''με σκόρπια άνθη λεμονιάς''

 

 

 

 

 

Περνούνε οι κύκλοι της ζωής..
κλειούνε ένας-ένας
 αφουγκραζόμενη μονάχη μου στη Γης..

όταν ανοίγουν οι ουρανοί..

μαζεύω να προλάβω ευτυχία.
Βαθιές οι ρίζες στο δεντρί..
που εφύτεψες στον κήπο μας..

μα τα δικά σου τέρμινα 

ετέλεψαν νωρίς..και έφυγες..εχάθης..
εβλάστησαν οι κλώνοι του κι ανθούν
κι εσύ σιωπάς..κοιτάς από ψηλά
κι από τη μυρωδιά τους των ανθών.. 
πως λείπεις..κι όλο λείπεις ...
με σκόρπια άνθη λεμονιάς
με δαντελένιο το φουστάνι εστεφανώθη
η κόρη η μυριόκαλλη..η ''κοκκώνα''
την πλάνεψαν δυο μάτια πράσινα
στην ευτυχία αφέθη..
Είμαι καλά..τα χείλη μου γελούν

δεν κλαίω στον ίσκιο του δεντριού

δακρύζω μον' από χαρά..

σε σκέφτηκα την ώρα την καλή..
σε έφερα σιμά μου..

 

 

''με σκόρπια άνθη λεμονιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σήμερα γάμος γίνεται...

Σήμερα γάμος γίνεται...κι η μάνα καμαρώνει!
Μια μαντινάδα απ' το συρτάρι της γιαγιάς μου θα σου πω
και να την εθυμάσαι:

''Γαμπρέ μια χάρη σου ζητώ και μην τη λησμονήσεις
το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις''..

Γαμπρέ μας χάρη σου ζητώ κι αν θέλεις να την κάνεις, το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις.

Read more at: https://www.funday.gr/euxes/100-efches-gamou
Copyright © www.funday.gr

Γαμπρέ μας χάρη σου ζητώ κι αν θέλεις να την κάνεις, το ρόδο που σου δώσαμε να μην μας το μαράνεις.

Read more at: https://www.funday.gr/euxes/100-efches-gamou
Copyright © www.funday.gr

Είναι η χαϊδεμένη μας ..του κύρη της κι εμένα !!!

η μάνα σας...

Σοφία Θεοδοσιάδη......

''κορίτσι στο μαϊστράλι''

φωτο: από το διαδίκτυο

Ένα κορίτσι ονειρεύεται 
σ' ερημικό ακρογιάλι..
αρνείται να γυρίσει στη στεριά
τρελλό το παρασέρνει μαϊστράλι..
στους βράχους κάνει συντροφιά
στων δελφινιών τις πλάτες ξενυχτά
στα γλαροπούλια τραγουδά
της θάλασσας νεράϊδι
το μαγεμένο στρείδι ψάχνει στο βυθό
για να βρει το χρυσό μαργαριτάρι.. 

καθάριες θάλασσες το πλημμυρούν
στους παφλασμούς τους λούζεται
στις θυελλώδεις της ψυχής του τις οργιές
φτάνει στα βάθη..κοινωνεί
αρχαίους έρωτες τρανούς
ψυχές για πάντα βυθισμένες.
κι ύστερα στο ανεμούριο της ζωής
ντύνεται ωραία Ελένη..
πόθοι κρυφοί το κυβερνούν
ο Πάρις να του κλέψει την καρδιά του.

''κορίτσι στο μαϊστράλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Εχρύσωσαν τα ρόδια''..

φωτο: Σοφίας Θεοδοσιάδη - ο κήπος μου

 

 

Mιας Κυριακής τ' απόγιομα..στο λιόγερμα τ' Αυγούστου..με πλούσια σοδειά εντός..

περίσκεψιν πολλήν..εν Πάτραις ετελείωσε 

κι αυτό το ''ανηφορικό''..του εγκλεισμού μας άθελα..σημαδεμένο Καλοκαίρι..
κι απόμειναν δυο  καπέλλα ψάθινα
στης ώχρας τον σοβατισμένο τοίχο μας
κρεμάμενα σμιλεύοντας το χρόνο..
Κι έπειτα γλυκερές επιστροφές..στα ''Πρόσωπα'' τσιμπούσι εγίνηκε ρομαντικό με αγάπης ηχοχρώματα ολόγυρα..

παρούσες και οι χάριτες μαζί με τον Απόλλωνα

στης λύρας του το άκουσμα

αφήσανε για λίγο το ιερό τους στην Ακρόπολη

κατέβηκαν μαζί..σε μας..κι εστήσανε χορό..

γάμος εγένετο εν Πειραιά..της ηλιογέννητης..

επέσανε τα κάστρα..τα μπεντένια..
κι έμεινε μόνος ο ένοικος στου κήπου τη γωνιά μία ροδιά απ' τα χέρια σου..
ανυποψίαστα πως θα 'τανε η τελευταία σου φυτειά κι εφύτευαν πατρίδα..

