''Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός'' ΚΑΒΑΦΗς - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία, και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός, ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία είναι που κάμνουνε μια ιστορία μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι, για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν, κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες. Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε· πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, να δούμε τι απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός. Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία. Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια. Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

ΕΝ ΜΕΓΆΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΑΠΟΙΚΊΑ, 200 π.Χ.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

............................................................................................................................................................

''Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός''- 

 

της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Επίκαιρο όσο ποτέ το παραπάνω ποίημα του Καβάφη,ένα ποίημα από τη συλλογή των ποιημάτων του που γράφτηκαν από το 1897- 1933.Θα αναρωτηθείτε και θα πείτε πως οι εποχές αλλάζουν...δε μοιάζουν...άλλα τα δεδομένα της εποχής εκείνης...για την οποίαν γράφτηκε το παραπάνω κείμενο...όμως όσο κι αν οι εποχές αλλάζουν,τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα παραμένουν τα ίδια και μόνον οι αιτίες που τα προκαλούν αλλάζουν...Σε μια χώρα κάθε φορά που βρίσκεται προ των πυλών της Φτώχευσης..όπως είναι η Ελλάδα...είναι χρήσιμο να σταθούμε με σοβαρότητα και περίσκεψη στα λόγια του φολοσοφημένου αυτού ποιητή...

Την ώρα που οι ποιητές μας '''λουφάξανε''' και '' οι άνθρωποι της διανόησης κρυφτήκαν'' γενικά.. και αναρωτιέμαι στ' αλήθεια αν υπάρχουν ακόμα από δαύτους σ' αυτόν τον ευλογημένο τόπο 
τελικά...ή απλώς  δεν ασχολούνται με την κατρακύλα του σημερινού γίγνεσθαι...την ώρα που το μοδάτο προφίλ των προβεβλημένων πολιτικών και μη.. τείνει να καταποντίσει μια ολόκληρη χώρα,ας σταθούμε με σύνεση στα τόσο επίκαιρα,μελετημένα και σοφά λόγια του ποιητή..Μας παροτρύνει να μη ''βιαζόμαστε..γιατί είναι επίκίνδυνο πράγμα η βία''...Ψυχραιμία και σοφή αντιμετώπιση της κατάστασης..χωρίς φανφαρονισμούς και χωρίς κουκουλώματα και φτιασίδια...χωρίς άναρθρες πολιτικές κορώνες παλαιάς κοπής...τύπου Μαυρογιαλούρου...απαιτείται σοβαρότης..

.Κάθε στίχος του παραπάνω ποιήματος,είναι μια ολόκληρη ενότητα προς μελέτη και ενδοσκόπηση του καθενός μας...Δεν ξέρω αν ο καθένας μας έχει αποθέματα νηφαλιότητας πλέον ,καθώς βλέπει στα μάτια του μπροστά να καταποντίζονται όνειρα χρόνων και χρόνων, καταχτήσεις εργαζομένων να διαλύονται,το μέλλον των παιδιών μας να υποθηκεύεται...Μα ναι συμβαίνουν όλα αυτά στα μάτια μας μπροστά..κι εμείς καλούμαστε να τα δεχτούμε ωσάν να μην υπάρχει άλλη λύση...Και ναι.. μπήκαμε σε μια στενωπό που μοιάζει αδιέξοδη...μα στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

Ας ομονοήσουν όλοι ,πολιτικοί και πολίτες,ας παραδειγματιστούμε από άλλες χώρες που πέρασαν δύσκολα και τώρα βημάτισαν και ανθούν...Ας σκεφτόμαστε και ας μελετάμε τα γεγονότα που μας περιγράφονται και μέσα από την ποίηση...γιατί εδώ στο συγκεκριμένο κείμενο ο Καβάφης ήταν μια τρίτη ματιά πολύ δυνατή και φιλοσοφημένη,που κατέγραψε την κατάσταση με ματιά αποστασιοποιημένη από πολιτικά τερτίπια και ίντριγκες...

Δεν υπάρχουν αναμορφωτές και αναμορφούμενοι..με την ''στενότατη των λέξεων έννοια''..μα μοναχά πεφωτισμένοι άνθρωποι...μπροστάρηδες στο νου και στις ιδέες...που διψούν να μεταδώσουν...να ''φυτέψουν'' να μεταλαμπαδεύσουν έννοιες ...αρχές...και όνειρα...μα και ''ανοιχτοί'' ''διψασμένοι''για πρόοδο''  πολίτες μιας χώρας.. σκεπτόμενοι και υπακούοντες,όχι τυφλά,μα πειθαρχημένα ,θαρραλέα και κατάματα ανγωρίζοντας τα λάθη τους.. για μια πολιτεία που διψάει αληθινά για να  επιβιώσει...να σταθεί στα πόδια της...να ζήσει τα όνειρά της...να δημιουργήσει...να αφήσει παρακαταθήκη άξιοζήλευτη στις επερχόμενες γενιές...
''Ξεκαβαλείστε'''λοιπόν αναμορφωτές'''από τα ''άλογα'''μα και τα παράλογα της ''εξουσίας'''σφίξτε κι εσείς οι ίδιοι το ''ζωνάρι''κι όλοι μαζί να προχωρήσουμε την ''στενωπό''..και αφού ''βραχούμε'''όλοι..να βγούμε πια στον ήλιο να στεγνώσουμε ξανά...

Aναμορφωτές...ποτέ τους δεν λογίζονται οι καταπατητές ονείρων και λελαητημένων των ζωών των πολιτών..
Αναμορφωτές..μια λέξη μαγική...που κολλάει μόνο στους φωτισμένους...που μοναχά την προσφορά έχουν στο νου...και τα μεγάλα ιδανικά αυτού του τόπου να ανεβάσουν προσπαθούν !!!

Διδάσκει..με το παραπάνω κείμενο,αν και ιστορικός δεν υπήρξε ο Καβάφης,ούτε και επεχείρησε να αναμειχθεί πολιτικά...μα κατέγραψε σαφώς ,αυτά που το μάτι του ποιητή είδε και ενός φιλοσοφημένου μυαλού η αντίληψη κατέγραψε..Κανείς δε μένει αμέτοχος,όταν η φωτιά ζώνει και περικυκλώνει την ''πόλη'''που τον κατοικεί...την ''αποικία'' ή την πόλη που τον φιλοξενεί...την πόλη και την πολιτεία που τον τρέφει..την πόλη.. που ο ίδιος ο πολίτης  της  γεννά ζωή.. ''χαρίζοντάς'' της.. τα παιδιά του ο καθείς !!!

Κείμενο- για την ''Εν Μεγάλη αποικία .200 π.χ'' του Καβάφη- της Σοφίας Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικού.
.............................................................................................................

Κ Καβάφης Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π Χ Πολιτικοί Αναμορφωτές

.............................................................................................................
 

Δεν έχω θυμό μέσα μου! - Σαίξπηρ.

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!
Μόνο που μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!

Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί...
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω, να φωνάξω, να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
Το μόνο που θέλω είναι να ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδα.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.
Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα
Η ομορφιά και η ασχήμια τώρα...μας κοιτούν κατάματα.
Μην μου ξυπνάς λοιπόν αυτά που αφήνω να κοιμούνται.

Σαίξπηρ.
..............................................................................................................

 Ο κόσμος έχει χίλια χρώματα...δεν ημπορώ να απαρνηθώ τα χρώματα τα χίλια....

Ο κόσμος έχει χίλια χρώματα...χασεδένιο το φουστάνι γεμάτο κεντίδια και σχέδια ο ποδόγυρος...κι εγώ εδώ στη γη...να περπατώ...να οσφραίνουμαι ...να γεύομαι...θέλω δε θέλω να το ντύνομαι το ρούχο αυτό το γιορτινό...με τα κεντίδια του τα πλουμιστά...δεν ημπορώ να απαρνηθώ τα χρώματα τα χίλια...τι ...είναι η καρδιά μου ζωντανή...και με καλεί...και πως να αρνηθώ?..και σε ένα χορό να θέλω να πιαστώ....να μην μπορώ...να αντισταθώ σε μια μάντινάδα της  καρδιάς...Και να χορέψω αρχινώ...με αυτόν που τον εζήλεψαν τα αστέρια...και τονε πήραν στην παρέα τους ...μα και στον αγαπημένο.. που μέσα μου βαθιά...θέλω να του τραγουδώ...τις μαντινάδες τις  καλές...της γιατρειάς τις μαντινάδες... κι εκείνες τις χρωματιστές...

Τι όμορφα τα λόγια σας Χαϊνηδες...και πως μου γλυκοτραγουδάτε...και σημαδεύετε καρδιές...να τις ανοίξετε προσδοκάτε με τις  γλυκειές τις μελωδιές...τις μελωδιές σας τις  μοναδικές...

η φίλη σας Σοφία....
.............................................................................................................

Μαντινάδες πουλώ - Χαϊνηδες..

      

Σκολιανή φορεσά
χασεδένιος ο πάγκος
ξημερώματα
κι ο κόσμος χίλια χρώματα.

Μαντινάδες πουλώ
με τη ζάχαρη απόξω
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές
δεν είναι και ζημιά
δυο δεκάρες η μια.

Για μια αγάπη παλιά
που την πήραν τ’ αστέρια
γέμισα καημούς
τη νύχτα κι αναστεναγμούς.

Έχω ωραίο χτικιό
μ’ αναμνήσεις και βήχα
ποιος ψεγάδι μπορεί
στο χτικιό μου να βρει
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές.

Τ’ όνειρο μιας αυγής
πού `χε η νιότη λατρέψει
μην το σκέφτεσαι
μικρό μου και πικραίνεσαι.

Νά `χαμε ένα ακριβό
παραμύθι τσι νύχτες
θά `τανε οι καρδιές
σαν τ’ αλώνια φαρδιές
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές.

Γέρνει ο ήλιος κι εγώ
μοναχός φεύγω πάλι
με προσμένουν να
γυρίσω μέρη μακρινά.

Με φεγγάρι θολό
και βουβό μεσονύχτι
θα με φέρει η νοθιά
σε μια ανάσα βαθιά
να σου δώσω πολλές
μαντινάδες να λες.

Στίχοι : Δημήτρης Αποστολάκης

Μουσική : Δημήτρης Αποστολάκης. 

..............................................................................................................

 

..από τα δάκρυα των νεράιδων και των ξωτικών, δημιουργήθηκε ο Έβρος...

Πάντα με μάγευε να την κοιτάζω τη ζωή ...τη φύση γύρω μου...με ένα ''άλλο μάτι''...έτσι μέσα από τα παραμύθια και τους μύθους να την καταλαβαίνω πιότερο...κι απ' την σκληρή ..πεζή και άνυδρη πολλές φορές πραγματικότητα...να θέλω να το σκάω...έτσι σαν μια απόδραση στου νου μου τα κιτάπια..

Όχι δεν είμαι μια υπερφίαλη μυθομανής...όχι...απλά την ψάχνω την αλήθεια και την τρυφερότητα μέσα από τις όμορφες εικόνες...που άλλοι άνθρωποι...συχνά πολύ απλοί...μα τόσο ευφυείς...είδαν και παρατήρησαν και μπόρεσαν και στάθηκαν πίσω από τις ορατές και μοναχά στα μάτια μας εικόνες...Γι αυτό μ' αρέσει να την ψάχνω τη μυθολογία εγώ συχνά και να μοιράζομαι μαζί σας ιστορίες...Έτσι για να ξεφεύγουμε άμποτε...να απαλοχαϊδεύουμε τα φύλλα της καρδιάς...που απ' το χαλάζι το αναπάντεχο πολλές φορές...τα ρίχνει κάτω...τα ξεραίνει η ζωή και τα μαδά...

Δώστε την ευκαιρία μόνοι σας εσείς...εις τον πολύτιμο εαυτό σας...τώρα που Καλοκαίρι έρχεται...και στις εξοχές...στους αγρούς..και στα ποτάμια εμείς θα ξεχυθούμε...Είναι πλούσια η πατρίδα μας από ποτάμια και νερά...και καταπράσινα πλατάνια δίπλα τους ...το μάτι μας να το χορτάσουν...να το κάνουν να ταξιδέψει και να ανασχεδιάσει και να ονειρευτεί..Σήμερα εδώ μαζί σας ένα μύθο θα σας φέρω απ' τα παλιά και θα σας πω...από την όμορφη πατρίδα μου τη Θράκη..Έχει ποτάμια όμορφα...με καταπράσινη τη βλάστηση τριγύρω της...μα σήμερα για τον Έβρο ποταμό θα σας μιλήσω εγώ...που μύθοι γύρω από το όνομά του γράφηκαν...και τραγουδήθηκαν συχνά..
Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

 Ο ΕΒΡΟΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ - ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Το ποτάμι ονομαζόταν Ρόμβος, ώσπου ο 'Εβρος ο γιος του βασιλιά Κασσάνδρου και της Κροτωνίκης, πνίγηκε για ν' αποφύγει τις συκοφαντίες της μητριάς του Δαμασίππης (της οικογένειας των Λαπιθών) για βιασμό. Την ερμηνεία αυτή μας δίνει ο Πλούταρχος στο έργο τον "Περί ποταμών και όρων" κεφ. 3. Ο Βιργίλιος τον ονομάζει Οιάγριον 'Εβρο. Κατά τον Ησύχιο η θρακική σημασία τον ονόματος 'Εβρος σημαίνει: τράγος βατήρ (βάθρο). Η Άννα Κομνηνή τον αναφέρει ως Εύρο, το ρήμα εύω σημαίνει φλογίζω ενώ αύω = ανάβω. Εύρος σημαίνει και ανατολικός άνεμος, σφοδρός και συχνά Θερμός. Ο Αλκαίος τον αναφέρει ως "κάλλιστού ποταμών". Επίσης αναφέρεται από τους: Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Οράτιο, Αριστοτέλη, Στράβωνα, Ευρυπίδη, Πλίνιο, Μελέτιο κ.ά.

 Στον 'Εβρο κοντά στην Ουσκουδάμα (Αδριανούπολη), λούστηκε ο Ορέστης, ο γιος του Αγαμέμνωνα πού σκότωσε τη μάνα του την Κλυταιμνήστρα, κυνηγημένος από τις Ερινύες και θεραπεύτηκε. Τότε αποφάσισε να χτίσει μια πόλη, πού την ονόμασε Ορεστιάδα, για να θυμάται το μέρος πού βρήκε την υγειά του και γλίτωσε από τις Τύψεις.

