μακριά απ τις φωλιές μας
εμείς που εκουρνιάσαμε σε ξένες κορυφές
εμείς με μια πιρόγα μες στις ποταμιές
που εψαρέψαμε με δίχτυα τη ζωή
που στα βρεμμένα τα σανίδια της
εβρέχαμε τα όνειρα συχνά..
εμείς που στην ψυχή εκλείσαμε
ηλίανθους Καλοκαιριού
και μια λευκή αχιβάδα του Αιγαίου
παιδιά μιας άλλης εποχής
παιδιά μιας Ελλάδας πενιχρής
κρατήσαμε σαν φυλαχτό
την εύηχη γλυκειά τοπολαλιά μας.
Επορευτήκαμε με την ταυτότητα αυτή
είναι ταυτότητα η κάθε μια τοπολαλιά
η γλώσσα η Ελληνική
συνυφασμένη στο αρχαίον κάλλος ..στο κορμί
στην ανεμόσκαλα της μνήμης
γερά δένει την κλωστή
γεννά κι ανθεί στα σκαλοπάτια
την αρχαία σκουριά
γι αυτό να μην αλησμονείς............
ένα κεράκι ισχνό ν' ανάβεις στους νεκρούς
⫷ μακριά απ' τις φωλιές μας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου