Τα Χρόνια Που Σκορπίσαμε...

Πόσο  ανυπόμονοι είμαστε στ' αλήθεια !!!
 Μπορεί χρόνια και χρόνια  να τρέχουμε πίσω από άπιαστες καταστάσεις... ,ψάχνοντας  τον Παράδεισο και ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ... την ζωή μας .. που την θέλουμε πίσω.....
Που δεν προλάβαμε...αναλώνοντάς την...να την γευθούμε σε βάθος...
Κυνηγώντας χίμαιρες...

 Να θυμηθούμε πως είναι να γελάς.
Η πολλή οχλαγοή,οι ύβρεις,η αμετροέπεια,η φτηνή κριτική ,απέναντι σε όλα τα πρόσωπα .... ο πολιτισμός στην καθημερινότητά μας....που είναι απών.

Που δεν βρίσκουμε χρόνο να σκεφτούμε.... να ελπίζουμε...  να ονειρευτούμε...
 Αν σωπάσουν λοιπόν, για λίγο ''οι σειρήνες ,μέσα στ' αυτιά μας...όλων των κατευθυνόμενων....συστημικών...καταναλωτικών θέλω... αν σκεφτούμε και μια φορά με τα αληθινά μας θέλω...αν πάψει ο καθένας να  σκέφτεται μόνο το  ''γα'ι'δαράκο του''....κι αν είναι αποφασισμένος να διεκδικήσει την ζωή του....

Ίσως...κάθε ...που θα καλείται να κοιτάξει πίσω...την γραμμή της ζωής του...''τα σβησμένα κεριά '''που λέει ο λατρεμένος  και φιλοσοφημένος ποιητής Καβάφης...στο ομώνυμο ποίημα...ίσως...αυτά τα ίδια σβησμένα κεριά...να δίνουν...απαλά τη μικρή ...αχνή αναλαμπή τους...στην ζωή που ακολουθεί...

Τίποτα από αυτά που μοιάζουν μελαγχολικά...δεν είναι που δεν έχουν κρυμμένη...και μια γεύση γλυκόπικρη...που άφησαν στο στόμα...
Αν τολμάς  να ζήσεις...αν γεμίζεις...την γραμμή της ζωής...με ζωή...με πράξεις...όχι μίζερες και μοιρολατρικές...με αναμνήσεις που πάντα λέω και ξαναλέω ...πως είναι το άρωμα της ζωής...
αν στα μικρά πράγματα που βρίσκεται  η ουσία....στεκόμαστε......στα μικρά αυτά θα συναντήσουμε και την ευτυχία....

Πάντα να '''μαγειρεύεις'''να σχεδιάζεις...να βάζεις  '''πλάνα '''στη ζωή σου.....
Όπως όταν είμασταν παιδιά....που η μάνα μας δεν μας άφηνε να μπερδευτούμε στα πόδια της...
Και τότε....μαγειρεύαμε στο μυαλό μας....ό,τι δεν καταλαβαίναμε.....
Τα  προβλήματα που μπορεί να μας οδηγήσουν στην δυστυχία είναι άλλα, που ούτε τα φαντάζεστε….

Μην χάνεις φίλε μου τον χρόνο σου...μετρώντας...τα πεσίματα...μα τα πετάγματα που έκανες...χαμηλά και ψηλά....
Μην  μετράς τα χρόνια της ζωής,,,αλλά τη ζωή που έζησες μέσα σ'αυτά...όπως πολύ σωστά αναφέρει η ρήση του Αβραάμ Λόνκολν...
Ξόρκιζε πάντα το κακό...και φύλαγε.....μέσα σου το '''τραγούδι''' αυτό που υμνεί τη ζωή...

Μας δόθηκε   απλόχερα...κι εμείς ξεχάσαμε να το τραγουδάμε...
Δειλιάσαμε πολλάκις...δεν τολμήσαμε άλλοτε....
Σίγουρα προλαβαίνουμε...όταν έστω και μια φορά ...μπούμε στην διαδικασία του συλλογισμού και της αναζήτησης......
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη )
................................................................................................................................................................