Ορφέας και Ευριδίκη - Ζωγράφος - Edward Poytner

Ο πιο γνωστός όμως, σε όλους μας, μύθος, που περιβάλλει τον Έβρο, είναι ο πολύ γνωστός μύθος – θρύλος του Ορφέα και της Ευρυδίκης, που κλείνει μέσα του τον έρωτα και την τραγικότητα του πάθους του.
Τον όμορφο Ορφέα τον κατασπάραξαν οι γυναίκες των Κικόνων (Βακχίδες), γιατί δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά τους. Είχε μείνει πιστός στη μοναδική του αγάπη, τη γυναίκα του, την Ευρυδίκη, που έχασε από δάγκωμα οχιάς. Οι οργισμένες γυναίκες πέταξαν τα κομμάτια του κορμιού του, με κομμένο το κεφάλι και τη Λύρα, στον Έβρο.

Ο τραγικός θάνατος του όμορφου Ορφέα, με τη λύρα του και το πονεμένο του τραγούδι, αναστατώνει ακόμα και το μυθικό θηλυκόκοσμο. Συγκινεί τις Νεράιδες των ποταμών, τις Νύμφες των δασών και όλες τις γυναίκες της Θράκης, οι οποίες, σύμφωνα με την παράδοση, με τα δάκρυά τους δημιούργησαν ρυάκια και χείμαρρους, που χύθηκαν στον Έβρο. Εκείνος πλημμύρισε για πρώτη φορά τότε! Και έκτοτε, ως συλλεκτήριο ποτάμι των δακρύων των γυναικών για τον αδικοχαμένο Ορφέα, πλημμυρίζει συνέχεια.

ΠΗΓΗ: Τα ελληνικά ποτάμια στη Μυθολογία και στη Λαϊκή παράδοση.
........................................................................................................... 

                                       Ο μύθος του Ορφέα
............................................................................................................. 

Τάγματα εργασίας - << αμελέ ταμπουρού>>..

Τα Τάγματα Εργασίας (τουρκική: Amele Taburları, Αρμεν. ատանքային բատալիոն, συχνά αναφερόμενα στην ελληνική βιβλιογραφία ως "αμελέ ταμπουρού") χρησιμοποιήθηκαν στη Μ. Ασία (Ανατολία) κατά τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή στις περιοχές που ελέγχονταν από τους Νεότουρκους ή τις δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ, καθώς και από την Τουρκία στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να ετοιμάσουν ενδεχόμενη συμμετοχή της Τουρκίας σ' αυτόν. Στα τάγματα αυτά αναγκάζονταν να εργαστούν άνδρες μη μουσουλμάνοι σε βαρειές εργασίες υπό απάνθρωπες συνθήκες. 

Ήταν μία από τις μεθόδους εθνοκάθαρσης που χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους, αφού οι περισσότεροι εργάτες πέθαιναν.
Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού και οικονομικών συμφερόντων σχετιζόμενων με την διείσδυση της Γερμανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησε σε συστηματικές διώξεις κατά των Ελλήνων και άλλων μειονοτήτων από το 1913 μέχρι την Μικρασιατική Εκστρατεία. Μεταξύ των άλλων μεθόδων χρησιμοποιήθηκε η καταναγκαστική εργασία.

 Κυρίως Έλληνες, Αρμένιοι και Εβραίοι υποχρεώνονταν να εκτελούν βαρειές εργασίες στην οδοποιία, τα ορυχεία, τους αγρούς κλπ στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας . Εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του 1918 περίπου 250.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους σ' αυτά τα τάγματα.Έγγραφο Γερμανών διπλωματών προς το Βερολίνο την 12-5-1918 αναφέρει ότι

"μέχρι το τέλος του 1917 περισσότεροι από 200.000 Έλληνες είχαν καταταγεί, ηλικίας 15 έως 48 ετών. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την κακομεταχείριση, τις ασθένειες, την πείνα και το κρύο"
 
Οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά που άφηναν πίσω τους οι άνδρες, υφίσταντο σεξουαλική βία, κάψιμο των σπιτιών κτλ. όπως αναφέρεται σε αυτοβιογραφία του Αντ. Γαβριηλίδη το 1924
Με την εργασία των Ελλήνων κατασκευάστηκε μεταξύ άλλων ο δρόμος από το Ερζερούμ μέχρι το Ulukishla.

Την εμπειρία του στα τάγματα εργασίας περιέγραψε ο Ηλίας Βενέζης που μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες υποχρεώθηκε να υπηρετήσει σ' αυτά για 14 μήνες από το 1922, σε ηλικία 18 ετών. Αυτός ήταν ο ένας από τους 23 συμπατριώτες του που επιβίωσαν. Το βιβλίο του "Το Νούμερο 31328 Το βιβλίο της σκλαβιάς" χωρίζεται σε είκοσι κεφάλαια, έκαστο το οποίων έχει για τίτλο έναν από τους θρήνους των Ψαλμών του Δαυίδ. Ο αριθμός του δόθηκε όταν συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών.
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία επέβαλε ειδικό φόρο στους μη μουσουλμάνους με σκοπό την εθνική ομογενοποίηση του κράτους. Όσοι δεν μπορούσαν να καταβάλλουν το φόρο υποχρεώνονταν σε καταναγκαστική εργασία. Η πρώτη ομάδα 32 ατόμων απεστάλη για καταναγκαστική εργασία την 27 Ιανουαρίου 1943 προς Ερζερούμ – Άσκαλε. Όλοι ήταν μη μουσουλμάνοι της Κωνσταντινούπολης. 

Μεταξύ Φεβρουαρίου και Σεπτεμβρίου 1943 εστάλησαν 1299 άτομα σε στρατόπεδα εργασίας, εκ των οποίων οι 21 πέθαναν ως «οφειλέτες του δημοσίου» στο Ερζερούμ-Άσκαλε. Η υποχρέωση εργασίας επιβαλλόταν μόνο σε μη μουσουλμάνους^.

Η εμπειρία ένός Εβραίου που κατετάγη σε τάγματα εργασίας δύο φορές, το 1919-1922 και πάλι στον Β' Π.Π., περιγράφεται σε βιβλίο της τούρκισσας ιστορικού Leyla Neyzi.

ΠΗΓΗ : ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.
.............................................................................................................
  Εις μνήμην!!!

Γιατί η Ιστορία πρέπει να διαβάζεται σωστά..χωρίς υπεκφυγές και παραποιήσεις..χωρίς μικροπολιτικούς ''λιγοψυχισμούς''χωρίς φόβο αλλά με πάθος..για να εμπεδώνεται...και να μας βάζει σε συλλογισμό...Εμείς οι ''πρόσφυγες Γ' γενιάς'' το ξέρουμε από πρώτο χέρι το σκηνικό που στήθηκε τότε...Δώσαμε ανθρώπους στην Εθνοκάθαρση της Τουρκίας..και οι θείοι μου που δεν τους γνώρισα ποτέ...ο Χρήστος και η θεία μου η Δέσποινα..22 χρονών και 19 αντίστοιχα..πέθαναν στα τάγματα εργασίας...Ο Χρήστος από το κρύο ..την κακουχία..και την εξαντλητική εργασία...και η Δέσποινα στο δρόμο για τα << αμελέ ταμπουρού>> από τη δίψα και την ταλαιπωρία...Έμεινε εκεί για πάντα πάνω στην πέτρα που κάθησε να ξαποστάσει από την αδυναμία..Το μαρτύρησαν στη γιαγιά μου κάποιοι ελάχιστοι, που γύρισαν ζωντανοί στην Κερασούντα..

Δεν παίζουμε λοιπόν με την Ιστορία..και δεν πετάμε άναρθρες κορώνες ,για τόσο σοβαρά ζητήματα ζωής και θανάτου...Αν κάποιοι θέλουν να το παίζουν σπουδαίοι...ας νοιαστούν.. τα παιδιά μας να μαθαίνουν σωστά την Ιστορία...Αυτή είναι η υποχρέωσή τους για να διδάσκονται οι νέοι την αλήθεια και νάχουν στάση ζωής ανάλογη...
Έτσι.. αυτά μονάχα για τη μνήμη των ανθρώπων μας !!!

Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός..
...............................................................................................................

Μνήμη μου σε λένε Πόντο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δεν είμαι εγώ ιστορικός την ιστορία να σας καταγράψω, που έτσι κι αλλιώς κι αυτή.. τις περισσότερες φορές.. με τη μεροληψία του ιστορικού είναι γραμμένη.Μα έχει η ιστορία τη δική της την αλήθεια και μιλά , μέσα από το στόμα των απλών και καθημερινών ανθρώπων.Μια τέτοια απλή και καθημερινή μα και πολύ σοφή γυναίκα , ήταν η γιαγιά μου η Σοφία .η έμορφη σαν το φεγγάρι το ολοστρόγγυλο και ροδοφέγγιστο..έτσι εφάνταζε τουλάχιστον  στα παιδικά μου μάτια..

.Όλη μέρα ετραγούδαγε ψιθυριστά ..τραγούδια που σαν κλάμα και σαν μοιρολόι ,όχι μανιάτικο και φωναχτό, μα μοιρολόι πνιχτό και ήσυχο ,που την καρδιά τρυπά...Τη ρώταγα μικρό παιδάκι εγώ σαν έβλεπα τα μάτια της τα υγρά...κι εκείνη μου απάνταγε και μούλεγε τετράδιο να πάρω και τα στιχάκια της να καταγράφω,γιατί έρχονται από τον Πόντο ,από πολύ μακριά κι είναι βγαλμένα απ' της καρδιάς της τα κιτάπια..Κι εγώ την ακολούθαγα την ορμήνεια της αυτή και από τότε μες στης ψυχής μου το τετράδιο τα φύλαξα κι ας γδέρνουνε τα ανθρώπινα τα λάθη και τα ''φονικά'' και δεν στέκομαι στους άνθρωπους που τάκαναν ,γιατί κι αυτοί βαλτοί μα και θύματα συγχρόνως αν και θύτες ήταν,μιας πολιτικής και ταχτικής ,όχι μονάχα της Τουρκίας και του κράτους τους ,μα και των άλλων των κρατών..των αρπαχτικών και των διαχειριστών της πολιτικής,των μεγάλων των δυνάμεων του μεγάλου και τόσο μικρού και μάταιου τούτου κόσμου...Έτσι λοιπόν μικρούλα μου κι εγώ ξεκίνησα μου είπε : 

<< Έφυγα από την Κερασούντα μου ένα πρωί και με τον πάππο σου επήγαμε στην Τραπεζούντα...κι από κει ταξίδι αρχινίσαμε πολύ μακρινό,για μια πατρίδα που δεν ήξερα κι ούτε ποτέ μου την ματάδα.Εγώ κορούλα μου από μικρή ταξίδια ονειρευόμουνα,μα όχι ταξίδια του διωγμού,από τον τόπο που γεννήθηκα την αγαπημένη μου την Κερασούντα.Αγκαλιά με τον μικρούλη μου, το Χρήστο μου 5 μηνών μωράκι και τον όμορφο πατέρα σου τον Ηλία μου, εβρέθηκα στο λιμάνι ένα πρωί, ταξίδι για το άγνωστο να ξεκινήσω,ταξίδι που δε διάλεξα μονάχη μου και με το σύντροφό μου,μα ταξίδι που μου επέβαλλαν αγρίως και εκβιαστικά οι θύτες μου και θύματα συγχρόνως ,οι μέχρι πρότινος γειτόνοι μου οι Τούρκοι..

Μα πάντα μες στη μνήμη μου κορίτσι μου μικρό,εκεί θα μένει η στιγμή,σ'εκείνο το λιμάνι της Τραπεζούντας της όμορφης,εκεί θα μένει χαραγμένη η στιγμή.. που το μωρό μου θάφτηκε απρόσμενα ,ολοζώντανο  στης θάλασσας τα κρύα τα νερά..καθώς από τον πανικό,την αγωνία και το σπρώξιμο όλων των συγχωριανών μου στο βαπόρι να ανεβούν και όπου φύγει - φύγει ,για να γλιτώσουν και απ' τη χατζάρα να σωθούν.. του βρώμικου χεριού του ''εχθρού'',παρέσυραν και άδειασαν την αγκαλιά μου από το μωρό...Κι έγινε η θάλασσα του λιμανιού της Τραπεζούντας μας, ο τάφος ο παντοτινός του άμοιρου μωρού μου...

Έτσι θυμάμαι εγώ ψυχή μου τον ξεριζωμό από τη μακρινή πατρίδα μου την Κερασούντα το 1922..σαν ανεβήκαμε επάνω στο παπόρο..και μ' έφερε στην Ελλάδα μας...την άγνωστη πατρίδα μου ως τότε..Τι να σου λέω τώρα εγώ πουλάκι μου...γιατί η καρδιά μου ολημερίς τραγούδια ζωργραφίζει στο τετράδιο της ζωής !!!
Σαν μεγαλώσεις και γενείς κορίτσι Ροδαλένια μου μικρή,ποτέ να μην ξεχάσεις...όχι για να μισείς..μα να θυμάσαι πως οι άνθρωποι γίνονται ''θεριά''μπροστά στο δικό τους το συμφέρον...
.Έτσι ξεριζωθήκαμε εμείς !!!>> 

( Απόσπασμα από τη ζωντανή αφήγηση της γιαγιάς μου της Σοφίας.. )
Κείμενο -Μνήμη μου σε λένε Πόντο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Η Γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού.
 Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Η γενοκτονία των Ποντίων έλαβε χώρα κατά την περίοδο (1916-1923) και είχε ως τραγικό επακόλουθο την φρικιαστική δολοφονία 353.000 ανθρώπων....

Στις 19 Μαϊου ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και ξεκινά η δεύτερη βιαιότερη περίοδος της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.
Ο Κεμάλ που διψά για αίμα και διάστικτος απο μίσος εναντίων των ελλήνων καθώς είναι, με την αρωγή του νεοτουρκι-κού κομιτάτου, ιδρύει την μυστική οργάνωση «Mutafai Milliye»  και ενσπείρει το μίσος εναντίων των ελλήνων.
Ρίχνονται τα σχέδια του ολοκληρωτικού αφανισμού του Ποντιακού ελληνισμού.

Είχε παρέλθει το διάβα ολόκληρων αιώνων, μετά την ιστορικά οδυνηρή κατάληψη της Σαμψούντας  και ωστόσο είχαν μείνει άσβεστες οι εστίες του ελληνισμού στον Πόντο και την Ιωνία. Και τώρα μόλις σε λίγα χρόνια, ο Κεμάλ κατόρθωνε να αφανίσει τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας και μαζί τους έναν πολιτισμό που είχε αποτυπώσει αδρά τον ίσκιο του στην οικουμένη.

 Απέλπιδα οδός σωτηρίας για τους τραγικούς έλληνες του Πόντου απέναντις στις φρυκαλέες βιαιότητες των Τούρκων εναντίον τους, ήταν η οργάνωση αντάρτικου και η καταφυγή στα βουνά για να τους πολεμήσουν. Και να προστα-τεύσουν έτσι στον βαθμό που ήταν εφικτό, τους αμάχους και τα γυναικόπαιδα.

 Και είναι βέβαιον ότι τα αθώμα θύματα της τουρκικής γενοκτονικής θηριωδίας, θα ήταν κατά πολύ περισσότερα, αν το γενναίο αντάρτικο που οργανώθηκε στα βουνά, απο ατρόμητους ήρωες του Πόντου, δεν έθετε στοιχειωδώς φραγμό στις αιμοσταγείς επελάσεις των Τούρκων στα ελληνικά χωριά.

Οι Έλληνες του Πόντου, με τον μαρτυρικό τους θάνατο-Γενοκτονία στις προαιώνιες πατρογονικές εστίες της ευλογημένης γης του Πόντου και της Ιωνίας, διατράνωσαν στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, την πολιτισμική και πνευματική αλκή του ελληνισμού.

 .............................................................................................................................................................                   

Αφιερωμένο!!! 

 Στον υπέροχο..αλησμόνητο παππού μου Χαράλαμπο.. και τον θαυμάσιο πατέρα μου Ηλία...τους ''ήρωες ''των παιδικών μου χρόνων..από την Ορτού της Τραπεζούντας ορμώμενους..όπως έλεγε η ταυτότητά τους...που ''φόρτωσε'' με θάρρος ο λεβέντης ο παππούς την οικογένειά του στο παπόρο ..κυνηγημένος από τους Τούρκους..και έφτασε στην Ελλάδα...και με τα δυο του χέρια δούλεψε σκληρά και επιβίωσε και έζησε και δημιούργησε...και έδωσε σε μας τα εγγόνια του την ευκαιρία να γίνουμε άνθρωποι σωστοί και μας μόρφωσε όσο μπόρεσε..

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ !!!

Παππού.. κι ας εκάεν το Τσάμπασιν...κι ας ερούξαν σο γουρτάρεμαν τση Ορτούς τα παλληκάρε..κι ας εφουρκίεν το μωρός...

Εσύ ζεις μέσα μας !!! 

Είμαι το ποντιάκι σου.. όπως με έλεγες και ποτέ δεν το ξεχνώ !!!

.................................................................................................................................................................

             Εκάεν και το Τσάμπασιν-Σοφία Παπαδοπούλου...

 Παραδοσιακό του Πόντου με την ορχήστρα Εστουδιαντίνα Ν.Ιωνίας Βόλου.

.............................................................................................................

Σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ, που ο ελληνισμός κλυδωνίζεται από την επαπειλούμενη χρεοκοπία , με την επαγόμενη πολιτισμική και πνευματική μας κατάπτωση, οφείλουμε να αντλήσουμε ηθικές δυνάμεις, απο την ιστορικά μεγαλουργό παρουσία των Ελλήνων στα ιερά χώματα του Πόντου και να προβούμε σε μια δυναμική πολιτισμική και ηθικοπνευματική αντεπίθεση, στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι.Το οφείλουμε πάνω από όλα στο ηρωϊκό αίμα των μαρτύρων του έθνους μας ,των αλησμόνητων ακριτών της γλυκειάς πατρίδας του Πόντου.
          ╔═════════✽  ╔═════════✽
              η φίλη σας Σοφία.....Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

     PARTHEN I ROMANIA BY CHRISTOS KEMANETZIDIS 2011

..............................................................................................................

Kahlil Gibran «Δάκρυα και Γέλιο» .

Να μου χάριζαν όλους τους θησαυρούς του κόσμου, δε θα ‘δινα σ’ αντάλαγμα το γέλιο της καρδιάς μου. Μήτε θα ‘θελα, σπρωγμένος απ’ την αγωνία μου, να χάσω τα δάκρυά μου, για μιά άγονη ηρεμία. Κι ελπίζω, ολάκερη η ζωή μου πάνω στη γη τούτη, να ‘ναι δάκρυα και γέλιο. Δάκρυα που εξαγνίζουν την καρδιά μου και μου φανερώνουν το μυστικό της ζωής και του μυστηρίου της. Γέλιο που με φέρνει κοντά στους συνανθρώπους μου. Δάκρυα που με ενώνουν με τους πονεμένους.

 Γέλιο που συμβολίζει τη χαρά για την ίδια μου την ύπαρξη.
Χίλιες φορές καλύτερος ο θάνατος από ευτυχία παρά μιά μάταιη ζωή, γεμάτη απόγνωση. Αιώνια να πεινώ γι ‘αγάπη και για ομορφιά είναι ο κρυφός μου πόθος. Και ξέρω τώρα ότι εκείνοι που μόνο πλούτη κρατάνε είναι δυστυχισμένοι, μα εμένα τ’ αναστενάγματα των εραστών πιότερο με γαληνεύουν κι από τη μελωδία της λύρας. ´Οταν έρχεται η νύχτα, το λουλούδι διπλώνει τα πέταλά του και κοιμάται με τον ´Ερωτα, και την αυγή ανοίγει τα χείλη του για να δεχτεί του ´Ηλιου τα φιλιά, που κι αν μια στιγμή τον κρύβουν σύννεφα διαβατάρικα, γοργά όμως φεύγουν. Η ζωή των λουλουδιών είναι ελπίδα κι ολοκλήρωση και ειρήνη. 

Δάκρυα και γέλιο. Το νερό χάνεται κι υψώνεται και σύννεφα γίνεται πάνω απ’ τους λόφους και τις κοιλάδες. Κι όταν συναντά τ’ αγέρι, πέφτει στους αγρούς κι ενώνεται με το ρυάκι που κυλάει για τη θάλασσα, τραγουδώντας. Η ζωή των σύννεφων είναι μια ζωή αποχαιρετισμών και μια ζωή συναντήσεων. Δάκρυα και γέλιο.
´Ετσι το πνεύμα αποχωρίζεται το κορμί και προχωράει στον κόσμο της ύλης, περνώντας σαν σύννεφο πάνω από τις κοιλάδες της θλίψης και τους λόφους της ευτυχίας μέχρι που συναντά την αύρα του θανάτου και ξαναγυρίζει στο ξεκίνημά του, τον ατέλειωτο ωκεανό αγάπης και ομορφιάς που είναι ο Θεός.

Χαλίλ Γκιμπράν Από το βιβλίο «Δάκρυα και Γέλιο» 
...............................................................................................................

          Δακρυσμένα μάτια - Σαλέας σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη. 
..............................................................................................................

Σε βλέπω να μεγαλώνεις..

Σε βλέπω να μεγαλώνεις..

και σμιλεύει η ζωή ήλιους και ακρογιάλια μέσα μου

Σε βλέπω να μεγαλώνεις..

Και ήλιος είναι πάντα καλοκαιρινός στην ψυχή μου

σε βλέπω τόσο όμορφο λουλούδι κορίτσι μου

και ευχαριστώ την ζωή που μου χάρισε μάτια

σε ακούω και ευχαριστώ τις μουσικές του κόσμου..

και σήμερα κοριτσάκι μου έγινα πάλι νια..εκεί στο μαιευτήριο 

άκουσα ξανά το πρώτο σου κλάμα..

17 /5/2016

Για  την κόρη μου Ηλιάνα.

.....................................................................................................................................

Το Μάη λένε πως θα βρέξει ......

Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει να σου το πει.
Πως πέρασε όλος ο χειμώνας
όπως περνάει μισός αιώνας μες στη σιωπή.


Θ’ αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ’ ακολουθάνε
κι αν μπαίνουν τ’ άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχές το ίδιο θα `ναι.


Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει να σου το πει.
Ιούλιο λέν θα συννεφιάσει
Το μαύρο φως σου θα σκιάσει την αμμουδιά.
Τέλος Αυγούστου θα σου στείλω
το πρώτο του Σεπτέμβρη φύλλο απ’ την καρδιά.


Θ’ αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ’ ακολουθάνε,
κι αν μπαίνουν τ’ άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχές το ίδιο θα `ναι.
Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει να σου το πει.


Αρχές Νοέμβρη θα χιονίσει
η απουσία σου θα ντύσει γη κι ουρανό.
Κι εγώ θα νιώθω πως παγώνω
σαν το καράβι που `ναι μόνο σ’ ωκεανό.


Θ’ αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ’ ακολουθάνε
κι αν μπαίνουν τ’ άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχές το ίδιο θα `ναι.

Στίχοι:  

Ηλίας Κατσούλης

Μουσική:  

Γιώργος Αρσενίδης
 1.Βούλα Σαββίδη
.....................................................................................................................................................................

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε σένα που όπως και νάχει ...με άγγιξες...πολλές στιγμές...μ' έκανες να νιώθω όμορφη !!! Και που με έκανες να σε περιμένω...και δεν ξέρω αν θάρθεις...μα εγώ σε μύρισα...και το κρίμα είναι δικό σου...  !!!

Από τα ωραιότερα τραγούδια που έχω ακούσει...γι αυτούς που πίστεψαν...αγάπησαν...προδόθηκαν..μα ακόμα είναι ζωντανοί...κι ας γλείφουν τις πληγές τους !!! 
Σοφία....

                             Το Μάη λένε πως θα βρέξει -Βούλα Σαββίδη.
....................................................................................................................................................................

Η πόλη των πηγαδιών - Χόρχε Μπουκάι...

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη. Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια.Πηγάδια ζωντανά…αλλά πηγάδια.Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).

Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.

Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ’ άκρη σ’ άκρη.

Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.

Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο. Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.

Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.

Πέρασε ο καιρός. Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ’ άλλο δεν χωρούσε.

Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους …

Ένα απ’ αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει τη χωρητικότητά του διευρύνοντας το χώρο του.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα. Όλα τα πηγάδια δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους για να επεκταθούν και ν’ αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους.

Ένα πηγάδι, μικρό κι απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όριά τους και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητά του…

Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει τη χωρητικότητά του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, άλλα βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης. Αν ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενό του …

Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.

Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει …

Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος … βρήκε νερό!

Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.

Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιό του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.

Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ’ άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια, Έτσι, η γη τριγύρω απ’ το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.

Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα …

Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι το οποίο άρχισαν να αποκαλούν : ‘Το Περιβόλι”.

Όλοι το ρωτούσαν πως είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.

“Δεν είναι κανένα θαύμα”, απαντούσε το Περιβόλι.

“Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό , προς τα μέσα”.

Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού , αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητοποίησαν ότι , για να βαθύνουν , θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν.

Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα…

Στην άλλη άκρη της πόλης , ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει…Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει…

Κι έφτασε κι αυτό στο νερό…Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό…

“Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό ;” , το ρωτούσαν.

“Δεν ξέρω τι θα συμβεί” απαντούσε.

“Αλλά προς το παρόν , όσο περισσότερο νερό βγάζω , τόσο περισσότερο βρίσκω”.

Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη . Μια μέρα , σχεδόν κατά τύχη, τα δυο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο…

Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα , γέμιζε το βάθος του άλλου. Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι’ αυτά μια καινούργια ζωή. Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο , επιφανειακά , όπως όλοι οι άλλοι , αλλά η αναζήτησή τους , τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.

Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξής τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν…

 Χόρχε Μπουκάι
.....................................................................................................................................

Για δρόμους που δεν περπάτησες...

Για δρόμους που δεν περπάτησες...διαδρομές που σου ξεφύγαν...μονοπάτια που δεν ανακάλυψες...μια ιστορία είν' αυτή η αποψινή.. σοφή και φιλοσοφημένη...Για να περάσεις άλλη μια φορά σε προσκαλεί..''στην πόλη αυτή των πηγαδιών''του νου να ξεδιψάσεις...να βουτήξεις να μη φοβηθείς...νεράκι δροσερό της σκέψης σου και της ψυχής να πιείς...αλληλεγγύη και χαρά και αγάπη να μεταλάβεις...να μεταλλαχτείς...την ευτυχία σου να αγγίξεις...

Πέρασε απόψε από την ''πόλη αυτή των πηγαδιών''...θα ανταμειφθείς... και αναλογίσου...μέτρα τις δυνάμεις σου ..λογάριασε αν μπορείς...κι αν έχεις περίσσευμα καρδιάς...αν το αντέχεις να το μοιραστείς...και τότε ψάξε μέσα σου...θα βρεις θαρρώ...και τόλμα και προχώρα...Είναι όμορφες οι διαδρομές μας που μοιράζονται γλυκά κι απλόχερα...και πάντοτε στο τέλος...όσες κι αν μας κερνούν και αχαριστίες και απογοητεύσεις.. και πίκρες και καημούς..πάντα στο τέλος αυτές μας ''κοινωνούν'''και δεν μας ρίχνουνε στα βράχια της απελπισιάς...που η τσιγγουνιά μας του ''μοιράσματος''συχνά μας υποβάλλει...

Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη... 

............................................................................................................
                                     

Αγάπες που τις παίρνει ο άνεμος..περαστικά τα Σαββατόβραδα...

Αγαπάμε εκ του ασφαλούς...αγαπάμε μέσα από τη ζεστασιά του καναπέ μας...αγαπάμε ατσαλάκωτοι...αγαπάμε...αγαπάμε...λέμε ...λέμε...λόγια μεγάλα ...δυνατά ...ρομαντικά...λόγια ...λόγια που σκορπά...το πρώτο φύσημα τ' ανέμου...
Σαν έρθει του ζυγωμού...του αγγίγματος των ψυχών η ώρα  ...ξεσφίγγουν τα χέρια ...χαλαρώνουν...ξεχνούν να σφίγγουν...ξεχνά το στόμα να μιλάει...σιωπούν οι λέξεις...κι όλα μια σιωπηλή ευθεία γραμμή...μια γραμμή ευθεία...χωρίς τεθλασμένες...έτσι για να οδηγεί συντομότερα στο τέλος...Ευθεία η συντομοτέρα οδός...ευθεία πεπατημένος δρόμος ...χωρίς εκπλήξεις...χωρίς στροφές δρόμου...χωρίς γωνιές απόκρυφες...

Ευθεία οφθαλμοφανής...μίζερη...ανούσια...χωρίς μυστικά...χωρίς εικόνες άγνωρες...βαδίζεις σταθερά...να αρνηθείς τον ίσιο δρόμο την ευθεία δεν μπορείς...κότσια γερά ...μα και φτερά θε να φορέσεις ...σαν θες απ' την ευθεία σου να βγεις...Εβράδιαζε και το στρατί το έπαιρνες αποβραδίς...τα βροχερά τα Σαββατόβραδα ...στον καφενέ της Ματίνας για να βγεις...και εκεί εξημεροβραδιάζοσουν...σου άρεσε ολονυχτίς ταγκό μαζί της να χορεύεις...μα ....

η Ματίνα τόκλεισε το μαγαζί...δεν τόμαθες ?

Και δε χορεύει πια...κάθεται σιωπηλή σε μια γωνιά...
και με τους φίλους της μονάχα να μιλήσει προσπαθεί...

Είναι η κρίση λέν ' οι φίλοι της...μα αυτή λέει πως δεν της φταίει αυτό...
αλλά που ο επισκέπτης που κάθε βράδυ έρχονταν...
άλλαξε στέκι και δε χορεύει πια ταγκό...άλλαξε το χορό του και αυτός...και πια τα Σαββατόβραδα μονάχη την αφήνει...κι έτσι η Ματίνα τον καβαλλιέρο της τον  έχασε...σε άλλα στέκια αυτός κοιμάται πια κάθε βραδιά...

Μα η Ματίνα έπαψε πια τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες.. μα κι αυτές που χάσκουν στον αγέρα να κοιτά...αχνές οι σιλουέτες τους οι γνώριμες διαγράφονται...και στην ευθεία δεν αρέσκεται να περπατά...βγήκε ξανά στο φως...και στη στροφή του δρόμου μια τεθλασμένη αναζητά...νάχει στροφές...ανηφοριές ...κατηφοριές και λόφους και περάσματα ανθηρά...και τις μοσχοβολιές ξανά να μυριστεί αναζητά...δεν την μπορεί τη μούχλα τη μιζέρια και τη σκοτεινιά...βαριά πολύ η μυρωδιά...σαν του υγρού και μουχλιασμένου του ταμπάκου...του παλιού και του φθαρμένου πια.. του καπηλειού η μυρωδιά....
Αγάπες που τις παίρνει ο άνεμος- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Δυο χείλη κατακόκκινα ~ Βασίλης Παπακωνσταντίνου

..............................................................................................................

Από Τα δημόσια και ιδιωτικά, Ίκαρος 2007- Ελύτης.

 

Πήρε να χειμωνιάζει. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου. Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντικρύ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει. Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ’ τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο· που έτσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη. Σχεδόν σοβαρολογώ. Επειδή εδώ δεν πρόκειται πια για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω, είναι πιο σημαντικό να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις· ούτε καν την παράδοση. Πρόκειται για τη βαθύτερη εκείνη δύναμη των αναλογιών που συνέχει τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τη καίρια με τα ασήμαντα, και διαμορφώνει κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων επιφάνεια ένα πιο στέρεο έδαφος για να πατήσει το πόδι μου – παραλίγο να πω η ψυχή μου.

Μέσα σ’ένα τέτοιο πνεύμα είχα κινηθεί άλλοτε, όταν έλεγα ότι ένα τοπίο δεν είναι, όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο απλώς σύνολο γης, φυτών υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού πάνω στην ύλη.

Θέλω να πιστεύω – και η πίστη μου αυτή βγαίνει πάντοτε πρώτη στον αγώνα της με τη γνώση – ότι, όπως και να το εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ορθογραφία, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρυθρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια εδώ ή εκεί, από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.

Είναι μια γλώσσα με πολύ αυστηρή γραμματική, που την έφκιασε μόνος του ο λαός, από την εποχή που δεν επήγαινε σχολείο. Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση κι αντοχή αξιοθαύμαστη, μέσα στις πιο δυσμενείς εκατονταετίες. Ώσπου ήρθαμ’ εμείς, με τα διπλώματα και τους νόμους, να τον βοηθήσουμε. Και σχεδόν τον αφανίσαμε. Από το ένα μέρος του φάγαμε τα κατάλοιπα της γραφής του και από το άλλο του ροκανίσαμε την ίδια του την υπόσταση, τον κοινωνικοποιήσαμε, τον μεταβάλλαμε σε έναν ακόμα μικροαστό, που μας κοιτάζει απορημένος από κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω.

Δεν αναφέρομαι σε καμιά χαμένη γραφικότητα. Ούτε θυμάμαι να’ χω ζήσει σε καμιά καλή εποχή για να τη νοσταλγώ. Απλώς, δεν ανέχομαι τις ανορθογραφίες. Με ταράζουν. Νιώθω σαν ν’ ανακατώνονται τα γράμματα στον ίδιο μου το επώνυμο, να μην ξέρω ποιος είμαι, να μην ανήκω πουθενά. Τόσο πολύ αισθάνομαι να είναι η ζωή μου συνυφασμένη μ’ αυτήν την «υδρόγεια λαλιά», που δεν είναι παρά η οπτική φάση της ελληνικής λαλιάς, της ικανής με τη διπλή της υπόσταση να ομιλεί και να ζωγραφίζει συνάμα. Και που εξακολουθεί αθόρυβα όσο και δραστικά, παρά τις άνωθεν επεμβάσεις, να εισχωρεί ολοένα μέσα στην ιστορία και μέσα στη φύση που τη γέννησαν, έτσι ώστε να μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σε παρόν, και να μετατρέπεται από το παρόν αυτό σε όργανο προικισμένο με τη δύναμη να οδηγεί τα στοιχεία της ζωής μας στην πρωτογενή φυσική τους αλήθεια. Όμως, για να το αντιληφθεί αυτό κανείς, πρέπει να’ χει περάσει απ’ όλες τις διεργασίες, όσες απαιτούνται για να διακρίνει που κείται το καίριο. Το καίριο στη ζωή αυτή κείται πέραν του ατόμου. Με τη διαφορά ότι, αν δεν ολοκληρωθεί κανείς σαν άτομο – κι όλα συνωμοτούν στην εποχή μας γι’ αυτό – αδυνατεί να το υπερβεί.

