανή και μαγική
τα χέρια της..της μάνας..
απ' το πρωί στις θυμωνιές
το βράδυ εντυνότανε το γιορτινό 
της μάνας της αγάπης το φουστάνι.. 
γρήγορα που αλλάζουν οι καιροί
εχάθη η δύναμη απ' τα χέρια της
εχάθη κι η μορφή της...
στα απλωμένα ρούχα ψάχνω για να βρω
σαν λογυρνώ μες στις αυλές μου τις παλιές.. 
μυρίζοντας τα χέρια τα δικά της..
απορρυπαντικό θαρρείς δυσεύρετο
το χρόνο να ξεπλένει...
να κοινωνούνε νου και λογική
σαν πρόσφορο της εκκλησιάς
της μάνας τα σκαφίδια....

'' ΤΗς ΜΑΝΑς ΤΟ ΣΚΑΦΙΔΙ' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΑΡΑΧΝΗ''

Καθώς ο αγέρας έφευγε
και σ' έπαιρνε μαζί του..
παρασυρμένος
σε μιας θύελλας θαμπής..
επιλογής λαθραίας..
μες στην τεράστια χοάνη 
στις παλινωδίες και 
στις αντιφάσεις σου..
την καταπόντιση εδιάλεξες..  
σε άλλες παραλλήλους..
των αναγκών η χοάνη σε ερούφηξε..
σε σκοροφαγωμένα παραθύρια
πλέκεις τον ιστό..μοναχική αράχνη...
πλασμένος ήσουνα για τα τρανά
 τα άπιαστα εσένα σου ταιριάζαν
σε συμμαχίας ανίερης..  
στις πολεμίστρες των καιρών
εστάθη ηττημένη η μορφή σου..  
αποκαθήλωσε το πέταγμα του νου
εσυνομώτησε με το ελάχιστον
η επιβίωση ορθώθη κραταιά
ελήστεψε την ουτοπία της ψυχής σου.
ανύποπτα στο χλευασμό της ποίησης 
τα σκήπτρα σου κατάθεση 
σε ελλειπείς συναλλαγές
βορά του χρόνου εγίναν..

Δε σου ταιριάζει τέτοιο τέλεμα εσέ
για άλλα ήσουν πλασμένος
και αν τα χρόνια σου εμελώσανε
αντέννες ύψωσε εξαρχής
ο θάνατος του νου ο τρανός
εσένα δε σου πρέπει.. 
Το πιο γλυκό τ' ανθρώπου τέλεμα
είναι εκείνο το ονείρεμα
π' ακούμπησε το μπόι της ψυχής του..
Εστάχιασε ο καιρός..εκάρπισε η καρδιά
δρεπάνι ο πόνος για τα σε
δεμάτι στην ψυχή μου.
Μη με ρωτάς πως και γιατί  
τα βάσανα που εσένα  τυραννούν
τραγούδι στην καρδιά μου εγώ τα κάμω..
Στις χαραυγές..  
όντας ο νους σ' εσένα λογυρνά 
η θλίψις φευγαλέα κατοικεί με..  

''ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΑΡΑΧΝΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΛΙΠΟΤΑΚΤΙΣΑ'''

Χρόνε ανυπότακτε 
κρυφτούλι παίζεις με τα με..
μα εγώ δε σε φοβούμαι
σκασιαρχεία εθισμένη παιδιόθεν
λιώνω τις αλυσίδες σου μες στον καιρό..
στη σκάω και θυμώνεις..
μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες
απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
παντρεύομαι τον ήλιο
μπαίνω στο χορό..
κλέβω μαντήλι τις αχτίνες του
να φωτιστώ..να σκορπιστώ
όσο κρατεί το φως μίας ημέρας..
πριν μας προκάνει στο σκαλί
το παραπαίον γήρας...

Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας έχουν γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου από παλιά κοπή..
της λιποταξίας τα παιδιά..
αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό.. κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..
ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..

Είμαστε ''αλάνια''..μιας λιποταξίας ώριμης..
στο γήρας δεν συναγελάζεται..
 κι αν η επίγνωση επιτακτικά
τον ολιγόωρον της νιότης μας καρπόν
τείνει να μας θυμίζει..
Τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..
το σκότος τους ταιριάζει..
Αλάνι εγώ ατίθασο..ανένταχτο
κρυώνω μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά..δεν κατοικώ
με τις δικές μου ταραντούλες..
Τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους...

''ΛΙΠΟΤΑΚΤΙΣΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΚΙΑ...ΓΡΑΦΗΜΑ''...

Μετράς τα χρόνια.....
τις νύχτες στο κρεβάτι σου
σαν σβήνουν οι λυχνίες..
ανοίγεις της Πανδώρας το κουτί
στα χνάρια περπατάς..
βαθειά στον πάτο αναζητάς
στον πάπυρο κρυμμένα..
εκείνα που εγιόρτασες..αγάπησες..
καβάλα στο φαρί του χρόνου σεργιανάς
δρόμους που εκάλπασες στα δύσβατα..
γεφύρια αγάπης που εστήλωσες
ρίζες που φύτρωσες μετράς
στα χέρσα τα λαγκάδια..
αρώματα..αγάπες που σε φόρεσαν
έρωτες που σε κάψαν..
σκόρπια τριγύρω αχνοφέγγουνε
σινιάλα από αναμμένη θυμωνιά..
στης αποδημίας τον τόπο..
θλίβεσαι άλλοτε και άλλοτε γελάς..
είναι που..
ξεφυλλίζοντας..........
οι χρόνοι ασύνοροι το μάτι σου κλειούνε
 μια συνεχής ροή και αέναη 
σπρώχνει τα γεγονότα.. 
δίνοντας νόημα άλλοτε..
τσαλαπατώντας κάποτε.

Μεγάλωσες..
αληθινό το είδωλο τα πρωινά..
στον αντικέ σου Βενετσιάνικο καθρέφτη
τις προεκτάσεις ψάχνεις κοριτσιού 
αποκρυπτογραφημένο και το μήνυμα ..
πιστοποιητικό ταυτότητας κρατεί
ο μόνος καπετάνιος είσαι εσύ.. 
στο πέλαο της ζωής σου...  
Άφηνε τη ζωή σου να κυλά..
ξεχώριζε τις μυρουδιές
τους ήχους αφουγκράσου
αβίαστα..ονειρευάμενη..ελπίζοντας..
και τα όνειρα..
θα σε ακούσουνε και θα 'ρθουν ..
μα κι αν σκοντάψουν για να 'ρθούν .. 
σάμπως και σαν τον Οδυσσέα εσύ..
δεν έκαμες το μακρινό σου το ταξίδι ?
 
''ΣΚΙΑ...ΓΡΑΦΗΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
18/9/2019
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΦΕΥΓΑΛΕΟΝ ΚΑΛΛΟς''

 

 

Γινόσουνα συλλέκτης των στιγμών..
σ' ένα κρυφτούλι αδιάκοπο..
σε εμαρτύραγαν..τα συναισθήματά σου..
ομπρέλλα γίνονταν η ''παλέτα της καρδιάς''..
μην τύχει και βραχούνε  στη βροχή..  
μην τύχει και το όνειρο μουσκέψει
μην τύχει και βρεθείς στ' ανήλιαγο
στο σκοτεινό υπόγειό ου...
Χεινόπωρος  υγρός και βροχερός..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
 που το τοπίο μάγια κάνει...

Κι Εσύ..
Του βράχου τη σκληράδα δε λογάριασες..
στη σιγουριά του μίσχου σου ποντάρησες..
έρχεσαι πάντα το Φθινόπωρο..
Χειμώνες να υποδεχτείς..
μαράζια του Καλοκαιριού..
απ' την καρδιά να διώξεις..
Μοιάζεις απλό και ταπεινό..
μια χαμηλοβλεπούσα νύφη για τα ροζ.. 
ρίχνεις πάντοτε καταγής και
ταπεινά..την τριανταφυλλί ματιά σου..
Σε είπανε κυκλάμινον..μα
αυτή τολμώντας..
Εμορφάδα σε ονόμασε
γιατί έμοιαζες του κάλλους του αρχαίου..
μιας εποχής το μήνυμα να κουβαλείς..
 μήνυμα τόλμης..αρχοντιάς ξεχωριστής..
 καρδιόσχημο το φύλλο σου..
αμήχανον και άκτιστον το κάλλος σου γεννούσε..

 

Φυτρώνεις στις σχιμάδες της εντός..
κλωστίτσα μεταξένια ευάλωτη..
Θαρρώ πολύ της μοιάζεις..
Άνθος εσύ..παράτολμον
στου μίσχου τα φτερά σου πεταρίζεις..
ένα Φθινόπωρο κρατείς
ωσάν και τη δική της τη ζωή..
φυλακισμένη ανελέητα στη ρίζα σου
η ζωντανή σου αποκάλυψη..
δέσμια την κρατεί να κυνηγά
''Το φευγαλέον σου το κάλλος''... 

'' Το φευγαλέον κάλλος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,