πληθύναν τα αδιέξοδα..δεν τραγουδάμε πια στις γυάλες - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στέκομαι εκεί ..μπρος την οθόνη μου..ακούω ειδήσεις και εικόνες να περνούνε βιαστικά..κινηματογραφικά από μπροστά μου.. Σκέφτομαι..αναστατώνομαι και θλίβομαι..γελώ..χαίρομαι και λυπάμαι..Γρήγορες οι αναλλαγές..δεν προλαβαίνω όλες τους με μιας  να τις βιώσω..Κι έπειτα κλείνω την οθόνη μου και σβήνω τις εικόνες..Αφήνω τώρα το μυαλό..εικόνες μόνο του να ζωγραφίσει.. Κοιτώ μακριά απ' το παράθυρόφυλλο τη θάλασσα..έρημη πια η παραλία...Λες κι έσκασε το χώμα και εστέγνωσε η άμμος γύρω της...μοιάζει αδιέξοδη η ακτή ετούτον τον καιρό..

Πετάχτηκε από τη θάλασσα η ζωή με μιας και ψάχνει να σωθεί...Μα έτσι κι αλλιώς τα ψάρια και τα όστρακα δε ζούνε για πολύ καιρό μακριά απ' το νερό το αλμυρό..Στενεύουνε τα περιθώρια.. τα αδιέξοδα πληθαίνουν..Σφίγγεται και η ψυχή μου ξαφνικά..και μου ζητά σεργιάνι να τη βγάλω..Κοιτάζω πίσω μα και μπρος..στο μέλλον επιστρέφω..δεν το αντέχω το βλέμμα μου το σκοτεινό που εικόνες αδιέξοδου κοιτά...γιατί μόνο όλα το βλέμμα μου τα κάνει να παίρνουν σάρκα και οστά..και στη ματιά μου θα εστιάσω...

Ζω μες σε παραλίες μοναχικές..σηκώσανε κι οι βάρκες πια τις άγκυρες κι αλλάξανε λιμάνι..Μα εγώ ακόμα εκεί τη βάρκα μου επιμένω να αγκυροβολώ..στης ελπίδας το λιμάνι..Κάθεται ακόμα σιωπηλή κι ας τηνε δέρνουνε τα κύματα τα Φθινοπωρινά..κι ας της μηνούν πως θα 'ρθει Χεμώνας άγριος να την γκρεμοτσακίσει.. Επιμένω με τη βάρκα μου να  περιμένω εκεί..μέχρι και το  άλλο Καλοκαίρι..Δεν δύναμαι.. ασφυχτιώ τη θάλασσα να αποχωριστώ.. και μες στη γυάλα για να ζήσω..Δεν το αντέχω το αδιέξοδο του εγκλεισμού..δεν τραγουδώ στις γυάλες..Έχω χαραγμένα στη μνήμη μου έντονα και μεγάλα Καλοκαίρια..να τα ξεχάσω είναι αδύνατον..και όμοιά τους πάντα ψάχνω..Να 'ναι της ίδιας αξίας και ομορφιάς..δεν κάνω εγώ εκπτώσεις στους ανοιχτούς και τους απέραντους τους δρόμους...

Ψάχνω για φως..ένα μονάχα φως από μακριά να αναβοσβήσει..να φανεί..Σάπιες ειδήσεις μούρχονται απ' την οθόνη μου..σε σκουριασμένο πια κονσερβοκούτι..Γέμισε η χώρα μου κι ο τόπος μου αδιέξοδα..που οι ανίδεοι..χαραμοφάηδες.. υπερφίαλοι και άσχετοι.. δημιουργούν θαρρούν πολιτική μα και πολιτισμό..Ξανά και κάθε μέρα και ξανά..''βγάζουν τα ψάρια''για να ζήσουν στη στεριά..στις ξέρες πια τις βάρκες τις πετούν...

Πληρώνω όσο -όσο τα διόδια να περπατώ σε εθνικές οδούς..κι όχι σε αδιέξοδα δρομάκια.. Είναι δύσκολοι καιροί για ''πρίγκηπες'' μου λένε οι φίλοι μου..μα εγώ κλείνω τα αυτιά και δεν ακούω..το πείσμα μου με οδηγεί..με κατευθύνει..με καθοδηγεί.. πως απ' τα αδιέξοδα να γυρίσω πίσω ..να γλιτώσω.. Κι ας χάθηκαν οι ομπρέλλες του καλοκαιριού..ας πέταξαν επάνω από τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας..δεν γίνεται επιμένω εγώ να στριμωχτώ ..και με τα όνειρα σε γυάλες να χωρέσω...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Βίκυ Μοσχολιού - "το δίχτυ" - Σταύρος Ξαρχάκος 

..............................................................................................................