''εφλέρταρε στης μοναξιάς''

Σαν έρχονταν οι αφέγγαρες οι νύχτες της

εκουλουριάζονταν εις το καβούκι της

μια αίσθηση ονείρου την κυρίευε

τους δαίμονές της σκότωνε..μονόλογο αρχινούσε..

κάποιες φορές έλεγε να συμβιβαστεί..

ν' αφήσει τον αγέρα να την πάει

κατά πως πάει ο άνεμος στου κόσμου τα ρηχά

να καβαλάει το μαγικό  λευκό της το φτερό..

να σεργιανάει από ψηλά τις κεραμοσκεπές

ηδονικά να νιώθει των πουλιών το πέταγμα

στων εκλεκτών να κατοικεί τη χώρα..

καθώς..............

δεν άντεχε τη μοναξιά πα στο φαρδύ κρεβάτι της

στα συγκαλά της έρχονταν ευθύς...

δεν ήταν στις προθέσεις της απ' τα μικράτα της

να ζει με προσωπείο δανεικό..

κι έτσι καθώς θα εμεγάλωνε

να κρύβει τις αξίες της..πιστεύω και ιδανικά

για ένα χαμόγελο γλαυκό..πίσω απ' το προσωπείο

ούτε και σκιάζονταν στην πόλη την ερημική

να περπατεί στα πεζοδρόμια τα λερά

τα λουστρινένια γδέρνοντας..τα κόκκινα σκαρπίνια

μα να..έρχονταν βράδια πανσελήνου σ' ακροθαλασσιές

εφλέρταρε στης μοναξιάς..αισθαντικά της έκλεινε το μάτι

εδιάλεγε τα χρώματα και τις σκιες του φεγγαριού

στο καβαλέτο της να φέρει..και τότες αποφάσιζε..

μέσα στα κάδρα και στα σχήματα τ' ασφυχτικά της εποχής

της άρεσε π' εφλέρταρε μονάχη της στις ατραπούς..

της άρεσε που εβγαίναν απ' το κάδρο οι γραμμές

που έξυνε τις νύχτες με τα αγκάθια τις πληγές

το μαύρον ρόδον που ερίζωνε στους φράχτες της

λυτρωτικά αιμορραγούσε στην ψυχή

κι εφύτρωνε ατόφιος ο εαυτός της.. 

 ''εφλέρταρε στης μοναξιάς '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

~των ερώτων η μέθη ~

φωτο : από το διαδίκτυο

Των ερώτων η μέθη γλυκά επιστρέφει

στων δειλινών τις κλειστές καμαρούλες που κλείνουν βιβλία

τα μαχαίρια της νιότης γλυκά μαχαιρώνουν

εκμαγεία ερώτων καλά φυλαγμένα..

πλημμυρίζουν πιοτί της αγάπης του έρωτα αίμα..

με τα μάτια  κλειστά αναρωτιέσαι

πόσα φεγγάρια επερπάτησες σιμά της να γείρεις

πόσο μελάνι εξοδεύτηκε  αλήθεια

οι ποιητάδες πόσες λέξεις εστάξαν

φιλντισένιες οι λέξεις..ακριβές.σαν κλωστές μεταξένιες

στις αγορές..στα παζάρια του Αλ Χαλίλι ακριβά αγορασμένες.

Το ερώτημα χρόνους τώρα νωπό παραμένει

 πόσες φωνές ψιθυριστά σε μεθύσαν

πόσες αιθέριες αγκαλιές στις σιωπές σε βουλιάξαν .. 

πόσες εξαπατήσεις ονείρων..συναλλαγές

σ' ερωτικές αγκαλιές ξεπλυθήκαν..

Μεθυσμένη χωρίς πιοτί..αλκοόλ και ουσίες

στην παραζάλη των ερώτων οδοιπόρος..ακόμα τρεκλίζω..

αίνιγμα άλυτο..υπαρκτό..τους γρίφους

στον ιστό της αράχνης κρεμασμένους αφήνω..

''των ερώτων η μέθη''   - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Παγιδευμένες πεταλούδες''

Παγιδευμένες πεταλούδες οι ψυχές

που δεν καρτέρεψαν στου έρωτα τους φράχτες..

παγιδευμένες πεταλούδες κι οι ψυχές

που δεν ερούφηξαν τη γύρη μυρωμένων γιασεμιών

σε παραθύρια της αγάπης ανθισμένα.

Παγιδευμένες πεταλούδες οι ψυχές

που δεν ευλογηθήκαν σε πετάγματα

δεν κάψαν τα φτερά τους..

εμείναν κάμπιες σε σκοτάδια πενιχρά

εμαραζώσαν σε κουκούλια ατρύπητα

δε μεταμορφωθήκανε σε πεταλούδες μεταξιού

δεν εκεντήσαν με βελόνες τις μετάξινες κλωστές

δεν αποτύπωσαν αγάπες μυρωμένες.

Κι έρχεσαι εσύ

στης παρακμής τη χώρα του έρωτα..

αψηφώντας τες τις ύψιστες των ποιητών περγαμηνές 

και μου μιλάς για ανταλλακτήρια μονάχα ηδονών..

λογίζοντας το διψασμένο αιδοίο σου

του έρωτα απόχρωση του ροζ....

 

''παγιδευμένες πεταλούδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''Θεοφάνεια''

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ..αγίασμα για την δική μου Φανή..

