Οι Χαρισματικοί ...δικοί μου Άνθρωποι.της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπάτησα ξυπόλητη και δεν φοβήθηκα...
Ήρθαν τα πόδια μου και γέμισαν αγκάθια....και πάλι δεν φοβήθηκα...
Αγάπησα και θαύμασα λίγους ανθρώπους στην ζωή μου...
 Οι λατρεμένοι μου....άνθρωποι ...είναι οι χαρισματικοί άνθρωποι... Αυτοί που μ'ένα βλέμμα ..πήγαν πίσω από το βλέμμα μου...
Αυτοί που έμαθαν να δίνουν περισσότερα , από ότι παίρνουν...Αυτό είναι η τέχνη τους....
Κι όχι μόνον στον έρωτα στην οικογένεια ... στους φίλους .... ....στα παιδιά....
Μα και σ' αυτούς που έβλεπαν  την ανάγκη να μου δώσουν και να δώσω...

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το άδειασμα της ψυχής μου...
Αν έχεις δίνεις...αν δεν έχεις τρελλαίνεσαι...
Ψάχνεις και χάνεσαι ...όχι στην συνάφεια του κόσμου..που λέει ο Καβάφης...μα μέσα στον μίζερο....τον κακόμοιρο....τον λειψό... εαυτό σου....
  Την τρύπια ψυχή σου να γεμίσεις προσπαθείς....στον συνωστισμό του πλήθους...
Μα δεν σου μάθανε φίλε μου...δεν συνάντησες...ποτέ σου την μοναξιά του πλήθους?
Λύπη... συμπόνοια...οίκτο...θάπρεπε να νιώθεις....για την ζηλόφθονη.....ανικανοποίητη ...λειψή ψυχή σου.....
Στο τέλεμα της κάθε μέρας...υποκλίνομαι...σ' αυτούς....που αγαπούν και προσφέρουν...
   Σ' αυτούς που δίνουν και δίνονται..ολοκληρωτικά και ανιδιοτελώς....
Οι δικοί μου χαρισματικοί άνθρωποι....δείχνουν την ομορφιά της σκέψης τους...χωρίς φραγμούς  και απορρίπτουν το μικροαστικό και το μίζερο .....
Σ' αυτούς που έχουν την δίψα και την ικανότητα να μαθαίνουν αδιάλειπτα.....περισσότερα ,όσο και από όπου μπορούν....
Να μετατρέπουν σε δύναμη ,ωριμότητα και σοφία...ότι κατάφεραν....

 


Κι αν δεν είχα συναντήσει στη ζωή μου ...κάποιους με αυτά τα χαρίσματα, θα έψαχνα να τους βρω,θα αδημονούσα για την συμβουλή τους ,θα στηριζόμουν στην αγάπη τους.
Ευτυχώς όμως τους συνάντησα...
Τους ξεχώρισα αμέσως ...από τους αχάριστους....
Σαν δεν μπορείς...στη ζωή σου να τους ξεχωρίσεις....άσε τους άλλους να μοιράζουν συναισθήματα αρνητικά......
Γέμισαν απ' αυτά...και η πίκρα δεν τους άφησε να σκεφτούν ...αν η καρδιά τους  πέτρα ή χώμα έχει καταντήσει.....
Προσπάθησε...ν' αντισταθείς...και να μην μείνεις ...στεγνός ... και .πετρωμένος ...διαβάτης..
.της ζωής....
(Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                       πόσο σ' αγαπώ (ορχηστρικό) - Μάνος Λοϊζος 

.............................................................................................................