''φως Αναστάσιμο προσμένοντας'' --- Σοφία Θεοδοσιάδη

  

Μέσα απ' τους κρότους.. τα πυροτεχνήματα..τις λάμψεις και τα Ρέκβιεμ..
τα φορεμένα γιορτινά τους τα χαμόγελα..
ελπιδοφόρας συντροφιάς ήχοι καμπάνων μακρινοί..
θα ψάξουν ..θα αφουγκραστούν..θα θυμηθούνε..
θα τολμήσουν στην ταφόπλακά σου εμπρός για να σταθούν..
να ανεγείρουν τα βαριά τα σκουριασμένα τα πετρώματα...
Κι απόψε δε θα φοβηθούν..καθώς εγίνανε της μόδας οι ταφόπλακες..
ανέκαθεν..μιμούμενοι Πιλάτους και Ιούδες και Καϊάφα..
θα κλείσουν  και τα μάτια και τα αυτιά..
θα αφήσουν πίσω το Σταυρό..τα αγκάθια ..τα καρφιά..
κι απ' τη δική σου εξύψωση..ανέγερση..κι αυτοί θα αναστηθούν..
Δεν την αντέχουν την ταφόπλακα.. 
που σκέπασε βαριά τις ιδέες Σου Θεάνθρωπε.. 
τολμώντας στην αποψινή βραδιά..
να ξερες πόσα θέλουνε μαζί σου για να μοιραστούν!!!!
σε μια μια μονάχα Ανάστασης βραδιά..αποζητώντας Έλεος..
Μα για τις άλλες τις ταφόπλακες τις καθημερινές..
κανείς δε θα τολμήσει να μιλήσει..
Εκείνες που φορτώσαμε στις άδολες τις πλάτες τους...
μιας νεολαίας αθώας και ανυποψίαστης...
εκείνες τις ταφόπλακες..που κιτρινίσανε 
σα μάρμαρα απ' των χρόνων τη σκουριά.. 
αλήθεια..σχεδιάζουμε να τις ανασηκώσουμε..
και Ανάσταση να διαδραματιστεί..στα απορημένα μάτια ? 
Κι ο Γολγοθάς παραμονεύοντας..ολόρθος και αληθινός 
και ανηφορικός και δύσβαστος συνάμα...
ζωγραφισμένος θα σταθεί..στων ομματιών..
των νηστικών μικρών παιδιών..των κουρελιάρηδων...
των πεινασμένων..των ανήμπορων και απροστάτευτων ..
χωρίς κοινωνική..ουσιαστική..αξιοπρέπειας φροντίδας του ατόμου.
Μα ναι.. η Ανάσταση κι εκείνη θα καραδοκεί ...
θα ελπίζει..θα αγωνιά..μαζί μας 
θα προσμένει..θα ευελπιστεί..σε μία νέα Άνοιξη...
σε μια καινούρια Αναστάσιμη ψυχής μας Πασχαλιά..
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

''φως Αναστάσιμο προσμένοντας'' --- Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

'' στο πένθος Σου με βιόλες θα σταθώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Με θλίβει να το τραγουδώ..και λύπη με γεμίζει..
αρνούμαι να παραδεχτώ για τη ζωή..
πως ''κείτεται εν Tάφω''..σχήμα οξύμωρον..
ζωή σημαίνει δράση..αναγέννηση..
μα εσένανε προσπάθησαν Χριστέ ..
στον τάφο για να κρύψουν τις αλήθειες σου
αλήθειες που δεν άντεχαν..κοντράραν ..
κάτω από την ταφόπλακα σκεπάζανε
τη γύμνια τη δικιά τους..
Καθώς βαδίζω στη Μεγάλη Εβδομάδα σου..
που για χατήρι Σου λογίστηκε Μεγάλη..
με απορημένα μάτια θα κοιτάζω καταγής..
με βλέμμα θλίψης θα μαζεύω και τις πασχαλιές..
στον Τάφο το χωμάτινο να τις σκορπώ..
που εδέχθη το κορμί Σου..
Πως να σ' αφήσω με τ'ακάνθινο στεφάνι Σου
να κλείσω και τα μάτια μου στο μέτωπο
που αιμορραγεί ακόμα σήμερα..
πως να αφήσω έναν κόσμο ολάκερο
με αγκάθια να στολίζει μίαν Άνοιξη
ακάνθινα στεφάνια για να πλέκει στα μαλλιά..
Πήρα τις βιόλες και τις πασχαλιές..εκίνησα να Σ' έβρω
κάθε που μια ταφόπλακα σκεπάζει ερμητικά..
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..λόγια αδελφοσύνης...
ο κόσμος γίνεται φτωχότερος των ζωντανών..
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...
Όχι το πένθος Σου δε με νικά...
μου ανοίγει βήματα γοργά..κατάματα
κοιτάζω τους καφρέφτες που αντανακλούν..
στο φωτοστέφανο το λαμπερό..
της όμορφης..της αξεπέραστης..
γεμάτης ιδέες κεφαλής Σου..
στα επαναστατικά Σου οράματα..δε μπήγω τα καρφιά
με μιας το ακάνθινο στεφάνι σου ξεχνώ..
φέρνω στη μνήμη Σου στεφάνι λουλουδένιο..
στεφάνια πλέκουν βιόλες για εκειούς
που σταυρωθήκαν για τα πάθη τα μεγάλα..
και μυρωδάτες πασχαλιές π' ανθίσαν πρώιμα για Σε..
όμοιες  τριγύρω Σου να τις σκορπούν..
όμοιες  και ανεξίτηλες ωσάν τα λόγια τα σοφά..
όμοιες με τις μοσχοβολιές της όμορφης ψυχής Σου..


