Επέμενες..όχι είναι η δική μου η ψυχή..που πέταξε από τόσο μακριά..και θέλησε να βγάλει διάφανα φτερά.. θέλησε να σε αγκαλιάσει...ζεστά τριγύρω σου γυρνώ...δε θέλω άλλη καμμιά ψυχή να 'ρθει κοντά σου και να σε πληγώσει...Για να σε γεμίσω αγάπη προσπαθώ...αλώβητη να μείνεις στο εξής...Μα δεν είναι εύκολο πολύ αυτό που προσπαθείς...γεμίζουνε τη νύχτα οι κήποι μας άγριες νυχτερίδες..και η δική σου η ψυχή την ώρα εκείνη αναπαύεται...για να πετάξει δεν μπορεί...Άπλωσα μονομιάς τα χέρια μου την πεταλούδα να εγκλωβίσω..να μου κρατάει συντροφιά τις νύχτες που κοιμάμαι..Μα σκιάχτηκα..φοβήθηκα.. μην τσαλακώσω τα φτερά της διάφανης της πεταλούδας...Την άφησα ελεύθερη στον κήπο να πετάει...κι αν μόνη της αντέχει αυτό το πέταγμα..τότε θα το τολμάει...Κατέρευσαν οι θεωρίες μου για τις ψυχές..αυτές που νόμιζα, πως των πεθαμένων έχουν τη δύναμη μονάχα πότε- πότε να πετάνε..Ένα άγγιγμα φτερουγιστό..το βλέμμα μ' εκανε να στρέψω στην πεταλούδα αυτή..μήπως και την ψυχή σου αναγνωρίσω...
Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
.
............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου