''ήταν θαρρώ Φθινόπωρο'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Οι ανεξέλεγκτες..καμπάνες που ηχήσανε..
στο δυνατό παιχνίδι του μυαλού..
το ταχτοποίησα..έτσι επίστεψα..ενόμισα..
το ψέμμα που ξεστόμισα..στον άμοιρο εαυτό μου..
κι είπα μπορείς..είσαι άτρωτη..μονάχη να πορεύεσαι..
ως άλλη Αντιγόνη..
εγέμισα με δύναμη και ελπίδα την ψυχή μου..
πως επιτέλους τώρα πια..
τον έλεγχο στα χέρια μου κρατώ γερά..
της ταχτοποιημένης πια ζωής μου..
Κι ήρθες εσύ ντυμένος Έρωτας..
θύτης και θύμα λες..παραδομένος σε χορό..
τα βήματα δε λάθεψες..νίκησες τα σκοτάδια..
Κι ήρθες εσύ..που χρόνια μέσα μου έπλαθα ...
λιθάρι το λιθάρι..σε ένα οικοδόμημα
που ονειρεύομουν..ανθόχτιστο να φτιάξω..
κομμάτια..έλειπαν ανεκπλήρωτα ..
σε μιας γωνιάς τα υλικά..
που σκέπαζα..αγνοούσα ηθελημένα..
Κι ήρθες εσύ με λόγια απλά ...
μα στην καρδιά σαν τόξα εστοχεύαν..
σκόρπισες όλα  τα διλήμματα..
με τράβηξες με δύναμη...και
σαν ανεμοστρόβιλος με σήκωσες ψηλά...
Δεν ξέρω αν τη ζάλη αυτή εμπόρεσα..
μπορώ να την αντέξω...
μα ένα είναι σίγουρο πως θέλω να πετάξω...
μαζί σου θα το κάνω αυτό το πέταγμα..
 δεν τον φοβάμαι..ακουμπισμένη στα δικά σου τα φτερά..

ας καίει ο ήλιος στα ψηλά..κι αν θέλει ας με κάψει...
δεν με κρατούν τα πόδια μου..επάνω εις τη γη..

Ποιά χέρια εκινήθηκαν και σ' έφεραν μπροστά μου...
είναι οι Μοίρες οι καλές ή Μάγισσες    

που την ψυχή μου διεκδικούν στον Άδη να τη σύρουν..?
΄Οποια κι αν είν' τα χέρια αυτά..πάντα θα τους χρωστάω...

Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε..σε τάξη τη ζωή του για να βάλει...
σαν έρωτας μες στην καρδιά φωλιάσει..θρονιαστεί..
αστροπελέκι λες επάνω σε δεντρί..

Βυθίστηκε ο ταχτοποιημένος μου εαυτός..
ούτε που το λογάριαζα..ένα μυαλό πιο δυνατό...
παιχνίδι επιτραπέζιο μου 'στησε να κερδίσει..

Μα η μάχη είναι άνιση..ξεκλείδωσα την πόρτα μου..
παράτολμη φαντάζω μες στα μάτια τους..μα..
οι καμπάνες ακατάπαυστα..χτυπούν και με καλούνε..
η κάθε νια αγάπη κι ο έρωτας..ανάσταση εντός μου..
δίνοντας το βάρος της ψυχής..εσύ να το κρατάς...

'' ήταν θαρρώ Φθινόπωρο''- Σοφία Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

έρωτας τάχα να 'ναι αυτός..ή 

το άνθισμα των γιασεμιών..

στους κήπους της ψυχής μου?

Τι τρυφεροί οι στίχοι και το βίντεο...

παρασυρθείτε στις εικόνες του τις μαγικές...

στη μελωδία την εξαίσια !!!

η φίλη σας Σοφία...............

......................................................................................................................................................................

το πουλί και το αυγό....

Michail Kudinow «Walking Bird»

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα πουλί που δεν μπορούσε να πετάξει. Περπατούσε όπως τα κοτόπουλα γύρω-γύρω στο χώμα, αν και γνώριζε καλά ότι υπάρχουν πουλιά που μπορούν να πετούν.
Και πως τα έφερε η μοίρα, με μία σειρά συμπτώσεις ν’ ακολουθούν η μία την άλλη και βρέθηκε να κλωσσά στη φωλιά του το αυγό ενός πουλιού που πετούσε.
Σύντομα ο νεοσσός εκκολάφθηκε, έχοντας τη δυνατότητα (κι αυτός) να πετά.
Ρωτούσε το θετό του γονιό: «Πότε θα πετάξω;» και το δεμένο γερά στη γη πουλί του απαντούσε κάθε φορά: «Πρέπει απλά να κάνεις υπομονή και θα πετάξεις, έτσι όπως κάνουν όλα τα πουλιά».
Γιατί δε γνώριζε πως να διδάξει στο μικρό πουλί να πετά. Δε γνώριζε καν πως δεν είχε απλά παρά να του δώσει μια και να το ρίξει απ’ τη φωλιά ώστε ν’ αναγκαστεί να ανοίξει τα φτερά του.
Και κατά ένα παράξενο τρόπο, ούτε ο νεοσσός μπορούσε ν’ αντιληφθεί καθαρά την κατάσταση. Τον μπέρδευε η ευγνωμοσύνη για το πουλί που τον είχε κλωσήσει ως γονιός.


