''Ένα Κορίτσι ήσυχο''

Έργο της εικαστικού Ειρήνης Ηλιοπούλου

 

Με το αλφαβητάρι του..

μ' έναν παλιό κονδυλοφόρο και χαρτί..

κινώντας απ' τους βάλτους τους υγρούς

εξεχύθηκε μια χαραυγή..πατρίδα νια για να 'βρει..

Όλοι στη μέση του χωριού το ορμηνεύανε ..

μιαν άλλη μεγαλύτερη..από τούτηνε πατρίδα να διαλέξει..

να 'χει περβόλια ζηλευτά..πηγάδια με νερά..

να 'χει ανθρώπους με γαλήνη στην ψυχή

με ιδέες ζυμωμένες..

σ' ένα βαγόνι ..παλιοβάγανο

μιας μνήμης αλησμόνητης ο δρόμος ο κρυφός του..

μιας θαλασσοταραχής..ψυχής και σώματος..

η κακοτράχαλη η στράτα του στου ευρεμού του την πατρίδα..

Ένα κορίτσι ήσυχο...

μες στις απόκρυφες φωλιές της γης..κένταγε τ' όνειρό του..

κι έρχονταν οι βοριάδες οι σκληροί..γκρεμίζαν τις φωλιές..

τόξα και βέλη και ακόντια δεν κράταγε για βόλια..

στα χέρια του..στα δάχτυλα έναν μονάχα κράταγε..

αιχμηρό κονδυλοφόρο μίας πέννας..

ελύγιζε η πέννα του στιγμές..

στην αναζήτηση πληγώνανε οι λέξεις  οι αιχμηρές

πληγώνανε τις έννοιες..του προδομού οι πατρίδες..

γεμίζαν πίκρα την ψυχή..και πως να τηνε γειάνει..

μες στο βαγόνι της επιστροφής στ' ονείρεμα του χρόνου

καλύτερη δεν ηύρε κι ας πλανήθηκε

από τούτην που το βάφτισε στην Πολιτεία του Πλάτωνα

εις τα στενά σοκάκια του Σωκράτη..

Θα παραγγείλω για χατήρι του απ' την Ανατολή..

ροδόνερο της λύπης..

είναι πως λένε φάρμακο..γιατρεύει τις πληγές..

τα χίλια μύρα τ' ακριβά..

στον κήπο του αποβραδίς θα 'ρθω για να σταλάξω..

τον πόνο που το μάρανε..να τον ροδοποτίσω..

''Ένα Κορίτσι ήσυχο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''βράχια αθέατα''

Andrzej Malinowski

Υπόγεια ρεύματα με πλάνεψαν

με ταξιδέψαν και με βγάλανε σε μακρινό γυαλό

στο ονείρεμα..αφέθηκα μες στα γαλαζοπράσινα νερά...

θέλησα βράχος να γενώ στην άκρια της θάλασσας

να σκάει το κύμα να δροσίζομαι..

να βρέχεται ως τα μέσα η ψυχή μου..

μ' απ' την πολλήν αλμύρα που με κέρασε

μου έκαψε τα σωθικά

έγινα πέτρωμα στην έρημη ακτή..

βράχια αθέατα βουλιάξανε στα μέσα μου

και από τότες και μετά αντέχω τους Χειμώνες..

αυτός ο βράχος μέσα μου

μονάχος μέσα στη σιωπή με κατοικεί

έρχονται οι γλάροι και του κάνουν συντροφιά

επάψαν να περνούν αποδημητικά πουλιά

δε χτίζουν τις φωλιές τους..

μον' στα κουφάρια που άνοιξαν τα αφρισμένα κύματα..

κρύβονται..........

γεννάνε μυστικά τα βράδια οι Αλκυόνες..

είναι παρήγορη η σκέψη όσο να πεις

να σου εμπιστεύεται τα αυγά της μια Αλκυόνα..

φέρνει μαζί παράταιρα..μικρή μικρή την Άνοιξη

τα πετρωμένα τα κομμάτια μου βουλιάζει στο βυθό

επίορκος γίνομαι της αντοχής..

φορώ κατάσαρκα το ονείρεμα

ξαναγεννιέμαι πα στο βράχο Αλκυόνα..

 

''βράχια αθέατα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' των λιθαριών φωνές''

εικαστικός Σωτήρης Σόρογκος

Καιρός λοιπόν να χτίσεις ένα οικοδόμημα

τυρρανικά η μνήμη..ανελέητα προσκαλεί

να χτίσεις ένα σπίτι απ' την αρχή

με πέτρες και λιθάρια απ' τα ερείπια

που εσωριάστηκαν στα πόδια σου στους χρόνους..

φωνές των λιθαριών τη μνήμη τυραννούν.. μην τις αλησμονάς

βαρειές οι καταγραφές τους..

το ρέον μάγμα..τη λάβα εις την τήξιν ψηλαφεί..

σε στάμπες που αιμορράγησαν

πατρίδες που μας εκατοίκησαν..

νταλγκάδες που μας τυραννούν

σεκλέτια που μας ηύραν..

πόροι γινήκανε της μνήμης τα λιθάρια ανοιχτοί

μην δυνηθείς να τους ξεπλύνεις με νερό

θύλακες λάμψης παλαιάς..

γυμνά μη μένουν στείρα τα λιθάρια..

ουλές σοφίας στη μεμβράνη της ψυχής καραδοκούν

για τούτο τα λιθάρια να τα σέβεσαι..

