''Ο ΚΟΣΜΟς ΓΥΡΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ''

Ο κόσμος γύρω χίλια χρώματα..
παλιάς κοπής το χασεδένιο το φουστάνι του
κεντίδια και πλουμίδια ο ποδόγυρος..
σε κύκλους της ζωής αραδιασμένα..
Κι εσύ............
περαστικός διαβάτης στη ροή
να περπατάς σκυφτός..να οσφραίνεσαι ..
να γεύεσαι..
να ντύνεσαι το ρούχο του το γιορτινό..
αγκάθια ρόδου άνοιχτά
την καρδιά σου να τρυπούνε..
δεν ημπορείς να απαρνηθείς
τα χρώματα τα χίλια..
Τι..
είναι η καρδιά σου ζωντανή..σε προσκαλεί..
και πως το πάθος της να κρύψεις ?
Σ' ένα χορό θες να πιαστείς..
να μην μπορείς ν' αντισταθείς
στην μαντινάδα της  καρδιάς..
συγκαθιστά να λικνιστείς αντίκρυ του
σ' αυτόν που τον εζήλεψαν τα αστέρια..
μα και στον αγαπημένο της ψυχής..
τις μαντινάδες τις καλές..
της γιατρειάς τις μαντινάδες.. 
εκείνες τις χρωματιστές..
να σιγοψιθυρίσεις..

''Ο ΚΟΣΜΟς ΓΥΡΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥς ΚΗΠΟΥς Τ' ΑΠΡΙΛΙΟΥ''..

Achille Beltrame (Italian, 1871-1945)

Απρίλης ανελέητος θροϊζει τες
ψυχής τις φυλλωσιές μου...
της καταθλίψεως αρνούμαι τους αρμούς
το ένδο-έαρ μου ευσπλαχνικά με ελεεί
ποτάμι η ρίμα μου του νου
σταλάζω  τα τρεχούμενα νερά
στους κήπους της απέθαντης ψυχής σας.. 
Θα βγω στους μυροβόλους κήπους τ' Απριλιού ..
άνθια και ροδοπέταλα για σας να τα κλαδέψω..
Θα τα σκορπίσω γύρω σας..
δροσοσταλιές..ροδόνερου να μοιάζουν..
Πάλι σας δόθηκαν..μας δόθηκαν σταυροί..
να περπατήσουμε σκυφτοί..
Βήματα αμήχανα..αργά
τον ανεβαίνουμε θαρρείς..
λες κι είν'  μονόδρομος...
του Γολγοθά ο δρόμος..

Εκεί.. 
σε κείνη την πορεία που μας οδηγεί 
στη λύτρωση..
εκεί θε να τον στήσω το σταθμό μου..
Είν' οι σταυροί πολλές φορές 
αβάσταχτοι θαρρείς...
θολώνουνε την κορυφή...
ο λόφος μοιάζει με απάτητο βουνό..
μα είναι η πρόκληση τρανή
για μια Ανάσταση αφ' εαυτού..
απέθαντη στους κόρφους η ελπίδα..
Το νου σας να δροσίζουνε 
οι προσδοκίες μιας Άνοιξης
να μη μου λησμονάτε...........
τα λόγια στις περγαμηνές

της ακριβής μου νόνας:
''Εμείς παιδί μου αντέξαμε
όσα ο Θεός μας έστειλε
ήξερε Αυτός..........
τόσα μονάχα μας εταχυδρόμησε
όσα βαστούσανε οι ώμοι μας ν' αντέξουν''

''ΘΑ ΒΓΩ ΣΤΟΥς ΚΗΠΟΥς Τ' ΑΠΡΙΛΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σ 'ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ''

Edward Hopper

Στην εκκωφαντική νυχτερινή μου σιωπή
ετούτης της ''μοιραίας κομβικής στιγμής''
ανάγκη μου επιτακτική
να βγαίνω απ' τους ομόκεντρους τους κύκλους μου
και τότες μέσα μου να αρχινά να με καλεί
γλυκά η σειρήνα απ' ένα τρένο
Να βγαίνω απ' την κάμαρα αργά
κι αν είν' το βήμα μου αργό..
να το προλάβω στο σταθμό
μη μ' αποκαρδιώνει..
σ' ένα κουπέ με κόκκινα βελούδινα καθίσματα
η αγάπη σου για με..ίσως με περιμένει..
Θα σεργιανίσουμε αντάμα απ' την αρχή
τις ρεματιές που λούσθηκαν οι έρωτες
θα ψάξουμε για κουμαριές
καθώς το τρένο θα σφυράει αναμεσίς
στις πυκνοφυτεμένες μας βουνοποπλαγιές..
όμοιες με τις ψυχές μας..
Δε μου ληστεύει τη ζωή η πόρτα η κλειδωμένη
είναι που ακόμα ονειρεύομαι..
είναι που την πεθύμησα πολύ
σ' ένα βαγόνι τη φυγή μου..
ένα μονάχα θέλω να 'χω προορισμό
το ακριβό σου σ' αγαπώ..
κι ο χρόνος πάντοτε χαρίζεται
σ΄εκειούς..
με τόσο πάθος τη ζωή που αγαπούνε...

''Σ' ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΦΥΓΗ ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................................................
..........................................................................................................

''ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ''..

φωτο: από το διαδίκτυο

Κι όσο περνάει ο καιρός
τ' αποτυπώματα ιχνηλατώ
μέσα από την κορνίζα...
Ψάχνω να βρω τις ομοιότητες
μιας οπτασίας να μου μοιάζει..
Μας μεγαλώνει η ζωή............
χιλιάδες οι κουκίδες των εικόνων μου
σ' αυλακωτές ρυτίδες...
αλλάζει χρώμα στα μαλλιά μας η ζωή
μα όχι και στα μάτια..
χτίζει τα τείχη της ψυχής
λιθάρι το λιθάρι τα στεριώνει.
Eις την μικρήν μου ενατένισιν
βγαίνω απ' το κάδρο μου
πουλί πετάμενο θαρρείς...
τους άγραφους τους πάπυρους
με λογισμό..σοφίαν ενθυμούμαι..
βγάζουν φτερά οι λέξεις των
παίρνουνε σάρκα και οστά στα δύσκολα..
τους φόβους μου σκορπούνε..

Στέκομαι λες κι ανυποψίαστη..
μονολογώ..........
καδράρω τις φιγούρες σας
λαξεύω τις ψυχές σας...
μπαίνω στο κάδρο και μαζί σας περπατώ..
κι αίφνης ριγώ..ποθώ..απαιτώ...
ν' αφήσω έξω απ' την κορνίζα σας
την άδολη μορφή μου
εκείνον τον αμόλυντο..
στου χρόνου τη ρωγμή σαν αστραπή
τον κοριτσίστικο..ολόφρεσκο εαυτό μου..
που φευγαλέα με επισκέπτεται 
στην ώρα των ιριδισμών
που η μέρα μας μικραίνει..
κρατώ σφιχτά την πένα μου
τραβώ γραμμές στο τζάμι
μοιάζουν πολύ των αστεριών..
κλείνω τα μάτια εις της τύχης την καταφορά..
το νου μου άναρχα τον κυβερνά
ουράνια σαγήνη.. 

''ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΝΕΝΤΑΧΤΗ ΠΟΘΕΙς''

Να αφουγκράζεσαι τους ήχους των καιρών
το νου να μην αλυσοδένεις 
ανένταχτα να περπατείς
στους σκονισμένους δρόμους τους
τους θαλερούς...της ύλης της φθαρτής των..
Τον τρόπο βρες..........
κώφευε επιγνωσμένα..οικειοθελώς
σε κύμβαλα αλαλάζοντα
σειρήνες είν' βραχνές του παγωμένου του Βορρά
τα τύμπανα ακολούθα τα άηχα
της κλαίουσας ψυχής σου..
Ζητούν να τους παραδοθείς
οι συλλέκτες καπικίων... 

Ο δρόμος σου μονόδρομος
δεν έχει πλέον για τα σένα γυρισμό
μύχιος πόθος σου..ακριβός
μονάχη σου την έρημο να περπατείς
στου πλήθους την αχλύ αιμορραγούσα
κι όταν τους λύκους της ψυχής ξεφορτωθείς
στο φως..χωρίς φοβίες ξεχυθείς..
μην κλάψεις πια 
για τους αποθαμένους που αναπαύονται..
τους ζωντανούς να κλαις
και τους ανήμπορους..  
κυοφορούσα μιας ανένταχτης 
στα ψεύτικα καπίκια τους ζωής..
Οι Βόρειοι και οι Νότιοι
δυο πόλοι  αντίθετοι της Γης
σε αδιέξοδες παράλληλες διαδρομές..
κι ο μήνας Μάρτης μας ο τωρινός
ο πιο σκληρός στου χρόνου τις αιώρες μας..
σοφά μας το μαθαίνει..