«Δίχως τη δική του βοήθεια, σίγουρα θα είχα παραμείνει στο αυγό», 
επαναλαμβάνε στον εαυτό του.Κι άλλες φορές μονολογούσε:
 «Αν κάποιος κατάφερε να με κλωσήσει, 
σίγουρα θα καταφέρει και να μου δείξει να πετώ. 
Όλα είναι ζήτημα χρόνου ή ίσως ζήτημα δικής μου προσπάθειας
 ή έστω κάποιας ιδιαίτερης σοφίας: ναι αυτό είναι. 
Κάποτε θα έρθει η μέρα και ό,τι με έφερε μέχρι εδώ,
 θα φροντίσει για τη μετάβασή μου στο επόμενο στάδιο.»
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░
Το παραμύθι αυτό εμφανίζεται σε διαφορετικές μορφές στο έργο Awarif Al-maarif 
του 12ου αιώνα (Suhrawardi) και φέρει πολλαπλά μηνύματα.
Λέγεται ότι μπορεί να γίνει κατανοητό διαισθητικά,
αναλόγως του επιπέδου συνείδησης κάθε ακροατή.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
Πηγή: Idries Shah (1969) «Tales of the Dervishes Teaching Stories of the Sufi Masters
Over the Past Thousand Years»,E.P. Dutton & Co. Inc., New York, USA

...................................................................................................................................................................

''Πάμε είπες''......Νίκος Καζαντζάκης.

_ Πάμε είπες..
Μια  φλόγα διαπερνάει τις πέτρες, τους ανθρώπους, τους αγγέλους.Αυτή θέλω να ζωγραφίσω,δε θέλω να ζωγραφίσω τη στάχτη.
Τη στιγμή που καίγονται τα πλάσματα του Θεού,τη στιγμή αυτή θέλω να ζωγραφίσω,λίγο προτού γίνουν στάχτη.
 Τυραννάς και σκοτώνεις τα κορμιά για να σώσεις την ψυχή τους.
-Εσύ τη λες ψυχή, εγώ τη λέω φλόγα, μου αποκρίθηκες.
-Εγώ αγαπώ τα κορμιά. Έχει και η σάρκα ένα αντιφέγγισμα ψυχής.
Έχει και η ψυχή ένα χνούδι σάρκας.
Ισορροπούν αρμονικά, ζουν μαζί, εσύ συντρίβεις την άγια ισορροπία.
-Ισορροπία θα πει ακινησία, ακινησία θα πει θάνατος.
-Μα τότε η ζωή είναι ακατάπαυτη άρνηση, αρνιέσαι ό,τι μπόρεσε, ισορροπώντας, ν’ αντισταθεί στη φθορά, το συντρίβεις και ζητάς το αβέβαιο.
-Ζητώ το βέβαιο, σκίζω τις μάσκες, ανασηκώνω τα κρέατα, δε γίνεται, λέω, κάτι αθάνατο υπάρχει κάτω από τα κρέατα, αυτό ζητώ, αυτό θα ζωγραφίσω. 
Όλα τ’ άλλα, μάσκες, κρέατα, ομορφιές, τα χαρίζω στους Τιτσιάνους και Τιντορέτους, με γειά χαρά τους!
-Θες να ξεπεράσεις τον Τιτσιάνο και τον Τιντορέτο; Μην ξεχνάς την κρητικιά μαντινάδα: «Πολλά ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα σου σπάσει ο κλώνος...»
Κούνησες το κεφάλι:
-Όχι, δε θέλω να ξεπεράσω κανένα.
-Είσαι περίσσια περήφανος.
-Όχι, είμαι περίσσια μόνος.
-Ο Θεός τιμωρεί την αλαζονεία και τη μοναξιά, έχε το νου σου, αγαπημένε!
Δεν αποκρίθηκες. Σβάρνισες τη ματιά σου στην υπνωμένη ακόμα πολιτεία, τα πρώτα κοκόρια λάλησαν.
Σηκώθηκες
-Πάμε, είπες, ξημερώνει...
Τότε μονάχα δύο αγαπιούνται τέλεια, όταν ο ένας φωνάζει τον άλλο: ω εγώ μου! 

