Πάντα τα απογεύματα της Κυριακής γεμάτα ήσαντε από μια γλυκειά μελαγχολία...Θες γιατί τέλειωνε ο ορίζοντας των δυο ημερών ...του πολύτιμου χρόνου αυτού του εγαζόμενου...θες γιατί οι ελπίδες μείναν ανεκπλήρωτες...και τούτη δω την εβδομάδα...ίσως θα μπορούσαν νάναι και αλλιώς...κι άλλη αξιολόγηση τους πρέπει...γιατί είναι το εφαλτήριο...μιας άλλης πολλά υποσχόμενης...καινούριας εβδομάδας...ελπιδοφόρας προσμονής...μέχρι το άλλο απόγευμα ...μιας άλλης Κυριακής...
Όμως είναι όμορφη η φύση γύρω μας...κι ας μη μελαγχολούμε...κι εκεί το βλέμμα μας ας στρέφουμε...από αυτήν δύναμη ας αντλούμε...χωρίς τα υπερφίαλα και τα φανταχτερά τα μεγαλεπίβολα τα σχέδια...να μας πτοούν ...να μας πονούν και να μας γονατίζουν...
Το βλέμμα μας λίγο πιο κει ...ακόμα και από μια άχαρη ...συνηθισμένη πολυκατοικία...εκεί που αρχίζουνε πότε - πότε κάποιοι χώροι ...σαν λιβαδάκια μέσα στο τσιμέντο αυτό των πόλεων...εκεί φυτρώνουν άνθη ταπεινά...μα τόσο ελπιδοφόρα...που σου θυμίζουνε μεθυστικά το άρωμα της Άνοιξης..εκεί ας εστιάσουμε...ίσως να θυμηθούμε τις αλλαγές που έρχονται από μόνες τους...για να μας συναντήσουν...
Πόσες φορές αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που μ'εκανε για μια ζωή...τα αγριολούλουδα να τα λατρεύω...
Άλλοτε έδινα απάντηση...και έλεγα στη σκέψη μου πόσο πολύ μας μοιάζουν...γιατί απλά ...μικρά και ταπεινά...και λούσα δεν προβάλλουν...
Πολύχρωμα ...άσπρα και κίτρινα και κόκκινα...και μώβ και χρυσαφιά...μα πάντα εκεί στης παπαρούνας το κόκκινο το μάτι μου εσταμάταγε...λες και λέξεις μούστελνε...λες και μου εμιλούσε...
Σαν ξεχασμένο αίμα που εστάλαξε από παλιά...τα φύλλα της εχρωμάτισε...και να θυμίζει τον πόνο που επέρασε...επάνω της εκουβαλούσε...έτσι κι αλλιώς ο μύθος λέει ...πως από το αίμα του Χριστού εβάφτηκε κι εφύτρωσε...κάτω απ' το σταυρό του μαρτυρίου...
Κι αναρωτιέμαι εγώ συχνά...τα σιωπηρά τα απογεύματα της Κυριακής...πόσα λιβάδια παπαρούνες αντίκρυσαν τα μάτια μου...καθώς η Άνοιξη φουντώνει ?
Είναι τόσος πολύς ο πόνος εις τη Γη...που εκοκκινίσαν τα λιβάδια ?
Απάντηση μου δίνουν γύρω μου...μέσα στον εξελιγμένο τον αιώνα...οι χιλιάδες που καθημερινά...τους δρόμους διασχίζουνε...την τύχη και την ευτυχία αναζητώντας...
Μα αύριο μια καινούρια εβδομάδα ξεκινά...και μες στο νου μου εκαρφώθη...πως θάναι αύριο πιο πολλά τα λούλουδα.. οι μαργαρίτες...τα ζουμπούλια ...τα κυκλάμινα, μες στα λιβάδια και στα ξέφωτα ανθισμένα...
Σκέψεις - Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη....
................................................................................................................................................................