Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το κυνήγι μαγισσών ποτέ κανέναν δεν ωφέλησε...συχνά και  εδηλητηρίασε την καθημερινότητά μας, που ίσως προσπαθώντας ομορφότερη στα μάτια μας να φάνταζε...Σήμερα είναι Πρωτομαγιά...γιορτή της φύσης και της Άνοιξης...και των εργατών παγκοσμίως το ξεσήκωμα...απέναντι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...της καταπάτησης της ανθρωπιάς...και της ελευθερίας του ατόμου...της καταπίεσης ,που τη ζωή του να μη μπορεί να οδηγεί και να πορεύεται αξιοπρεπώς και με λιγάκι ευτυχία...Δεν θα γκρινιάξω σήμερα καθόλου εγώ...έτσι κι αλλιώς από τη φύση μου αισιόδοξη δηλώνω και τις πληγές στα γόνατα ξέρω να τις γιατρεύω...

Πέρασε και η μέρα η σημερινή...κι ας ήταν βροχερή...μες στις καρδιές μας την ελπίδα φύτεψε ξανά ...Μη θλίβεσθε αν το στεφάνι που εφτιάξατε...είναι από απλά υλικά...γιατί η ίδια η ζωή είναι απλή...μας γνέφει και απλόχερα τις μυρωδιές της μας σκορπά...έτσι απλά...βγείτε στα πεζοδρόμια...είναι γεμάτα δέντρα ανθισμένα...γαζίες μυρωδάτες ...νεραντζιές...πορτοκαλιές και λεμονιές...τη μύτη τ' άνθια τους σου τρυπάνε...

Δεν προβληματίστηκα καθόλου σήμερα εγώ...Γαζίες μοσχοβολητές και κατακίτρινες..που ήλιο φωτεινό θυμίζουν.. απ' το δικό μου πεζοδρόμιο και μαργαρίτες κίτρινες και κατάλευκες ...από την αλάνα του σπιτιού μου...μου φτιάξανε στεφάνι πλουμιστό...την πόρτα μου και φέτος μου στολίσανε...έτσι για το καλό...για τύχη...για την Άνοιξη...να σπάσει το ''κακό'''...και μια πορεία ολόδροση καινούρια να μου κάνει.. ένα ποδαρικό...τις μυρωδιές στην οικογενειά μου να σκορπίσει...
Και του χρόνου φίλοι μου αγαπητοί κι αγαπημένοι !!!

 Πάει κι αυτή η Πρωτομαγιά - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

                    Άνοιξε το παράθυρο - Αντώνης Καλογιάννης.

..............................................................................................................

Η Πρωτομαγιά στη Θράκη μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μνήμες μου ανεξίτηλες...Πρωτομαγιάς στον τόπο μου ...εκεί ψηλά στην καταπράσινη την Θράκη με τους κάμπους της...Πρωί πρωί με τη δροσιά...η μάνα μου μαζί με μας.. τα τρία τα κορίτσια της...στολίδια του σπιτιού της πάντα εμάς μας έλεγε...πρωί πρωί στα κατακόκκινα από τις παπαρούνες τα λιβάδια...μέσα στα καταπράσινα τριφύλλια...εκεί εξεχυνόμασταν ...λουλούδια να μαζέψουμε...στην πόρτα μας μας έλεγε...την Άνοιξη...την ''ευλογία'' της να φέρουμε ...μπροστά στο σπιτικό μας...Μα η μάνα μας πάντα έφευγε μονάχη της και ένα κλαρί από την καρυδιά...στην άκρη εκεί του χωραφιού...ένα κλαρί ολόδροσο έκοβε...γιατί μες στο μπουκέτο με τα λούλουδα ...ήτανε λέει το γούρι του σπιτιού...Κι εμείς την επιστεύαμε...και πάντοτε της λέγαμε...και μέσα στο στεφάνι το ''Μαγιάτικο'' τα φύλλα αυτά της καρυδιάς τα γούρικα...να πλέκει ανάμεσα εκεί...το τυχερό μας να προσμένουμε...γιατί η Άνοιξη κι ο Μάης ελπίδες μας γεννούσαν... Κι έπειτα εγυρνούσαμε στο σπίτι μας...κι η μάνα μας...όλους με το κλαρί...στο μέτωπο τους άγγιζε...και τη δροσιά ...την τύχη μας του καθενός.. ευχότανε να  φέρει..

Πριν ακόμη όμως η εργατική κίνηση κάνει την Πρωτομαγιά σύμβολο κοινωνικών αγώνων, ο Θρακικός λαός τη γιόρταζε σαν νικητή του καλοκαιριού κατά του χειμώνα. Ο μήνας αυτός των λουλουδιών γεννά στις ψυχές των ανθρώπων πάρα πολλές δεισιδαιμονίες. Πιστεύουν οι απλοϊκοί χωρικοί, πως είναι μήνας που πιάνουν τα μάγια και οι μάγισσες, τη νύχτα της Πρωτομαγιάς, μπορούν να τους κλέψουν την εσοδεία, όπως π.χ. το γάλα των ζώων τους.
κ.λ.π.( πηροφορίες-του κ. Άγγελου Σιδηρόπουλου- Προέδρου του Συλλόγου Ανατολικοθρακών).

Κατά τον Ν. Πολίτη η δεισιδαιμονία αυτή υπάρχει σε όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς και εξηγείται από την λατρεία των αρχαίων Ρωμαίων οι οποίοι αυτόν τον μήνα γιόρταζαν τα Λεμούρια προς τιμήν των "καταχθονίων δαιμόνων". Αυτός ήταν και ο λόγος που οι μέρες αυτές θεωρούνταν "αποφράδες"

Με το χάραμα της Πρωτομαγιάς οι Θρακιώτες συνήθιζαν να βγαίνουν στα χωράφια, να κυλιούνται μέσα στα σπαρτά και οι γυναίκες μάζευαν δροσιά πάνω από τα στάχυα, την έβαζαν στο στόμα τους ή έπλεναν με αυτήν το πρόσωπό τους. κάτι που συνηθίζεται ως τις μέρες μας. 

Φυσικά έκοβαν λουλούδια, με τα οποία έφτιαχναν στεφάνια και τα κρεμούσαν στην εξώπορτα, ενώ με πρασινάδες σχημάτιζαν το σημείο του Σταυρού για να κρατήσουν έξω το κακό.
Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές.
Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Από τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Ελλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Ορφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:


«Pόδον, άνθος των ερώτων
αναμίξωμεν τω Bάκχω
ρόδον, ω+ ωραίον άνθος
ενθέντες τοις κροτάφοις
ευθυμήσωμεν εν τούτοις».


Σήμερα για τους περισσότερους δεν αποτελεί ίσως τίποτα περισσότερο από μια όμορφη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς, σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του προσφέρει χαρά σε μικρούς και μεγάλους.  

Στη Θράκη μας όταν ο ήλιος ανέβαινε αρκετά στον ουρανό άρχιζε πλέον η ομαδική έξοδος προς τα χωράφια. Πρώτα ‘έκαναν  την αρχή τα παλικάρια με τις νιές. Στεφανωμένοι με τα όμορφα λουλούδια της Θρακικής γης ξεκινούσαν να απολαύσουν την υπέροχη φύση και η γη τους καλοδεχότανε  πάνω στο καταπράσινο χαλί της.

Σαν κόντευε μεσημέρι όλα ήταν έτοιμα. Τα ψητά μοσχοβολούσαν πάνω στη σούβλα και το φημισμένο θρακιώτικο κρασί είχε ήδη ανάψει τα αίματα. Σε λίγο οι πλαγιές και τα λαγκάδια αντηχούσαν από τα υπέροχα δημοτικά τραγούδια της περιοχής.

" Τώρα Μάης, Τώρα Θερ'στής, Τώρα το καλοκαίρι
Τώρα π' ανθίζουν τα βουνά, π' ανθίζουνε οι κάμποι
θα βγουν τα πρόβατα μ' αρνιά, θα 'ρθή το καλοκαίρι" 

.  Ω!!! μνήμες μου της Θράκης μου ...της μάνας μου...που όμορφη ήταν τότε νια...μα τώρα έγειρε και το θάνατο προσμένει εκεί καρτερικά...Πόσο στ' αλήθεια θλίβομαι ...που εκείνο το ''κορίτσι '' η μάνα μου...μας έμαθε να προσμένουμε...και μέσα από ένα μονάχα κλαράκι καρυδιάς...ελπίδα να σκορπά...Ας είναι ...τώρα εμείς θυμόμαστε...κι αυτή αναπολεί...κι έτσι με γεμάτες τις ψυχές...τα μάτια μας...γεμάτα πια πορεύονται...κάθε Πρωτομαγιά !!!

Η Πρωτομαγιά στη Θράκη μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

....................................................................................................................................................................

O Mάης, May, παιδικό τραγούδι...

...................................................................................................................................................................

Μάης ήταν που γεννήθηκες..μια συνεχής γιορτή μητέρας... (στο Γιάννη μου ).

 Ήτανε πάλι Άνοιξη...Μάης ο μήνας ...δροσερός...γεμάτος άνθια φορτωμένος...ωσάν και χτες μου φαίνονταν πως ήτανε...ωσάν και νάταν τώρα δα...
 Κι εγώ που σε περίμενα τόσους...εννέα μήνες,απ' το ταξίδι μέσα μου να βγείς και νάρθεις...τούτο εδώ το πρωϊνό στις 8 ήταν του Μάη...όλα μου μοιάζανε αλλιώτικα...Ψιλόβρεχε...κάτι σταγόνες όμορφες στο σώμα μου ένιωσα και με βιασύνη μου εμήνυσες,πως έρχεσαι...πως φτάνεις...

Συνεπαρμένη από τον ερχομό σου εγώ και τις μοσχοβολιές της Άνοιξης, καθώς  Μάης ήταν μήνας...σαν σήμερα λεβέντη μου...ολάνθιστος...ρόδα και γιασεμιά και πασχαλιές ο κήπος μας γεμάτος...ήταν μου είπε ο γιατρός η μέρα..  που περίμενα τα μάτια σου να δω..Θα 'ρχόσουνα στον κόσμο τούτο της ζωής και στο δικό μου κόσμο...κι ούτε που το φαντάσθηκα πως από νωρίς, που ήτανε πρωί - πρωί και στις 8 του Μάη...πως μια άλλη γυναίκα θα γινόμουνα ...μαζί με το δικό σου κλάμα...μια άλλη ...καινούρια από την αρχή, τα σχέδιά μου και τα πλάνα μου ,απ' την αρχή να σχεδιάσω...
Κι ήρθες !!!
Με τα μελιά τα μάτια σου με κοίταξες και το μικρό σου το χεράκι κοίταξα...σαν παραμύθι μου φαινότανε ετούτο το χεράκι...που στον καρπό του φόραγε.. ένα τόσο δα μικρούλι βραχιολάκι...μη τύχει και μου μπερδευτείς , κι εγώ δε σε γνωρίσω...
Αστέρι λαμπερό μου φάνηκες και τώρα είσαι άντρας....
Πως πέρασαν τα χρόνια και ξημέρωσε γοργά-γοργά...ήλιος εστάθηκες θαρρείς εκεί ψηλά...το φως σου γύρω να σκορπάς και να φωτίζεις...
Τι χρώματα ...τι μουσικές εσκόρπισες τριγύρω μας...με τα χρυσά σου τα χεράκια...τι χρώματα ...τι μουσικές...με την ευαισθησία σου...και το ταμπεραμέντο σου να ισορροπείς τις μουσικές ...με την αληθινή σου τη ζωή και να τις μετατρέπεις δημιουργικά και έξυπνα...μονότονα να μην φαίνονται .. τα καθημερινά...

  Έχεις γενέθλια σήμερα και θαρρώ , πως και εγώ έχω μαζί σου...κάθε χρόνο ετούτη τη μέρα του Μαγιού...για σένα τα καλύτερα να εύχομαι ,να προχωράς μες στη ζωή , όπως εσύ εδιάλεξες ...κι εγώ συνοδοιπόρος κι αρωγός στις σκέψεις σου ,που επέλεξες για τη δική σου τη ζωή εσύ και μόνο εσύ... μονάχος...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ακριβέ μου Γιάννη !!!
Χρόνια καλά...και ροδογέμιστα ...χρόνια σοφά...μεστά ...γεμάτα από ανάσες και στιγμές.. ονειροταξιδεμένες !!!!

Η μάνα σου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
 ........................................................................................................... 

