Από τα Κλασικά και τον Μίκυ...στα Ηλεκτρονικά.....

Από νοσταλγούς της παιδικής ηλικίας...γεμάτα περιπέτειες,τα κόμικς..αλλά και τα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς ...αντικαταστάθηκαν από ήρωες...που ελέγχονται ,από κομπιούτερς και συνήθως χωρίς πρόσωπο,χωρίς αισθήματα,αδίσταχτους και πολεμοχαρείς...

Τα παραμύθια ήταν ένας μοναδικός τρόπος επικοινωνίας...γιατί μέσα από τις φανταστικές ιστορίες, γινόταν η μεταφορά της παράδοσης.
Στη συνέχεια κυριάρχησαν ο << Μικρός Ήρωας>>και τα  Κλασικά ,όπου ο παράγοντας άνθρωπος ήταν το θέμα του.

Μετά από αυτά ήρθε ο Μίκυ ο Ήρωας του DISNEY,που κυνηγούσε το κοινό και την αδικία...

Σε όλα τα παραπάνω ,υπήρχε συναίσθημα, η επιβράβευση του καλού....
Σήμερα όμως ο φόνος ,γίνεται εύκολα και απλά ,από ηλεκτρονικούς ήρωες ,ρομπότ,χωρίς αίμα και χωρίς συναίσθημα..
Έτσι τα παιδιά ,λαβαίνουν το μήνυμα ,ότι ο φόνος ,είναι κάτι απλό και καθημερινό....

Παιδικές περιπέτειες ,υποβρύχιοι περίπατοι ,εν είδει γελοιογραφιών ,κοντινά φωτογραφικά πλάνα ,απίστευτης ομορφιάς της φύσης...θύμιζαν έντονα ,τον αγώνα των παιδιών ,να κατανοήσουν τον ακατανόητο κόσμο των μεγάλων...

Επαναπροσδιορισμός ,σίγουρα...απαραίτητος...για την ''''ψυχαγωγία'''των παιδιών ,σήμερα...όσο ποτέ άλλοτε....
( Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη )

''Καλή Εβδομάδα !!!

Καλημέρα αγαπητοί μου !!!
Καλή εβδομάδα !!!
Ταξιδέψτε...μέσα από τη δημιουργία....
Τα ταξίδια του νου....τα ακριβότερα ταξίδια...
        η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...

Η '''Βέργα''' Της Μαγείας...

Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;
💕💕   Οδυσσέας Ελύτης 💕💕
╔═════════✽
Δώσε...Τα Φτερά.....

Ο αετός δίνει μιά στα αετόπουλα και τα γκρεμίζει από την ασφάλεια της φωλιάς τους και τα αναγκάζει να χρησιμοποιήσουν τα ταλέντα τους και τα φτερά τους για να μάθουν να πετάξουν στα ουράνια, εκεί ψηλά όπου ανήκουν και τους ταιριάζει.

Μέσα τους τα παιδιά μας  έχουν όλα τα όπλα που θα χρειαστούν  για να πετάξουν. Απλώς δεν τα έχουν  βρει  και δεν τα έχουν δουλέψει.  Εμείς οφείλουμε να μην τα αφήσουμε  να σκουριάζουν από την αχρησία στα αμπάρια της ψυχής τους.

 Ας βγούμε από τα δικά μας θέλω ....ας δώσουμε τη μαγεία και το όνειρο στα παιδιά....  κι αυτά θα λάμψουν στην ζωή και θα  χαράξουν το δικό τους δρόμο...όχι αυτόν που εμείς θέλουμε να κινηθούν .
 Θα ζήσουν τη δική τους ζωή ...όχι τη δική μας ...και γι αυτό θα τη σχεδιάσουν μόνα τους...

Κανείς δε μπορεί να διδάξει σε κανέναν....
To να βοηθήσεις όμως να βγάλει κάποιος τον καλύτερο εαυτό του  δεν είναι κάτι που το ζητάς ή το επιβάλλεις...αλλά το εμπνέεις.
Πολλές φορές και με τη δική σου στάση ζωής....

Φίλοι μου αγαπημένοι ...επειδή όλοι έχουμε παιδιά ...και όλοι σχεδόν πέφτουμε στα ίδια λάθη ( από αγάπη...δε λέω )..γι αυτό και μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας....
( Κείμενο Σοφία Θεοδοσιάδη )

Για Τους Έρωτες Που Δεν Τολμήσαμε..

Είναι ένα μεγάλο κομμάτι τα Σαββατόβραδα μες  στη ζωή μας...
Τρέχουμε να προλάβουμε...να τα εκμεταλλευτούμε...να τα ζήσουμε...όσο πιο μαγικά μπορούμε...
Σαββατόβραδο κι απόψε...κι όλοι μας από συνήθεια..ψάχνουμε να '''βολέψουμε''' να ''ακουμπήσουμε''' να  γεμίσουμε ...τα κενά που ίσως να μας ταλανίζουν...
Κι άντε το κορμί μας θα το κουβαλήσουμε ως εκεί...
Πως όμως θα χαλιναγωγήσουμε τη σκέψη μας...τι απάντηση θα δώσουμε...στο ίδιο και στο ίδιο ερώτημα....αν όλο αυτό που ζούμε...είναι το ιδανικό και που θα θέλαμε για τον εαυτό μας ?

   Πόσοι από μας άραγε...βιώσαμε και βιώνουμε...έναν έρωτα που δεν μας οδηγεί πλέον στην ολοκλήρωση ?
Μήπως ένας έρωτας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ...είναι ο ιδανικότερος όλων...ή είναι μια φωτιά που καίει και καταστρέφει την αληθινή πραγματικότητά μας.  Σιωπηλά και αθόρυβα...φανταζόμαστε ...εξιδανικεύουμε...ζούμε δυνατά....κάτι ,που επιθυμήσαμε πολύ κι έμεινε μισοτελειωμένο.... ?
Ίσως γι αυτό φαντάζει τόσο μαγικό....
Ίσως γιατί γλίτωσε από τη φθορά και το εκφυλισμό της καθημερινότητας ... του χρόνου.... Ό,τι δεν ζήσαμε...το άπιαστο....φωλιάζει μέσα στην ψυχή μας και την δονεί...την θλίβει....μα και την τρέφει συγχρόνως...
Τα βήματά μας επιστρέφουν ξανά και ξανά...στην φευγαλέα τρυφερή ανάμνηση που....άναψε τη σπίθα....αυτού του φευγαλέου έρωτα...Δεν παίρνουμε ποτέ την απάντηση θαρρώ....αν είναι αποκύημα της φαντασίας μας η εξιδανίκευση....ή η ομορφιά ,που θα θέλαμε νάχει ,ο  έρωτάς μας αυτός ο ιδανικός......

Όπως και νάχει όμως στην αρένα της ζωής, για νάχεις μια σχέση υγιή και αληθινή και με διάρκεια, το ψέμμα στο ξεκίνημα αυτό δεν πρέπει νάχει χώρο..Στον  έρωτα που κάνει τη ζωή μας πιο γλυκειά ..τα γκρίζα πέπλα δε χωρούν..Αν φόβος μόνιμος εσένα διακατέχει κι αν δεν  πιστεύεις στους αληθινούς τους έρωτες..τότε εγκλωβισμένος  ζεις μες στην δική σου Κόλαση...κι όσο το  ψέμμα το σερβίρεις στον απέναντί σου...άλλο τόσο ψεύδεσαι κατά του ίδιου σου του εαυτού...τον ξεγελάς ...τον καταστρέφεις...

Μας αξίζει να '''βουτάμε ...να τολμάμε...να αρπάζουμε τη '''στιγμή'' 'που μας συμβαίνει...να γευόμαστε τα κομμάτια αυτού του έρωτα....για να  μην μένουν μέσα στην ψυχή ...οι χαρακιές του ανικανοποίητου..ωραιοποιημένου..που ίσως και να είναι..
Καλύτερα να περπατάς  ξυπόλητος...προς την ομορφιά που σου'κλεισε  το μάτι...έστω κι αν ακόμη νόμισες  αγκάθια θα γεμίσουνε.. στο τέλος αυτό τα πόδια σου....παρά  ακίνητος να μένεις και θεατής    του δρόμου αυτού...κοιτάζοντας από μακριά....
Τα μοιρολόγια...η μιζέρια και τα κλαψουρίσματα...του τύπου...αχ πως είμασταν .... πως γίναμε....πως μεγαλώσαμε...αχ είμαστε μικροί....δεν ταιριάζουν στην ζωή....παρά μόνον στον βιολογικό τον  θάνατο...

Αφιερώνω τις σκέψεις μου ,σε όλους εμάς που πεθυμήσαμε και δεν τολμήσαμε ίσως...που κρύψαμε την αλήθεια ...για να μην ξεβολευτούμε...
Αφιερωμένο και σ' αυτούς...τους υποκριτές......που όλα ταχτοποιημένα τάχα έχουν....και μέσα σε ξένες αγκαλιές την ευτυχία ψάχνουν......

Πάντα μ' αρέσει να  μιλάω φωναχτά και να  τα μοιράζομαι μαζί σας...γιατί μαγκιά δεν είναι να παίζεις κρυφτούλι ...με τα συναισθήματά σου...μαγκιά είναι να μπορείς...να παίρνεις από τη ζωή ....αυτό που σου ανήκει...

   από την Σοφία  Θεοδοσιάδη

..................................................................................................................................................................

Μικρές - Γλυκές - Τρυφερές....''''Πολυτέλειες''''......

Έτσι είμαι εγώ..έμαθα πάντοτε σαν γρήγορο..πολύστροφο μιας μηχανής..
 τα ''γκάζια'' να πατάω..να τρέχω..να προλάβω τη ζωή..
μα ήτανε κάποιες στιγμές..που η μηχανή μου ζήταγε...
στο ρελαντί της να δουλέψει..
το μαθα αυτό..να κατεβάζω τις ταχύτητες..
στης καθημερινότητας..τους ξέφρενους ρυθμούς..
Λάτρης εδήλωνα ανέκαθεν.. των ανοιχτών των θαλασσών......
των ταξιδιών...εκείνων των αληθινών ..μα και του νου...
τα ύδατα εκείνα τα λιμνάζοντα πάντα να προσπερνώ..
Μα τα '''ταξίδια'''αναζητούν και απάνεμα λιμάνια....
Οι σταθμοί...μικροί ή μεγάλοι....αναζωογονούν....
βάζουνε μπρος στις μηχανές...
για άγνωρα ...πιο δυνατά ταξίδια.....
...έρχονται μέρες...βράδια....που αναζητώ....
τις  στενοχώριες μου , το  άγχος μου  και τα προβλήματά μου  ...
 και που δεν λείπουνε....σχεδόν ποτέ....να τα παραμερίσω..
γιατί ξέρω πως πάντα ...εκεί έξω... υπάρχουν άνθρωποι που έχουν
και  χειρότερα προβλήματα από τα δικά μου ....
Και το λέω μετά λόγου γνώσεως...γιατί η συγκεκριμένη εγώ...
μόνο ανυποψίαστη δεν είμαι από πίκρες...
 Οι δυσκολίες της ζωής μου έμαθαν , να βασίζομαι και να στηρίζομαι  στον εαυτό μου.
Ο εαυτός μας είναι ο μόνος αληθινός- φίλος στη ζωή μας....που θα
μας προδώσει...ελάχιστες στιγμές......
Οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση σε καταδικάζει σε ανελευθερία ,σε κάνει να μην ενεργείς αυτόβουλα...παύεις να είσαι ο εαυτός σου...
και γίνεσαι βάρος ...στην ψυχή των άλλων....

Όταν ο χρόνος μου το επιτρέπει ...και η καλή μου ψυχική διάθεση...
χαρίζω...στιγμές πολυτέλειας..αν έτσι μπορώ να το πω.. στον εαυτό μου.
Μην φανταστείτε.....πολυέξοδες...πανάκριβες απολαύσεις....
Μικρά '''δώρα''''μικρές ....ανθρώπινες στιγμές χαλάρωσης....
Τα μικρά δώρα ...που κανένας άλλος δεν μπορεί να μου χαρίσει....
Και ναι φίλοι μου αγαπητοί...
για μένα..''' πολυτέλεια''' είναι να απολαμβάνω κάθε στιγμή
ηρεμίας και χαλάρωσης...στη θάλασσα.....στη φύση...στο σπίτι μου..

'''Πολυτέλεια'' είναι  ένα ποτήρι παγωμένο κρασί,
να ''αφήνομαι''' σ'  ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο,
δημιουργώντας  μια ατμόσφαιρα ....μαγείας,
ανάβοντας τα αγαπημένα μου αρωματικά κεριά  ...και βάζοντας ...
την αγαπημένη μου μουσική... απαλή ..ρομαντική και της αρεσκείας μου...καθώς αυτά σε καιρούς κρίσης ...είναι σχεδόν ανέξοδα...

Σήμερα ...αγαπημένη η Παρασκευή των εργαζομένων...καθώς έπεται το Σαββατοκύριακο ...προσφέρεται για χαλάρωση...
Μια μικρή  απόλαυση ...ένα δωράκι στον εαυτό μας...

Κι απολαμβάνεις πολύ περισσότερο την  ξεκούρασή  σου
απολαμβάνεις πολύ περισσότερο τη μοναξιά σου,
όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και έχεις επεξεργαστεί την απουσία ...των αγαπημένων σου προσώπων.....
Όταν δεν ψάχνεις τη χαρά....στις διαθέσεις των άλλων ....

Γιατί το μυστικό της προσωπικής μας ευτυχίας είναι
να  '''ζευγαρώνουμε'''' πρώτα καλά με  τους εαυτούς μας
πριν  αναζητήσουμε ..να ακουμπήσουμε την ψυχή μας... σ''έναν άλλον άνθρωπο!
Όταν έχεις γεμίσει μέσα σου....έχεις ήδη...αποδράσει.....από την μιζέρια της πληκτικής ίσως καθημερινότητας.....κι έτσι δεν κινδυνεύεις ...να '''τυλιχτείς '''πάνω του.... και να σφίγγεις τον βρόγχο στο λαιμό του..

Το μυστικό είναι να χαίρεσαι με τα λίγα...τα απλά ..τα ασήμαντα...
να καλοδέχεσαι όσα έρχονται...που φορές -φορές φαντάζουν αβάσταχτα....κι όμως τα αντέχεις.....
να μην γίνεσαι αχάριστος ...γιατί η ζωή είναι μοναδική για τον καθένα.
Να αγαπάς...τον εαυτό σου με όλα του τα λάθη...
Γιατί για  να δώσεις  χαρά πρέπει να μπορείς να χαμογελάς εσύ πρωτίστως....
Για να υπάρχεις  και να δίνεις τα παραπάνω πρέπει να είσαι  εσύ καλά μέσα σου...γερός στο σώμα και στο νου...

Το  σώμα μας θέλει φροντίδα ...καθώς και η ψυχή...
αλλιώς θα είσαι ακόλουθος...  των άλλων... θα σέρνεσαι πίσω από καταστάσεις και βάρος ίσως στους γύρω σου....
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
...................................................................................................................................................................

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ !!!

Άγριος ...δύσκολος...αδηφάγος...γύρω μας ο κόσμος.
Κρατήσου από την άκρη της κλωστής...που θα σε φέρει κοντά στην τρυφερότητα,στην αγάπη,στο πλησίασμα...εκεί που θάναι εύκολο ν' ανοίξουν ...όλα τα γλυκά φύλλα της καρδιάς σου..
Μην ντρέπεσαι να το πεις,πως λιώνεις απέναντι στην τρυφεράδα των τραγουδιών...των βλεμμάτων...του έρωτα..
Άσε τους άλλους να κρύβονται...να σε ανταγωνίζονται.
Μην ανταγωνίζεσαι τη σκληράδα τους.
Ανταγωνίσου μόνο τα καλά τους κατορθώματα...για να τα πλησιάσεις...
Τα άλλα πέταξέ τα...
Δεν σε αφορούν ανούσιοι ανταγωνισμοί...ανούσιοι πόλεμοι...
Γέμισε ο κόσμος....κομπλεξικούς...
Παραδώσου στο πρόσταγμα της καρδιάς σου...
Αυτή δε λαθεύει ποτέ...
Το '''παραμύθι '''της ζωής ...που θα μας κρατήσει  όρθιους...είναι το ίδιο
που με πολύ κόπο , χτίζουμε για μας..
( από την Σοφία Θεοδοσιάδη )

...Η Αξία του να διαφέρεις...

Εκείνοι οι ταπεινοί ...ευαίσθητοι άνθρωποι...που δεν προσβάλουν κανέναν.....ηθελημένα...ούτε ενοχλούν...που δεν έχουν εγωισμό. ...Παρατηρούν σιωπηλοί....δεν είναι ο σκοπός της ζωής τους η προβολή....

Είναι λαμπεροί χωρίς να το επιδιώκουν και να το ξέρουν.
Είναι κάποιοι που συνάντησαν πολύ πόνο,πολύ θάνατο...πολλές απώλειες και εκτίμησαν τη στιγμή.....αγάπησαν το τώρα και αποφάσισαν να ζήσουν έντονα και απόλυτα το κάθε συναίσθημά τους.

Είναι ...γιατί έζησαν και σήκωσαν στους ώμους τους πολλή και σκληρή πραγματικότητα και κατέληξαν πλέον ...αυθεντικοί.
Δε φοβούνται τη '''βροχή''',έδιωξαν το θυμό από μέσα τους και μια βαθιά μόνο θλίψη ..ζωγραφίζεται στο βλέμμα τους..

.Έγιναν ευθείς και στέκονται δίπλα στους άλλους,ίσως με μια φαινομενική σκληρότητα,που όμως είναι αληθινή αγάπη ,χωρίς να υπολογίζουν σε ανταπόδωση.
Ναι φίλοι μου αγαπημένοι....έχει μεγάλη αξία να διαφέρεις ...όταν μέσα στην ταπεινότητά σου κρύβεις μια μαργαριταρένια ψυχή...
Γιατί οι ευαίσθητες και ταπεινές ψυχές....ρουφάνε τη ζωή ..περισσότερο από τις άλλες...που αναλώνονται άσκοπα και απερίσκεπτα..
Μπορούν όλα να τα πολλαπλασιάζουν μέσα τους και να κερδίζουν άπειρα συναισθήματα....
Μ'αρέσουν τα απλά λόγια και πάντα υπάρχει μια αφορμή ...για να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας....
Μην ντρέπεστε και μην προσπαθείτε να κρύβετε την ευαισθησία σας....Γιατί αυτή είναι η δύναμή σας...

( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )

......................................................................................................................................................................

Τα Εκφρασμένα.... Συναισθήματά μας.....

Πάντα προσπαθούσα να είμαι και να δείχνω δυνατή.....
Πολλές φορές είχα την ανάγκη ,να με αγαπούν και να μου το δείχνουν καθημερινά....το επιζητούσα....ίσως και το απαιτούσα ...με τον τρόπο μου.....ξεxνώντας  παντελώς ...την εικόνα της δυνατής......
Τότε κατάλαβα...πως μεγαλύτερη σημασία έχει....να αγαπάς εσύ....κι όχι να αγαπιέσαι....
Μόνον έτσι γαληνεύεις....όταν ανασύρεις, από βαθιά μέσα σου....τα καλά κρυμμένα....συναισθήματά σου.....
όσο κι αν από αδυναμία τα κρύβεις..καθώς αυτά ..κραυγάζουν μέσα σου...και ψάχνουν...να βρουν τον αποδέκτη...
Ευτυχία.....λέξη και έννοια...προσωπικής...σημασιολογίας.....
Τα εκφρασμένα συναισθήματά μας...κατ' εμέ..είναι ένας ύμνος....για την αληθινή ζωή...
( Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη )
                                     

Οι Χαρισματικοί ...δικοί μου Άνθρωποι.της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπάτησα ξυπόλητη και δεν φοβήθηκα...
Ήρθαν τα πόδια μου και γέμισαν αγκάθια....και πάλι δεν φοβήθηκα...
Αγάπησα και θαύμασα λίγους ανθρώπους στην ζωή μου...
 Οι λατρεμένοι μου....άνθρωποι ...είναι οι χαρισματικοί άνθρωποι... Αυτοί που μ'ένα βλέμμα ..πήγαν πίσω από το βλέμμα μου...
Αυτοί που έμαθαν να δίνουν περισσότερα , από ότι παίρνουν...Αυτό είναι η τέχνη τους....
Κι όχι μόνον στον έρωτα στην οικογένεια ... στους φίλους .... ....στα παιδιά....
Μα και σ' αυτούς που έβλεπαν  την ανάγκη να μου δώσουν και να δώσω...

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το άδειασμα της ψυχής μου...
Αν έχεις δίνεις...αν δεν έχεις τρελλαίνεσαι...
Ψάχνεις και χάνεσαι ...όχι στην συνάφεια του κόσμου..που λέει ο Καβάφης...μα μέσα στον μίζερο....τον κακόμοιρο....τον λειψό... εαυτό σου....
  Την τρύπια ψυχή σου να γεμίσεις προσπαθείς....στον συνωστισμό του πλήθους...
Μα δεν σου μάθανε φίλε μου...δεν συνάντησες...ποτέ σου την μοναξιά του πλήθους?
Λύπη... συμπόνοια...οίκτο...θάπρεπε να νιώθεις....για την ζηλόφθονη.....ανικανοποίητη ...λειψή ψυχή σου.....
Στο τέλεμα της κάθε μέρας...υποκλίνομαι...σ' αυτούς....που αγαπούν και προσφέρουν...
   Σ' αυτούς που δίνουν και δίνονται..ολοκληρωτικά και ανιδιοτελώς....
Οι δικοί μου χαρισματικοί άνθρωποι....δείχνουν την ομορφιά της σκέψης τους...χωρίς φραγμούς  και απορρίπτουν το μικροαστικό και το μίζερο .....
Σ' αυτούς που έχουν την δίψα και την ικανότητα να μαθαίνουν αδιάλειπτα.....περισσότερα ,όσο και από όπου μπορούν....
Να μετατρέπουν σε δύναμη ,ωριμότητα και σοφία...ότι κατάφεραν....

 


Κι αν δεν είχα συναντήσει στη ζωή μου ...κάποιους με αυτά τα χαρίσματα, θα έψαχνα να τους βρω,θα αδημονούσα για την συμβουλή τους ,θα στηριζόμουν στην αγάπη τους.
Ευτυχώς όμως τους συνάντησα...
Τους ξεχώρισα αμέσως ...από τους αχάριστους....
Σαν δεν μπορείς...στη ζωή σου να τους ξεχωρίσεις....άσε τους άλλους να μοιράζουν συναισθήματα αρνητικά......
Γέμισαν απ' αυτά...και η πίκρα δεν τους άφησε να σκεφτούν ...αν η καρδιά τους  πέτρα ή χώμα έχει καταντήσει.....
Προσπάθησε...ν' αντισταθείς...και να μην μείνεις ...στεγνός ... και .πετρωμένος ...διαβάτης..
.της ζωής....
(Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                       πόσο σ' αγαπώ (ορχηστρικό) - Μάνος Λοϊζος 

.............................................................................................................

Τα Χρόνια Που Σκορπίσαμε...