τη μητέρα μου..για την εορτή της

Και τι θαρρείς..ακούνε και οι ψυχές!!! 

 

Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''βγάζω απ' τα χέρια τα καρφιά''

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν ροδοστάζει το ξημέρωμα..βγάζω απ' τα χέρια τα καρφιά..

πετάω κατάχαμα βελόνια που εράψανε τους εφιάλτες μου

στην κάμαρη κοπιάζουνε γλυκά τ' αλλαργινά..τα περασμένα

νότες γλυκές σκορπούν σα μουσικές..φωνές λησμονημένες

πλαγιάζουν δίπλα μου απαλά..χαιδεύουν την ψυχή μου

παλιές αγάπες κι έρωτες..χειρόγραφα ζωής αναμοχλεύουν

άλλοτε οι αγάπες οι χιμαιρικές κλέβουν το λογισμό μου

κι άλλοτε η αγάπη μου η  μία η παντοτινή 

σαν φλόγα καίει την αυγή..ζεσταίνει την καρδιά μου

χρώματα περασμένων δειλινών..το νου μου γυροφέρνουν

στις παγωμένες φλέβες μου δροσοσταλιές σταλάζουν..

κάθε σταγόνα κι ένα εσύ..μια νότα σε τραγούδι

δροσίζουνε τα διψασμένα χείλη όσο να πεις

είναι μια τέχνη μαγική..τα περασμένα..τα αλλοτινά 

κλειώντας λίγη απ' τη χαρά..με δίχως πένθος να θυμάσαι

παρόντες κι αν οι ακοίμητοι φρουροί της ερημίας αγκομαχούν 

η τέχνη είναι του ζειν της καθημερινότητας

το σήμερα απαλά με το χτες σου που μπολιάζει..

 

''βγάζω απ' τα χέρια τα καρφιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αγάπες μεγαλόδωρες''

art: Dorina Costras

 

 

 

 

Στην ανεμόσκαλα του χρόνου σκαρφαλώνουνε

ξαφνιάσματα συμπαντικά οι μεγαλόδωρες αγάπες

στη Γης για λίγο προσγειώνονται..κλέβουνε τους ανθούς μας

και ύστερα στ' απρόσμενα πως χάνονται..έρημες λίμνες 

μοναχές..οι μεγαλόδωρες αγάπες του ''για πάντα''

μαζεύουν φύλλα αρωματικά απ' τις καλαμιές..

αγιάζουν τα κορμιά μας.

Εις το καθρέφτισμα το ύστερο ετούτο της ζωής

αφήνω καταγής κάθε κομμάτι φόβου που με ράγισε

στις μεγαλόδωρες αγάπες..στα θυμιάματα βουτώ

στο σμύρνο της ελπίδας την παρηγορία ακουμπώ

και με το φως της καλοσύνης στη ματιά

ευγνωμοσύνη διοχετεύω στην καρδιά μου..

Ευλογημένοι όσοι εμυρίστηκαν εν μια ζωή

το ύψιστον λιβάνι της Αγάπης..

Μάνα..πατέρας..αδελφός..σύντροφος ..εραστής

μια αγάπη μεγαλόδωρη..μια έννοια αμόλυντη

αγίασμα των πάντων στους αιώνες..

 

''αγάπες μεγαλόδωρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στη στενωπό του Χρόνου''

Ξεδίπλωσε Χρόνε μου άσπλαχνε..ξεδίπλωσε 

τ’ ακούραστα φτερά σου..ώρες γλυκές  μην τρέχετε  

σταθείτε στο κατώφλι..ακουρμαστείτε μια στιγμή

την ερημιά..τις άγριες θάλασσες..τα βάσανα του κόσμου.

Θυμήσου κάποτε έταζες από νωρίς της μυγδαλιάς τα άνθια ..

 

Χρόνε ζηλιάρη δύστροπε..δεν είναι κρίμα κι άδικο

σαν αστραπή να φεύγουνε οι ώρες της χαράς μας

κι αγκάθια να αφήνουνε οι ολόπικρες στιγμές της συμφοράς?

Χοές σου στέλνω Χρόνε μου..καινούριος καθώς είσαι

μη γίνεις το ξεγέλασμα..μη γίνεις πάλι πλάνη.

 

Θέλω απ' όσα εχάρηκα..σαν αστραπές να φέρνεις 

από τη στενωπό σου σαν περνώ 

κι ο ήλιος ο θριαμβευτής αργόσυρτα στο διάβα μου 

κοντά στο γλυκοχάραμα όταν η νύχτα σβήνει

να φέρνει την αγάπη μου..δεν είναι τάχα κρίμα

της επίγειας ευτυχίας μας μη μένει ένα τρίμμα?

 

Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της

μα αν στη ζωή αρνιόμασταν την προσμονή
αλήθεια τι θα άξιζε η ίδια η ζωή..
ποιά θαταν τάχα η ομορφιά της..?
στο κίνημά σου χρόνε που εκόπιασες..η ελπίδα..

η ύστερη απέλπιδα τ' ανθρώπου η κραυγή

ας γίνει εις το διηνεκές..ακίδα να χαράζει τις ψυχές..

η ζωή είναι μπροστά..πηγή που καρτεράει.

''στη στενωπό του Χρόνου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,