'' στο πένθος Σου με βιόλες θα σταθώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................

Γλυκύ μου Έαρ....πάντα θα σε τραγουδώ............
με μελωδίες κατανυκτικές..μέσα από το Θείο δράμα..
γεννιέται η ελπίδα πάλι απ' τη Θυσία και τη Σταύρωση..
τ' ανθρώπου την Ανάσταση εντός μας καρτερώντας ...
 με μια εξαίσια μουσική !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
η φίλη σας Σοφία..............

............................................................................................................

'' φθαρτής σαρκός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στήνομαι αντίκρυ στην ηθελημένη μας προσποίηση

αποφυγής..της βεβαιότητας της μόνης..της θνητότητας..

στο κάδρο της ζωής το περιορισμένο μας

στολίδια βάζω στην κορνίζα τη χρυσόδετη..

στιγμές κολλώ με ένταση..με χρώματα και φως..

γίνομαι σκηνοθέτης σαν λιγοψυχώ 

δίνω το σκήπτρο της δικής μου της ζωής..

τα χέρια εμπιστεύομαι της ίδιας της ζωής

και προσδοκώ το απρόβλεπτον..

μέσα απ' τις ανόμοιες των χρόνων διαδρομές μου..

Εκεί στα φίλτρα μου του νου

φιλτράροντας..αποστάζοντας τις θύμησες

παίρνουνε δύναμη..μορφή οι λέξεις μου

και γίνονται ταξιδευτές διαδρομών

σε άγραφες σελίδες ως τα τώρα..

Μια αγωνία με κατέχει απ' τα μικράτα μου

και τούτη η αγωνία μου..''καύσιμο'' καίγεται ακριβό

της κίνησης της μηχανής που οργώνει τη ζωή

και την πηγαίνει σπέρνοντας..

συγκομιδώντας το..το καρποφόρο μου χωράφι..

Γινάτι μου τρανό η συγκομιδή..

γινάτι μου τρανό και η απόλαυση 

της γεύσης των καρπών της..
Συγκρούσεις..μάχες άνισες..
της εσωτερικής μας θλίψης δια το φθαρτόν
διεκδικώντας και αντιμαχόμενη
διεκδικώντας τρόπαια..
τρόπαια του ''φωτός''..
Είν' δυστυχία όσο να πεις..
εκείνη η παραίτηση ψυχές σαν καταλύει...
είν' δυστυχία ο συμβιβασμός..
η μυρουδιά της καμαρίλας της..
καθώς φοριέται φόρεμα φλοράλ..
στο δέρμα το φθαρτόν...............

'' φθαρτής σαρκός''- Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''στο κάρινο το ερμάρι το παλιό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Στο κάρινο το ερμάρι το παλιό..

με το τριανταφυλλένιο πόμολο..

έκρυψα ..
βύθισα το σακουλάκι με το σπόρο σου..

μικρά σποράκια τα στιχάκια σου..

άλλοτε λύπες κι άλλοτε χαρές..
φυτρώνανε  σε κήπο..

