Αν με ρωτήσουν τι είναι η ζωή...

 

Το παραμύθι σου να γράψεις...της ζωής

Ξέρεις πόσες φορές προσπάθησες το παραμύθι σου να γράψεις?
Περιπλανήθηκες πολύ...εσκόνταψες...το δρόμο έχασες και σε δρόμους δύσβατους περπάτησες χωρίς πυξίδα και προορισμό...
Πόσες φορές δεν εθυμήθηκες εσύ τις προδοσίες της ψυχής...απάτες λόγων και έργων , που στα πόδια σου μπροστά σαν μια βραδυφλεγής βόμβα εσκάσαν ?

Όχι δεν εφοβήθηκες ποτέ ξανά απ' την αρχή καινούριο παραμύθι να αρχινίσεις...
Χόρτασες ψέμματα ..ανακρίβειες και λόγια περιτέχνως στολισμένα...
Γελοίοι γύρω σου πολλοί και άντρες και γυναίκες..πολιτικοί και φίλοι που σου λέγαν καρδιακοί.
Κι εσύ εκεί να στέκεσαι αγέρωχος...το ψέμμα τους να καταπίνεις...να φτύνεις και να απωθείς ό,τι σε διαβρώνει...μα έχεις ανάγκη και εσύ...απ' το αγκάλιασμα του κόσμου...
Εφόρεσες το ψέμμα τους και βγήκες στο σεργιάνι...

Ούτε ποτέ σου σκέφτηκες...πως ήρθανε σε σένα ...λουλούδια από τον κήπο σου που έλειπαν απ' τον δικό τους να κλαδέψουν...χωρίς ούτε ένα αγριολούλουδο στα πόδια σου να καταθέσουν...
Μα στη ζωή δεν σκέφτηκαν πως άτρωτος κανείς δεν παραμένει...για τον καθένα μας ξεχωριστά...μια Αχίλλειος πτέρνα '''καραδοκεί '''και περιμένει...
Όλα θέμα χρόνου είναι αυτά..κανείς για να τα καταλάβει...


Ο κόσμος δεν προχώρησε ο αληθινός ποτέ...από τους ψευτομανείς και υπερφίαλους κοκόρους...
Έρχεται κάποτε η στιγμή ...που μόνοι ολομόναχοι ...κι ας μην το μαρτυρούν...πως κλαίνε ολομόναχοι...και γοερά ...χωρίς τον ώμο τον αληθινό ...τον τρυφερό...να βρούνε να ακουμπήσουν...κι όχι αυτό δεν είναι λόγος εκδικητικός...εγώ που τώρα δα σας ξεστομίζω...
Απλή ..απλούστατη διαπίστωση...αυτό και σου συμβαίνει...όταν σε πραγματικούς ανθρώπους και φιλίες δεν επενδύεις...δεν ακουμπάς ...γιατί οι ''δήθεν''γρήγορα σκορπούν...στους πέντε τους ανέμους...
Ποιός άραγε καλύτερος ο φίλος σου θα αποδειχθεί...από τα διαλεγμένα σου βιβλία ?
Ποιός φίλος σου καλύτερος θα αποδειχθεί...απ' τις αγάπες που εδιάλεξες να ζήσεις ?
Είναι αυτό μια ελευθερία της ψυχής...που μόνος σου την επιλέγεις...

Πολλοί θα τρέξουν και θα πουν ...πως είσαι εσύ ο διαφορετικός...πως δεν εσυμβιβάστηκες...δεν επειθάρχησες...και χαραχτηρισμούς θα σου κολλήσουν...
Γεμάτη θάναι η αφίσα σου ...η αφίσα της ζωής ...της δικής σου της ζωής...από επίθετα και ουσιαστικά ...που σε άλλον δεν ταιριάζουν...

Αλάνι...απροσάρμοστο...ατίθασο...ανυπόταχτο όλοι θα σε φωνάζουν...
Κι εσύ εκεί παλιάτσος της ζωής...αληθινό αλάνι...γελώντας ευχαριστημένος ..χλευάζοντας συνάμα...θα τους περιγελάς...γιατί δεν εκατάλαβαν πως την ελευθερία που ονειρεύονται...εσύ την έχεις ήδη αποχτήσει...μέσα από τη σοφία της ζωής της περιπλάνησής σου...και μέσα από τα αναγνώσματα ..που σαν καινούριο ρούχο στο πετσί σου τα φορείς...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................................

                                    Ταδιαλεχτά παιδιά ( Είμαστε αλάνια ) - Βασίλης Τσιτσάνης.
.....................................................................................................................................................................