ανθίζω στης ανασεμιάς σου το ανεπαίσθητο χάδι....
ταξίδι κινώ στων ματιών σου το φως
κι ύστερα ...
μα ύστερα όλα γίνονται μουσική...
η μουσική σου...
που με βυθίζει σε νέες θάλασσες...
διαβαίνω πάνω απ τα κύματα...
μη μ αφήσεις...
ως ν ακούσουμε
του δοξαριού το ραγισμένο παράπονο...
μετά θα σου πω
για τα μυστικά μονοπάτια του βυθού...
θυμάσαι;
είχες τρομάξει
από ένα μικρό κι αναίτιο σ αγαπώ...
ένα αθώο σ αγαπώ...
είναι πολύ όμορφος ο κόσμος
που γεννά μια τόση δα λέξη....
είναι όμορφος
ο κόσμος της μουσικής σου....
γεννά ζωή....
αυτή η ανεπαίσθητη
μικρή ανασεμιά σου ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου