''ΓΛΕΥΚΟς ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ''

by Catrine Welz Stein

Στην εαρινήν την σύναξιν τις καθημερινές
και στις γιορτές..στις σκόλες
τρανά τα κακαρίσματα της ''μάζωξης''
σ' κείνο το κοτέτσι..
φίλων κοτέτσι ελογίζετο..
παρασυρμένη ενίοτε απ' την οχλαγοή
το βήμα εκράταγα σημειωτόν
ανάσες για να πάρω..
επροσπαθούσα να κατανοήσω
για να κατανοηθώ..
λέξεις ..και εμπειρίες ..γνώσεις..πρακτικές
εις την φτωχή μου τη φαρέτρα να συλλέξω..

 Αίφνης..απρόβλεπτα ...
με έπαρση και παρρησία περισσή
της φαντασίας της συνουσιαζόμενη
την έκσταση..την προσοχήν στους λόγους της. 
'' η ποιήτρια'' σιδηροδέσμια απαιτούσε..
ενόμιζε..εφαντάζονταν..θαρρούσε
πως σε ''πριγκηπικό'' κοτέτσι εγεννήθηκε..
και άλλαζε τους ρόλους της..
και μεταμορφωνότανε η ''κοκορόμυαλη''
πότε με λοφίο για την ποίηση..
έπαιρνε το φορτίο εξ ολοκλήρου επάνω της
πότε λοφίο φόραγε μεγάλης θεατρίνας.. 
άλλοτε πάλι εγίνονταν η επαναστάτρια.. 
κι έπαιρνε ύφος σαν κοκόρι σε κοτέτσι ..
σε κοτέτσι ανοήτων και '' συνομωτών''
παρατρεχάμενων που έμοιαζε κοτέτσι..

Της είπανε πως ποίηση να γράφεις
είναι το υπέρτατο αγαθό...
τι πιο σοφόν και αληθές..
μα ποίηση..ύμνους..αποστάγματα
σταλάγματα ζωής..
όχι τις άναρθρες κραυγές..
μες σε '' κοτέτσι'' ανοήτων πετεινών..
μα και πουλάδων πεινασμένων...

 Συχνά επαρασύρονταν σε μονοπάτια δύσβατα.. 
έχανε τον ειρμό της..
σφιχτή θηλιά ο εγωισμός
εφούρκιζε το νου της..
τις λέξεις της αράδιαζε ακατανόητα
θαρρούσε πως πουλούσε την πραμάτεια της..
σε μάγουλα αδοκίμαστα..και άγουρα ακόμα...

Και τώρα που εγκλείστηκα..εμελέτησα..εντρύφησα
πάλι την ''εσυνάντησα'' την απερίσκεπτη..
που αυτοχρίσθηκε ποιήτρια του ''κοτετσιού''
αμεταλάβητη το νέκταρ της σεμνότης.
 Ωωω...πόσο ευτυχείς οι ''φαντασιόπληκτοι''
οποία δυστυχία ..εν αγνοία τους βαραίνει..
γλεύκος των αντηχήσεων της Γης
ποτές δε θα γευτούνε..

''ΓΛΕΥΚΟς ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΑΡΑΞΕΝΟς ΣΕΛΑΓΙΣΜΟς ΣΤΟΝ ΑΧΥΡΩΝΑ ΟΠΙΣΩ ''

Ώρες επήγαινε αργά ο αραμπάς
τη μνήμη μου γλυκά εσεργιανούσε
πίσω απ' το ιερό της εκκλησιάς
πίσω απ' τον αχυρώνα του παππού
ξεπέζεψε η μνήμη...
Χορταριασμένος στέκει ο κήπος μας..
στον τόπο που εφυτεύονταν
κι εφύτρωνε η αγάπη..
λησμονημένος..με συντρόφους του
ακόλαστα βατράχια...
προσμένοντας ακούραστα κρυφομιλήματα..
επιστροφές γυρεύει..
Τώρα μονάχα κατακόκκινα
τους πάθους μας για τη ζωή
αγριολούλουδα φυτρώνουνε
στο χέρσο μας λιβάδι..

