''ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ''''

Οι αμυχές της νοσταλγίας αιμορραγούν
στάζουν ρανίδες στην ψυχή μου..
παλιά φεγγάρια της αγάπης μας
στης λήθης τα περάσματα
γεννούν το παρελθόν μου..
Στου πρωινού την ώρα έρχομαι μονάχη μου

στο κάλεσμα..τραγούδι η φωνή σου.. 

τη σκέψη παρασέρνει στ' αψηλά
άσπρο ξωκκλήσι εντός μου καρτερείς
στο βράχο της καρδιάς μου
το πέλαο αγναντεύεις της αγάπης μου
στου ονείρου τα καϊκια μου

μαντήλι μου κουνάς..

Στέκεις εκεί ασάλευτος.... 

σκαλί ασπρισμένο στο διάβα μου
πεζούλα της χαράς μου..
Είναι φορές που με πονάει η ζωή
έτσι που φτιάχνει την πυρογραφία σου

ασύμμετρα..σκληρά με πολεμάει..

Κι άλλες στιγμές που με χαϊδεύει η ζωή

σαν έρχεσαι στον ύπνο μου 

και πανηγύρι γίνουνται

τα νοτισμένα πρωινά μου..
Κι είναι φορές..ευλογημένες οι στιγμές
που οι θύμησες στ' ανύποπτα
μου κάνουν δώρο τις γιορτές..
τα πανηγύρια όλου του κόσμου..
Σ' έχασα μα δεν ξέχασα 
τα δυο ζεστά σου χέρια...
Το συναπάντημα ακριβό..
για να ξορκίζω στη ζωή
τα άφεγγα τα βράδια...
 

''ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,