⫷ γιοφύρια αψηλά ⫸

Ένα καχύποπτο φεγγάρι απόψε με καλεί

τρυπώνει στους φεγγίτες μου
μια δραπέτευση..μία περιπλάνηση μου υπόσχεται
γέφυρες να διαβώ μου τάζει ανηλεώς
αν θέλω για να ψάξω για να βρω

 εκείνα τα κλειδιά του Παραδείσου. 

Κι εμέ που τα ταξίδια με σαγήνευαν
για κάτι τέτοια επέταγα τη σκούφια μου
έπαιρνα το δισάκι μου
σκαρφάλωνα καμαρωτή
με όλην την περηφάνεια μου

κι εκεί που αδελφώναν τα νερά  

 εκίναα ψυχές να συναντήσω.
κι απ' το γιοφύρι ετούτο τ' αψηλό

 που το όραμα εγίνηκε αλήθεια
αν κρίνω απ' τα φώτα που ανάβανε τις νύχτες
και τις σχόλες τις γιορτές
θα μολογήσω πως εστάθη η αφορμή

αντάμωμα να κάμω με τους λατρεμένους μου
να προσκυνήσω τα οστά  των πρόγονών μου.

Μες στη μικρή μου τη ζωή
κι αν ένα γιοφύρι από δάκρυα σιμά μου περπατεί

 κρύβει αλήθειες το γεφύρι μου αυτό
και δεν το απαρνιέμαι.

ντρέπομαι όταν συλλογίζομαι

πως οι ανέμοι μ' εμποδίσανε

τα δάκρυα ψυχών να συναντήσω.

 

⫷ γιοφύρια αψηλά ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,