Μπήκα να κόψω λούλουδα
στον τάφο της να πάω να τ' ακουμπήσω
παράξενος σελαγισμός το λογισμό φωτίζει..
ξάφνου η μάνα εστάθηκε στ' αντίκρυ μου
θαρρείς και να μην ήτανε νεκρή
ελησμόνησα από χρόνια είχε φύγει...
μου χαμογέλασε γλυκά..μα θλιβερά
στα χέρια της εκράταε κλώνο βασιλικού..
ανάμεσα απ' τις ντοματιές
για να μοσχοβολούνε έλεγε τα ζαρζαβατικά
λες και δεν εμοσχοβόλαγε
για τη φαμίλια της η έννοια..
Επήρα το βασιλικό
κι ετράβηξα στην κάμαρα
ετούτο μου τον εγκλεισμό
με τ' ακροδάχτυλα που αγγίξαν το βασιλικό
να τον αρωματίσω...

''ΠΑΡΑΞΕΝΟς ΣΕΛΑΓΙΣΜΟς ΣΤΟΝ ΑΧΥΡΩΝΑ ΟΠΙΣΩ''
Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΝΕΚΥΙΑς ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ''

photo : Angela Betta Casal

Κλεισούρα..κρύο και βροχή
η πυξίδα μου αταλάντευτη
σε λογισμούς με βγάζει..
Τι κι αν νεάνιδες εδιδαχθήκαμε
εις ραψωδίαν του Ομήρου μας
αν εντρυφήσαμε στα έδρανα 
δασκάλων φωτισμένων για την έννοιαν
έσω ο καιρός όσο ποτέ......
μ' απλήν περίσκεψη..με περισυλλογή
οι θεωρίες για την ''Νέκυια''
καλούνται αρωγοί μας να σταθούν
των πράξεων και της βύθισης
θαμώνες λες σε αυλαία μιας παράστασης
της Θείας Κωμωδίας μας του Δάντη..

Καλούμαστε ώριμοι..μεστοί..εν μια νυκτί
μεσούντος του απρόβλεπτου
της φύσης που εκδικείται..
στον κήπο των Μουσών
στον Άδη της ψυχής μας να κατέβουμε 
την βίωσιν του θάνατου να μελετήσουμε
όσο κρατούν οι ανάσες μας..
εναρμονισμένοι εις την φιλοσοφικήν
την ρήση του τρανού μας του Λιαντίνη
που επαρότρυνε τον άνθρωπο 
να στοχαστεί ........
και μέσα από την βίωσιν του Θάνατου
να ζήσει τη ζωή του ολάκερη..όχι μισή.
τον νόστον τον μελίγευστον για τη ζωή
ν' αναζητήσουμε σε τούτο μας
στο ένδο - κάτωθεν ταξίδι.. 

Εσυναπαντυθήκαμε απρόβλεπτα
εσυστηθήκαμε την έννοιαν της ''Νέκυιας''
μέσα απ' τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ζωής
μιας αμφισβήτησης για το αιώνιον
μίας μοιραίας παραδοχής 
της ύλης της φθαρτής μας...
Τις ουτοπίες μας χαϊδέψαμε
φλερτάραμε στις ομορφιές
μα το γραμμάτιο ανεξόφλητο
στο βρυχηθμό του χρόνου..
Ξεθωριασμένες οι σελίδες μας των ρήσεων
στέκονται εμπρός μας απαιτητικές..
ανάλυσιν γυρεύουν...

Στην  μελιχρήν..της μοναξιά σας την σπηλιάν
ανάγκη επιτακτική..
όμοιοι τρυγητάδες του εφήμερου
ένα πολύτιμο βιβλίο αυτογνωσίας την αυγήν
φέρνει κοντά την σκέψιν σας
σε όσα δεν αγγίζετε
κι η μοναξιά τα κρυσταλλώνει..
τις νύχτες σας τις έρημες ακούστε τα τριζόνια
πέστε μια καλημέρα εις το γείτονα το χάραμα..
κι αν έρθει η ώρα ν' αποθάνουμε
ας γίνει με αξιοπρέπειαν περισσήν
σαν που μας επαρότρυνε
ο λατρεμένος μου Καβάφης..