μην τα κατρακυλάς.........

σε μονοπάτια άστα ν' αναπαύονται πετρόστρωτα

φάντασμα ο χρόνος κρύβεται στα μέσα τους

κι όταν ο ήλιος καταφέρνει κι εισχωρεί

στις εσοχές τους να φυτρώνουν άγρια άνθια..

'' των λιθαριών  φωνές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ρέλια της μνήμης''

Ρέλια της μνήμης

σ' αδράχτια των καιρών νοσταλγικά..

γνέθετε τις μετάξινες κλωστές

στο υφάδι της ψυχής μου
κι όσες σκορπούνε οι αγέρηδες
  της θύμησης η λάμπα μου
γλυκόχροα φωτίζει.

σαν ξοδευτούν οι αναμνήσεις τι θαρρείς

θα μείνουν ορφανοί κι οι αργαλειοί μας..
στον αχυρώνα μας το σκοτεινό

πίσω απ' το τζάμι σαν κρυφοκοιτώ
στις σκονισμένες  μου της θύμησης
τις εσοχές..

τα χέρια τα τρεμάμενα που φίλησα 

στον τελευταίο αποχαιρετισμό
ακόμα με υφαίνουν..

δουλεύουνε με τη σαϊτα τους 

τσίτια π' απόμειναν λουλουδιαστά
των φουστανιών των κοριτσιών
που με το γέλιο τους υφαίναν τη ζωή της.
Μάθε να εκτιμάς ό,τι αγγίξανε
τα χέρια πριν από τα χέρια σου
τα χέρια που κουφώσανε
χαθήκανε στο χώμα
έγιναν στάχτη ..λίπασμα

εστήσανε τους αργαλειούς
υφάνανε πατρίδα της καρδίας.

''ρέλια της μνήμης'' -Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ως αψιθιές οι λέξεις των''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Κάπου είναι κρυμμένος ο Θεός

στέλνει τους αγγέλους του στη γη

γράφουνε νότες στο χαρτί

και μελωδούν τραγούδια

ευωδιαστά  σκορπούνε γιασεμιά

αρωματίζοντας  το σύμπαν..

άλλοι τους λένε ποιητές

μα εγώ τις νύχτες στο κρεββάτι μου

έχω παρέα μου τις σιωπές

κι έρχονται δίπλα μου οι λέξεις τους

κεντούνε με χρωματιστές κλωστές

στο χρώμα της καλέντουλας..οι μελωδοί

πεντάγραμμο το ακριβό εκείνο της ψυχής μου..

κι ύστερα πάλι προς τον ουρανό πετούν

αφήνοντας τις νότες να αιωρούνται

γιάτρικο ως αψιθιές οι λέξεις των

να τέρπουν  τις πεζές ψυχές περαστικών

να ξεκολλούνε τις πατημασιές

στα ουράνια μονοπάτια να τις στέλνουν..

'' ως αψιθιές οι λέξεις των'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

** Μιας καλημέρας ..**

 

 

 

<< Κήπος με άνθια..γιασεμιά..αρώματα σταλάζει η ζωή..σταλάζει και φαρμάκια..χαράς τον όπου γίνεται ο κλαδευτής..χαράς τον που συλλέγει αναμνήσεις..χαράς τον που φυτεύει εντός ονείρατα..ταξίδια σε αγάπης περιβόλια..

Κι αν η αγάπη είναι χίμαιρα όπως λέν..μη νοιάζεσαι..και μην πικροχολάσαι..γιατί αν το όνειρο πραγματωθεί..τι λόγο θα 'χεις για να κυνηγάς..τι λόγο για να υπάρχεις? >>

η φίλη σας -  Σοφία Θεοδοσιάδη...
        ¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``¯˜"*°••°"˜¯``

''ψυχής καρνάγιο''

Έλιασα τα μεράκια της ψυχής μου μες στα λιακωτά

σ' ακρογιαλιές αφέθηκα στα μαϊστράλια τους

είδα σινιάλα έρωτα που εμοιάζαν μαγικά

μάζεψα βοτσαλάκια που εξέβρασαν τα κύματα

σφραγίδες μοιάζαν για του χρόνου τη φθορά..

κοιμήθηκα σε υπνόσακους στων καπνοχώραφων

στις αυλακιές δίπλα από τα ποτάμια..

εμέθυσα κρυφά μπρος στο κομό της μάνας μου

Σμυρνέικα ροσόλια και ροδόσταμα που είχε φυλαγμένα..

κι ύστερα βγήκα στης ζωής το ξέφωτο

κι αγνάντεψα..εσυλλογίστηκα νοσταλγικά

όσα εκουβάλησα μαζί μου και πορεύτηκα

αξίες που με κάναν άνθρωπο αληθινό

μου έμαθαν το απλό να εκτιμώ..

να πολλαπλασιάζω το ελάχιστον

να μην τα ξεκολλάω τα ποδάρια από τη γη..

στέρεα να πατάω.

Μια ρομαντική μελαγχολία σεργιανά..

αχ! tabyla rasa να ξαναγεννιόταν η ψυχή

να διακονέψει τις στιγμές στα μονοπάτια τα παλιά

ν' ακούω κελαηδίσματα πουλιών

να μην ακούω τα ουρλιαχτά της γνώσης για το άδικον

του λύκου που έρχεται απροσκάλεστα..κατασπαράζοντας

και κατοικεί εντός μου..

''ψυχής καρνάγιο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,