 

 

 
 

Επαρηγορηθήκαμε.. 

τα ρόδια εχρύσωσαν κι οι θύμησες χρυσές..

χωρίς μελαγχολίες περιττές..

σε θύελλα ονείρων προσδοκούσες..
μες στη χρυσίζουσα αχλή
μονάχη της τα βράδια τώρα η ροδιά 
θ' ακούει τους γκιώνηδες..
το κλάμα το ατέρμονο απ' τις δεκαοχτούρες.
Χειμώνες Καλοκαίρια μοναχή
η μόνη της παρηγορία τα χρυσίζοντα
φύλακας έμπιστος στου κήπου τη γωνιά
ζερβά απ' τον ξενώνα του σπιτιού μας.

''Εχρύσωσαν τα ρόδια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό''

Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό..
στης εποχής το γύρισμα..
η φύση και η μνήμη μου δε με γελά
Σεπτέμβρης ήτανε θαρρώ..
δώρισα την καρδιά μου στα νερά
και από τότες μες στις αλυκές..
μέσα στα παραμύθια του νερού..
με της αγάπης συντροφιά μου την αποσκευή
τους χτύπους της γυρεύω..

Στο επιμύθιον της αγάπης μας αυτής
σκαρώσαμε μια λίμνη μοναχά για δυο
εις των πηγών μου τα ερημικά
τα αποδυτήρια του έρωτα εστάθηκες δειλά..
πιτσίλισες τα λαβωμένα μου φτερά
κι ύστερα εχάθης στης αβύσσου..

και από τότες και μετά
μοναχικό φλαμίγκο..η χηρεμένη μου καρδιά
χτίζει πεντάγραμμα..
τυπώνει νότες σε βυζαντινό ρυθμό
τρυπά την παγωμένη λίμνη στο βυθό που σε κρατεί 
στέλνει το μυθικό τραγούδι μας
φορά της φλόγας των φτερών σου τη χροιά
το μεταξένιο σου φτερούγισμα αναζητά
για της αγάπης το φλαμίγκο της και μοναχά
αποδημίες σχεδιάζει.

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

"Υφάντρες του Αυγούστου"

Ζωγράφος  : Γιώργος Σταθόπουλος

Στα όρτσα να προλάβουμε

ο υποσχόμενος ετέλεψε

ο Αύγουστος..τ' αγέρι του

π' εχάιδευε τα χείλη ηδονικά

ποιός μάντης να οραματιστεί

και τ' άλλο Καλοκαίρι αν θα προκάνουμε...

οι υφάντρες του Αυγούστου αν μας υφάνουνε 

τις εμορφάδες της ζωής..τις ζωγραφιές αλλιώς...

καθώς μας λιγοστέψαν τα στημόνια τα μεταξωτά..

τα αδράχτια μας δε γνέθουν...

μα θα θυμάμαι εκεί νοσταλγικά

όμορφα που ήτανε στην κουπαστή

σαν με κρατούσες αγκαλιά

πρελούδια γράφαν θερινά

τα μυρωμένα μας στον έρωτα κορμιά

στην άκρη από τα τσίνορα

οι γελαστές ματιές σου

του μπάτη έμοιαζαν δροσιές

αιθέρας τα φιλιά σου ..

 

"Υφάντρες του Αυγούστου - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

"Ως ΟΙΩΝΟΙ"

 

Δεν ήτανε φαντάσματα καλπάζοντα

της φαντασίας της ανώριμης νεότης μου...

ήταν σημάδια..οιωνοί 

ηρώων που έρχονταν σ' εμέ..

από τις σκοτεινές μου κατακόμβες

εθεμελίωναν την πέτρα των γιγάντων μου στο νου..

στους ώμους να σηκώνουνε

το βάρος..τους σταυρούς

που θα μου εφόρτωνε ανυποψίαστα η ζωή..

μαζί τους να πορεύομαι

τους ίσκιους τους ν' ακολουθώ

να τους κρατάω αγκαλιά σφιχτά

κι όταν τα ακάνθινα στεφάνιια

αιμορραγούν την κεφαλή

στεφάνια γιάνκεας να μου πλέκουνε

οι ήρωες των βιβλίων μου οι ιδανικοί

να με κρατούν ψηλά στου Ολύμπου τις κορφές..

την ευτυχία κεντώντας

οι σκέψεις μου επάνω τους

εξαγνισμένες λεύτερες

ωσάν τα ωκεάνια λευκά πουλιά

τους γλάρους των ονείρων μου

εις τους αιθέρες να πετούν

χαράδρες..καταποντισμοί..

εμέ δε μου ταιριάζουν.

 

"Ως ΟΙΩΝΟΙ - Σοφίας Θεοδοσιάδη