''ΝΕΚΥΙΑς ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 



 

''ΡΟΔΑΚΙΝΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ''

  






Οι ώρες μας οι μακρινές..
πόσο κοντά μου στέκουν
τα ροζιασμένα χέρια σου..
τα δάχτυλα που έπλεκαν
χτένιζαν τα μαλλιά μου..
τα δάχτυλα που σταύρωναν τη λειτουργιά
πρόσφορο της αγάπης σου 
σε ψυχές αποθαμένων..
μα από όλα που θυμούμαι σε..
τις δύσκολες τις ώρες
είναι το ολόφρεσκο ζεστό ψωμί
πα στο πλατύσκαλο
του φτωχικού τ' αρχοντικού σου
ετράταρες ψωμί με ''αγαπίνη'' μπόλικη
ζεστές παλάμες..άξιες..τα χέρια σου..
χέρια προκομμένα..ζωντανά
που έκαναν τη στέρηση
αφθονία για να μοιάζει..
Σε τούτο το ροδακινί μου το απόγευμα
τη μοναξιά μου προσπερνώ
 το σούρουπο γλυκά που μας ενώνει
κοινή η μοίρα και η πορεία της ζωής
γυναίκες στις επάλξεις..




Μας βρήκαν δύσκολοι καιροί
λες κι είν' Παθών η εβδομάδα
οι ώρες μας οι μακρινές..
στης εκκλησιάς τα πεύκα με βροχή
είν' κλώνοι..μου γεμίζουν τη ζωή
ζεστό ψωμί μανούλα μου οι ορμήνειες σου
μες στον καθρέφτη του μυαλού μου...
τώρα έγινα μάνα εγώ..............
σ' ένα βαγόνι υποταγής του αναπόφευκτου
φροντίζω να 'χουν μια απασχόληση τα χέρια μου
το νου και τις ψυχές αγαπημένων μου να θρέφουν..

'' ΡΟΔΑΚΙΝΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΓΡΙΕς ΒΙΟΛΕΤΕς''

Δρόμοι αδειανοί..μέρες αλλόκοτες
μια πόλη που την έλουζε η θάλασσα
το πρωινό κελάρυσμα
τα άνθη της μπουγαρινιάς στο λιγοστό μπαλκόνι
πόρτες ανοίγουν διαφυγής
ανάβουν το καντήλι της υπομονής
για μια αγάπη που δε γύρισε
εχάθη στη βαθεία γραμμή των οριζόντων...
Στων ομματιών μου ξάφνιασμα
στ' αποκλεισμού την ώρα
οι άγριες βιολέτες κοίτα..το 'νιωσαν
ο θρήνος σου ο επιτάφιος πως σιμώνει
η ανθοβολιά τις πρόκανε
χωρίς το χάδι το ζεστό
στο ερημικό παρτέρι..

Αψέντι της ψυχής μου εσύ μεθυστικό
δεν είναι που σε ελησμόνησα 
ούτε πως σ' απαρνήθην
είν' που το κάρμα μου εφύλαξε
τύχη αθέλητου εγκλεισμού..
πως να κλαδέψω μενεξέδες  άγριους
μύρτους κι αμάραντους απ' τις πλαγιές
την άδολη αγάπη μου στον τάφο σου
να 'ρθω ν' αρωματίσω..
σαν πεταλούδα η ψυχή μου θα πετά
στο καντηλέρι σου θυμίαμα
ο πόνος της καρδιάς μου θα σταλάζει.

Μη μου χολώνεις..μη μου θλίβεσαι
η μόνη μου παρηγορία και το έλεος...
οι ζωντανοί με τους αζωντανούς
κι οι αποθαμένοι εκεί μονάχοι τους
με τους αποθαμένους..
το τραγουδούσε η νόνα μου η γλυκειά
που άφηκε μακριά στο χώμα καταγής
αδέλφια αγαπημένα..
είν' η ζωή γλυκύτερη απ' το θάνατο
στο λέγω να το ξέρεις..