Σ’ αυτό το σημείο της σταύρωσης βρισκόμαστε σήμερα, που οι περισσότεροι αδυνατούν, επί παραδείγματι, να εκτιμήσουν την υγεία επειδή έτυχε ν’ αρρωστήσουν, ή επειδή – το χειρότερο – θεώρησαν «καίριο» την αρρώστια. Ο μηχανισμός μιας λειτουργίας όπως αυτή αντανακλά πάνω στη λογοτεχνία μας, την καταδυναστεύει, την υποβάλλει σ’ ένα είδος παραμορφωτικής αρθρίτιδας, που εξαιτίας μιας μακράς και συνεχούς τακτικής εκλαμβάνεται ως η μόνη φυσιολογική…

 Από Τα δημόσια και ιδιωτικά, Ίκαρος 2007

Ελύτης

.............................................................................................................

Το χαρούμενο λιβάδι..

Κάποτε, λίγo  πιο μακριά από το μέρος που μένουμε, υπήρχε ένα λιβάδι. Όλοι έλεγαν πως ήταν το ωραιότερο λιβάδι που είχαν δει ποτέ. Ήταν γεμάτο κάτασπρες μαργαρίτες. Οι μαργαρίτες ήταν πολύ αγαπημένες και περνούσαν όμορφα μαζί. Ώσπου μια μέρα μια παπαρούνα φύτρωσε δίπλα τους. Σε λιγάκι μαζεύτηκαν όλες οι μαργαρίτες γύρω από το καινούριο φυτό. Άλλες το κοίταζαν με περιέργεια, άλλες με θαυμασμό κι άλλες του γύριζαν την πλάτη, γιατί δεν το ήθελαν στο λιβάδι τους.
– Αυτή είναι κατακόκκινη κι εμείς ολόασπρες, είπε μια ψηλομύτα μαργαρίτα. Κοίτα πώς διαφέρει από εμάς! Κοιτάξτε τα φύλλα της πόσο άγρια είναι! Και το κοτσάνι της είναι όλο αγκάθια! Μας χαλάει την ομορφιά του λιβαδιού. Αδύνατο να ανεχτώ εγώ, μια άσπρη, κάτασπρη μαργαρίτα, να μείνω μαζί της. Δε θέλω ένα τέτοιο λουλούδι δίπλα μου.

– Τι είναι αυτά που λέτε; είπε η γιαγιά μαργαρίτα, που τη φώναζαν Γιαγιά Μαργαριτένια και που όλες οι μαργαρίτες άκουγαν τη γνώμη της γιατί ήταν σοφή. Ο παππούς σας, που είχε πολλούς φίλους, μου έλεγε πως υπάρχουν κι αλλού λιβάδια που έχουν μαργαρίτες και παπαρούνες μαζί. Αυτός και οι φίλοι του περνούσαν πολύ ωραία εκεί, γιατί και οι παπαρούνες είναι λουλούδια σαν κι εμάς. Γι’ αυτό, εγώ σας λέω να την αφήσουμε να μείνει μαζί μας. Δεν πρόκειται να μας κάνει κανένα κακό.
– Τι λες; έκανε θυμωμένα μια άλλη μαργαρίτα. Κι αν δίπλα σ’ αυτή την παπαρούνα ξεφυτρώσει κι άλλη και κάνουν παπαρουνάκια, τότε θα γεμίσει το λιβάδι μας με παπαρουνοπαιδάκια. Δε θέλω τα μαργαριτάκια μου να μεγαλώνουν μαζί τους. - Αυτή διαφέρει από εμάς. Πώς μπορούμε να ταιριάξουμε?
– Κι εμείς οι μαργαρίτες διαφέρουμε μεταξύ μας κι όμως ταιριάξαμε, είπε η Μαργαρίτα-Ρίτα, μια άλλη μαργαρίτα που την κοίταζε με συμπάθεια την παπαρούνα.

– Πώς διαφέρουμε μεταξύ μας, αφού είμαστε όλες άσπρες; απόρησαν οι υπόλοιπες μαργαρίτες.
Κι άρχισαν να μετρούν τα φύλλα τους, τα κοτσάνια τους και τις ρίζες τους. Κατάλαβαν ότι είχαν αρκετές διαφορές. Έτσι με τον καιρό, άρχισαν να γίνονται φίλες με την παπαρούνα. Περνούσαν πολύ καλά όλες παρέα. Η παπαρούνα είχε γίνει μέλος της ομάδας τους, κι ας ήταν κόκκινη. Κατάλαβαν πως ούτε το φαγητό τούς τρώει ούτε τον ήλιο τούς παίρνει. Έφταναν όλα για όλους. Είχαν ακούσει μάλιστα τους ανθρώπους να λένε πως, τώρα που το λιβάδι ήταν ασπροκόκκινο, τους άρεσε περισσότερο.
Διασκευασμένο απόσπασμα από το βιβλίο της Φυλλιώς ΝικολούδηΤο χαρούμενο λιβάδι, εκδ. Ελληνικά Γράμματα.................................................................................................................................... Σκέψεις σαν μήνυμα εντός μου ...της Σοφίας Θεοδοσιάδη. .

Η φύση έξω έβαλε ξανά τα γιορτινά της...παντού το βλέμμα κι αν γυρίσεις..εκεί στα πιο απλά...δίπλα σου καθώς περπατάς..στις άκρες των δρόμων και στα καταπράσινα λιβάδια του τόπου μας τα χλοερά ..φύτρωσαν παντού θαυμάσια αγριολούλουδα, μαργαρίτες ταπεινές, κρινάκια''αριστοκρατικά'', κρόκοι μοσχοβολητοί και κατακίτρινοι … ένας υπέροχος πολύχρωμος πίνακας φτιαγμένος από τον πιο ταλαντούχο ζωγράφο της Φύσης: τον Θεό. 

Ομονοούν...φυτρώνουν δίπλα ...δίπλα...κι ας μοιάζουν τόσο διαφορετικά...Μακάρι, όλοι μας, να μπορούσαμε να εκτιμήσουμε όλη αυτή την ομορφιά και το μεγαλείο της ζωής.Μακάρι να αντέχουμε το διαφορετικό...να συμβιώνουμε με αυτό...γωνίες να αμβλύνουμε των αλλονών και μέσα μας... Σκέφτομαι συχνά στους περιπάτους μου.. αν πραγματικά ήταν ''μαγικό''  το ταξίδι μου επάνω εις τη φύση.. και  προσπαθώ να ανακαλύψω τη μαγεία της, να λατρέψω την τελειότητά της, να υμνήσω την αρμονία της και την ανάρρηση πολιτισμών εκεί που επενέργησε το φυσικό της περιβάλλον θετικά.

Καθώς θα ξεχυθούμε και ξανά στις εξοχές Σαββατοκύριακο ...ηρεμίας... και χαλάρωσης ..ανασυγκρότησης για όλους μας...από τα καθημερινά μας να ξεφύγουμε...χωράνε ανάμεσά μας μαργαρίτες...παπαρούνες...και κρίνοι και πασχαλιές και γιασεμιά...λουλούδια όλα ''διαφορετικά''...μα που ξεχωριστές εικόνες και αρώματα αναδύουν... ρυάκια σιγανά...μα και χείμαρροι ορμητικοί...όλα τους επάνω σε μια ''ζωγραφιά'' ζωγραφισμένα με πινέλλα και χρώματα ανεπανάληπτα..ενός και μοναχά...του ''Θεϊκού ζωγράφου'' !!!.