μα ο κήπος εμεγάλωσε..κι έγινε περιβόλι..
τώρα τα άνθια τους γεμίσαν τα κλαριά..
στους φράχτες της ψυχής μου αναρριχώνται..
Άνοιξη λες..στολίζουνε..
στολίζουν την ασχήμια που σκορπούν...
εκείνα τα πολιτικά..τα βραχνιασμένα αηδόνια..
φυτεύουν σπόρους χαλασμένους στις αυλές..
για να θερίσουνε τα γαϊδουράγκαθα στο θέρος..
κι εσύ..σαν γνήσιος θεριστής..
σοφά και βασανιστικά..
να ξεχωρίσεις θα κληθείς..τη βρώμη από το στάρι...
μα τυχερό κορίτσι εγώ..είμαι ακόμα ζωντανή..
συλλέγω..και τολμώ..εκείνα τα στιχάκια..
πλούσιος σπόρος καρπερός..
εκείνα της ελπιδοφόρας σου της ποίησης..
ελπιδοφόρα φυτεία προσμονής
μες στο ερμάρι της ψυχής μου.........

''στο κάρινο το ερμάρι το παλιό'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''μια επανάσταση θυμήθηκα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

αμερικανικός πίνακας του 1872 - γυναίκα Ελευθερία..

Εμένα η μάνα μου δεν είχε τίτλους και σπουδές..
δεν εκατείχε λέξεις και βαρύγδουπες εκφράσεις..
μας δίδαξε να ζούμε λεύτερα στη σκέψη μας..
μας έμαθε να αφήνουμε τα χνάρια μας 
απάνω εις τα χώματα που οι προπάποι μας βαδίσαν..
Καθόλου δεν την ένοιαζε 
αν θα μας έγραφαν τα περιοδικά..
ή και οι εφημερίδες..μονάχα μας εμάθαινε 
να γράφουμε ιστορία..
εκείνη την αληθινή.. που ροβολάει
στης Ιστορίας τα ασπρισμένα τα σκαλιά
και τον πηγαίνει και τον οδηγεί..
τον κόσμο τον μικρό πιο παραπέρα..
ήτανε πεισματάρα και επίστευε πως οι ανθρώποι
 οι απλοί..οι ταπεινοί χτίζουνε τις πατρίδες..
Κι ήρθανε τώρα κάτι αξύριστα παιδιά..
ανώριμα και άγουρα στη σκέψη..
φταίμε κι εμείς σαν εξουσία παραχωρήσαμε
στα αδούλευτα..στα ανώριμα ''τσουτσέκια''..
και μας εσφίξαν τα λουριά..
στο παντελόνι και στο νου μας...
και πως να το μπορέσουμε να ζήσουμε 
με τα σφιγμένα τα λουριά..μες στη σκλαβιά..
πως να αντέξει το ανθρώπινο ..ελεύθερο μυαλό..
τα σίδερα που ορθώσανε μπροστά μας?
Όχι δε δικαιούμαστε..δεν επιτρέπεται ποτές..
ποτές μας να σωπάσουμε..
κι ας λέν πως είμαστε σκληροί κριτές..
κι ας λεν πως δεν κατανοούν τα λόγια τα δικά μας..
οι βολεμένοι που πουλήσανε για λίγα μόνο τάλαντα
 της ψυχής τους την ελευθεριά..στο Μεφιστοφελή..
οι φανφαρονιστές του καναπέ..
είναι υποχρέωση..και χρέος μας μεγάλο είναι αυτό..
μια παρακαταθήκη στα παιδιά..
κειμήλιο η ελευθερία της σκέψης για τους νέους...
τι νόημα θα είχε η ονομασιά..
''πατρίδας'' τάχατες ελεύθερης
αν να την περπατείς 
με το κεφάλι σου ψηλά αδυνατείς..
αν εγεμίσανε οι δρόμοι πεινασμένους..
για ποιά επανάσταση που πέτυχε εσύ..
να βαυκαλίζεσαι με το λερό κοστούμι σου..
βαρύγδουπες να βγαίνουνε απ' το ανίδεο το στόμα σου..
λέξεις που έθαψαν την περηφάνεια των ανθρώπων?
Θυμήθηκα ..και συλλογιέμαι και αναπολώ..
κι αν μια επανάσταση διδάχθηκα του 1821
την Οθωμανική Αυτοκρατία που εξέδιωξε..
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες
σήμερα αιώνες πάλι και μετά..σε μια πατρίδα επιμένω
εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά..
αληθινά μέσα στα σπλάχνα..
γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές..γι αυτήν και η περηφάνεια..
για εκείνη που μου δίδαξε..σαν βράχος να αντιστέκομαι..
σαν κύμα να διεκδικώ..σαν βράχος να υπομένω....

 ''μια επανάσταση θυμήθηκα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - ( εκπαιδευτικός).
............................................................................................................

............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 15 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ ...... 22/3/2018

Άγριο βοημίας κρύσταλλο..

βραγιά από λεβάντες στην  άκρη των χειλιών μου.. 

λόγια στο κρυμμένο γράμμα της καρδιάς.

Όνειρο που καίει ..βραχνή μου απαγγελία σε πρωινό ποίημα

τίποτα λιγότερο απ' τον λόγο που δεν ξέρω να γράψω 

τίποτα πιότερο απ' το φτερούγισμα της αγάπης 

Εκεί στο τρίστρατο των ματιών μου η μόνη εικόνα

εκεί στην άκρη της ανάσας μου οξυγόνο

πίνακας του Πικάσο στον φωτισμένο τοίχο μου 

μονάχα εσύ........................
Στα καπνοχώραφα ξημέρωμα μαύριζαν τα χέρια τσακίζοντας καπνό

μα η ψυχή πεταλούδα τρυγούσε τη γύρη απ' τα λουλούδια 

με το τραγούδι της Πάνου στα αυτιά

και το τσάκισμα της μέσης και των λαχταριστών γλουτών.

Σοφίας Θεοδοσιάδη

.................................................................................................

''κι όταν οι ανάξιοι εγωιστές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Κι όταν οι ανάξιοι εγωιστές δεν ημπορούν..
δεν καταφέρνουν να τραβούν την προσοχή
με γελοιότητες..και πλήθος φιοριτούρες..
χίλιους δυο λόγους προφασίζονται ανόητους..
καθώς κενοί κι ολέθριοι στα εντός τους..
χίλιους δυο λόγους βρίσκουνε..σκαρφίζονται 
για να το βάλουνε στα πόδια..
δρώντας ως χαμαιλέοντες..
εκδίκηση επιστρέφοντας γυρεύουν..
μα ο αγώνας σύντροφοι..συνοδοιπόροι μου 
γίνεται στις αρρένες..
γίνεται πάντοτε στο άπλετο το φως..
και όχι στα υπόγεια των συνομωτών..
στα καταγώγεια των κουτσομπολιών..
μα στης αλήθειας που αρέσκεται..
στις φωτισμένες κάμαρες..με αληθινούς αγωνιστές..
να κατοικεί στους αναζητητές αντάμα..
Πόσο λιγόψυχοι..φυγόπονοι..οι ελαφρείς..
όσοι την τέχνη του αγωνίζεσθαι από μικροί δε μάθαν..
όσοι εγαλουχήθηκαν στη χώρα του ''Εγώ'''
όσοι δε μάθαν το ''Εμείς'' απ' τα μικράτα τους..
όσοι δε μπόρεσαν να διδαχτούν αυτογνωσία..
Λιποταξία πάντα ονειρεύονται..
χρίζοντας την λιποταξία..την φυγοπονία τους..
χρίζοντας την υπεκφυγή ανάγκη τους...
χρίζοντας λύτρωση τα μονοπάτια της φυγής..
αγνοώντας την αυτοπαγίδευση της μη επίλυσης
καθώς σωριάζονται τα εκμαγεία τους
ένα ένα  καταγής..καθώς..σαθρό..
το υπόβαθρο..που το καλούπι εστηρίχθη..
λίγοι σε τούτη τη ζωή οι εκλεκτοί..
ελάχιστοι οι αυτογνώστες ταπεινοί..
στέκουν εκεί αγέρωχοι..
για να φυλάγουν Θερμοπύλες..
τις Θερμοπύλες γνώσης..της αξίας του πολιτισμού..
που με αυταπάρνηση υπηρετούν..
δεν το φορούν το ρούχο αυτοπροβολής..
γιατί απλά.. πολύ απλά..
είναι οι ίδιοι από μόνοι τους..
οι Δωρικές κολώνες μες στο χρόνο...

''κι όταν οι ανάξιοι εγωιστές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................