⫷ Ανοίξεως πόθοι ⫸

 

Ήτανε βλέπεις Άνοιξη

πεισματικά το γλυκόχροον φως

θορύβους μου εγέννα....

Οι ευελπιστούσες πλάνες μου

μια πραγματεία του έρωτα εζητιάνευαν

''Ανοίξεως τους πόθους'' να γευτούνε.

Πόθοι κρυφοί ..ανομολόγητοι

 στο μεταξένιο το μαντήλι μου..

δένανε κόμπους ναυτικούς..

εσφίγγαν το λαιμό μου..

Είναι ............

που μου στρωνε το νυφικό κρεβάτι ο Απρίλης μου..

στην Άνοιξη μ' εγύρναε της νιότης μου

γλυκά με τυρρανούσε....

Σοφίας Θεοδοσιάδη  -⫷ Ανοίξεως πόθοι ⫸

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'''καμπάνες στο μετόχι''

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Δε σταματάγαν να χτυπούν

εις το μετόχι της ψυχής της οι καμπάνες

τα πρωινά την ένιβαν...

τη νύχτα οι απόηχοι λούζοντας  την ξυπνούσαν..

οι ήχοι των την εταξίδευαν στο υψιπετές

ανήσυχο το βλέμμα εσκαρφάλωνε

στις κορυφές του Όλυμπου..των Άλπεων..

να ψάξει να 'βρει γιάνκεες..μοναδικά εντελβάϊς

ήταν αβάσταχτη του κόσμου η ομορφιά..σαν όνειρο

λες ξάφνιασμα στης νύχτας και στου κόσμου το σκοτάδι...

ένας μονόδρομος..μια προσταγή το αχολόγημα..

σε βινύλλιο ακριβό για το σωσμό  η ψυχή να καταγράψει.

'''καμπάνες στο μετόχι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αυγή του κάμπου μ' 'εθαλλες''

Πίνακας : Edward Cucuel

Θέλω να φεύγω..να επιστρέφω..να γυρνώ

στις ρεματιές..στις σκιερές..από κάτου στα πλατάνια.

μακριά μου πίσω να ξεχνώ τα μισερά..τα άσκημα

να γδύνω το κορμί απ' το φόρεμα της λοιμικής

γυμνή το πέπλο  να φορώ της ομορφιάς

στων ποδαριών τις παρυφές και στου βουνού τα χάδια.

Δωσ' μου τα φτερά σου αετέ και πάρε με στ' αψήλου

πάρε με εκεί στο ρηξικέλευθον  και δείξε μου

τις θύελλες μαζί σου στους αιθέρες ν' αψηφώ

να βλέπω από ψηλά τις ράχες και τα λιακωτά

θέλω εκεί πέρα πια να ζω με τους απλούς ανθρώπους

ν' ακούω τα βράδια το βοσκό να παίζει τη φλογέρα

κι ευθύς να στήνουνε χορό ανθρώποι..ζα..στοιχειά.. 

Πάρε με αετέ μου στο χωριό..κοπέλες όμορφες να δω

τις μέρες του πανηγυριού με χάρη πως χορεύουν.

καρδιές των νιών των αγοριών αργά πως τις μαραίνουν.

το όνειρό μου να 'ν τις νύχτες πιο γλυκό

μες στ' Απριλιού τα βράδια τα μικρά

πάνω απ' τα σύννεφα να κατοικώ..στην ανοιχτή φωλιά σου..

 

Αυγή του κάμπου μ' έθαλλες..

Ωραία που εχάραζες στου κάμπου τα λημέρια..

λογιών λογιών λαλήματα κι ο ήλιος βασιλέας.

ανάμεσα στις φυλλωσιές οι δέσμες του φωτός σου

τα μάτια εμονοπώλησαν..παγίδευσαν το βλέμμα

τρέχουν αέναα εσαεί μες στα τριφύλλια..στις καλαμποκιές

τα δάκρυα των ροζιασμένων γεωργών

τη Γης ελπιδοφόρα να ποτίζουν..

 

'' αυγή του κάμπου μ' έθαλλες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''είπα να μείνω σιωπηλή''

Γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, Πάμπλο Πικάσο, 1901-1902

Είπα να μείνω σιωπηλή..μα ένα σαράκι μ' εκατέτρωγε

τη ρετσινιά εφοβήθηκα..πως θα με πουν δειλή

τη ρήση παιδιόθεν μου εμάθαιναν..''η σιωπή είναι χρυσός''

κι έρχονταν οι σοφότεροι μ' εξύπναγαν..''πως είν' συνενοχή''.

Έτσι λοιπόν ένα πρωί εκατηφόρισα στο ερημικό μου ακρογιάλι

εβούτηξα..εξέπλυνα..εψέλισσα απελθέτω απ' εμού

εκείνο το σημάδι το λερό της ρετσινιάς της ''φοβικής''

γίναν οι λέξεις μου τα όπλα μου, οι ξιφολόγχες της ψυχής μου.

Οι νοθευμένες προσμονές..τις νύχτες στο κελί μου τριγυρίζουν

με σφίγγουνε οι χειροπέδες που με φόρεσαν γραμματικοί

είναι που πολύ μ' ονείρεψαν..ελεύθερη να μένω και να πράττω

είναι που τόσα μου έταξαν..τον κόσμο μου ν' αλλάξουν.

Γι αυτό με βλέπεις να κινώ τα πρωινά..να δρασκελίζω μνήματα παλαιά

θέλω να θάψω τις ντροπές..αξίες να ξεθάψω και γραφές σοφές

στης μνημοσύνης το βωμό..σαν κόλυβα στον κόσμο να μοιράσω..

κι ας λέν οι αδιάφοροι περαστικοί πως είμαι τάχα μια τρελλή

που ψάχνω σε πυθάρια προσκυνήματα σ' αρχαίες περγαμηνές.

''είπα να μείνω σιωπηλή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τρεις Άνοιξες''

 

Τρεις Ανοιξες εχτίσανε φωλιά

κατω απ' τα κεραμίδια της ψυχής μου

η μια ήταν που με γέννησεν η μάνα μου

ευλογημένη αυτή..ευλογημένη εγώ που γίνηκα μητέρα

κι οι άλλες δυο οι Άνοιξες ανθίσαν την καρδιά μου

Άνοιξη σας εγέννησα ..κι έκλεισα ενός μωρού τη μυρωδιά

σε μπουκαλάκι ακριβό..κειμήλιο κρυφό αγαπημένο..

και από τότες και μετά μαζί μου πάντα κουβαλώ

τις Άνοιξες κι εσάς μου λατρεμένα..

''τρεις Άνοιξες''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σειρήνων αντίλαλοι ''

Αντίλαλοι σειρήνων μακρινών

σφυροκοπούν το λογισμό μου

στήνουνε Βακχικούς χορούς

και ''τραγωδούν'' τους ήρωες..

που δεν εκάμανε με το Θεό ειρήνη..

Οι αληγείς ανέμοι μου

στην άδυτή μου θάλασσα ..

στα κάστρα της στεριάς μου τα ιερά..

αντιλαλούν μονότροπα

τους ήχους των σειρήνων..

κατρακυλούν σ' αχαρτογράφητα νερά

ξυπνούνε τους αγγέλους μου

νικούν τους δαίμονές μου..

ιστιοπλόος μέθεξης

στο κάλεσμα......

για της Ιθάκης το ταξίδι μου αφήνομαι παιδιόθεν..

τα σκάφη να σαλπάρουν είθισται

οι ψυχές ν' ανοίγουνε πανιά στα ανοιχτά

κι αν σε ναυάγια κολυμπούν βαθιά

η μνήμη ταξιδεύει εκεί νοσταλγικά..

στους τροπικούς και στις συντεταγμένες

στα μέρη που αράζαμε..φιλοσοφώντας σιωπηρά..

στο ύστερο.......

στο κάλεσμα της μάγισσας σειρήνας μου

ένα μονάχα επιθυμώ

στο πιο ψηλό κατάρτι ν' ανεβώ

και πριν αιώνια κοιμηθώ

αχόρταγα..στον οργιώδη οργασμό 

της απεραντοσύνης Του να αφεθώ

 

το παραλήρημα των γήινων να αποποιηθώ

να σώσω την ψυχή μου..

πριν την αγάπη αποχωριστώ

ανάσες των ψυχών αγαπημένων..

''σειρήνων αντίλαλοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''επιμύθιον χαλεπών καιρών''

φωτο : από το διαδίκτυο

Επιθυμία μου διακαής..είθε να έζει ο Σουρής..

την πένα στο μελάνι να βουτήξει

πίσω απ' τον καραγκιοζ- μπερντέ

τους μύθους..το επιμύθιον του παραμυθιού

σκληρά να ζωγραφίσει..

άνθρωποι ..ανθρωποειδή σ' έναν τρελλό χορό

χοροπηδούν σαν νάνοι απάνω εις τη Γης

καίνε το επιμύθιον..καίνε το παραμύθι..

Εις το βασίλειο της Δανιμαρκίας ληστεία εγένετο τρανή..

θρηνών ο Σαίξπηρ..............

την Πολιτείαν που σέπεται σε τάξη ανακαλεί..

στ' αποστακτήριο της ζωής

εκλάπη και η συνταγή της γνήσιας τεκίλας

τώρα μεθούν..γλεντοκοπούν ως πιθηκοειδή

ηδύποτα ρουφούνε νοθευμένα..γιαλαντζί

άδεια η πλατεία από πότες της αληθινής ζωής..

η μέθεξη στο έλεος..αόρατα τα λαμπυρίζοντα νερά

στων ''μεθυσμένων της εξουσίας'' οι ανθρώποι..

το επιμύθιον των χαλεπών μας των καιρών

στέλνει βροχές..μουσκεύει..Χειμωνιάζει τις ψυχές.. 

''επιμύθιον χαλεπών καιρών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 επιμύθιον : στο τέλος του μύθου.. κυρίως διδακτικού περιεχομένου σχετικό συμπέρασμα.

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,