7 Φεβρουαρίου 2016

Ανεπαίσθητη Μικρή Ανασεμιά..


ανθίζω στης ανασεμιάς σου το ανεπαίσθητο χάδι....
ταξίδι κινώ στων ματιών σου το φως
κι ύστερα ...
μα ύστερα όλα γίνονται μουσική...
η μουσική σου...
που με βυθίζει σε νέες θάλασσες...
διαβαίνω πάνω απ τα κύματα...
μη μ αφήσεις...
ως ν ακούσουμε
του δοξαριού το ραγισμένο παράπονο...
μετά θα σου πω
για τα μυστικά μονοπάτια του βυθού...
θυμάσαι;
είχες τρομάξει
από ένα μικρό κι αναίτιο σ αγαπώ...
ένα αθώο σ αγαπώ...
είναι πολύ όμορφος ο κόσμος
που γεννά μια τόση δα λέξη....
είναι όμορφος
ο κόσμος της  μουσικής σου....
γεννά ζωή....
αυτή η ανεπαίσθητη
μικρή ανασεμιά σου ....

 

6 Φεβρουαρίου 2016

Και ο παράδεισος της Ζωής του αξίζει ...


Από την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Ν. Καζαντζάκη



-Πάμε, είπες....
Μια φλόγα διαπερνάει τις πέτρες, τους ανθρώπους, τους αγγέλους.
Αυτή θέλω να ζωγραφίσω, δε θέλω να ζωγραφίσω τη στάχτη.
Τη στιγμή που καίγονται τα πλάσματα του Θεού, τη στιγμή αυτή θέλω να ζωγραφίσω, λίγο προτού γίνουν στάχτη.

Να προφτάσω, να προφτάσω μονάχα. Γι’ αυτό με βλέπεις κι αγκομαχώ και βιάζομαι, να προφτάσω προτού γίνουν στάχτη.
Τυραννάς και σκοτώνεις τα κορμιά για να σώσεις την ψυχή τους.
-Εσύ τη λες ψυχή, εγώ τη λέω φλόγα, μου αποκρίθηκες.
-Εγώ αγαπώ τα κορμιά. Έχει και η σάρκα ένα αντιφέγγισμα ψυχής.
Έχει και η ψυχή ένα χνούδι σάρκας.
Ισορροπούν αρμονικά, ζουν μαζί, εσύ συντρίβεις την άγια ισορροπία.

-Ισορροπία θα πει ακινησία, ακινησία θα πει θάνατος.
-Μα τότε η ζωή είναι ακατάπαυτη άρνηση, αρνιέσαι ό,τι μπόρεσε, ισορροπώντας, ν’ αντισταθεί στη φθορά, το συντρίβεις και ζητάς το αβέβαιο.

-Ζητώ το βέβαιο, σκίζω τις μάσκες, ανασηκώνω τα κρέατα, δε γίνεται, λέω, κάτι αθάνατο υπάρχει κάτω από τα κρέατα, αυτό ζητώ, αυτό θα ζωγραφίσω. Όλα τ’ άλλα, μάσκες, κρέατα, ομορφιές, τα χαρίζω στους Τιτσιάνους και Τιντορέτους, με γειά χαρά τους!
-Θες να ξεπεράσεις τον Τιτσιάνο και τον Τιντορέτο; Μην ξεχνάς την κρητικιά μαντινάδα: «Πολλά ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα σου σπάσει ο κλώνος...»
Κούνησες το κεφάλι:
-Όχι, δε θέλω να ξεπεράσω κανένα.
-Είσαι περίσσια περήφανος.
-Όχι, είμαι περίσσια μόνος.
-Ο Θεός τιμωρεί την αλαζονεία και τη μοναξιά, έχε το νου σου, αγαπημένε!
Δεν αποκρίθηκες. Σβάρνισες τη ματιά σου στην υπνωμένη ακόμα πολιτεία, τα πρώτα κοκόρια λάλησαν.
Σηκώθηκες
-Πάμε, είπες, ξημερώνει...
...............................................................................................................................................................

...η σιωπηλή ομορφιά της καρδιάς..





Άνθιση και φθορά...
Γέννηση και θάνατος...
Παρόν και παρελθόν..φορτωμένο μνήμες ...λήθη και μνήμη ...
Η ποίηση...το δειλά όμορφο ...είναι πιο δυνατό από το φανταχτερά όμορφο...
Κι ο έρωτας...η κρυμμένη βαθιά ...η σιωπηλή ομορφιά της καρδιάς..
είναι πιο εκφραστική από την κραυγαλέα...

Σοφία Θεοδοσιάδη .
......................................................................................................................................................................

4 Φεβρουαρίου 2016

Αν με ρωτήσουν τι είναι η ζωή...

 

Το παραμύθι σου να γράψεις...της ζωής
Ξέρεις πόσες φορές προσπάθησες το παραμύθι σου να γράψεις?
Περιπλανήθηκες πολύ...εσκόνταψες...το δρόμο έχασες και σε δρόμους δύσβατους περπάτησες χωρίς πυξίδα και προορισμό...
Πόσες φορές δεν εθυμήθηκες εσύ τις προδοσίες της ψυχής...απάτες λόγων και έργων , που στα πόδια σου μπροστά σαν μια βραδυφλεγής βόμβα εσκάσαν ?

Όχι δεν εφοβήθηκες ποτέ ξανά απ' την αρχή καινούριο παραμύθι να αρχινίσεις...
Χόρτασες ψέμματα ..ανακρίβειες και λόγια περιτέχνως στολισμένα...
Γελοίοι γύρω σου πολλοί και άντρες και γυναίκες..πολιτικοί και φίλοι που σου λέγαν καρδιακοί.
Κι εσύ εκεί να στέκεσαι αγέρωχος...το ψέμμα τους να καταπίνεις...να φτύνεις και να απωθείς ό,τι σε διαβρώνει...μα έχεις ανάγκη και εσύ...απ' το αγκάλιασμα του κόσμου...
Εφόρεσες το ψέμμα τους και βγήκες στο σεργιάνι...

Ούτε ποτέ σου σκέφτηκες...πως ήρθανε σε σένα ...λουλούδια από τον κήπο σου που έλειπαν απ' τον δικό τους να κλαδέψουν...χωρίς ούτε ένα αγριολούλουδο στα πόδια σου να καταθέσουν...
Μα στη ζωή δεν σκέφτηκαν πως άτρωτος κανείς δεν παραμένει...για τον καθένα μας ξεχωριστά...μια Αχίλλειος πτέρνα '''καραδοκεί '''και περιμένει...
Όλα θέμα χρόνου είναι αυτά..κανείς για να τα καταλάβει...


Ο κόσμος δεν προχώρησε ο αληθινός ποτέ...από τους ψευτομανείς και υπερφίαλους κοκόρους...
Έρχεται κάποτε η στιγμή ...που μόνοι ολομόναχοι ...κι ας μην το μαρτυρούν...πως κλαίνε ολομόναχοι...και γοερά ...χωρίς τον ώμο τον αληθινό ...τον τρυφερό...να βρούνε να ακουμπήσουν...κι όχι αυτό δεν είναι λόγος εκδικητικός...εγώ που τώρα δα σας ξεστομίζω...
Απλή ..απλούστατη διαπίστωση...αυτό και σου συμβαίνει...όταν σε πραγματικούς ανθρώπους και φιλίες δεν επενδύεις...δεν ακουμπάς ...γιατί οι ''δήθεν''γρήγορα σκορπούν...στους πέντε τους ανέμους...
Ποιός άραγε καλύτερος ο φίλος σου θα αποδειχθεί...από τα διαλεγμένα σου βιβλία ?
Ποιός φίλος σου καλύτερος θα αποδειχθεί...απ' τις αγάπες που εδιάλεξες να ζήσεις ?
Είναι αυτό μια ελευθερία της ψυχής...που μόνος σου την επιλέγεις...

Πολλοί θα τρέξουν και θα πουν ...πως είσαι εσύ ο διαφορετικός...πως δεν εσυμβιβάστηκες...δεν επειθάρχησες...και χαραχτηρισμούς θα σου κολλήσουν...
Γεμάτη θάναι η αφίσα σου ...η αφίσα της ζωής ...της δικής σου της ζωής...από επίθετα και ουσιαστικά ...που σε άλλον δεν ταιριάζουν...

Αλάνι...απροσάρμοστο...ατίθασο...ανυπόταχτο όλοι θα σε φωνάζουν...
Κι εσύ εκεί παλιάτσος της ζωής...αληθινό αλάνι...γελώντας ευχαριστημένος ..χλευάζοντας συνάμα...θα τους περιγελάς...γιατί δεν εκατάλαβαν πως την ελευθερία που ονειρεύονται...εσύ την έχεις ήδη αποχτήσει...μέσα από τη σοφία της ζωής της περιπλάνησής σου...και μέσα από τα αναγνώσματα ..που σαν καινούριο ρούχο στο πετσί σου τα φορείς...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................................


                                    Ταδιαλεχτά παιδιά ( Είμαστε αλάνια ) - Βασίλης Τσιτσάνης.
.....................................................................................................................................................................

Κάθε λαός υπεύθυνος για την ιστορία του...

 


Ποτέ μου δεν ασπάστηκα...καθώς μεγάλωνα και καταλάβαινα του κόσμου τα καμώματα... τις μεγαλοστομίες...
Πάντα μου άρεσε απλά και ταπεινά να προχωρώ...σαν το κλαράκι που το δέντρο συμπληρώνει...σαν το μπουμπούκι που ανυπόμονα τον ήλιο του προσμένει για να ανθεί...

Ποτέ μου δεν μου άρεσαν λέξεις βαρύγδουπες...ωσάν τη λέξη περηφάνεια...και πάντοτε στη θέση της...επροσπαθούσα τη λέξη ανύψωση ψυχής...για πράξεις που αξίζανε να τις προσέξεις...να προσθέσω.
Δεν είναι ο τόπος που καμμιά φορά σε κάνει ανύψωση κι ανάταση ψυχής να αισθανθείς...αλλά αυτό το ένα ... το μοναδικό ποιόν του ανθρώπου...
Και ναι Ελληνίδα λέγομαι και είμαι...αφού στον τόπο αυτό  εγεννήθηκα και το φως του κόσμου τούτου  επρωτοείδα... 

Εεε και ?
Όλοι κάπου γεννήθηκαν...και ένιωσαν πως έχουν μια πατρίδα...αν και πάντα επίστευα κι ακόμα το πιστεύω...πως πατρίδα πιο αγαπημένη μας και λατρευτή...είναι η ίδια η ψυχή μας...
Κι έτσι λοιπόν πορεύτηκα με όλους εσάς μαζί...που Έλληνες λογίζεσθε και τον τόπο αυτόν πονάτε...μα αυτό δεν μας δίνει ελαφρυντικά...στον απολογισμό μας που θα κάνουμε...το μερίδιο της καταστροφικής πορείας μας...σαν έθνος μες στο χρόνο τον Ιστορικό... των ευθυνών μας να απαλλαγούμε...

Κι είναι οι ευθύνες μας πολλές...γιατί κάθε λαός τη μοίρα του λίγο πολύ τη διαγράφει...
Είναι πολλοί οι παράγοντες οι εξωτερικοί...κι αυτοί των συμφερόντων...των τρανών και των αρπαχτικών και των μεγάλων...μα είναι και ένα ..το χειρότερο...το πλέον βλαβερό και καταστροφικό...αυτό το μίζερο...το απερίσκεπτο...το μικροαστικό...το εγωιστικό...που τους ανθρώπους καταστρέφει...κι έτσι απ' την εσωτερική μας τη διάβρωση...σε μονοπάτια ολισθηρά  πάντα εμείς κυλάμε...

Είναι όμως εκεί στο διάβα μας και κάποιοι άνθρωποι...που μπόρεσαν και αποστασιοποιήθηκαν απ' την ταυτότητά τους τη '''στενή'''του '''Ελληνάρα του περήφανου''' και μπόρεσαν αλήθειες που πονάνε να μας πούνε...
Γι αυτό λοιπόν και σήμερα τα λόγια τούτα του σοφού αυτού ανθρώπου...μαζί σας τα μοιράζομαι...και σύμφωνη με βρίσκουν και επαυξάνω... 
Σκέψεις κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
....................................................................................................................................................................


ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ- Οι μοιραίοι

....................................................................................................................................................................

Μεθυστικές οι μυρωδιές της νιότης σου....

 
Μεθυστικές οι μυρωδιές της νιότης σου και της ζωής...
Μεθυστικά τα λούλουδα που σε τραβούν σε κήπους άγνωρους...και να σε μεταλλάξουν προσπαθούν...ζωές που ονειρεύτηκες να κυνηγήσεις για να φτάσεις...
Ίσως είν' η νιότη τόσο ορμητική...και μέσα στην ορμή της και μες  στην καταιγίδα...δε σ'άφησε ποτέ σου να σκεφτείς...ήρεμα και σωστά...αν το βασιλιά των λουλουδιών πάντα εσύ ποθούσες...ή τάχα τα αγριολούλουδα μες στην καρδιά σου είχες φυτέψει...

Κι ήρθανε χρόνοι αναπάντεχοι από το πουθενά...και σούστειλαν καλάθια πια πελώρια ..ανθοδέσμες με τριαντάφυλλα μπροστά στα πόδια σου απωθημένα...

Θαμπώθηκες...ζαλίστηκες και μέθυσες...μεθυστική είν' πάντα η μυρωδιά της '''μεταμόρφωσης'''από ένα χαμηλό αγριολούλουδο ...σε κρίνο ή τριαντάφυλλο βασιλικό...να θέλει να σε μετατρέψει....

Πόσο δύσκολο άραγε να αντιληφθείς...μέσα στης νιότης τους χυμούς...και μες στην παραζάλη  ...πως τα ωραία όλα μάτια μου...έχουνε ένα τέλος...αν στέρεα δεν έχτισες εσύ ...σωστά τον εαυτό σου...με υλικά που αναλλοίωτα ...να αντέχουν...και στους σεισμούς...και στις πλημμύρες ...στις νεροποντές...σαθρά ερείπια αυτά ...σε χωματερές ποτέ τους να μην καταλήγουν...?
Πως να αντέξεις ...να χωνέψεις και να το δεχτείς...επιστροφή στο άχρωμο ...το φτωχικό το παρελθόν σου να επιστρέψεις ?

Σίγουρα δεν σε εγελάσανε οι μυρωδιές αυτές της νιότης σου...δεν είναι αυτές μονάχα υπεύθυνες...μονάχες...γιατί εσύ ...ανήσυχη ...ανυπόμονη...ορμητική...και ματαιόδοξη...δεν κοίταξες τριγύρω σου καλά ...και τις αισθήσεις σου να κατευθύνεις δεν μπορούσες... 
Μα τα ''Παραμύθια '' και οι μύθοι μάτια μου αίσιο δεν έχουνε και πάντοτε το τέλος...
Κι έτσι ανατροπή ...για άλλη μια φορά ...μες στη ζωή σου τη φανταχτερή εκλήθης για να κάνεις...μα την πραγματικότητα ετούτη τη φορά ...με ακραίες λύσεις μη σκεφτείς ...εσύ να διορθώσεις...

.Η μέθη αυτή της αλλαγής...της μεταμόρφωσης.. που σε έχει κυριεύσει...ίσως και τα σημάδια   της επάνω σου να άφησε...ίσως και να σε μεταμόρφωσε ...ίσως αυτή να είναι η ίδια η μεταμόρφωσή σου...κι ας μην το εκατάλαβες καλά...επάνω σου καθώς καταγραφόταν...κι ας μην το εκατάλαβες...πως όλη η μακριά σου η διαδρομή...σε κήπους που εδιάλεξες πάντα εσύ μονάχος...πάντα εκεί θα σε οδηγούν... εκεί  και θα σε βγάζουν...
 Σκέψεις κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.....................................................................................................................................................................



«Όταν ένας άνθρωπος πλέει σε πελάγη ευτυχίας, έχει συνήθως μειωμένη παρατηρητικότητα. Όλοι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αυτού του κόσμου είναι κακοί ψυχολόγοι. Μόνο όσοι τρώγονται από την ανησυχία έχουν τεταμένες τις αισθήσεις τους» Πηγή: www.lifo.gr
«Όταν ένας άνθρωπος πλέει σε πελάγη ευτυχίας, έχει συνήθως μειωμένη παρατηρητικότητα. Όλοι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αυτού του κόσμου είναι κακοί ψυχολόγοι. Μόνο όσοι τρώγονται από την ανησυχία έχουν τεταμένες τις αισθήσεις τους» Ο Φέρντιναντ λέει: «Το κράτος, αυτός ο μεγαλοαπατεώνας, ο αρχικλέφταρος... Δείξε μου έστω κι ένα από τα σαράντα υπουργεία σας που να νοιάζεται για το κοινό συμφέρον. Μήπως το υπουργείο Δικαιοσύνης ή το υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας; Μόνο να σπεκουλάρουν ξέρουν... Όχι, φίλε μου... Έχω βαρεθεί ν' ακούω ότι κάποιοι είναι σε χειρότερη μοίρα, έχω μπουχτίσει ν' ακούω ότι στάθηκα ''τυχερός'', μόνο και μόνο επειδή δε μου λείπει ούτε χέρι ούτε πόδι κι επειδή βαδίζω χωρίς δεκανίκια. Κανείς δεν πρόκειται να με πείσει ότι είναι αρκετό να αναπνέεις και να 'χεις ένα πιάτο φαΐ... Δεν πιστεύω πια σε τίποτα, ούτε σε θεούς ούτε σε κυβερνήσεις ή στο νόημα της ζωής, σε τίποτε δεν πιστεύω όσο νιώθω πως αδικούμαι, όσο δεν έχω δικαίωμα στη ζωή. Και, μέχρι να το αποκτήσω, θα συνεχίσω να υποστηρίζω ότι έπεσα θύμα κλοπής και απάτης. Δεν πρόκειται να υποχωρήσω προτού νιώσω ότι ζω σαν άνθρωπος και όχι με τα αποφάγια και τα ξερατά κάποιων άλλων. Το καταλαβαίνεις αυτό;» Πηγή: www.lifo.gr
«Όταν ένας άνθρωπος πλέει σε πελάγη ευτυχίας, έχει συνήθως μειωμένη παρατηρητικότητα. Όλοι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αυτού του κόσμου είναι κακοί ψυχολόγοι. Μόνο όσοι τρώγονται από την ανησυχία έχουν τεταμένες τις αισθήσεις τους» Ο Φέρντιναντ λέει: «Το κράτος, αυτός ο μεγαλοαπατεώνας, ο αρχικλέφταρος... Δείξε μου έστω κι ένα από τα σαράντα υπουργεία σας που να νοιάζεται για το κοινό συμφέρον. Μήπως το υπουργείο Δικαιοσύνης ή το υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας; Μόνο να σπεκουλάρουν ξέρουν... Όχι, φίλε μου... Έχω βαρεθεί ν' ακούω ότι κάποιοι είναι σε χειρότερη μοίρα, έχω μπουχτίσει ν' ακούω ότι στάθηκα ''τυχερός'', μόνο και μόνο επειδή δε μου λείπει ούτε χέρι ούτε πόδι κι επειδή βαδίζω χωρίς δεκανίκια. Κανείς δεν πρόκειται να με πείσει ότι είναι αρκετό να αναπνέεις και να 'χεις ένα πιάτο φαΐ... Δεν πιστεύω πια σε τίποτα, ούτε σε θεούς ούτε σε κυβερνήσεις ή στο νόημα της ζωής, σε τίποτε δεν πιστεύω όσο νιώθω πως αδικούμαι, όσο δεν έχω δικαίωμα στη ζωή. Και, μέχρι να το αποκτήσω, θα συνεχίσω να υποστηρίζω ότι έπεσα θύμα κλοπής και απάτης. Δεν πρόκειται να υποχωρήσω προτού νιώσω ότι ζω σαν άνθρωπος και όχι με τα αποφάγια και τα ξερατά κάποιων άλλων. Το καταλαβαίνεις αυτό;» Πηγή: www.lifo.gr