Μαρία Πολυδούρη : Σεμνότης.

 ╔═════════✽ ೋღ๑✽๑ღೋ ✽═════════╗

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς δε θέλω να τη νιώσει.
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε
χωρίς γι`αυτό να τη πληγώσει.

Έχω ένα κρίνο, κρίνο ολάνοιχτο
χωρίς καμιά σκιά στη όψη.
Καμιά ηδονή δεν επεθύμησε
να το φιλήσει, να το κόψει.

Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται
πάνω στην ίδια του τη φλόγα
κ`είναι σαν να`γινε ολοκαύτωμα
και να σιωπούσε και να ευλόγα.

Μια μαργαρίτα που`ναι αμφίβολη
μ`όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνον αφήνει να λικνίζεται
παθητικά την ομορφιά της.

Κι άλλα λουλούδια που`ναι σύμβολα
κι άλλα μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είναι όλα λεπτοκάμωτα,
φανταστικά μόνον ανθούνε.

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει.
Κι αν την πληγώσει θα`ναι ανίδεος
κι ούτε γι`αυτό θα μετανιώσει.

Μαρία Πολυδούρη : Σεμνότης.
.................................................................................................................................................................

 Αφιερωμένο σε όλες εσάς....
 Για σας  το ποίημα αυτό που δένει απόλυτα...για την όμορφη γυναίκα που κρύβετε μέσα σας ....
Γιατί η αξία και η ομορφιά μας.. δεν έγκειται ...στην εξωτερική μας ομορφιά....αλλά σ' αυτό που χρόνια σμιλεύουμε μέσα μας...
Το σμιλεύουμε...τις γωνίες του μαλακώνουμε...και σαν διαμάντι αυτό το παραδίδουμε...το ακουμπάμε...στους ...που πολύ αγαπάμε....
Στους ...που πολύ μας αγάπησαν...μας κοίταξαν μέσα μας βαθιά...και απαλά ακούμπησαν...μη τύχει και θαμπώσουν τη γυαλάδα...τη γυαλάδα αυτή της μιας ...της ξεχωριστής...της δικής μας της κρυμμένης μας ομορφιάς...
Σοφία Θεοδοσιάδη..
..................................................................................................................................................................