Σ' ευχαριστώ κι εσένανε μητέρα μου...σήμερα που γιορτάζουνε τη μέρα της μητέρας..εσένα που με γέννησες και μ'έφερες στον κόσμο...κι έτσι κι εγώ εμπόρεσα για να γευτώ...το Θείο Δώρο της μητρότητας...κι έτσι να καταλάβω τι θα πει...και μάνα τι σημαίνει...Δεν ξέρω πια αν πρέπει σήμερα να σου ευχηθώ ''Χρόνια Πολλά'' γιατί το ξέρω πως ψεύτικη θάναι η ευχή...το τέλος σου βιώνεις...μα θα σου ευχηθώ...για το ταξίδι που ετοιμάζεις αργά - αργά και βασανιστικά ...πως ''Χρόνια πολλά'' ή και όσα...αυτό εγώ καθόλου δεν το ξέρω...πως όσα χρόνια μου υπολείπονται...πάντα θα αναπολώ το χάδι σου...και πάντα στ' αυτιά μου μέσα όταν θάρχεται η λέξη ''μάνα''..εσένα με λατρεία θα θυμάμαι...με δίδαξες...μου ''δώρισες''...κι αυτό με κατακλύζει !!
Και ναι.. πολύ σ'αγάπησα...και πάντοτε η αγάπη μου για σε ,θάναι η σιδερένια δύναμη...που όρθια σαν κολώνα δωρική.. με στηρίζει ...με κρατά !!!
Σ'ευχαριστώ μανούλα μου γλυκειά !!! 

Η κόρη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Πρωτομαγιά....

Πέσε στα γόνατα , προσκύνα το πανάγιο χώμα
με τη ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη
όποιος και νά ‘σαι, όθε και νά ‘σαι, κι ό,τι άνθρωπος νά ‘σαι.
Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χειρομάχος ,
φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις,
τον αδερφό σου αντίκρα σου, με μάνα εσύ κι εκείνος.
Ετούτη η μάντρα αντίκρυ σου, το σύνορο του κόσμου.
Σ’ αυτήν επάνω βρόντηξαν ο Διγενής κι ο Χάρος.
Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κι έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλοσύνη)
που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταριές, οχτρός ελληνομάχος,
όχι έναν, δυο, ή τρεις ….διακόσια παλληκάρια.
Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα,
μον' ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι.
Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνω απ’όλους ,
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος. ( …)

 “Πρωτομαγιά 1943″ Κώστας Βάρναλης (Μάλλον το σωστό είναι Πρωτομαγιά 1944)

Την Πρωτομαγιά του ’44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Απ’ αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη.

Πηγή: TVXS. 
..............................................................................................................

Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Μέρα Μαγιού μου μίσεψες 

...................................................................................

<< Χριστός Ανέστη!!! >> και φέτος μεγαλοπρεπώς...

<< Χριστός Ανέστη >> και φέτος μεγαλοπρεπώς...γιορταστικά..Σε λίγο θα αφήσουμε σαν ανάμνηση παλιά και πάλι πίσω μας τους Επιτάφιους ...τους Μεγαλόσταυρους και ανανεωμένοι θα καυχιόμαστε πως ζήσαμε και φέτος μιαν Ανάσταση τρανή...Μα θα σε ρωτήσω και θα αναρωτηθώ ξανά και πάλι και ξανά...ποιόν Θάνατο νικήσαμε στ' αλήθεια?Ποιά είν' αυτά τα λόγια τα μεγάλα ..οι ψαλμωδίες ...οι τυμπανοκρουσίες και τα βεγγαλικά...που θα απαλύνουν τον πόνο των άστεγων...των κουρελιασμένων...που το χέρι άπλωσαν δισταχτικά...σε ένα γεύμα αγάπης.. των λιτά βεβαίως σήμερα διαβιούντων συνανθρώπων τους ? 

Σηκώσαμε στο νου μας την ταφόπλακα που σκέπασε βαριά τις ιδέες του Θεάνθρωπου και τώρα στην αποψινή βραδιά...σε μια μια μονάχα Ανάστασης βραδιά την εσηκώσαμε και ανεστήθη ο Θεάνθρωπος...? Και τις άλλες τις ταφόπλακες τις καθημερινές?Εκείνες που φορτώσαμε στις άδολες τις πλάτες τους...μιας νεολαίας αθώας και ανυποψίαστης...εκείνες τις ταφόπλακες...πότε προσμένουμε και σχεδιάζουμε να τις ανασηκώσουμε...από τα σώματα αυτά...και Ανάσταση να διαδραματιστεί στα μάτια τους μπροστά ? Όχι δεν βγήκα σήμερα ημέρα της Λαμπρής να διαμαρτυρηθώ...το γλέντι σας να αμαυρώσω...και το αρνάκι σας το σουβλιστό εγώ να''ξεπετσιάσω'''..