''ΑΓΡΙΕς ΒΙΟΛΕΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΤΙΖΕΙς ΤΗ ΖΩΗ''

Να την εχτίζεις τη ζωή..
να μην την εφοβάσαι
γητεύτρα ίδια η όψη της
σαν τη γιαγιά με το τσεμπέρι της
που εφύλαε τα γιατρικά
κρυφά μες στο κελάρι..
σαν της χαμογελάς πλατειά
έρχεται απρόσμενα μονάχη της
πολλαπλασιάζει το ελάχιστον 

της ύπαρξής του χωρίς να τον ἐξευτελίζει

Read more at: https://www.literature.gr/

την ίαση κομίζουσα
σβήνει το γιαγκίνι του ντουνιά..
νερολούλουδα στα οράματα φυτεύει.

Μέσα απ' την ποίηση ν' αντλείς
της ύπαρξής σου τον κρυμμένο θησαυρόν
την ζωή μην ευτελίζεις..

της ύπαρξής του χωρίς να τον ἐξευτελίζει

Read more at: https://www.literature.gr/

η ίαση της ανθρώπινης ψυχής

Read more at: https://www.literature.gr/

να αγοράζεις πέτρες λαξευτές
τους τοίχους στα σοκάκια να ομορφαίνεις..
δικά σου ξόρκια ..προσευχές να λες
κοιτάζοντας ψηλά
κι ο Ήλιος τότε ..ο Ουρανός
για σένα σπλαχνικά θε να δακρύζουν.





Τώρα που εσίμωσε του φόβου η φωνή
την πόρτα της ψυχής σου και βροντάει
μην της κρυφτείς..αντάριεψε
άνοιξ' την πόρτα να διαβεί
τρέξε άφοβα μέσα στην αγκαλιά της
έτσι η συνομωσία θα συντελεσθεί
το βάρβαρο του τρόμου σου θα διώξει..
οι αλληλέγγυες αγκαλιές βοτάνι μαγικό
που ετρομάξανε μαζί μ' εσέ
θα γίνουν σκήτη..καταφύγιο
κι όλο να λες θα σηκωθώ
αν θέλεις να βαστάξεις..
Τώρα που κάθετα ο κεραυνός
αστράφτει να σε κάψει..
στέλνε χοές στον ουρανό
ας έρθει Θεέ μου μια βροχή
τη Γης σου να δροσίσει.. 

''ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΤΙΖΕΙς ΤΗ ΖΩΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο ΚΟΣΜΟς ΓΥΡΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ''

Ο κόσμος γύρω χίλια χρώματα..
παλιάς κοπής το χασεδένιο το φουστάνι του
κεντίδια και πλουμίδια ο ποδόγυρος..
σε κύκλους της ζωής αραδιασμένα..
Κι εσύ............
περαστικός διαβάτης στη ροή
να περπατάς σκυφτός..να οσφραίνεσαι ..
να γεύεσαι..
να ντύνεσαι το ρούχο του το γιορτινό..
αγκάθια ρόδου άνοιχτά
την καρδιά σου να τρυπούνε..
δεν ημπορείς να απαρνηθείς
τα χρώματα τα χίλια..
Τι..
είναι η καρδιά σου ζωντανή..σε προσκαλεί..
και πως το πάθος της να κρύψεις ?
Σ' ένα χορό θες να πιαστείς..
να μην μπορείς ν' αντισταθείς
στην μαντινάδα της  καρδιάς..
συγκαθιστά να λικνιστείς αντίκρυ του
σ' αυτόν που τον εζήλεψαν τα αστέρια..
μα και στον αγαπημένο της ψυχής..
τις μαντινάδες τις καλές..
της γιατρειάς τις μαντινάδες.. 
εκείνες τις χρωματιστές..
να σιγοψιθυρίσεις..

''Ο ΚΟΣΜΟς ΓΥΡΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,