Τα παιδικά μας χρόνια - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και αν τα παιδικά μας χρόνια είναι αυτά...που στη ζωή μας βάζουν βάσεις και θεμέλια γερά...και αν τα παιδικά μας χρόνια είν' αυτά που τις αποσκευές μας τις πλουτίζουν...και αν τα παιδικά μας χρόνια ένα γέλιο ή ένα μελαγχολικό χαμόγελο κολλούν στο πρόσωπό μας....πάντα καλοδεχούμενα ...νοσταλγικά περιδιαβαίνουν ...μπρος στα μάτια μας μπροστά...
Είμαι μεγάλη πια και πίσω να κοιτώ μου επιτρέπεται να νοσταλγώ...να ξεδιαλύνω καταστάσεις...να μετρώ...να κρίνω με τα δικά μου μέτρα και σταθμά...το κέρδος...τα διαμάντια που φορτώθηκα από αυτά...κι ας μοιάζει αυτό πολύ ουτοπικό, στ' αυτιά των θυμωμένων φίλων μου...που έμαθαν τις καταστάσεις μέσα από το ροζ το συννεφάκι τους να βλέπουν και να κρίνουν...

Διάβασα στη ζωή μου τη μικρή δοκίμια για την καθοριστική την ηλικία μας την παιδική...
Με χρυσόσκονη πασπαλισμένα ήτανε πολλά και άλλα δύσκολα...πολύ και θυμωμένα...φλόγες να βγάζουνε για τους γονείς και τους δασκάλους τους συνάμα...
Βρισιές για τους κακούς δασκάλους τους...που μουσική παιδεία δεν κατείχαν...που ήταν έτσι ...που ήτανε αλλιώς...που ...που...που μόνο αυτοί σαν συγγραφείς και ποιητές ...ελέω του Θεού...και της ταυτότητάς τους μπορούν να τους χαραχτηρίζουν...να τους βρίζουν....
Η πρόθεση σαφώς και κατηγορηματικώς του κάθε γονέα και δασκάλου και παιδαγωγού...δεν είν' να ξεκινήσει ένα πρωί...να ρθει να σε ισοπεδώσει...μα να βοηθήσει τον εαυτό του και εσένα προσπαθεί...έστω κι αν κάποιες φορές αδυνατεί και δεν το πετυχαίνει...
Τα παιδικά μας χρόνια είν' στυλοβάτης της μετέπειτα ζωής...και όμορφα ή άσχημα τα γεγονότα και τα περιστατικά ...μας διαπλάθουν...μας μεγαλώνουν...και μας προστατεύουν με το πέπλο τους...στη θύμησή τους σοφότεροι για να γενούμε...
Τι μ'έπιασε θα λέτε και στα μονοπάτια αυτά να τριγυρνώ πρωί πρωί ξανά...
Σίγουρα δεν νοστάλγησα απλά με τους φίλους μου...μες στην αλάνα να βρεθώ..ποδόσφαιρο ...κουτσό ή και μήλα για να παίξω...
Είναι που κάποια ανγνώσματα συγγραφέων που μέφεραν πάλι εδώ... που δηλώνουν...βρισιές γεμάτα για τα πρόσωπα και του γονιού μα και του δάσκαλου ...γεμάτα θυμό και μίσος να εξαπολύουν...
Είναι ανθρωποι ευάλωτοι και οι γονιοί και οι δάσκαλοι...και λάθη ίσως όπως όλοι κάνουν...
Και σε σένα θα μιλήσω δάσκαλε και σε σένα θα απευθυνθώ με σεβασμό και με αγάπη :

Τράβα πρώτα το δικό σου το '''αυτί'''μέχρι και να πονέσει...και άσε ελεύθερα τα αυτιά των ολόδροσων παιδιών...τους ΄΄ηχους της μάθησης και της ελευθερίας και της φαντασίας να ακούν...και να μεθούν ...με την αυτενέργεια και τη δημιουργικότητά τους...
Μην καταστρέφεις γιατί ίσως σε κατάστρεψαν από παλιά,τα παιδικά σου χρόνια τα εκμεταλλευτήκαν ελλειπώς...και τον λειψό σου εαυτό ..να μεταλαμπαδεύσεις προσπαθείς... 

Πολίτης ολοκληρωμένος και σωστός...άνθρωπος ευτυχής και χαμογελαστός δε γίνεσαι...αν το στραπάτσο της ζωής...στα πρώτα σου τα βήματα ...τόφαγες βίαια και αναπάντεχα ...σαν νάτανε βαγγέλιο με κανόνες... κι ας ήτανε παραπλανητικό εκείνο εκεί.. το τετράδιο των πρέπει....
Άλλαξε δάσκαλε το σκεπτικό...κατέβα από τα '''εδρανα'''έλα στο ύψος του παιδιού...το όνειρο μην ψαλιδίζεις...θυμίσου πως πετυχημένος δάσκαλος είναι μόνο αυτός που άνοιξε ορίζοντες...και στόχο πάντα έβαζε...να τον ξεπερνούν οι μαθητές του...
Σου τα διδάξανε αυτά...στα είπανε εσέ...μεγάλοι και παιδαγωγοί...μα εσύ τα ελησμόνησες πολλές στιγμές...και άρχοντας της έδρας σου θέλησες για να γίνεις... 
Και σαν πολλάκις το ξεχνάς γονιέ και δάσκαλε και πολιτεία ανεύθυνη...θα στο θυμίζω συνεχώς...πως οι παιδικές ψυχές...πάντα τα πάντα καταγράφουν , με μελάνι ανεξίτηλο ..κι αυτό με γομολάστιχες εύκολα από μέσα τους δεν σβήνει...γι αυτό κι εσύ και πάλι φρόντισε την '''εξουσία' σου και σαν γονιός και δάσκαλος και αμείλικτη σε σε μιλάω  πολιτεία...φρόντισε να την περιορίσεις...κι αγάπη δώσε στο παιδί...στον αυριανό σου τον πολίτη...

Μα οι εξαιρέσεις στη ζωή ...δεν ακυρώνουν τον κανόνα...
Κι έρχονται κάποιοι θυμωμένοι άνθρωποι...και με τη γνωστή περίσσεια της μαύρης τους ψυχής...να μουτζουρώσουν τους ανθρώπους προσπαθούν...και με τα γραπτά τους να εντυπωσιάσουν....
Αν πράγματι για τα παιδικά τα χρόνια νοιάζεσαι...προσπάθησε πιο μαλακά και πιο γλυκά...και γύρω σου βλέμμα ρίξε στα παιδιά...όχι μόνο στα δικά σου τα παιδιά...αλλά και στα παιδιά όλου του κόσμου...και εμβάθυνε..ενδοσκόπησε...το κέρδος που αποκόμισες και μέσα από τα κακά...τα παιδικά σου χρόνια....

Κι αυτά που ζουν μέσα στα πούπουλα...παιδιά ..κι αυτά που είναι τυλιγμένα στη χρυσόσκονη...κι αυτά που φαντάζουν στα μάτια σου ''μυξιάρικα'''κι αυτά που θαλασσοπνίγονται...όλα μα όλα την αγάπη ψάχνουν...και πάψε να δικάζεις σαν Πόντιος Πιλάτος γύρω σου δασκάλους και γονείς...τον εαυτό σου να δικάσεις αν τολμάς...που δεν επεξεργάστηκες, όσα σου εχαρίσανε εσέ στην παιδική σου ηλικία και φλόγες βγάζεις μίσους ..θυμωμένες ...φθονερές...και τις μοιράζεις γύρω...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.....................................................................................................................................................................

                                              Tον εαυτό του παιδί - Μάριος Φραγκούλης.
......................................................................................................................................................................