''Ο ΧΟΡΟς ΤΗς ΦΘΟΡΑς''

Μια ελαφράδα τον επεριέλουζε
σαν έρχονταν το φως της χαραυγής
κι εφώτιζε το ανήλιαγο..σαρακοφαγωμένο
της ψυχής του παραθύρι..
καραδοκούσα η θλίψη εχτύπαγε την πόρτα του
τα φευγαλέα..τα άπιαστα 
τα χαμένα αναπολούσε..
Έγραφε ποιήματα..στιχάκια και λογίδρια
αναπολώντας επιθυμητούς παροξυσμούς
για έρωτα ανέραστος ομίλει..
Στην νεκρωμένην κάμαρα
είχεν παρέλθει ο ρυθμός
τα βήματα του βαλς πεπερασμένα.. 
Ήτανε έξυπνος..ανήσυχος πολύ..
στη σκέψη του τη δροσερή..
αρνούνταν να ποθάνει..
χορό του έρωτα εχόρευε τα βράδια του
στο φως της μέρας του απέμενε
ο χορός του Ησαϊα του
που εχόρεψε έναν παλιό καιρό
στο σύστημα πειθήνιος
διόλου μη διαφέρει..
Ασφυχτιούσε μες στην κάμαρα..
σκάλωνε σε συρματοπλέγματα..
αγκάλιαζε το ''ψέμμα''..
έκλαιε για το όνειρο..
για τις σιωπές του που θεριεύανε
καθώς αγνάντευε στην προκυμαία του..
την προσδοκία του που εταξίδευε..
σε αδιέξοδα λιμάνια θολερά..
ωσάν καράβι γέρικο..
σαπίζοντας..δεμένο στο μουράγιο...
Καθώς ο έρωτας ανύπαρκτος
την έλλειψιν..την θλίψιν προκαλούσε..
τις νύχτες τις τυραννικές
στα περιθώρια έγραφε των τετραδίων του
έγλειφε το θυμό του..
στιχάκια ελιξήρια εσκάρωνε
φάρμακον της φθοράς του.

''Ο ΧΟΡΟς ΤΗς ΦΘΟΡΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΤΗΝ ΡΕΜΒΗΝ''

Έργο : Χρήστος Μποκόρος

Στης Ιστορίας την ρέμβην η ομίχλη της..
σύννεφο εγίνονταν λευκό
αντανακλάσεις στον καθρέφτην της
σκέψιν λευκήν εστάζαν..
όχλος πολύς..εβάδιζε στα μάτια της
την γνώσιν..την θυσίαν καθρεφτίζοντας
πληθαίνανε αιφνιδιαστικά
της ελευθερίας τα είδωλα
πληθαίναν οι μορφές των..
Σε κύμβαλα αλαλάζοντα
δεν επαρέδιδε τα ώτα της ψυχής...
Ένα τραγούδι μοναχά
στίχων βαθέων..φιλοσοφικών
Καβάφειων..στην μέραν τούτην ενοστάλγησε..
καθώς εκείνες οι σκιές
μικρές..τρανές..σημαντικές..ασήμαντες
ελάχιστες..πελώριες εις το διηνεκές..
που επέσαν στην αρένα της ελευθεριάς
γίναν αγάπης..της ψυχής σκιές
πως φύγαν τόσο βιαστικά
παραπονιέται η γη..κλαίει ο ουρανός

φρυκτωρίες φωτεινές συνομωτούν..
για το επιθυμητόν..το άφθαρτον..
το άφθαστον το ύψος του ανθρώπου..

