"Ως ΟΙΩΝΟΙ"

 

Δεν ήτανε φαντάσματα καλπάζοντα

της φαντασίας της ανώριμης νεότης μου...

ήταν σημάδια..οιωνοί 

ηρώων που έρχονταν σ' εμέ..

από τις σκοτεινές μου κατακόμβες

εθεμελίωναν την πέτρα των γιγάντων μου στο νου..

στους ώμους να σηκώνουνε

το βάρος..τους σταυρούς

που θα μου εφόρτωνε ανυποψίαστα η ζωή..

μαζί τους να πορεύομαι

τους ίσκιους τους ν' ακολουθώ

να τους κρατάω αγκαλιά σφιχτά

κι όταν τα ακάνθινα στεφάνιια

αιμορραγούν την κεφαλή

στεφάνια γιάνκεας να μου πλέκουνε

οι ήρωες των βιβλίων μου οι ιδανικοί

να με κρατούν ψηλά στου Ολύμπου τις κορφές..

την ευτυχία κεντώντας

οι σκέψεις μου επάνω τους

εξαγνισμένες λεύτερες

ωσάν τα ωκεάνια λευκά πουλιά

τους γλάρους των ονείρων μου

εις τους αιθέρες να πετούν

χαράδρες..καταποντισμοί..

εμέ δε μου ταιριάζουν.

 

"Ως ΟΙΩΝΟΙ - Σοφίας Θεοδοσιάδη