''ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ''

Άνοιξη ήτανε θαρρώ..η γη είχε χορταριάσει 
στην ιερή του μοναξιά..εροβόλαγε νοσταλγικά
ο γέροντας..σκυφτός στην ακροποταμιά 
γεννούσε εικόνες λιόλουστες
για να τον συναντήσει
να κλέψει απ' τις αχτίνες του
το φως μιας χαραμάδας
να το φορέσει στα μαλλιά
πρίγκιπας για να μοιάζει
να την κλαδέψει στα στερνά του τη ζωή
στο λιγοστό ανθισμένο μέλλον του
τη μοναξιά να υποθηκεύσει..
μα ξάφνου εχάθη στα λιβάδια της
στο κόκκινο εβυθίσθη
στ' ανεμοφύσημα τ' απρόσμενο
στης παπαρούνας το αντίκρυσμα.
το μάταιον τον ετύλιξε
το κάρμα εσυλλογίσθη
πως μοιάζουνε  οι μοίρες μας
περαστικοί διαβάτες
φυτρώνουμε αναπάντεχα
στου χρόνου τη ρωγμή μας..
τα χέρια άγγιξαν με μιας
τα γκρίζα τα μαλλιά του
δρόμοι του πόθου αξόδευτοι
ανοίγονται στ' απρόσμενα..
εκείνοι που τον οδηγούν 
στη μοναξιά την ιερή του..
τα μάτια κλείνει μειδιά
τ' ακάνθινο στεφάνι 
στο Γολγοθά του της ζωής
στο χώμα να πετάξει
το πένθιμο αιμάτωνε
το γέρικο κεφάλι..
γεύτηκε Άνοιξες πολλές
μα τούτο το χαμπέρι
οι παπαρούνες το 'φεραν στη θύρα του
χρωμάτιζαν το φως των ομματιών του..
αντάριασε η ψυχή του μονομιάς
τις υποσχέσεις των ανθών της εθυμήθηκε
στο όπιο  των χρωμάτων παρεδόθη
το αίμα του Άδωνη μετάγγιση του έρωτα
στη λιγοστή ζωή του...
είναι ακόμα ολόρθος..ζωντανός
συνυφασμένος στου Μορφέα το όνειρο
στεφάνι με τα φύλλα ανεμοάνθους
αργοπλέκει..............

''ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,