 

 

''ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΤΗΝ ΡΕΜΒΗΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΡΦΩΜΕΝΕς ΙΑΧΕς ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ''''

Έργο του ιδεαλιστή εικαστικού: Δημήτρη Κατσικογιάννη

Ετριγυρνούσε με τ' ανάκατα μαλλιά..  
γκριζάραν από τότες κι οι κροτάφοι..
ασάλευτο το βλέμμα της..
τρύπωνε στους δαφνώνες..  
λίγα κλαριά..
λίγα κλωνάρια δάφνης και ελιάς..  
του στεφανώματος..επεριμάζωνε..
τις κόμες των μαρτύρων της γενιάς της 
να στολίσει..κι ένα κερί..κι ένα κερί..
να σιγοκαίει στης μνημοσύνης της..
των αφανών που επέσανε στην καγκελόπορτα
 οι σιωπηρές οι ιαχές δικαίωση ζητούσαν..
Ήτανε άλλη μια ζαριά..στης λευτεριάς την πόρτα..
η σκέψη δεν ελύγισε..στις 17 Νοέμβρη..
 χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..
ξορίες κι αλυσίδες..  
ελιώνανε στα χέρια τους..
στων νιάτων τους τη φλόγα...
Σαν ατενίζεις αψηλά..
βήματα στέρεα πατείς..
ποδοπατείς τα φίδια.
 κόβεις κεφάλια κι ας φυτρώνουνε..
νέες λερναίες ύδρες..
ο λεύτερος ποτές του δε φοβήθηκε..
 μονάχα εκεί στην πέτρα του μονολογεί..
 ελέυθερος του πρέπει να ανασαίνει..  
Κιτρινισμένες μνήμες μου..χρόνια του ''73
 στέκεστε ολόρθες μπρος στα σκαλοπάτια μου..
 μου γνέφετε το μάτι..
 δεν ξέρω τι με θλίβει πιότερο..
της προδοσίας το εξαργύρωμα των ανιδιοτελών..
στης βολεψιάς τον τόπο? για τάχα
που εσβήσαν οι ελπίδες πια των νιάτων μου..
ή που καινούριο πανωφόρι φόρεσαν..  
οι γυαλισμένες αλυσίδες των ψυχών τους? 
Βαρύ το διακύβευμα των νιάτων εσαεί
στις στάχτες που απομένουνε
ψήγματα ψάχνω απ' τα δαδιά
φλογίτσα να την κάμω
στης βολεψιάς το άντρο τους δεν κατοικώ αντάμα
στης ανιδιοτέλειας της Εξέγερσης 
ακόμα προσκυνάω.......
τα αφημένα ψήγματα της νιότης μου
δαδιά και προσανάμματα ακριβά
στης λευτεριάς τη χώρα..
και στων ρομαντικών τις ιαχές 
να ''συλλογάσαι ελεύθερα''
τον τόπον τον ιερόν εναποθέτω..

''ΚΑΡΦΩΜΕΝΕς ΙΑΧΕς ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................

''ΣΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ''

Καθώς γινόσουν ιαχή..στίχος χαράς και θλίψης..
ο άνεμος με έσπρωχνε..
και έπαιρνα  για να σε βρω το φιδωτό δρομάκι..
με έφερνε σε σένανε..στα παγωμένα μάρμαρα..
μια ανάμνηση..μια αίσθηση..
ωδή στο θάνατό σου..
Για πες μου αλήθεια να χαρείς..
μίλα μου ..αποκρίσου
από τα βάθη σου να σηκωθείς
τι είναι τούτο 'δω το ξάφνιασμα
ποια μοίρα το 'χε γράψει
πως γέμισαν τα μάτια μου κυκλάμινα
πως έστρωσαν χαλί στο πέρασμά μου
που βρήκαν τόση αποκοτιά
να φύονται απότιστα στους δρόμους
μη και τα πότιζαν τα δάκρυα μου
δροσοσταλιές στις χαραυγές
που έριχνα για σένα..?
πως τα 'χατες ετόλμαγαν 
μες στις ξερολιθιές της
στης Ζήριας τα λαγκάδια της..
το μυστικό να κρύβουνε
το χρώμα να φυτεύουν?
Δέκτης με μιας εγώ..εγώ και ο πομπός
εχώρεσαν τα βλέφαρα 
την ομορφιά του κόσμου..
Άλλαξε ρότα  η θλίψη μου
τη σκέψη μου ελήστεψαν 
των βράχων της.. 
ροζ και λευκές νεράϊδες...
Kοίτα να δεις μονολογώ
πως ξεπερνιούνται οι Συμπληγάδες..
μαγευτικά η ζωή υπερτερεί του θάνατου
εσένα σε εκέρδισε..
για πάντα η αιωνιότης
μα η ομορφιά..........
που αντίκρυσαν τα μάτια μου
στο σπίτι το βουβό σου οδοιπόρος..
έχει ριζώσει μέσα μου..αιώνια θα μείνει..
τραγούδι μου ετραγούδησε δοξαστικό
στη γη σου..και στο χώμα σου να φτάνει..
Πως μοιάζουν στη δική μου την ψυχή..
ωσάν τα άνθια και τα φύλλα τους
τρεμάμενα..κατάχαμα τα ρίχνουν..
μένουν βολβοί..αναφύονται
ως ο έρωτας που εφύτεψες
μια νύχτα στην καρδιά μου...... 

''ΣΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.......................................................................................................

''ΠΕΡΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗς Ο ΛΟΓΟς''

Τα μάτια μου αντίκρυσαν στο διάβα μου
σε τούτον τον ατέρμονα περίπατο επί Γης
Παγκόσμια υποκρισία..
κι εγώ..να προσπαθώ σε τούτη την ανεμοθύελλα
να κρατώ την ψυχραιμία...
ταυτόχρονα εγεύθηκαν τα σπλάχνα μου κατάφωρα
την ανήθικη  αδιαφορία των εχόντων.
Και όταν λέω εχόντων εννοώ 
αυτούς τους "αξιότιμους κροίσους" της ζωής
που 1 τοις χιλίοις  των ημερήσιων κερδών τους να διέθεταν..
το πρόβλημα το επισιτιστικό  των πεινασμένων των παιδιών 
θα είχε πλέον λυθεί..
η στέγαση..η προσφορά στα καθημερινά..
στην μόρφωση..εις τον πολιτισμό..
στην ανύπαρκτη πολλές φορές
δική τους την παιδεία.. 
Τα σάβανα σιρίτια δεν χρειάζονται
ούτε και τσέπες έχουν..
Όταν το εμεπεδώσουνε αυτό..
συνείδηση αν φτάσει να τους γίνει
υπάρχει ελπίς να αγαπήσουνε τον άνθρωπο 
φιλάνθρωποι..αλληλέγγυοι τότες να βαφτιστούνε..

Για όλους αυτούς (ες) που  τη φιλανθρωπία αναγάγανε 
σε σπορ επίδειξης και νεοπλουτισμού..
μια μόνο θα χα συμβουλή ..
τις πρακτικές αυτές που προκαλούν δυσάρεστα 
τσακίζουν..θρυμματίζουν το κοινό το αίσθημα
να ασκούν την αλληλεγγύη τους συνεχώς και αδιαλείπτως! 
Και αντί να κάθονται εις τις φαρδιές καρέκλες τους  
οι κύριοι στο θρόνο του Διός
να αγοράζουνε για μια τζούρα μοναχά
αντίτιμο100 € για ένα πούρο το cohiba 
λίγα πενιχρά βαλάντια για τα δεδομένα τους
είναι μεγάλη προσφορά...
στους κολασμένους αυτής της γης!

Και ας έχουν κατά νου τη ρήση του Eduardo Galeano: 
"Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη.
Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. 
Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. 
Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. 
Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. 
Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους."

Πιότερο κι απ' τα λόγια λοιπόν ..
τα κινηματογραφικά στησίματα..για μια μονάχα selfie..
το κρέμασμα εις τα περίπτερα της ανόητης..
επιφανειακής σαρκός των....
οι πράξεις είναι που μετρούν..δεν είναι οι ανθρώπινες ..
οι παιδικές ψυχές δημόσιες σχέσεις..
Λίγοι οι εκλεκτοί που εντρύφησαν αληθινά 
στην έννοια της λέξης προσφορά..αλληλεγγύη..
λίγοι εκείνοι που τολμούν και  βάζουνε το χέρι τους
βαθειά στην τσέπη..και τραπεζικούς λογαριασμούς..
Τι είναι η αλληλεγύη ..η έννοια του δούναι και ''λαβείν''? 
Απλά ..πολύ απλά θα σας το πω.. 