Είναι δικό σας ...φάτε το και κάντε το όπως ορέγεστε κι εσείς το προτιμάτε...έτσι κι αλλιώς δε μου αρέσει το ''αρνί''...και δεν το '''ξεπετσιάζω''...Να σας μιλήσω προσπαθώ...και να εξηγήσω και στον ίδιο μου τον εαυτό  και σε σας τα ανεξήγητα...πως να κοιτάξω τα παιδιά μου εγώ κατάματα...τα παιδιά σας και τους επιστήμονες...που άνεργοι εκεί έξω προσπαθούν Ανάσταση για να γιορτάσουν...περιφερόμενοι στους δρόμους μας μπροστά...με βλέμματα χαμένα ...απορημένα γεμάτα σοφία και πτυχία της ζωής...μα άδεια βλέμματα της ανεργίας θύματα κι αυτά...Ποιά Ανάσταση των εκκλησιών και μοναχά, θα κατορθώσει την Άνοιξη να κρατήσει ζωντανή και να δώσει στους άνεργους τους νέους που ταλανίζονται.. την πίστη ...τον αυτοσεβασμό για τη χαμένη τους αξιοπρέπεια..καθώς εγίνανε ''οικότροφοι'' γιαγιάδων και παπούδων? Μα το ξέρω εσείς θα μου το πείτε και αυτό..σαράντα μέρες θα κρατήσει η χαρά απ' την Ανάσταση ..οι ευχές θα δίνουν και θα παίρνουν...τα συσσίτια αγάπης και αλληλεγγύης για λίγες ακόμα μέρες θα συνεχιστούν...κι ύστερα κανείς δε θα θυμάται πια τις ''πένθιμεςκαμπάνες''τους Σταυρούς και το δρόμο αυτόν του Γολγοθά...

Κι ο Γολγοθάς θάναι εκεί έξω ...ίσως κρυμμένος κι όχι στα μάτια μας μπροστά...μα ολόρθος και αληθινός και ανηφορικός και δύσβαστος συνάμα...ζωγραφισμένος θάναι εκεί στα μάτια απάνω των κουρελιάρηδων...των πεινασμένων...των νηστικών μικρών παιδιών...των ανήμπορων και απροστάτευτων ...χωρίς κοινωνική περίθαλψη γερόντων...Και ναι.. η Ανάσταση κι εκείνη θα καραδοκεί ...θα ελπίζει...θα αγωνιά...θα προσμένει...θα ευελπιστεί...σε μία νέα Άνοιξη...σε μια καινούρια Πασχαλιά...
Δεν είναι κακία αυτό που θα τολμήσω σήμερα Λαμπρή για να σας πω : Μήπως λέω.. μήπως η Ανάσταση έρχεται κάθε χρόνο μες στην Άνοιξη..για τους ολίγους τους διαπλεκόμενους ή και τους τυχερούς ? Κι ή άλλη η Ανάσταση πάλι στα σκαλοπάτια καρτερεί μονάχη της ...με το ξεθωριασμένο ρούχο της...γιατί και φέτος πάλι το παλιό της φόρεσε...και στη μεταλαβιά δεν πήγε λαμπερή... 
<< Χριστός Ανέστη >> αγαπητοί και αγαπημένοι μου !!!

Χριστός Ανέστη - Σοφία Θεοδοσιάδη-εκπαιδευτικός.
............................................................................................................

'' λιλά αγριοβιολέτες ''- Διήγημα

Επήρε να χαράζει στο ξημέρωμα..Γύρισες πίσω..είχες ξεχάσει να της δώσεις τις βιολέτες που εμάζεψες..πάντα εμάζευες τις αγριοβιολέτες να τις πάει στον Επιτάφιο..ήθελες να 'χουν τη δροσιά απ' το χτήμα σου για να στολίσουνε τα ματωμένα χέρια του Χριστού..ίσως πενθίσουνε της είπες και τα χέρια που καρφώσανε το σταυρωμένο το κορμί του..Ήταν πανσέληνος της Άνοιξης κι εστάθηκες σιμά της.. όνειρο ήσουν το κατάλαβε..κι εγύρισες για να φωτίσεις τη βραδιά ..να ξεχαστεί στο ημερολόγιο η σκοτεινή της νύχτα..Τούτην την ώρα, βλέπεις ήτανε Άνοιξη..πάντα το Πάσχα Άνοιξη κινά στην πόρτα  να κοπιάσει..και η Ροδένια εσηκώθηκε πουρνό..Μ. Εβδομάδα των Παθών..συνήθειο το 'χαν χρόνια μες στο πατρικό να σιγοκαίει νυχθημερόν ..το καντηλάκι άναψε στο μικρό εικονοστάσι..

