''ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑς ΤΟ ΘΑΜΠΟς''

Μια γλύκα εσκόρπαγαν στις σκέψεις μου
εκάλπαζαν να λιώσουν το σκοτάδι
απά στο προσκεφάλι μου αξημέρωτα
του γλυκαυγούς οι ώρες..
οι υποσχέσεις της Ηούς..νικούσαν τα σκοτάδια.
Έτσι το θέλησεν η Μοίρα για τα με
στις ιριδίζουσες τις κόψεις του ερέβους μου
να ψαχουλεύω την ψυχή μου...

Στο χαυραγές εκίναγα..στο γλυκοχάραμα.
ροδακινί  ένα τριαντάφυλλο..
το δώρο στων κραυγών μου τις σιωπές
στους κήπους της καρφίτσωνα
στης κεφαλής το μέρος..
αφουγκραζόμενη..μιας θύμησης σοφής
στου ρόδου μου του χρώματος
μην τύχει και απωλεσθεί
η αγνότης..η σεμνότης της ψυχής μου...
φως της καρδιάς μου ο σηματοδότης μου..
σινιάλο που σε ξέφωτα με βγάζει
κι οι σκέψεις αίωρες εσαεί..μες στων βλεφάρων σου..  
δροσοσταλιές ελπίδας ακουμπούσαν..

Νυχτερινός περπατητής..
μοναχικός κι ελπιδοφόρος αναχωρητής..
πάντα στο γλυκοχάραμα..
στα πόδια το φευγιό μου κατοικούσε..
και ζαλισμένη σαν τυφλόμυγα
στων σκοταδιών στις φωτεινές τις γρίλλιες τους
τρυπώνω στην ψυχή σου να συναντηθώ..
να μοιρασθώ..ξορκίζοντας το θάμπος...

''Ξορκίζοντας το θάμπος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,