''ΣΚΕΨΕΙς''

Μες στη μικρή μας τη ζωή συναντάμε .εναν ή δυο ή και κανέναν φωτισμένο δάσκαλο..
Στάθηκα τυχερή..συνάντησα την αείμνηστη φιλόλογό μου κ. Πολυζωίδη..
σ' ενα δημόσιο επαρχιακό Γυμνάσιο Θηλέων..
όπου η φλόγα έκαιγε στα μέσα της μάθησης..
κι ύστερα συνάντησα εσένα δάσκαλε Λιαντίνη..
και άνοιξαν τα παραθύρια του νου μου..
Είδα τον κόσμο με άλλα μάτια..αληθινή ματιά..
πίσω από κουρτίνες ..ψάχνοντας τη δική μου αλήθεια...
Ευγνωμονώ σας...
Σήμερα...
που καλούμαστε να αποδεχτούμε την αδυναμία μας έναντι της φύσης..
που καλούμαστε να πειθαρχήσουμε εις εαυτόν και στις άνωθεν εντολές..
στέκομαι στα σοφά σας λόγια..

ΛΙΑΝΤΙΝΗς: 
''''Πολύ απλά λέμε: είναι αντίθετα αυτά τα δυο πράγματα διότι οι Έλληνες ξεκίνησαν από τη λογική, όπως είπαμε,γι αυτό έφτιαξαν επιστήμη,γι αυτό έφτιαξαν δημοκρατία,γι αυτό έφτιαξαν την αιώνια τέχνη.Οι χριστιανοί ξεκινούν από τη δημιουργική φαντασία,αλλά φαντασία.Μας λένε υπάρχει ένας Θεός εκεί πάνω. Αυτό το θεό δεν τον είδε κανείς.Ούτε θα τον δει ποτέ..όπως είναι όλοι οι θεοί,όλων των θρησκειών,δημιουργήματα της φαντασίας.Αλλά δεν αντέχουν σε λογικό έλεγχο.''.................................................................................
.............................................................................................
 Για μένα δε μειώνεται η αξία της χριστιανικής θρησκείας,σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα και γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , εκεί που κάπου δεν είμαστε και δεν ξέρουμε.Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε:
 << Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>.
 Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς, και όπως τα ξέρουμε,δεν είναι η αλήθεια'' 

ΔΗΜΗΤΡΗς ΛΙΑΝΤΙΝΗς
( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Και σήμερα..διατείνονται οι φορώντες παρωπίδες..
την εκκλησία προφασιζόμενοι και την Πίστη..
ενάντια στην επιστήμη και στην υγεία των πολιτών..
εμμονικά..
τηρούντες σκοταδιστικά τους πιστούς στην άγνοια.
τους στέλνουνε στη λαιμητόμο..
νοοτροπίες και στρεβλώσεις πίστεως
τον κίνδυνο αψηφούνε..
Είναι ώρα λοιπόν ατομικής ευθύνης..
Είναι ώρα αγάπης για τον άνθρωπο..
Η ώρα της αλήθειας και της Επιστήμης..
Σεβασμός λοιπόν στην Επιστήμη..
με ευχολόγια δεν αντιμετωπίζονται οι ασθένειες..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ''

Άνοιξη ήτανε θαρρώ..η γη είχε χορταριάσει 
στην ιερή του μοναξιά..εροβόλαγε νοσταλγικά
ο γέροντας..σκυφτός στην ακροποταμιά 
γεννούσε εικόνες λιόλουστες
για να τον συναντήσει
να κλέψει απ' τις αχτίνες του
το φως μιας χαραμάδας
να το φορέσει στα μαλλιά
πρίγκιπας για να μοιάζει
να την κλαδέψει στα στερνά του τη ζωή
στο λιγοστό ανθισμένο μέλλον του
τη μοναξιά να υποθηκεύσει..
μα ξάφνου εχάθη στα λιβάδια της
στο κόκκινο εβυθίσθη
στ' ανεμοφύσημα τ' απρόσμενο
στης παπαρούνας το αντίκρυσμα.
το μάταιον τον ετύλιξε
το κάρμα εσυλλογίσθη
πως μοιάζουνε  οι μοίρες μας
περαστικοί διαβάτες
φυτρώνουμε αναπάντεχα
στου χρόνου τη ρωγμή μας..
τα χέρια άγγιξαν με μιας
τα γκρίζα τα μαλλιά του
δρόμοι του πόθου αξόδευτοι
ανοίγονται στ' απρόσμενα..
εκείνοι που τον οδηγούν 
στη μοναξιά την ιερή του..
τα μάτια κλείνει μειδιά
τ' ακάνθινο στεφάνι 
στο Γολγοθά του της ζωής
στο χώμα να πετάξει
το πένθιμο αιμάτωνε
το γέρικο κεφάλι..
γεύτηκε Άνοιξες πολλές
μα τούτο το χαμπέρι
οι παπαρούνες το 'φεραν στη θύρα του
χρωμάτιζαν το φως των ομματιών του..
αντάριασε η ψυχή του μονομιάς
τις υποσχέσεις των ανθών της εθυμήθηκε
στο όπιο  των χρωμάτων παρεδόθη
το αίμα του Άδωνη μετάγγιση του έρωτα
στη λιγοστή ζωή του...
είναι ακόμα ολόρθος..ζωντανός
συνυφασμένος στου Μορφέα το όνειρο
στεφάνι με τα φύλλα ανεμοάνθους
αργοπλέκει..............

''ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ''''

Οι αμυχές της νοσταλγίας αιμορραγούν
στάζουν ρανίδες στην ψυχή μου..
παλιά φεγγάρια της αγάπης μας
στης λήθης τα περάσματα
γεννούν το παρελθόν μου..
Στου πρωινού την ώρα έρχομαι μονάχη μου

στο κάλεσμα..τραγούδι η φωνή σου.. 

τη σκέψη παρασέρνει στ' αψηλά
άσπρο ξωκκλήσι εντός μου καρτερείς
στο βράχο της καρδιάς μου
το πέλαο αγναντεύεις της αγάπης μου
στου ονείρου τα καϊκια μου

μαντήλι μου κουνάς..

Στέκεις εκεί ασάλευτος.... 

σκαλί ασπρισμένο στο διάβα μου
πεζούλα της χαράς μου..
Είναι φορές που με πονάει η ζωή
έτσι που φτιάχνει την πυρογραφία σου

ασύμμετρα..σκληρά με πολεμάει..

Κι άλλες στιγμές που με χαϊδεύει η ζωή

σαν έρχεσαι στον ύπνο μου 

και πανηγύρι γίνουνται

τα νοτισμένα πρωινά μου..
Κι είναι φορές..ευλογημένες οι στιγμές
που οι θύμησες στ' ανύποπτα
μου κάνουν δώρο τις γιορτές..
τα πανηγύρια όλου του κόσμου..
Σ' έχασα μα δεν ξέχασα 
τα δυο ζεστά σου χέρια...
Το συναπάντημα ακριβό..
για να ξορκίζω στη ζωή
τα άφεγγα τα βράδια...
 

''ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΣΕ ΒΑΦΤΙΣΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ''

Τη θηλυκότητά σου ασπάσθηκες νωρίς
από τα γεννοφάσκια σου σ' εδήλωσαν γυναίκα..
Κορίτσι δροσερό εφάνταζες..
στροβίλισμα ελαχτάρησες
στις γειτονιές του κόσμου...
σε αγάπησε η ζωή..την εμπιστεύτηκες
σύντροφος..ερωμένη ονειρεύτηκες
γιομάτος άνθρωπος να γίνεις...
Κι ήρθαν στην πόρτα σου εμπροστά..
πραματευτάδες και σου τάξαν τα πλουμίδια..
κι εσύ φιλήδονα εδέχθηκες
τη σεξουαλικότητά σου από νωρίς 
στης εποχής το ρεύμα κόντρα εφόρεσες
το τολμηρό..του έρωτα φουστάνι...
Μα η ζωή πάντα έτρεχε γρηγορότερα από σε..
τ' ανήσυχό σου πνεύμα εσυναντούσε
ρόλο καινούριο σου έραβε...
καριέρας ρόλο σου ετοίμαζε ...
στ' αλισβερίσι της ζωής
τη γνώση και τη μάθηση
σαν σπιτικό ζεστό ψωμί να την τρατάρεις..
Όμορφος γυάλιζε στα μάτια σου..
το ονειροπόλο το κομμάτι σου...
πραγμάτωση ζητούσε..
Περπάτησες πολύ..βήματα γρήγορα
κάποτε αργά..σημειωτόν...
παράπονο δεν έχεις..
στο αλισβερίσι της ζωής
βαραίνει η ζυγαριά σου.. 
Κι έγινες μάνα το κατόπι και γαλήνεψες..
απ' τους μαστούς σου ονειρεύτηκες
να ζεσταθεί με αίμα νιο
η παγωμένη ανθρωπότης...
κι έτρεχες στ' αναπάντεχα
συλλέκτρια αγάπης για να γίνεις...
απόθεμα πολύτιμο..
αντίδωρο για να 'χεις  να μοιράζεις...
Σκόρπισες άφθονη ολόγυρα..
άδειασες άλλοτε τα φύλλα της καρδιάς...
κι ύστερα τα εδρόσισες τανάπαλιν
απ' την αγάπη που σου επεστράφη και επήρες..
Με πάθος τους αγάπησεςτους ρόλους που σου δώσανε..
ήταν γλυκειά επιλογή σου..
στην ολοκλήρωση σε πήγαν..σε οδηγήσαν...
Και αν στιγμές - στιγμές...δεν τα κατάφερες...
την τελειότητα αν δεν άγγιξες
στα πλείστα σου εγχειρήματα
μη θλίβεσαι..μη μου παραπονιέσαι
ουδείς ο πλέον τέλειος.....
ετόλμησες  για το ιδανικόν
επέτυχες το εφικτόν
στα ανεμοδαρμένα ύψη σου
ακριβήν αγάπη αξιώθης.. 
τι θα 'ταν τάχα η μικρή σου η ζωή
σαν δεν επρόκανες τους ρόλους να φορέσεις?
Εις την αυλαία της μεστής..της σύντομης ζωής σου..
Στάσου......
Κοίτα το βλέμμα σου γεμάτο..γελαστό..
όμορφα καθρεφτίσου
μέσα από τους χίλιους ρόλους σου...
γυναίκα επαξίως σε βαφτίσαν...

ΣΕ ΒΑΦΤΙΣΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς Τ' ΑΝΗΛΙΑΓΑ...''

Δέσμιος λαθραίων επιλογών..
προσεύχεσαι γονυπετής..
θα πάψει ο Θεός να είναι σιωπηλός
η θεία παρηγορία θα κατέλθει?
στο ημερολόγιο του χτες..αιμάτινες κηλίδες
τις προσδοκίες σου αθετούν
στην ύστατη απέλπιδα προσπάθεια
δηλώνεις υπερήφανα πολίτης Ευρωπαίος..
πρώτης κατηγορίας άνθρωπος εμμονικά δηλώνεις...
Κι αφήνεις τους ''υποανάπτυκτους'' στη μοίρα τους
τους απολίτιστους οικτίρεις..τους λυπάσαι
καθώς εσύ γεωπολιτικά
με μαεστρία περισσή..αρπάζεις τη μπουκιά τους..
Θυμωμένους ανθρώπους χτίζεις καθημερινά ..
φυτεύεις μίσος γύρω σου και αγανάχτηση σκορπάς...  
Διαλέγεις ηγέτες αιμοβόρους και ανίκανους...
σωστά αρπαχτικά...
τον κόσμο ασυλλόγιστα καταπατούν και κυριεύουν...
εξαθλιώνουν...και πονούν...
τις φτωχικές τους τις ψυχές...με μίσος τις γεμίζουν..
Μην απορείς λοιπόν και μην εκπλήσσεσαι και σήμερα...
τα σύνορά σου που εγέμισαν..
ζωές ψυχές στον κάδο των αχρήστων πεταμένες..  
Πρώτος εσύ τις ετραυμάτισες  
Έσπειρες άνεμους πολλούς.. 
άνοιξες μονάχος σου του Αίολου τους ασκούς...
Τη ρήση τούτη ελησμόνησες...
  << Αν ανέμους έσπειρες, θύελλες θα θερίσεις >>
Έφθασε η ώρα των τρανών μας απολογισμών
παντού στην ανθρωπότης..
Κοντόφθαλμους ηγέτες κι αρχηγούς ψηφίζεις άνθρωπε
τον κόσμο ολάκερο επικίνδυνη βλακεία κυβερνάει..
 Ποιός τάχα έστειλε στην πόρτα σου 
ορδές ξεσπιτωμένων..πεινασμένων?
Αναγκασμένος.. ενάντια στις προγονικές ιδέες σου 
φράζεις με συρματόπλεγμα τ' ασύνορα ψυχών..
στην κολυμβήθρα τη στενή
σύνορα της Ευρώπης  τα βαφτίζεις..
ονοματίζεις μ' ευκολία εχθρούς τους πρόσφυγες 
χωρίς περίσκεψιν ποίος τους δημιούργησε
ποίος οραματίζεται να κάνει γκέτο την Ευρώπη..
Ερασιτέχνες ανά τον κόσμον οι πολιτικοί
με μια σκανδάλη εις τον κρόταφον σε κυβερνούν 
επιχειρούνε αφελώς να «περιορίσουν» το πρόβλημα
στις πύλες της εισόδου της Ευρώπης..
εις την μικρήν ..φτωχήν..Ιστορικήν Ελλάδα..
Οποία υποκρισία άραγε..
Της Λερναίας Ύδρας  το κεφάλι κόβεται στη βάση της
εκεί όπου χαϊδεύουν τα αυτιά αιμοδιψών
και τους πουλούνε όπλα...
Στης Ιστορίας τ' ανήλιαγα..
οι ελπίδες ολισθαίνουν...

''ΣΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς Τ' ΑΝΗΛΙΑΓΑ'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΚΑΡΤΕΡΙ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ ''

Δεν είναι η ψευδαίσθησή μου η Άνοιξη
δεν είναι η χαμένη μου ουτοπία..
δεν είν' της φαντασίας κατασκεύασμα
πάντα ζυγώνει με απαλά..
είν' γεγονός με ακρίβεια μαθηματική
αιώνες πάνε τώρα από Γεννήσεως
τους κήπους μας ανθίζει..
μοιάζει με όαση στην έρημο
στις διψασμένες τις καρδιές μας
μοιάζει με δροσερό νερό
στην κάψα της ψυχής μας..
Ήρθε ένας Μάρτης γλυκοφίλητος
λυτρωτικός..ζωογόνος
παραμερίζει την ασχήμια της ζωής
τελεύει πια την προσμονή
στου Μάη τα σοκάκια μας οδεύει
μες στην καρδιά της Άνοιξης ευελπιστεί
στο μοσχομυριστό το σταυροδρόμι να μας βγάλει.
Καρτέρι σε μιαν Άνοιξη
σε αρμονία νου..ομορφιάς και λογικής
με ξόβεργες θα στήσω..
παρακαλάω να βρέχει συναισθήματα
στην πρωινή της πάχνης τη δροσιά
στέλνω χρησμούς στους ουρανούς
τα στήθη ανοίγω στους αέρηδες
στον ήλιο που ανέβηκε ψηλά
της αδικίας τον πόνο να ξορκίσει..
Πως λαχταράει η ψυχή
χαλάρωση..στης Άνοιξης τα κάλλη
τις ευωδιές των γιασεμιών
γιορντάνι πα στα γκρίζα της μαλλιά
στεφάνι να φοράει..
μες στα λευκά κελάρια της να γεύεται
στης αλχημείας των νυχτολούλουδων
την κινητήριο δύναμη του έρωτα  
για πάντα..........

'' ΚΑΡΤΕΡΙ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΡΥΕς ΠΑΛΑΜΕς''

Στερνές ρανίδες της βροχής..
στα κεραμίδια μου χτυπούν
τα βλέφαρα υγραίνουν...
σαν πρέπει να βουτήξω στο μελάνι μου
τις παγωμένες σκέψεις μου
για τις λειψές αγάπες.
''Αγάπη σημαίνει να μη φεύγεις
ν' αντιστέκεσαι......
να λες εμείς κι όχι εγώ
γρήγορα χάνεται το βλέμμα της
συννεφιάζει..σκοτεινιάζει η ματιά της..
Να επιλέγεις τον άλλον..να τολμάς
ακόμα κι αν το ρίσκο σου
σε βγάζει στους χαμένους..
Κάθε επιλογή είν' μια παραίτηση
απ' το κρυμμένο..διψασμένο εγώ μας..
Είναι φορές αυτοί που αγαπάς
πληγές ν' ανοίγουν στην ψυχή
πληγές που αιμορραγούν αργά
ανύποπτα..γλυκά και σε σκοτώνουν..
Ανάξιοι να τραγουδούν
όσοι τον έρωτα αγκάλιασαν
με παγωμένα χέρια..
αίνιγμα άλυτο στα σωθικά
αιώνες παραμένει...
Φταίει τα 'χατες αυτός 
που πρώτος φεύγει βιαστικά?
Πότε αρχίζει άραγε ο πρώτος χωρισμός?
Πότε τελειώνει το γλυκό το φίλιωμα
στις ερωτευμένες τις καρδιές μας?

Πάψε να συλλογίζεσαι..
το έγκλημα εν ονόματι..αγάπης ξεφτισμένης.
Ποιός έφυγε..ποιός έμεινε
οι μέρες πέρασαν κι εσύ
ερίσκαρες ν' αργήσεις..
Είναι μεσάνυχτα..αξημέρωτα
αντάριασαν οι ωκεανοί
φουσκώσαν οι ανέμοι
μάθε ν' αφήνεις πίσω σου βυθούς
μην ψάχνεις για κοράλλια..
οι ψεύτικες αγάπες πάντοτε
βαραίνουν τον ιδιοκτήτη τους
πάει στον άλλο κόσμο κουβαλώντας τες
δεν έχει πια Παράδεισο γι αυτόν
κρύες παλάμες αγκαλιάζουνε
της απουσίας τους το ρόδο''.

''ΚΡΥΕς ΠΑΛΑΜΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,