Πόσο  ανυπόμονοι είμαστε στ' αλήθεια !!!
 Μπορεί χρόνια και χρόνια  να τρέχουμε πίσω από άπιαστες καταστάσεις... ,ψάχνοντας  τον Παράδεισο και ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ... την ζωή μας .. που την θέλουμε πίσω.....
Που δεν προλάβαμε...αναλώνοντάς την...να την γευθούμε σε βάθος...
Κυνηγώντας χίμαιρες...

 Να θυμηθούμε πως είναι να γελάς.
Η πολλή οχλαγοή,οι ύβρεις,η αμετροέπεια,η φτηνή κριτική ,απέναντι σε όλα τα πρόσωπα .... ο πολιτισμός στην καθημερινότητά μας....που είναι απών.

Που δεν βρίσκουμε χρόνο να σκεφτούμε.... να ελπίζουμε...  να ονειρευτούμε...
 Αν σωπάσουν λοιπόν, για λίγο ''οι σειρήνες ,μέσα στ' αυτιά μας...όλων των κατευθυνόμενων....συστημικών...καταναλωτικών θέλω... αν σκεφτούμε και μια φορά με τα αληθινά μας θέλω...αν πάψει ο καθένας να  σκέφτεται μόνο το  ''γα'ι'δαράκο του''....κι αν είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει την ζωή του....

Ίσως...κάθε ...που θα καλείται να κοιτάξει πίσω...την γραμμή της ζωής του...''τα σβησμένα κεριά '''που λέει ο λατρεμένος  και φιλοσοφημένος ποιητής Καβάφης...στο ομώνυμο ποίημα...ίσως...αυτά τα ίδια σβησμένα κεριά...να δίνουν...απαλά τη μικρή ...αχνή αναλαμπή τους...στην ζωή που ακολουθεί...

Τίποτα από αυτά που μοιάζουν μελαγχολικά...δεν είναι που δεν έχουν κρυμμένη...και μια γεύση γλυκόπικρη...που άφησαν στο στόμα...
Αν τολμάς  να ζήσεις...αν γεμίζεις...την γραμμή της ζωής...με ζωή...με πράξεις...όχι μίζερες και μοιρολατρικές...με αναμνήσεις που πάντα λέω και ξαναλέω ...πως είναι το άρωμα της ζωής...
αν στα μικρά πράγματα που βρίσκεται  η ουσία....στεκόμαστε......στα μικρά αυτά θα συναντήσουμε και την ευτυχία....

Πάντα να '''μαγειρεύεις'''να σχεδιάζεις...να βάζεις  '''πλάνα '''στη ζωή σου.....
Όπως όταν είμασταν παιδιά....που η μάνα μας δεν μας άφηνε να μπερδευτούμε στα πόδια της...
Και τότε....μαγειρεύαμε στο μυαλό μας....ό,τι δεν καταλαβαίναμε.....
Τα  προβλήματα που μπορεί να μας οδηγήσουν στην δυστυχία είναι άλλα, που ούτε τα φαντάζεστε….

Μην χάνεις φίλε μου τον χρόνο σου...μετρώντας...τα πεσίματα...μα τα πετάγματα που έκανες...χαμηλά και ψηλά....
Μην  μετράς τα χρόνια της ζωής,,,αλλά τη ζωή που έζησες μέσα σ'αυτά...όπως πολύ σωστά αναφέρει η ρήση του Αβραάμ Λόνκολν...
Ξόρκιζε πάντα το κακό...και φύλαγε.....μέσα σου το '''τραγούδι''' αυτό που υμνεί τη ζωή...

Μας δόθηκε   απλόχερα...κι εμείς ξεχάσαμε να το τραγουδάμε...
Δειλιάσαμε πολλάκις...δεν τολμήσαμε άλλοτε....
Σίγουρα προλαβαίνουμε...όταν έστω και μια φορά ...μπούμε στην διαδικασία του συλλογισμού και της αναζήτησης......
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
................................................................................................................................................................