# είναι στιγμές...#

Catrin Welz-Stein

O άνεμος φέρνει ακόμα τις φωνές
να μην αλησμονάς...
στης αθωότης σου τα χρόνια τα άγουρα
επεριπλέχτηκες να τριγυρνάς
σε κήπους άνομβρους..ανυποψίαστα..
μάταιες ανασκαφές να κάμνεις
στα χέρσα χώματά των τα αλίπαστα
κουράστηκες χάρτινα άνθια να φυτεύεις......
Είναι στιγμές που θα 'θελες
στον κήπο της Εδέμ σας για να γείρεις
να ' χεις τα δέντρα συντροφιά
το κάλεσμα του γκιώνη.

Κι άλλες στιγμές,πόσες στιγμές
νιώθεις να είσαι μόνη
ένα σημάδι γύρεψες να κρατηθείς
και ψηλαφείς μες στο σκοτάδι
γύρω σου πλήθος άνθρωποι
λερό.. άδειανό μένει τ' αλώνι.

Κι άλλες στιγμές,αλλαργινές στιγμές
η μοίρα σου το έταξεν
μαζί ο χρόνος να σας συναντά
για να συλλέγετε λευκές αμαρυλλίδες..
στην αμμουδιά της νιότης σας
στο γνώριμο ακρογιάλι.

Βρίσκει έναν τρόπο πάντα η καρδιά
μικρή νοσταλγημένη ανάπαυσιν αποζητεί.....
σ' ένα συρτάρι εβένινον
τις αναμνήσεις της φυλάσσει
φέρνουν για ολίγον πάλιν Άνοιξη
κι ύστερα πια της δύσης τις σκιές..

 

# είναι στιγμές...# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# τυλίχτηκες τους μύθους σου#

Κόρη του μύθου διάφανη
της Ηώς η θυγατέρα
με την κορδέλλα στα μαλλιά
με τ' άσπρο γιακαδάκι
μικρή Ροδένια της αυγής
τα πράσινα λιβάδια..οι ρεματιές
ήσαν το σπιτικό σου..
για τις πυκνές ομίχλες του
μην τ' απαρνιέσαι το λιβάδι.....
Νωρίς κατάλαβες τα όρτσα της ζωής
ξανοίχτηκες σε θάλασσες
το παραμύθι για να ζήσεις..
επέρασεν ταχιά από εμπροστά σου ο καιρός
στο μελαγχολικόν Φθινόπωρον ευρέθης
στης μοίρας τα μελλούμενα αγόγγυστα
δε γκρίνιαξες για την καλή..
για την κακή σου τύχη.
αγκυροβόλησες στα ύστερα
σε υπήνεμα λιμάνια..
τώρα το ένιωσες βαθιά.........
πυρήνας του ανθρώπου ο χαραχτήρας του
σπόρος του η σιωπή..σ' αρέσει να φιλοσοφείς
κι ο νους να ξεδιψάει με την σκέψιν
τάχατες ολοκλήρωσες την ιστορία σου
για απόμεινε μισή?
τυλίχτηκες τους μύθους σου
στα πράσινα λιβάδια
φωνές σου μήναγαν ιδανικές
στης Βαβυλώνας στην χώραν της
οδοιπορίαν να τολμήσεις...

έτσι που εγυρολόγαες στις γειτονιές
το εκατάλαβες νωρίς
της Βαβυλώνας σου η χώρα είσαι Εσύ
αν εδυνήθης εις το διάβα σου
το πνεύμα του ανθρώπου ν 'ακουμπήσεις.

# τυλίχτηκες τους μύθους σου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# μιας λιβελούλας φτερουγίσματα#

φωτο : από το διαδίκτυο

Πάντα η ζωή μου αρμένιζε προς το ανέφικτον
μιας λιβελούλας φτερουγίσματα
με παίρνανε στο πέταγμα μαζί τους.
μια ευκαιρία εζήταγα απ' τις μοίρες μου
να κολυμπήσουμε για ύστερη φορά
στη λίμνη τη δική μας.

Κι ήλθεν ο χρόνος.. αλιεύοντας.....
είδα στο δάσος και τον λύκο τον κακό
είδα άγρια θηρία...
σπαρμένες είδα συμφορές στων δέντρων τα κλαριά
σε μιας λιβελούλας διάλεξα να κάτσω στα φτερά
την απεραντοσύνη του ονείρου μου
να την εκάμω κοινωνό στης ευτυχίας τη στράτα.

... στης λιβελούλας μας τα φτερουγίσματα
καθώς ο χρόνος προχωρά κι η αγάπη μας ανθίζει..
στο θλιβερό μας βράχο που εκρεμάστηκα
τα μάγια που μας κάμαν θα λυθούνε
το φως της αρνησιάς θα γίνει ξάστερο
.ένα διάδρομο θα έβρω ανοιχτό..
προσγείωσιν να κάμω.

στα φύλλα της καρδιάς σου απάνω να σταθώ
δε θέλω τα φτερά της λιβελούλας μου
εις της ψυχής μου τον υγρό υδροβιότοπο
να γίνουνε μια νύχτα οφθαλμαπάτη.
Πέρασαν χρόνια απήλθεν ο καιρός
φόβοι κρυφοί στους πόρους μου
μη γίνει χώρα μακρινή η χαρά μου της νεότης!

# μιας λιβελούλας φτερουγίσματα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# του μέλλοντός μας οι συνεχιστές#

φωτο : από το διαδίκτυο

Του μέλλοντός μας οι συνεχιστές
δεν είναι ήρωες από τα παραμύθια της γιαγιάς
με βασιλόπουλα ..πριγκίπισσες..νεράϊδες
του μέλλοντός μας οι συνεχιστές
λουσμένοι απ' τον οίστρο της ζωής 
βρεμμένοι απ' του Αιγαίου τα νερά
το ημερολόγιο του χτες σοφά θα μελετήσουν
στης Ιστορίας τα κιτάπια τα χρυσόδετα
αποσταγμένο ύδωρ οι σελίδες τους
και πίνοντας θα ξεδιψάσει ο νους
τα φιλοσοφημένα τα σταλάγματα
του μέλλοντός μας τις ημέρες θα ορίσουν.
Της Οικουμένης τα βάσανα πολλά
μα κι απ' τα βάσανα βαρύτερο είν' το χρέος.
χρέος βαραίνει τους ώμους των
όσοι λαχτάρησαν να γίνουν χτίστες
χτίστες να γίνουν..φυτευτές
μιας ανθούσας Οικουμένης
οι ρημαγμένοι κήποι 
δε θ'ανθίσουνε μονάχοι τους
βάλε το σπόρο να φυτρώσουν..
θα 'ρθουν κι οι πεταλούδες οι χρυσές
το άρωμα το ακριβό
σε μπουκαλάκια να συλλέξουν.
μην προσδοκάς αδριάντες να σου στήσουνε
μείνε ο ήρωας ο αφανής
στης Ιστορίας το διάσελο..γέφυρα γίνε..
γίνε μονάχος ο συνεχιστής !

# του μέλλοντός μας οι συνεχιστές# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στο τελευταίο βαγόνι⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 Δε σείεται μαντήλι πια λευκό εις τους αιθέρες
κανείς δεν έμαθε ποτέ τι κρύβει εις την ψυχήν
ακούει το σφύριγμα των τρένων..
γαλήνια ζει το ωραίο περασμένο της το όραμα 
στο τελευταίο βαγόνι της ψυχής της
η άδεια θέση κι η σιωπή..... 
Κάθε βαγόνι ένας απόηχος..ένας σταθμός
κάθε βαγόνι ένας μικρός προορισμός
κάθε ταξίδι ένα σημάδι μες στο χρόνο.
στο κενοτάφιο των ταξιδιών
τα ονείρατα ασυνόδευτα αναπαύονται
και η φθορά τις ράγες ακυρώνει
τα τρένα πια για εκείνην δεν περνούν
η ερημία στην κάμαρη αλυχτάει
ο νους αλάνι ανυπόταχτο
ένα ταξίδι ύστερο ονειρεύεται
σε τόπον μαγεμένο.......
να συναρμολογήσει τα τοπία που εζωγράφισεν
στο κάδρο της της σύντομης ζωής της
Έλα φεγγάρι πάρτην απ' το χέρι και ταξίδεφτην
να θυμηθεί τα τρένα που επέρνάγανε
να ξαναγίνει μοναχά για μίαν μοναδική στιγμήν
η κορασίδα με τις καστανές κοτσίδες της
στις ράγες της των παιδικών της χρόνων..

⫷ στο τελευταίο βαγόνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στα βράχια χνότιζαν ομίχλες#

Ανάμεσα εις την καμπύλη τ' ουρανού..
ανασυνθέτω της ομίχλης τα τοπία μου
και συλλαβίζοντας τις ομιχλώδεις διαφάνειες
ψάχνω το φως που αρνείται να πεθάνει.
Στα βράχια χνότιζαν ομίχλες 
μα οι εσωτερικοί μου προβολείς άγρυπνοι τις φωτίζαν..
σαν μέσα μου εβάσταε λιακάδα στα εντός..
τα χιόνια λιώναν της καρδιάς
όντας στα σκοτεινά κελάρια μου ανέτειλλε ο ήλιος !
Εκειούς να κλαις....
που δεν προλάβαν να μαζέψουν μανουσάκια στις πλαγιές
εκειούς να κλαις....
που δε μαζέψαν χαμομήλια του Μαγιού..
στεφάνια για να πλέξουν
εκειούς να κλαις....
που δεν προκάναν τα στερνά του Φθινοπώρου
τ' άνθια να μυρίσουνε
εκειούς να κλαις....
που δεν προκάνανε μια κούπα ξέχειλη ζωής να πιουν
κι εφύγανε νωρίς....

 # στα βράχια χνότιζαν ομίχλες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸

Κι έτσι 'οπως ο χρόνος την άγγιζε
έμενε αγκιστρωμένη εις τις θύμησες
την κύκλωναν οι αναμνήσεις της
κι εγύρναε ο νους της στο ονείρεμα
ήτανε τα 'χατες το βράδυ εκείνο το σημαδιακό
σε ένα πάρτυ που ευρέθη χρόνους πριν
εις τους πευκώνες του Λυκαβηττού
κι ούτε εφαντάσθηκε για μιαν στιγμήν
τούτο το πάρτυ θα 'τανε
της ζωής το καρμικόν της?.
Και από τότες και μετά
συνήθισε να ζει..σε πάρτυ ατελείωτο
στο πάρτυ της επίγειας ζωής της..
κείνο το πάρτυ που δεν είχε τελειωμό
ωσότου που το ταίρι της εχάθη
τώρα παρέα τραγουδά με τα πουλιά του ουρανού
μελοποιεί και τους καημούς
φορώντας ένα χαμογέλιο εις την ψυχήν
το χρόνο αλλαργεύοντας ξορκίζει.

⫷ το πάρτυ στο Λυκαβηττό⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,