Είχε φυλαγμένες τις εικόνες που της χάρισεν η μάνα της..κειμήλια της γιαγιάς της απ' τον Πόντο..Στο τρίπτυχο της Παναγιάς έκαμε το σταυρό της..Έφτιαξε έναν ελληνικό καφέ κι εχάθηκε η σκέψη της μέσα στη μυρουδιά του..σαν τότες με το Γιώργη της που σαν συμπόσιο πρωινό,επίνανε αντάμα τον καφέ τους..Τούτη η ησυχία η πρωινή έμοιαζε ευλογίας ξεκίνημα..πλέκανε σχέδια για την ζωήν..για τα παιδιά..δέκα πέντε χρόνους τούτη η συνήθεια δεν έλεγε να φύγει απ' την ψυχή της..Άνοιξε το τρανζιστοράκι που 'χε δίπλα απ' το κρεβάτι της ,έπαιζε ένα ρέκβιεμ πένθιμο και τότες εθύμήθηκε τον άντρα της που ήταν αποθαμένος..

Μ.Παρασκευή ημέρα των ψυχών κι ο Γιώργης της θα τριγυρνάει στο μνήμα του ολόγυρα..

στον κήπο των αγγέλων θα αναμένει ..

 

Κατέβηκε στον κήπο της ,μάζεψε τα ζουμπούλια που εφύτεψεν στον κήπο τους χρόνους πολλούς νωρίτερα ανυποψίαστος για το φευγιό του ο Γιώργης..Εκάθησε για μια στιγμή εις την πεζούλα του σπιτιού..την πήρανε τ' αρώματα απ' τα ζουμπούλια και τα δάκρυα της Παναγιάς..κι εθάρρησε πως την εχαϊδεψε στον ώμο της..της είπε να κινήσει..Μ.Παρασκευής το πρωινό και άκρα του τάφου σιωπή...μες στο νεκροταφείο των ανθρώπων...μα όχι εκεί και των ψυχών...γιατί οι ψυχές τους εταξίδεψαν...ψηλά ...μακριά...και μέσα μας.. ακόμα κατοικούνε..Και ξαφνικά η μπάντα επαιάνισε...ένα Ρέκβιεμ πένθιμο...νοσταλγικό ...ψυχών ανάπαμα θαρρείς...κι ό όχλος ακολούθαγε ...αργά και σιωπηλός...είναι παράξενη η μουσική μες στο Νεκροταφείον .Δεν ξέρω αν κάνει τις ψυχές των ζωντανών να ηρεμούν...ή τις ψυχές των αποθανόντων...νάρχονται ξανά...να επανέρχονται για μια μονάχα μέρα ή στιγμή...να οσμωθούν μαζί τόσο στιγμιαία και περαστικά...κι ύστερα πάλι να χαθούν...εκεί ψηλά που κατοικούν...ή πάλι και ξανά στον κήπο της καρδιάς μας...

