''ΣΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ''

Καθώς γινόσουν ιαχή..στίχος χαράς και θλίψης..
ο άνεμος με έσπρωχνε..
και έπαιρνα  για να σε βρω το φιδωτό δρομάκι..
με έφερνε σε σένανε..στα παγωμένα μάρμαρα..
μια ανάμνηση..μια αίσθηση..
ωδή στο θάνατό σου..
Για πες μου αλήθεια να χαρείς..
μίλα μου ..αποκρίσου
από τα βάθη σου να σηκωθείς
τι είναι τούτο 'δω το ξάφνιασμα
ποια μοίρα το 'χε γράψει
πως γέμισαν τα μάτια μου κυκλάμινα
πως έστρωσαν χαλί στο πέρασμά μου
που βρήκαν τόση αποκοτιά
να φύονται απότιστα στους δρόμους
μη και τα πότιζαν τα δάκρυα μου
δροσοσταλιές στις χαραυγές
που έριχνα για σένα..?
πως τα 'χατες ετόλμαγαν 
μες στις ξερολιθιές της
στης Ζήριας τα λαγκάδια της..
το μυστικό να κρύβουνε
το χρώμα να φυτεύουν?
Δέκτης με μιας εγώ..εγώ και ο πομπός
εχώρεσαν τα βλέφαρα 
την ομορφιά του κόσμου..
Άλλαξε ρότα  η θλίψη μου
τη σκέψη μου ελήστεψαν 
των βράχων της.. 
ροζ και λευκές νεράϊδες...
Kοίτα να δεις μονολογώ
πως ξεπερνιούνται οι Συμπληγάδες..
μαγευτικά η ζωή υπερτερεί του θάνατου
εσένα σε εκέρδισε..
για πάντα η αιωνιότης
μα η ομορφιά..........
που αντίκρυσαν τα μάτια μου
στο σπίτι το βουβό σου οδοιπόρος..
έχει ριζώσει μέσα μου..αιώνια θα μείνει..
τραγούδι μου ετραγούδησε δοξαστικό
στη γη σου..και στο χώμα σου να φτάνει..
Πως μοιάζουν στη δική μου την ψυχή..
ωσάν τα άνθια και τα φύλλα τους
τρεμάμενα..κατάχαμα τα ρίχνουν..
μένουν βολβοί..αναφύονται
ως ο έρωτας που εφύτεψες
μια νύχτα στην καρδιά μου...... 

''ΣΤΟ ΦΙΔΩΤΟ ΔΡΟΜΑΚΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.......................................................................................................