Από την ''Αναφορά στον Γκρέκο''-του Νίκου Καζαντζάκη
  ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
.........................................................................................................................................

Αχ..πεταλούδα της φωτιάς.................
για τους ρομαντικούς φίλους μου..
η αθεράπευτα ρομαντική....
η φίλη σας Σοφία..................





......................................................................................................................................................................

''ΤΗς ΑΡΑΘΥΜΙΑς ΟΙ ΒΙΟΛΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 Δε σ' έψαχνα αγάπη μου..σε στίχους τους λαθραίους..
στιχάκια γύρευα πολύτιμα..στα φυλλοκάρδια ιχνηλασίες..
την πιο όμορφη την πένα σου να τη βουτάς..
σε ακριβή μελάνη σινική..να μην πονεί τον πάπυρο..
λεπτός..παλιός ευαίσθητος..σκληράδες δεν αντέχει...
να μπαίνεις μες στη στράτα μου..και να με συναντάς..
βιόλες και πασχαλιές..στα χέρια σου τα ακριβά...
μόνο για μένα να κρατείς..να σκύβω..να ''μυρίζουμαι''..
τη μυρωδιά που αφήνουνε τα δάχτυλα..
 στους κλώνους αποτύπωμα..μύρα αλησμόνητα θαρρείς..
της μυστικής μας της αγάπης..
ριγεί η ψυχή..της πεθυμιάς οι βιόλες μας
φυτρώνουνε..σε χώμα που έμεινε νωπό..
νότες παλιές..μουσικές που με περπάτησαν..
αγέρας ταξιδεύει λέξεις μυστικές..γραφτήκανε στα μάτια..
 μύρα αλησμόνητα θαρρείς..στα ραβασάκια της ψυχής 
 κρυμμένες μας..της πεθυμιάς οι βιόλες !!!
το ''πανωφόρι'' τους με τύλιξε..στ' αγιάζι του Χειμώνα..
  ζεσταίνουν τις ευαίσθητες καρδιές..
 της αραθυμιάς οι βιόλες...........

 ''της αραθυμιάς οι βιόλες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


.....................................................................................................................................................................

Μαχμούντ Νταρουΐς - ''Να σκέφτεσαι τους άλλους''..

Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.
Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.
Όταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν.
Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.
Όταν τ’ αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν.
Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.
Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους,τους άλλους
Στον εαυτό σου γύρισε και πες:
«Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι».
. . . . . . .
( Μαχμούντ Νταρουΐς )
''Να σκέφτεσαι τους άλλους''





 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░
 Ο Παλαιστίνιος ποιητής και συγγραφέας Μαχμούντ Νταρουίς
  γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1941στηνAl Birva- 
 απεβίωσε 9 Αυγούστου 2008 στο Χιούστον ΗΠΑ. 
Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί 
και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία..
όπως Βραβείο ειρήνης Λένιν..βραβείο πρίγκηπα Κλάους..κ.α.
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

.....................................................................................................................................................................

Γιάννης Ρίτσος - ''Φυλακισμένο Θαλασσοπούλι''

«...Ο Φώτης ξέρει από πικρό νερό κι από πικρό ψωμί, 
ξέρει τη δύναμη του νερού και του χεριού, ξέρει από κουπί,
 ξέρει την αρμυρή σταγόνα στο μάγουλο της φτώχειας, 
το πιάτο με το βρασμένο στάρι και τα κουκιά του ροδιού
 όταν χτυπάει η καμπάνα του νησιού το Ψυχοσάββατο
 και πάνου στο μώλο είναι απλωμένο ένα σύγνεφο, 
όπως απάνου στο κρεβάτι η μπαλωμένη φανέλα
 του σφουγγαρά που δε θα τη φορέσει... 
Φώτη, μια μεγάλη σταγόνα πέφτει απ' την πένα μου 
στο χαρτί που σου γράφω.
 Έτσι πάντα μια αρμυρή σταγόνα πέφτει 
απ' την ψυχή μας τούτο τον καιρό.
 Βλέπεις το σύγνεφο με τους μπαλωμένους αγκώνες του; 
Βλέπεις το λιόγερμα πώς αντιφέγγει
 σ' ένα πανέρι με μικρόψαρα;
 Έτσι ώρες-ώρες αντιφέγγει όλη η ομορφιά του κόσμου
 στην καρδιά του ανθρώπου.
 Είναι απ' την αδικία, Φώτη.
 Κι είναι η λύπη. 
Μα αν μπορούσες Φώτη, να δεις ένα γλάρο
 θα 'βλεπες που 'ναι ένα κουβάρι τρυφερή κλωστή 
που φτάνει να τυλίξεις τρεις 
κι εφτά φορές τον κόσμο ολόκληρο, μ' ελπίδα... 
Τα καράβια φεύγουν, έρχονται.
 Μένουν οι τούφες του καπνού..
πάνου απ' το μέτωπο του πόντου, 
όπως οι θάμνοι όπου κρύβουν τα παιδιά 
μια φυσαρμόνικα τα βράδια του καλοκαιριού. 
Ύστερα ακούγεται το τραγούδι. 
Σβήνουν οι καπνοί. Το τραγούδι δε σβήνει.
 Όλα αλλάζουν, Φώτη. 
Δεν αλλάζει ο δρόμος μας για τον ήλιο...»