Κι η μπάντα εσυνέχιζε με βηματισμό αργόσυρτο...θαρρείς κι αυτή επρόσμενε μέσα στην άκρα σιωπή...οι ψυχές να την ακολουθήσουν...και η Ροδένια  μέσα στο πλήθος ολομόναχη και σιωπηλή...παρέα με το Γιώργη της,η ανάσα του την ακούμπαε..επερπατούσε δίπλα της, συγκινημένη  απ' τις μουσικές , που σε ''στέλνουνε'' ψηλά.. εκεί που θαρρείς οι ψυχές δεν έπαψαν στιγμή να κατοικούν...που μυρωδάτες σήμερα μες στον εξαγνισμό τους...μες στα λιβάνια τα αρωματικά...που η Ροδένια εδιάλεξε το Γιώργη της να τον αρωματίσει ...μες στις βιολέτες τα ζουμπούλια και τις πασχαλιές.. ήξερε πως του Γιώργη της λουλούδια ανθισμένα του αρέσαν..Στη σκέψη της μία φράση του Ευαγγελίου εκαρφώθηκε..πως η ζωή εν Τάφω κείται.. όχι δεν είναι μονολόγησε δεν είναι η ίδια  << Η ζωή εν Τάφω >>.. είναι το περιτύλιγμα της ίδιας της ζωής...είναι το σώμα το φθαρτό...που δεν κατόρθωσε  να σώσει ουδείς...είναι η ψυχή που ελεύθερη ...στους ουρανούς της κατοικεί...εκεί ψηλά...κι εδώ σιμά μες στην καρδιά της...Μεγάλη είναι λένε η Παρασκευή...για σένανε Χριστέ μου...γιατί δεν ελογάριασες το ανθρώπινο το ''περιτύλιγμα'' και το σαρκίο σου ερίσκαρες..της προδοσίας έρμαιον στο χώμα να ταφείς...έτσι ελευθερώθηκες...έλυσες απ' το κουτί  το περιτύλιγμα...έλυσες τις σατέν κορδέλλες του κι ευρέθηκες στην ανθισμένη Γης...

Κι η μπάντα επαιάνιζε το πένθιμο το Ρέκβιεμ...και η Ροδένια εσκούπισε τα δάκρυα, έπαψε πια να θλίβεται μες στο Νεκροταφείον...στην εποχή των τάλαντων και των τριάκοντα αργυρίων..ευτύχησε για μια φορά ψυχές σαν πεταλούδες ν' ανταμώσει..να την περικυκλώνουνε στον κήπο της καρδιάς..κάθε που πένθιμα οι καμπάνες θα χτυπούνε..Θυμήθηκε την παιδικήν..αθώαν Πασχαλιά..τότες π' ανέμελα ..ελπιδοφόρα επέρναε κάτω απ' τον Επιτάφιον..τότε που η αύρα η βραδινή εκώπαζε...το φως στα φαναράκια των παιδιών..εις την περιφοράν του Επιταφίου εις τις γειτονιές..και τα κεριά μη σβήσει.. Εχαμογέλασε δειλά.. ένιωσε ευλογημένη..είναι που επρόκανε κι αγόρασεν το μύρον της αγάπης το ακριβόν..είναι που το 'νωσε..γιατί εστάθη δίπλα της ο Γιώργης της,στο πλάι της βημάτιζε σιμά  της...μέχρι που τον άφησε ξανά...εκεί στον Τάφο του...μα όχι στη ζωή του την εν Τάφω.. εκεί κάτω από το μαρμάρινο τετράδιο που έγραψαν χρυσόδετα δυο λόγια τα παιδιά της εις ανάμνησιν..πόσο πολύ αγαπήθηκε η ψυχή του η αγνή...για την ευγένεια της ψυχής του εμίλαγαν τούτο το πρωινό..τα λόγια τα αχνοϋφαντα..εσκόρπαγαν αρώματα.. κι ευφράνθη ο λογισμός της.. Μεγάλη λέν' πως είν' Παρασκευή...κι εκείνη εθάρρησε για μια στιγμή πως νίκησε ο Γιώργης της το θάνατο..καθώς εστάθηκε  εις την σκέψη της ολοζώντανη οπτασία.

Μία φωνή και μια αγκαλιά την έφεραν και πάλι πίσω στη ζωή..''πάμε μαμά στο σπίτι μας''..Μονολογούσε κι έφευγε απ' το Νεκροταφείο η Ροδένια : ''Γαλήνεψε ψυχή μου εσύ...μη μου θυμώνεις Γιώργη μου που φεύγω και σ' αφήνω..εγώ εχρεώθηκα στη Γης να κατοικώ απ' τ' άγριο το φευγιό σου..μείνε εκεί που διάλεξες τώρα να κατοικήσεις..μαζί με τον Παθόντα και Ταφέντα τον Χριστό..δεν είσαι μοναχός σου και πάλι θα 'ρθω δίπλα σου εγώ..γιατί μες στο βινύλλιο της ψυχής έπαιξε μουσική η δική σου η ψυχή και θα 'ναι Μεγάλη εκείνη η μέρα που ξανά  οι ψυχές μας δίπλα - δίπλα θα σταθούν να περπατήσουν.''
Όμορφα ακούγονταν η μουσική στ' αυτιά της της Ροδένιας ..σαν αεράκι αιθέριο που απαλοχάϊδεψε  και την ψυχή τ' αντρός της..κι ας λέγανε όλοι γύρω της πως ήταν πένθιμο ετούτο το κομμάτι που η μπάντα του Δήμου επαιάνιζε εις το Νεκροταφείον... Σκέψεις στον αγέρα εσκόρπαε μαθές...τούτη τη μέρα που ήταν Επιτάφιος και οι ψυχές ελεύθερες περνούσανε πάνω απ' τα καντηλέρια και τα μάρμαρα..γλυκαίνονταν στους ύμνους των παιάνων.... 

