''ΤΟ ΦΕΥΓΑΛΕΟΝ ΚΑΛΛΟς''

 

 

Γινόσουνα συλλέκτης των στιγμών..
σ' ένα κρυφτούλι αδιάκοπο..
σε εμαρτύραγαν..τα συναισθήματά σου..
ομπρέλλα γίνονταν η ''παλέτα της καρδιάς''..
μην τύχει και βραχούνε  στη βροχή..  
μην τύχει και το όνειρο μουσκέψει
μην τύχει και βρεθείς στ' ανήλιαγο
στο σκοτεινό υπόγειό ου...
Χεινόπωρος  υγρός και βροχερός..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
 που το τοπίο μάγια κάνει...

Κι Εσύ..
Του βράχου τη σκληράδα δε λογάριασες..
στη σιγουριά του μίσχου σου ποντάρησες..
έρχεσαι πάντα το Φθινόπωρο..
Χειμώνες να υποδεχτείς..
μαράζια του Καλοκαιριού..
απ' την καρδιά να διώξεις..
Μοιάζεις απλό και ταπεινό..
μια χαμηλοβλεπούσα νύφη για τα ροζ.. 
ρίχνεις πάντοτε καταγής και
ταπεινά..την τριανταφυλλί ματιά σου..
Σε είπανε κυκλάμινον..μα
αυτή τολμώντας..
Εμορφάδα σε ονόμασε
γιατί έμοιαζες του κάλλους του αρχαίου..
μιας εποχής το μήνυμα να κουβαλείς..
 μήνυμα τόλμης..αρχοντιάς ξεχωριστής..
 καρδιόσχημο το φύλλο σου..
αμήχανον και άκτιστον το κάλλος σου γεννούσε..

 

Φυτρώνεις στις σχιμάδες της εντός..
κλωστίτσα μεταξένια ευάλωτη..
Θαρρώ πολύ της μοιάζεις..
Άνθος εσύ..παράτολμον
στου μίσχου τα φτερά σου πεταρίζεις..
ένα Φθινόπωρο κρατείς
ωσάν και τη δική της τη ζωή..
φυλακισμένη ανελέητα στη ρίζα σου
η ζωντανή σου αποκάλυψη..
δέσμια την κρατεί να κυνηγά
''Το φευγαλέον σου το κάλλος''... 

'' Το φευγαλέον κάλλος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,