Αλληλεγγύη: Δεν είμαι πλούσιος
αλλά είμαι κι εγώ κάποιος σαν εσένα 
και όσο μπορώ θα συμπαρασταθώ και θα σε βοηθήσω. 
Δεν προσφέρω υποκριτικά αφ' υψηλού 
την ελεημοσύνη με τα ρέστα μου..
εκείνα τα ψιλά που βαραίνουν το χοντρό μου πορτοφόλι..
Αφήστε πια τις φαντασμένες τελετές και τα βεγγαλικά
και κατεβείτε από τον θρόνο και του Δία σας 
στου Ολύμπου τις κορφές.. 

Είναι βέβαιο πως δεν τα καταφέρατε...
και δεν τα καταφέραμε..
όπως ονειρευτήκαμε..ίσως και να αποτύχαμε.
σε βασικά σημεία της ζωής..
Μα να θυμάσθε υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι..
μακριά από την πολιτική..
και τα εικονικώς..ανοήτως προβεβλημένα άτομα ...
που φυλάγουνε  ακόμα Θερμοπύλες....
Δώστε την ευκαιρία..στα αγγελούδια αυτά..στα παιδιά.
να κάνουνε τον κόσμο μας καλύτερο..
από ό,τι μπορέσαμε εμείς..
Και σίγουρα πεινώντας...δεν γίνεται αυτό..
Η Ελλάδα που με ανάθρεψε 
δεν είχε πρόσωπο μισάνθρωπου..
είχε το πρόσωπο του Ανθρώπου..

''Περί αλληλεγγύης ο λόγος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ η νοσταλγία της μέθης⫸

Παράξενα κυλά τούτο το σούρουπο..
τρελλό κρυφτούλι παίζουνε τα συναισθήματά μου..
τρέχουνε να κρυφτούνε στην παλέτα της καρδιάς
μην και τα μαρτυρήσει η βροχή..
μη και μουσκέψει το όνειρο..
και ξαφνικά βρεθώ στο ανήλιαγο 
το σκοτεινό μου υπόγειο...
Φθινόπωρο υγρό και βροχερό και ομιχλώδες..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
που παραδίνονται στη μέθη του τοπίου..  
Απλώνω πα στο τζάμι μου τα δάχτυλα..
σταγόνες ευτυχίας να αγγίξω..
μα το τραβώ δισταχτικά..
μην και το σβήσω το όνειρο..
που εφανερώθηκε στις στάλες..
Κυλούνε γρήγορα οι σταγόνες της βροχής..
γίνονται γρήγορα ρυάκια του νερού 
και παρασύρουνε τα λάγνα όνειρά μας...
Στο παραθύρι φτάνω ως της μάνας μου
ανοίγω το λικέρ από τα κράνα της
που εμαζέψαν τα χεράκια τα χρυσά..
στους πρόποδες του κάμπου της Ροδόπης..

 
Γλυκό το μείγμα της με το κονιάκ
 η χημεία μετρημένη..μαγική...
ελιάσθηκε ..επρόκανε..έβγαλε τα αρώματα
εμέθυσε το όνειρο..
ρουφώ νοσταλγικά τη μέθη του ονείρου μου..
ρουφώ νοσταλγικά τη μέθη των ερώτων μου
καθώς...............
σταλάζουνε οι μυρωδιές του στα χειρόγραφα
στάμπες βαθειές..γαρύφαλλα..κανέλλα
μουσκεμένα....
να το ζαλίσω..να το ξεγελάσω προσπαθώ
να μείνει άβρεχτο ετούτη τη βραδιά..
σ' ενα ποτήρι του Μουράνο κολωνάτο μοναχά

φερμένο απ' τα χρόνια τα μαθητικά

από της Βενετιάς τα μέρη
κρατώ στα ύψη την καρδιά..
ρουφώ αχόρταγα τη γεύση του λικέρ
η νοσταλγία της μέθης του
τα σωθικά μου να μεθάει...