'' λιλά αγριοβιολέτες'' - Διήγημα- της  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ω..γλυκύ μου έαρ...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

<< Ω...ΓΛΥΚΎ ΜΟΥ ΈΑΡ>> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
 

Χτυπούν από νωρίς...πρωί- πρωί καμπάνες πένθιμες...για εσέ <<γλυκύ μου έαρ>....η προδοσία σου συντελέσθηκε...κείτεσαι πλέον νεκρός...Ο προδότης νεκρός από τύψεις κι αυτός...τούλαχε δύσκολη στο νου του επιλογή...Οδηγήθηκε μόνος του ?Τον οδήγησαν?Ποτέ κανείς δε θα το μάθει...Σήμερα και πάλι χτυπούν πένθιμα...<<αι γεννεαί πάσαι >>θρηνούν...Δεν το κατόρθωσες Χριστέ μου σε τάξη να τις βάλεις τις γεννεές...και θρηνούν και συνεχίζουν ανηλεώς το σφυροκόπημα σταυρούς κατασκευάζουν...και τους πουλούν '''ακριβά'''στου καθενός το μπόι λαξευμένους...Και το θέατρο του κόσμου συνεχίζεται...κι ο ''Άννας στέλνει στον Καϊάφα'' να βγάλει το '''φίδι από την τρύπα''( κοκορομάχοι πολιτικοί )...και ο Πόντιος Πιλάτος να δικάσει αποφασίζει - έναντι πάντα κέρδους και αμοιβής...( και σήμερα '''λάδωμα'''το λένε εις την Ελληνικήν)...και οι μάνες να οδύρονται...οι μόνες άμοιρες και αθώες...καθώς στα πόδια τους σωριάζονται οι '''γυιοί...της ανεργίας...και των ιδεών τους '''σκοτωμένοι'''...

Κι έτσι απλά και ήσυχα μα και συνταραχτικά...οδεύουμε και σήμερα '''πενθούντες'''και μιαν ανάσταση '''νεκρών'''των ιδεών μας των νεκρών...των ιδανικών μας των νεκρών...προσμένοντες...ευελπιστώντες να τις συναντήσουμε...όχι στους ουρανούς εκεί και στη Δευτέρα Παρουσία να αναστηθούμε...μα εδώ κάτω εις τη Γη...προσγειωμένοι την Ανάσταση της ιδέας του Χριστού...του λαμπερού ιδεολόγου και επαναστάτη...εδώ μπροστά μας να συντελεσθεί...κι ας κλαίει γοερά απόψε πάλι η Μαρία η μάνα του Χριστού...και η κάθε Μαρία της ζωής...της διπλανής της πόρτας...

Και ναι η ζωή και πάλι απόψε θα ταφεί προσωρινά και ναι <<Η ζωή εν Τάφω>>...μα οι θρηνούντες πάλι απόψε θε να στυλωθούν...και την καρδιά τους πάλι πέτρα να την κάνουν...να ατσαλωθούν...την πέτρα από τον Τάφο να σηκώσουν...κι έτσι η ζωή από τον Τάφο να ελευθερωθεί και γύρω μας και πάλι,,,ανάμεσά μας για να κατοικήσει...Είναι που είν' τα λόγια Του αξεπέραστα...είναι τα λόγια που τις συνειδήσεις μας τροφοδοτούν...ακόμα κι άρχοντες και βασιλιάδες εις τους θρόνους κι αν βρισκόμαστε...εκεί τη νύχτα της ντροπής και της προδοσίας και του αδειάσματος...επίσκεψη τυραννική.. μες στις ψυχές μας κατοικούν...
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
............................................................................................................

...................................................................................

.