# ο εύθραυστος δρομέας #

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είν' θεριό ο άνθρωπος
με τα θεριά παλεύει
ξυπόλητες..γυμνές είν' οι πατούσες του
κι είν' οι προθέσεις του ασύμμετρα
ανταύγειες φωτεινές
κι ο φίνος ο ιστός του ονειρέματος
εις τον νουν περιπλεκόμενος
επικίνδυνα γλυκύς..........
μια λάμψη χαρακώνει την ψυχή καθημερνά
και το γλυκό πουλί της νιότης φτερουγίζει
πεταρίζει..ακροβατεί..
το ορμητικό ποτάμι του δρομέα ακολουθεί
το μέλλον κυνηγά που μπαινοβγαίνει
σε μίαν Δύσιν άλλοτε ..πότε σ' Ανατολήν
ευελπιστεί....τους χωματόδρομους..
τα σταυροδρόμια να διαβεί
την ολισθαίνουσα τη ράγα του δρομέα ακολουθεί
νυχτώνει ξημερώνει ο ουρανός
ο εύθραυστος δρομέας του ωσεί παρών
τα θραύσματα της σύντομης ζωής του αγνοεί
μη μένει αταξίδευτη η ζωή.

 # ο εύθραυστος δρομέας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# χνάρια της τρυφερότης#

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν ταξιδεύω νιώθω ευτυχίαν περισσήν
αληθινός ταξιδευτής
ίπταμαι απάνω από γιοφύρια πλοία ή σταθμούς
γίνομαι ουράνιος επιβάτης των καιρών
μα πάντα επιστρέφω εις την πάτριαν γην
στο ''Τούμπι'' μου το γνώριμον..
στου βάλτου μας το χώμα..
μες στο χλωμό το φως του ήλιου της ομίχλης
παραδίνομαι και χάνομαι...
εκεί που εμείς οι πέντε επιβάτες
της ρομαντικής μας εποχής
και η Ραχήλ και η Σοφία
για τις εικόνες εμιλάγαμε το σούρουπο..
τι γλώσσα, τι ρυθμός, τι αρμονία!
Η πορεία που εγύρευα με οδήγαε
στα χνάρια τα ανεξίτηλα
στης πόλης τα στενά περιδιαβαίνοντας
με έκαμνεν φυγά........
έναν μικρό φυγά που είδανε τα μάτια του
παλάτια και μνημεία
μα πάντα εγύρναε στις ρίζες του
στων δέντρων που πεθάναν
για να πατεί σε στέρεο έδαφος
τα υδαρή σημεία της πορείας προσπερνώντας..
γιατί είναι πάντα οι ρίζες εις την μνήμην μας
που την κρατούν την σταθερότης..
και αν εφθάρη μες στους χρόνους το τοπίο μου εντός
χνάρια της τρυφερότης κουβαλούνε μιαν αιωνιότητα
πάντα θαυμάσια χώρα μένει εκείνο το σημείο.

#  χνάρια της τρυφερότης # _ Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ Φθινοπωρινή Σονάτα ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

Στα βιαστικά σινιάλα του Καλοκαιριού..
εγύρναε ο χρόνος τις σελίδες ..
κι ο λογισμός δραπέτευεν στης νιότης τα περβόλια
κι εθλίβομουν στης θύμησης
πώς σαν πουλί επέταξεν μαζί με τα πουλιά.?
και ως εψύχρανε ο καιρός..
την κάψαν εδιαδέχονταν το ψύχος της καρδιάς
κι έριχναν δίχτυ να πιαστούν οι κόρες της ελπίδας.
μικρές αθέατες σκιές
σιμώνανε θολά στο σκοτεινό φεγγάρι
παίζαν ακόρντα μαγικά
συνθέτανε σονάτα Φθινοπωρινή
ξεγελασμένες οι αισθήσεις..
κουβέρτα η σκέψη σου απαλή
ζεσταίνει ακόμα το κορμί
ζεστό γιλέκο φορεμένο στην καρδιά
ατελέσφορα εσίμωνε η μορφή σου.
κι ο πόθος μου λυσιμελής για σε ..
το σ' αγαπώ σου τραγουδεί αμετανόητα
κι απ' την αιθέρια μελωδιά ..
έρχονται τα σπουργίτια μες στα πρωινά..
για να ραμφίζουνε στο τζάμι τ' όνομά σου..
. . .

⫷ Φθινοπωρινή Σονάτα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

................................................................................................................... .............................

# οι πειρατές #

Ποιός κούρσεψε το όνειρο..
και το τραγούδι σου ελήστεψε..
έπαψες πια να τραγουδάς από καιρό..
τις ομορφιές που βλέπανε
τα μάτια τα δικά σου..
ήρθανε πειρατές..ληστές..
γεμίσαν τα λιμάνια σου
τόξα αιχμηρά και βέλη τους
μπατάραν το καράβι..
και οϊμέ τι συμφορά !!!
δεν ήρθανε από τα μακρά..
από της Καραϊβικής...
τις μακρινές τις θάλασσες
μαγευτικά που 'χουν νερά
ούτε και είχανε αρχηγό..
το θρυλικό τον Μαυρογένη..
οι πειρατές..
ήρθαν από την ίδια θάλασσα
τη μπλε που τους εγέννησε..
προσμένοντας τα λάφυρα..
δεν ονειρεύτηκαν ποτές..
κοράλλια να γεννούν..
'ληστές'' αυτοί γεμίσαν δαίμονες
τα στήθη τους τα άκαρδα..
η αγάπη για τη χώρα τους απούσα
Βαρέθηκες να κυνηγάς..
δαίμονες και αρπαχτάδες..
σπάσε τα τείχη γκρέμιστα
αν θες τα χνάρια βελουδένια σου
απάνω εις της Γης να τα αφήσεις.

# οι πειρατές # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ γιοφύρια αψηλά ⫸

Ένα καχύποπτο φεγγάρι απόψε με καλεί

τρυπώνει στους φεγγίτες μου
μια δραπέτευση..μία περιπλάνηση μου υπόσχεται
γέφυρες να διαβώ μου τάζει ανηλεώς
αν θέλω για να ψάξω για να βρω

 εκείνα τα κλειδιά του Παραδείσου. 

Κι εμέ που τα ταξίδια με σαγήνευαν
για κάτι τέτοια επέταγα τη σκούφια μου
έπαιρνα το δισάκι μου
σκαρφάλωνα καμαρωτή
με όλην την περηφάνεια μου

κι εκεί που αδελφώναν τα νερά  

 εκίναα ψυχές να συναντήσω.
κι απ' το γιοφύρι ετούτο τ' αψηλό

 που το όραμα εγίνηκε αλήθεια
αν κρίνω απ' τα φώτα που ανάβανε τις νύχτες
και τις σχόλες τις γιορτές
θα μολογήσω πως εστάθη η αφορμή

αντάμωμα να κάμω με τους λατρεμένους μου
να προσκυνήσω τα οστά  των πρόγονών μου.

Μες στη μικρή μου τη ζωή
κι αν ένα γιοφύρι από δάκρυα σιμά μου περπατεί

 κρύβει αλήθειες το γεφύρι μου αυτό
και δεν το απαρνιέμαι.

ντρέπομαι όταν συλλογίζομαι

πως οι ανέμοι μ' εμποδίσανε

τα δάκρυα ψυχών να συναντήσω.

 

⫷ γιοφύρια αψηλά ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# ανεπίδοτα μηνύματα #

                                                                                         

                                                                     

Ανεπίδοτα μηνύματα

σινιάλα που ταξίδεψαν

στου φεγγαριού το φέγγος

στίχοι π' αποσιωπήθηκαν

τραγούδια της καρδιάς που δεν μελοποιήθηκαν

ποιήματα που δεν απαγγελθήκανε

ρυάκια αγάπης που εκύλησαν στη θάλασσα

εν μιας σιωπής απολογητικής ετραγουδήθηκαν

ο τρυφερός της πλούτος της καρδίας ξεδιπλώθη

χορέψανε οι λέξεις..κι οι σιωπές

τα ανεπίδοτα μηνύματα

σε δρόμους,πεζοδρόμια στοιβάξανε ζωές
και ύστερα πετάξανε ψηλά
γυρεύοντας τον επουράνιον
νυχτερινόν τους παραλήπτην.
 

.

 

# ανεπίδοτα μηνύματα #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

            

# εορταστικόν ημεροδρόμιον#

Κι όσο περνούν οι χρόνοι
κι ωριμάζει η ηλικία της σεμνότητας
τόσο στριφογυρίζουνε στο νου
τα λόγια τα μελίρρυτα που ειπώθηκαν
από το στόμα του πατέρα μου
"Σέβου γενναία τον καιρόν
και μην αυταπατάσαι!"
χρόνια πολλά θα σου ευχηθούν
και θα σε προσπεράσουν
λίγοι οι αγαπημένοι..της καρδίας οι εκλεκτοί
δέντρα αειθαλή π' ανθούν εις το περβάζι σου
οι δαντελένιοι σου οι άνθρωποι
τα λατρεμένα σου παιδιά
κι οι όψεις των γονιών σου που επανέρχονται
κι οι λιγοστοί σου φίλοι!
Αγάπης ,Πίστεως, Ελπίδος και Σοφίας του Θεού!
Γιορτάζουνε οι έννοιες,μαζί μ' αυτές κι εγώ!
Εις το παρόν ημεροδρόμιον το εορταστικόν
πολύτιμα τα συμπεράσματα
πολύτιμον και το όνομα που κουβαλώ
της λατρεμένης νόνας.
Σοφία.......

#  εορταστικόν ημεροδρόμιον # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,