⫷οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα ⫸

artist : Alla Tsank

Τι με κοιτάς..δε βλέπεις τον καιρό

επάνω από τους λόφους μου περνά

η νιότης μου και χάνεται

στην άλλη πλεύρα περπατεί

εις τα λιβάδια των ανίερων γηρατειών παραμονεύει..

Τα φύλλα ανοίγουν να γευθούν δροσοσταλιές

κι εσύ αγουροξυπνημένη τριγυρνάς

πότε ανάμεσα στις καλαμιές

κι άλλοτε ανοίγεις τα φτερά και χάνεσαι

μακρές τρανές διαδρομές

ψάχνεις φωλιά για να γεννήσεις τα αυγά

μαζί μ' εμέ ψάχνεις κι εσύ φωλιά

πετώντας πάνω από ωκεανούς

και με παρακινείς ωκεανός για να γεννώ κι εγώ

μικρή μου λιβελούλα....

είναι για εμέ το διακύβευμα τρανό

ο φόβος ο κρυφός μου

μη μείνω λίμνης στάσιμα νερά

μη χάσω τη φρεσκάδα μου του νου

μη καταντήσω πένης ιδεών

μη βολευτώ στην παλαιά τη φωλεά μου..

μη σάμπως αφεθώ στα πεπραγμένα.

Ο ήλιος έκρυψε τα σύννεφα προσωρινά

μιας αναγέννησης στερεί μου την υπόσχεση

καθώς................

οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στην ψιλή βροχή

οι λιβελούλες διασχίζουνε ωκεανούς

οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα..

ερωτικός χορός..

του ζευγαρώματος εσύ κι εγώ εντός

πριν πέσω καταγής

αυτοπαγίδευσις καρικατούρας γραφικής

μιας πεθαμένης λιβελούλας εις το χώμα.. 

 

⫷ οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

⫷ μακριά απ' τις φωλιές μας⫸

artist : Alla Tsank

Εμείς που σαν πουλιά πετάξαμε

μακριά απ τις φωλιές μας

εμείς που εκουρνιάσαμε σε ξένες κορυφές

εμείς με μια πιρόγα μες στις ποταμιές

που εψαρέψαμε με δίχτυα τη ζωή

που στα βρεμμένα τα σανίδια της

εβρέχαμε τα όνειρα συχνά..

εμείς που στην ψυχή εκλείσαμε

ηλίανθους Καλοκαιριού

και μια λευκή αχιβάδα του Αιγαίου

παιδιά μιας άλλης εποχής

παιδιά μιας Ελλάδας πενιχρής

κρατήσαμε σαν φυλαχτό

την εύηχη γλυκειά τοπολαλιά μας.

Επορευτήκαμε με την ταυτότητα αυτή

είναι ταυτότητα η κάθε μια τοπολαλιά

η γλώσσα η Ελληνική

συνυφασμένη στο αρχαίον κάλλος ..στο κορμί

στην ανεμόσκαλα της μνήμης 

γερά δένει την κλωστή

γεννά κι ανθεί στα σκαλοπάτια 

την αρχαία σκουριά

γι αυτό να μην αλησμονείς............

ένα κεράκι ισχνό ν' ανάβεις στους νεκρούς

στα μνήματα αναπαύονται ψυχές αναταμμένες

⫷ μακριά απ' τις φωλιές μας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷όταν πεθαίνει ο ποιητής⫸

artist : Alla Tsank

Όταν πεθαίνει ο ποιητής

 σαστίζουνε οι ρεματιές

γλυκόλαλοι οι κότσυφες 

κελαηδισμούς γεμίζουνε τις λαγκαδιές

όμοιους με μοιρολόι.....

ένα λούλουδο μαραίνεται στης Οικουμένης το περβάζι.....

κι ένα μικρό νησί φέρνει νερά ..τον αποχαιρετά

δροσίζοντας τα πόδια του

στα ακρογιάλια του Αιγαίου..

Δεν ήταν μοναχός του ο ποιητής

ποτέ δεν ήταν μόνος

είχε τους στίχους αγκαλιά

του ζέσταιναν του στήθους τις ανασεμιές..

ανάσαινε αργά πριν απ' το θάνατο

κι εγεννούσαν θάμματα οι ανάσες οι βαριές του.....

εγέμιζαν οι τοίχοι νιούς βλαστούς..

το υγρό το χώμα αθώο δεν εγνώριζε

βολβό της άνθησης του μέλλοντος

στα σπλάχνα του πως κρύβει..

⫷ όταν πεθαίνει ο ποιητής⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷του ταξιδευτή ο θρίαμβος⫸

Κι αν καταφέρεις στο ταξίδι σου

συρματοπλέγματα..τις προδοσίες ν' αψηφάς

μιας χίμαιρας εξόριστος στην κάθε αυγή..

για εκεί μακριά που εκίνησες

και ίσως απελπίσθης

πως δε θα φτάσεις με τα πόδια σου ποτές..

ευέλπιδες επιθυμίες να φορείς

με την ψυχή θα φτάσεις γρηγορότερα

σαν δυνηθείς............

να την αφήσεις να πετάξει

στα σκοτεινά λαγούμια αδικημένων να βρεθεί..

τότε ίσως  να μην είναι και πολύ αργά

στο αντάμωμα στον τόπο των ψυχών

προβάλλουν στον ορίζοντα

χρωματιστά ουράνια τόξα.

 

Πολύτιμη η μνήμη ετούτη σου ταξιδευτή..

κατάσαρκα να την φορείς............

Ο θρίαμβος του ταξιδευτή

είναι η βαθεία ανάγνωση για την ζωή

κι αν κάποιοι εγεννήθηκαν χορδή σε ουράνιο τόξο

άλλοι γεννήθηκαν στο περιθώριο

κι άλλοι αψήφησαν το θάνατο..τόλμη ισχυρή

χωρίς να λογαριάζουνε των ελαφρών την χλεύη.

 

Του ταξιδευτή ο θρίαμβος είναι η επίγνωση

στον τελευταίον του σταθμόν

την ώρα που Ερινύες γεννούνε τα θεριά

και ουρλιάζουνε οι λύκοι..

πως εκατάφερε κι εσκότωσε

το αγρίμι της ψυχής του..

⫷ του ταξιδευτή ο θρίαμβος⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ η κάμψη του ποιητικού λόγου⫸

Έπιανε συχνά ομίχλη ο τόπος που εγεννήθηκε

απ' τα μικράτα της συνήθειο το 'χε

επεριφέρονταν μες στο θολό τοπίο

έψαχνε να 'βρει ολίγη απ' τη δροσιά

μες στις μικρές θολές σταγόνες..

κι ύστερα απορημένη εξεδιάλυνε

σπάζοντας τα μικρά τα σταγονίδια

θηρία στο δάσος των γραμμάτων ανακάλυπτε

έρχονταν κατεπάνω της σπαραχτικά

καθώς κρεατομηχανές ποιήσεως

αλέθανε με θράσος απερίγραπτον

σε συλλογές ποιήματα αχταρμάδες.

Της εγεννήθη ανάγκη επιτακτικτή

την κάμψη του λόγου του ποιητικού να προστατεύσει

να ψάξει μες στο συρφετό

είχε υποχρέωσιν εις τους προπάτορες

διαμάντια ν' ανασύρει πεταμένα

την ταλανίζαν ενοχές.. για το απώτερον το μέλλον..

Τα λόγια της εθέλησε αφειδώλευτα

να τα σκορπά στ' αλώνια

να βρίσκουν δέντρα εις τους λόφους..στα κλαριά

βλαστολογώντας ύψος..

Απελπισμένη επίστευε..στην θείαν δίκην των καιρών

που εκακοποιήσαμε την γλώσσα την Ελληνικήν

που εκαταχραστήκαμε για ίδιον όφελος και μοναχά

ευκαιρίες.. καταστάσεις.

Απέδιδε μεγάλην σημασίαν εις αυτό το έσχατον

το ποταπόν εγώ...........

καθώς φρονούσε πάντοτε

της ρήσης θιασώτης ήτο τούτης της σοφής..

"την ελαφράδα ηράσθησαν πολλοί

τους ελαφρείς..τους εκμεταλλευτές μιας προβολής

τους ερίχνανε στης λήθης το πηγάδι."

⫷ η κάμψη του ποιητικού λόγου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷το θέσφατον απευκταίον⫸

Βαθιά απ' τις αβύσσους μου

τολμώ..

ταχυδρομώ μια καρτ - ποστάλ

 το μέλλον ν' αντικρύσει

τις θύελλές μου αψηφώ

ντύνομαι το φουστάνι το φλοράλ

να μοιάζω στις λεβάντες των βουνών

μη σέπομαι σαν φύλλο Φθινοπώρου..

το γραμματόσημο αποστολής φαντάζει ακριβόν

το θέσφατον και τους χρησμούς κατηγοριοποιώ apriori

ψάχνω ακόμα γραμματόσημο απ' την αρχαίαν σκουριάν

ξεσκίζω τις περγαμηνές των μεσαζόντων

ποτές δεν κάμνω ανακωχήν 

όσο ανατέλλουνε απάνθρωπες αυγές

σε τούτο τ' αλωνάκι της ζωής μου.

⫷ το θέσφατον απευκταίον ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

 

θέσφατον: γνώμη, απόφαση που πρέπει να γίνει σεβαστή σαν να προέρχεται από το Θεό

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷πρόβα της νύμφης⫸

Η πρόβα εκράταε ολάκερη ζωή

έκοβες- έραβες εις το πρελούδιον

συνταίριασμα μελωδικόν ''επιθυμούσα''

από καιρό οι νότες ξεθωριάζαν στη σκηνή

δε βρίσκαν χείλη να ψελίσσουν τη γιορτή.

ελιγοστεύανε κι οι γιορτινές οι μέρες..

Θέλει κουράγιο να την φανερώνεις την ψυχή

θέλει αντοχή να την κρεμάς  στα μανταλάκια

θέλει αισιοδοξία περισσή για να την τραγουδάς

σαν λάβα όταν δραπετεύουν απ' τα στήθια σου

πυρακτωμένα της συντρίμια ..

γι αυτό η πρόβα..αέναα απόμενε μισή.

άδεια η σκηνή..παράφωνες οι νότες

μες στη μαβιά της τη σιωπή

η νύμφη λικνιζόταν βυθισμένη αναπολούσα..

σπηλιές που εσυνάντησε..περάσματα κρυφά

πηγές π' ελούσθηκε  στα κρύα τους νερά

τώρα μονάχη της πλανιέται στον αγέρα.

 ⫷  πρόβα της νύμφης ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,