 Γιάννης Ρίτσος
 ( ''Φυλακισμένο θαλασσοπούλι''- απόσπασμα)
ΑΘΗΝΑ, Σεπτέμβρης 1953
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

Ένα ποίημα - αφιέρωμα στο Φώτη Αγγουλέ 
από το Γιάννη Ρίτσο..στο άκουσμα 
της βαριάς αρρώστειας του Αγγουλέ..
κι όχι μόνον..
Μια κραυγή οι στίχοι τούτοι επίγνωσης..
για την κατάσταση του κόσμου 
και την ανημπόρια του ανά τους αιώνες..
μια κραυγή πόνου και απελπισίας..
μα συγχρόνως και μιας ελπίδας κάτω από τον ήλιο 
που φωτίζει όλους μας..
ένα ποίημα..αφιέρωμα σε όλους όσους ανήμποροι..
γιατί δεν εξουσιάζουν..
υφίστανται τα δεινά των εξουσιαζόντων
 και της ανευθυνότητάς τους..
Το επέλεξα και το αφιερώνω σε όλους
 που υποφέρουν τις μέρες τούτες..
Ακόμα τα λόγια της νόνας μου ηχούν στ' αυτιά μου:
<< Αλί και τρισαλί κόρη μου για τους αποθαμένους..
εμείς ζήσαμε..θα ζήσουμε..όπως κι αν ζήσουμε..>> 
μονολογούσε μετά την ολοκληρωτική καταστροφή..
και τον ξεριζωμό από τα σπίτια τους στη Μ.Ασία...
Να ελπίζουν !!!

η φίλη σας Σοφία .....
  ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

.....................................................................................................................................................................

''κιτρινισμένες μνήμες μου''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

έργο του ιδεαλιστή εικαστικού : Δημήτρη Κατσικογιάννη

Κάπου εκεί έξω ψάχνω να με βρω..να με αναγνωρίσω..
 ν' ακούσω τη φωνή των νιάτων μου..να ξαναβαπτιστώ..
μιας επετείου..μιας εξέγερσης..μιας ουτοπίας ορφανής..
το χαμογέλιο της το ψεύτικο..να το αγκαλιάσω απ' την αρχή..
ανάγκη μου εσωτερική..ν' ανέβω πάνω απ' τα χαλάσματα..
που δεν αναστηλώθηκαν γερά..σαθρά ξανά και τα θεμέλια..
γκρεμίστηκαν στου χρόνου τις ρωγμές..
κι ένας αγώνας του ξεσηκωμού εκείνης της γενιάς..
χάσκει μες στις λακούβες του χωρόχρονου..
που γρήγορα λασπώνει τες και θάβει τις φωνές..
κιτρινισμένες πια οι μνήμες μου..
είναι πολλά τα χρόνια..πάει καιρός..λουφάξανε..
μορφή θαμπή..μέσα σε μια φωτογραφία της στιγμής..
ονείρων..ουτοπίας και κραυγών..αναζητώ ακόμα... 

''κιτρινισμένες μνήμες μου'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη. 

( ήταν 17 Νοέμβρη 1973)
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░

έργο του ιδεαλιστή εικαστικού: Δημήτρη Κατσικογιάννη : Πολυτεχνείο

Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά
Δύσκολο και να χαμηλώσουνε
Δύσκολο και να πουν το μπόι τους
Μέσα στ’ αλώνια που δειπνήσαν
μια βραδιά τα παλληκάρια
Μένουνε τα λιοκούκουτσα
και το αίμα το ξερό του φεγγαριού
Κι ο δεκαπεντασύλλαβος απ’ τ’ άρματά τους.
Μένουν τα κυπαρίσσια μένουν τα κυπαρίσσια
μένουν τα κυπαρίσσια κι ο δαφνώνας 

  Γ. ΡΙΤΣΟΣ 
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░


......................................................................................................................................................................