Καθώς....................
οι ανθρώποι του Βορρά..οι εξουσιάζοντες
εκούσιοι αρνητές σαγήνης της ζωής..
άθλιοι καπικίων λαθροκυνηγοί
με ομοβροντίες παρρησία περισσή
κηρύττουν πόλεμο ακήρυχτο
κοπάδια ικέτες σαλαγούν
φυτεύουν ξύλινους βολβούς
αρίζωτη η Πλάση ν' απομείνει..
Επιμελώς...........
άψυχα ευρωκαπίκια κυβερνούν
άνοες ψυχές διαβρωμένων
σε τήξη τα αργυρά αντικείμενα
σε τήξη τα χαμένα τα χρυσάφια
της ψυχής των..
Συντεταγμένα..
Ανένταχτη ποθείς.........
να ενταχθείς στον κήπο της Ευρώπης 
της ''Εδέμ''
γίνε αν μπορείς ένα αγριόχορτο
καθώς τα αγριόχορτα..
πάντα επιβιώνουν................

''ΑΝΕΝΤΑΧΤΗ ΠΟΘΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ''

by Alex Alemany

Μελάνι έψαχνα ξεχωριστό..
του ονείρου τα μηνύματα τα βράδια μου
στην πόρτα σου..να σου ταχυδρομήσω
κι ετούτο το μαντάτο μας τ' ανήκουστο..
της μέρας μας το ξάφνιασμα
με ρέγουλο να σου το πω
μη μου λιγοψυχήσεις..
μα ήταν οι πύλες του Παράδεισου κλειστές
κι εγέμισα τις χούφτες μου με γιασεμιά
το άρωμα στ' αστέρι σου να στείλω...
να μυριστείς του κόσμου την ανημποριά..
τους διαδρόμους της ψυχής μας να φωτίσεις.. 
Σιώπησε η ανθρωπότητα αγαπημένε μου..
ερήμωσαν οι δρόμοι
γλυκείς..εγκλωβισμένοι..απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς σαλεύουν οι περαστικοί
σε ξεχασμένα κοιμητήρια..
Κι εγώ..
αισθάνομαι ότι κλαίω ακόμα σιωπηλά
αισθάνομαι πως περπατάς
κοιτώ απ' το τζάμι μου τις στάλες της βροχής
λούζομαι μες στη λίμνη μας 
θαρρώ..είσαι μαζί μου..
μοιάζει με κάθαρση..με λυτρωμό
της απουσίας η παρουσία..
όπως όταν μυρίζεις ένα γιασεμί
χωρίς καν να το κόψεις.
Είσαι στις σκέψεις μου σαν νόμος 
που δεν έχει παραβιαστεί
δεν είσαι παρελθόν..είσαι παρόν μου..
γητείες της αγάπης μας ζητώ..
την άφτρα των καιρών μας να ξορκίσει... 
Κανένας άλλος δε θα παίξει το τραγούδι μας
στην  άρπα της καρδιάς μου..
μέσα στη θύελλα της ερημιάς
γίνομαι διάφανη..γυμνή
την πλάνη μου αγκαλιάζω..
Όμως εσύ σωπαίνεις...

''ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

''ΑΙΘΕΡΙΕς ΨΥΧΕς''

Είναι δύσκολο την πλάτη να γυρίζεις στ' όνειρο
κι ας το συνθλίβουνε οι συμπληγάδες του καιρού..
και ας διψούν τα ζωντανά στους άγριους καιρούς...
Όσο υπάρχουνε αιθέριες ψυχές
όσο βουλιάζουν στη σιωπή τους
γητεύουνε το σκότος μας της νύχτας το βαθύ
μικροί ταξιδευτές..δεμένοι στο κατάρτι τους
της μοίρας τους το θάμα προκαλώντας..
Θέλει κουράγιο περισσό
στα χρώματα ταλέντο να δηλώνεις
του σκοταδιού τις οριογραμμές
ξυπόλητος με φως να διασχίζεις.
Στις αρωματισμένες μας..αιθέριες ψυχές
όσο τα πουλιά πετούνε λεύτερα
και τα λουλούδια ανθίζουνε 
στου παραδείσου της ψυχής των τα παρτέρια..
δεν ημπορούν χέρια ανίερα
να σταματήσουνε τις Άνοιξες..
να αφανίσουνε αυτούς που πίστεψαν
πιστεύουνε στο ονείρεμα ..
είναι το ''ταξίδεμα'' τρανότερο
απ' την σκληρή πραγματικότης..
Να το θυμάσαι...

''ΑΙΘΕΡΙΕς ΨΥΧΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,