''ΛΙΠΟΤΑΚΤΙΣΑ'''

Χρόνε ανυπότακτε 
κρυφτούλι παίζεις με τα με..
μα εγώ δε σε φοβούμαι
σκασιαρχεία εθισμένη παιδιόθεν
λιώνω τις αλυσίδες σου μες στον καιρό..
στη σκάω και θυμώνεις..
μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες
απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
παντρεύομαι τον ήλιο
μπαίνω στο χορό..
κλέβω μαντήλι τις αχτίνες του
να φωτιστώ..να σκορπιστώ
όσο κρατεί το φως μίας ημέρας..
πριν μας προκάνει στο σκαλί
το παραπαίον γήρας...

Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας έχουν γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου από παλιά κοπή..
της λιποταξίας τα παιδιά..
αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό.. κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..
ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..

Είμαστε ''αλάνια''..μιας λιποταξίας ώριμης..
στο γήρας δεν συναγελάζεται..
 κι αν η επίγνωση επιτακτικά
τον ολιγόωρον της νιότης μας καρπόν
τείνει να μας θυμίζει..
Τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..
το σκότος τους ταιριάζει..
Αλάνι εγώ ατίθασο..ανένταχτο
κρυώνω μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά..δεν κατοικώ
με τις δικές μου ταραντούλες..
Τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους...

''ΛΙΠΟΤΑΚΤΙΣΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,