''εφλέρταρε στης μοναξιάς''

Σαν έρχονταν οι αφέγγαρες οι νύχτες της

εκουλουριάζονταν εις το καβούκι της

μια αίσθηση ονείρου την κυρίευε

τους δαίμονές της σκότωνε..μονόλογο αρχινούσε..

κάποιες φορές έλεγε να συμβιβαστεί..

ν' αφήσει τον αγέρα να την πάει

κατά πως πάει ο άνεμος στου κόσμου τα ρηχά

να καβαλάει το μαγικό  λευκό της το φτερό..

να σεργιανάει από ψηλά τις κεραμοσκεπές

ηδονικά να νιώθει των πουλιών το πέταγμα

στων εκλεκτών να κατοικεί τη χώρα..

καθώς..............

δεν άντεχε τη μοναξιά πα στο φαρδύ κρεβάτι της

στα συγκαλά της έρχονταν ευθύς...

δεν ήταν στις προθέσεις της απ' τα μικράτα της

να ζει με προσωπείο δανεικό..

κι έτσι καθώς θα εμεγάλωνε

να κρύβει τις αξίες της..πιστεύω και ιδανικά

για ένα χαμόγελο γλαυκό..πίσω απ' το προσωπείο

ούτε και σκιάζονταν στην πόλη την ερημική

να περπατεί στα πεζοδρόμια τα λερά

τα λουστρινένια γδέρνοντας..τα κόκκινα σκαρπίνια

μα να..έρχονταν βράδια πανσελήνου σ' ακροθαλασσιές

εφλέρταρε στης μοναξιάς..αισθαντικά της έκλεινε το μάτι

εδιάλεγε τα χρώματα και τις σκιες του φεγγαριού

στο καβαλέτο της να φέρει..και τότες αποφάσιζε..

μέσα στα κάδρα και στα σχήματα τ' ασφυχτικά της εποχής

της άρεσε π' εφλέρταρε μονάχη της στις ατραπούς..

της άρεσε που εβγαίναν απ' το κάδρο οι γραμμές

που έξυνε τις νύχτες με τα αγκάθια τις πληγές

το μαύρον ρόδον που ερίζωνε στους φράχτες της

λυτρωτικά αιμορραγούσε στην ψυχή

κι εφύτρωνε ατόφιος ο εαυτός της.. 

 ''εφλέρταρε στης μοναξιάς '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,