⫷ η νοσταλγία της μέθης⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

 Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΛΥΚΕΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ''

Μια τάξη μου στο 48 σχολειό της Πάτρας..

« Όλα ήταν όμορφα τα πρωινά
ωραία μα επίπονα..ψυχή να καταθέτεις
να ντύνεσαι εμψυχωτής
το χρόνο να αλέθεις στο μεγάλωμα
καινούριο..φρέσκο ρούχο γνώσης να φοράς
στης τάξης..στου σχολειού σου την παρέα..
Πόσο με μάγευαν τα μάτια των μικρών παιδιών
χάδι η ματιά τους πουπουλένια...
είχαν γραμμένη την αλήθεια της ζωής 
την εξερεύνηση της ίδιας της ζωής μου..
Δεν ήμουν από τζάκι και γενιά εκπαιδευτικών
δεν είχαμε παράδοση στην οικογένεια δασκάλων..
μα εμένα μου εφυτεύτηκε μες στο μυαλό
και το 'λεγα καθημερνά..''αυτό θέλω να γίνω''..
Το θεωρούσα άκρως γοητευτικόν
να μιλάω στα παιδιά και στους ανθρώπους..
να γεύομαι τη μοιρασιά..
αντίδωρο ψυχής για να μοιράζω..
Από μικρή με εγοήτευε
εκεί στο Τούμπι του μικρού μου του χωριού
με το φουστάνι μου το βιολετί
με τα μικρά ανθάκια
εμάζευα και τα παιδιά της γειτονιάς
κι έκανα την κυρία Ευτυχία μου
την πρώτη μου δασκάλα..
Πολύ μου άρεσε η ποίηση
εδιάβαζα και Ρίτσο
έδιωχνα και το πούσι από τα μάτια μου
και μ' οδηγούσε το καραβοφάναρο 
οι αντέννες του σπουδαίου Καββαδία..
Κι ύστερα ετραγούδαγα στιχάκια 
του ''αμάραντου'' και τα 'καμα εικόνες
πάθος με εγεμίζανε και τα ερωτικά
παράδοσης τραγούδια
''κόκκινα χείλη φίλησα''
γεννάγανε το πάθος..στα μάγουλα νεάνιδος 
ανάβανε τη φλόγα..
Με τούτα και με κείνα παραμάσχαλα
με τον μικρό κονδυλοφόρο μου
εγίνηκα δασκάλα..
κι ας λέγαν οι δασκάλοι μου
πως οι μονάδες που εκουβάλαγα 
ήταν για τα μεγάλα..
Διόλου κι αν δεν με ένοιαζε
που στο χρηματιστήριο του πλούτου τους
είχα μικρό το μπόι
μα στο χρηματιστήριο του χρυσού
σαράντα  τα καράτια μου
αμετανόητης δασκάλας....
Συμπαθάτε με για το σημερινό περιαυτολόγημα
ίσως η γλυκειά μου περιπέτεια 
μες στα λιβαδια της παιδείας της καλής
έχει να πει κάτι στον καθέναν από σας
 σε όποιο μετερίζι πολεμάει.. 
Ήταν..είναι το πάθος 
που ξεχωρίζει άνθρωπο από άνθρωπο..
η φλόγα που του καίει τα σωθικά
φωτιές στα μάτια τους ν' ανάβει..
Παρακαλώ ανεχτείτε με.........
πάντα υπάρχει η αφορμή και πάντα η αιτία
τον εαυτό μου να καθίζω στο σκαμνί
το λόγο υπάρξεώς μου να γυρεύω ».

''ΓΛΥΚΕΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,