[...] Τραγουδάω εσάς που πέσατε κάτω
απ’ τις σφαίρες
και βουτηγμένοι στο αίμα σας σηκώνατε
το χέρι και δείχνα-
τε στους άλλους να προχωρήσουν
κι αφού είχαν όλοι προσπεράσει πια κ’
είχατε μείνει καταμό-
ναχοι πεσμένοι στο δρόμο
ακούγοντας τη βουή και τα ντουφέκια του
πλήθους που προ-
χωρούσε
σφίγγατε πάνω στο στήθος σας μια χούφτα
χώμα απ’ την
αγαπημένη πατρίδα
και πεθαίνατε. Τραγουδάω εσάς.
Τραγουδάω όλους εσάς που αντισταθήκατε
τραγουδάω τους άσπρους, τους μαύρους,
τους κίτρινους
τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα
τραγουδάω το αίμα που σ’ όλα τα
γεωγραφικά σημεία είναι
κόκκινο.
Με το λαρύγγι μου πεταμένο έξω φαρδύ,
σαν προκυμαία
τραγουδάω την παγκόσμια αδερφοσύνη.
Μα απόψε, αδέρφια, δεν είμαι ποιητής.
Απόψε δε θέλω να ’μαι ποιητής.
Απόψε είμαι ο τυμπανιστής μιας
απέραντης στρατιάς
με δύο δισεκατομμύρια μαχητές
ακροβολισμένους
μές στη
νύχτα.
Και προχωράμε.
(Από τη συλλογή Ο άνθρωπος με το
ταμπούρλο, Αθήνα, Κέδρος, 1956)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου