''ΚΡΥΕς ΠΑΛΑΜΕς''

Στερνές ρανίδες της βροχής..
στα κεραμίδια μου χτυπούν
τα βλέφαρα υγραίνουν...
σαν πρέπει να βουτήξω στο μελάνι μου
τις παγωμένες σκέψεις μου
για τις λειψές αγάπες.
''Αγάπη σημαίνει να μη φεύγεις
ν' αντιστέκεσαι......
να λες εμείς κι όχι εγώ
γρήγορα χάνεται το βλέμμα της
συννεφιάζει..σκοτεινιάζει η ματιά της..
Να επιλέγεις τον άλλον..να τολμάς
ακόμα κι αν το ρίσκο σου
σε βγάζει στους χαμένους..
Κάθε επιλογή είν' μια παραίτηση
απ' το κρυμμένο..διψασμένο εγώ μας..
Είναι φορές αυτοί που αγαπάς
πληγές ν' ανοίγουν στην ψυχή
πληγές που αιμορραγούν αργά
ανύποπτα..γλυκά και σε σκοτώνουν..
Ανάξιοι να τραγουδούν
όσοι τον έρωτα αγκάλιασαν
με παγωμένα χέρια..
αίνιγμα άλυτο στα σωθικά
αιώνες παραμένει...
Φταίει τα 'χατες αυτός 
που πρώτος φεύγει βιαστικά?
Πότε αρχίζει άραγε ο πρώτος χωρισμός?
Πότε τελειώνει το γλυκό το φίλιωμα
στις ερωτευμένες τις καρδιές μας?

Πάψε να συλλογίζεσαι..
το έγκλημα εν ονόματι..αγάπης ξεφτισμένης.
Ποιός έφυγε..ποιός έμεινε
οι μέρες πέρασαν κι εσύ
ερίσκαρες ν' αργήσεις..
Είναι μεσάνυχτα..αξημέρωτα
αντάριασαν οι ωκεανοί
φουσκώσαν οι ανέμοι
μάθε ν' αφήνεις πίσω σου βυθούς
μην ψάχνεις για κοράλλια..
οι ψεύτικες αγάπες πάντοτε
βαραίνουν τον ιδιοκτήτη τους
πάει στον άλλο κόσμο κουβαλώντας τες
δεν έχει πια Παράδεισο γι αυτόν
κρύες παλάμες αγκαλιάζουνε
της απουσίας τους το ρόδο''.

''ΚΡΥΕς ΠΑΛΑΜΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,