''δεσμοφύλακας''........

Φωτο: από το Διαδίκτυο

Παραδομένος.. 
θαλερή η δίνη της ψευδαίσθησης
οι αλυσίδες πάψανε από καιρό..
να του πληγώνουν τους ''καρπούς'' του ..
ελευθερία απούσα μες στο νου..
τον ερουφούσε όλο πιο βαθιά..
μες στο πηγάδι του το σκοτεινό..
νερό του πρόσφερε..
στάλα τη στάλα λιγοστό..
το ''μαρτύριο της σταγόνας'' ..
νόμος αναρτημένος μες στο σπιτικό..
εφαρμοσμένος κατά γράμμα..
σκληρός και ανελέητος
ο μεταμορφωμένος σε άγγελο
ο δεσμοφύλακάς του..
κι εκειός θαρρούσε πως δροσίζονταν..
στην κάψα του ''Καλοκαιριού''..
δροσοσταλίδες μοιάζανε 
στη διψασμένη την  ψυχή του..
Ήτανε νιος..και θάρρεψε..
με ένα σακίδιο μικρό..
τον κόσμο θα νικούσε...
θα έφτανε στους μύλους του
σαν αλλος Δον Κιχώτης..
τώρα σκυφτός..γονυπετής..
μπρος στα λερά κουρέλια του
του ασυλλόγιστου του δήμιου..
που ελευθερία της ψυχής..
δεν είχε μελετήσει στας γραφάς..
τη μέση σπάει..τσακίζει..προσκυνά
το δεσμοφύλακά του..
θαρρεί συχνά και ονειρεύεται..
πως είναι ο γκουρού του...
κι ο δεσμοφύλακας ντυμένος..
έμπλεος πλέον άγριων παθών
ενστίκτων χαμηλών..
χτυπάει για κομπολόγι του..
την αλυσίδα του πνιγμού του..
Θύτης και θύμα αυτοπαγιδευόμενοι..
σε μιας αγάπης αταξίδευτης..
στων χρόνων τις σιωπές..
ουσιωδώς ανύπαρκτης..
δεσμώτες των σκιών τους..
σε κρίκους αλυσίδας πλέκοντας..
της σιδερένιας φυλακής τους.. 

''δεσμοφύλακας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

''Καλοκαιράκι ας..μην αρνηθείς''.

art : Dorina Costras

Στου ονείρου το στυγνό ψαλίδισμα..
ξυπνάς..ορθώνεσαι αρνητής..
Απείρου κάλλους..εμορφιάς..
φύσης πανάρχαιας Ελληνικής..
κάθε ακρογιάλι και μια ανάμνηση..
''παιχνίδισμα ερωτικό'' 
στο ''σύμπλεγμα'' ηλιοθάλασσας..
στις διψασμένες τις αισθήσεις..
Καλοκαιράκι πάλι θα φυτέψεις το..
σε άνυδρη να μοιάζει εποχής..
μα πως αλλιώς ..ν' αντέξεις τη..
πορεία να χαράξει για μια νέα αρχή..
η διψασμένη  γης σου..
Καλοκαιράκι ας..μην αρνηθείς...
τα χαϊμαλιά σου κρέμασε..
γιορντάνι σου χρωματιστό..
οι πίκρες ας βαφτούνε..
κολύμπατες στα ασημένια τα νερά..
παρέα με γοργόνες και τραγούδατες..
ξόρκισε..βύθισε το κακό...
Καλοκαιράκι ας..μην αρνηθείς..

Καλοκαιράκι ας..μην αρνηθείς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

'' η φαντασιόπληκτη''..............

Διψούσε η δόλια..η άμοιρη..θύμα 
μιας αδηφάγας κοινωνίας καραγκιόζ- μπερντέ..
χαρτάκια..κομματάκια μάζευε από καταγής..
όπου πατούσε το ποδάρι της..σημείωση κρατούσε..
ήθελε να 'ναι και να φαίνεται..
οϊμέ την ''χτυπημένη''..
την καταξίωση τριγύρω της δεν άντεχε στα σιωπηλά..
κραύγαζε..ούρλιαζε..επόζαρε συχνά..
γωνία έψαχνε να βγει μια πόζα να 'ν της προκοπής..
κανένας φωτογράφος δεν της μήνυσε..
κανείς δεν της εσκέπασε μ' ένα ζεστό κασκόλ..
τη γύμνια της ψυχής της..
εκαίγονταν τα φιλμς καθημερνά
 στο σκοτεινό δωμάτιο της προβολής..
κοκκίνιζαν οικτρά τα μάτια της..
δεν άντεχε..την έπνιγε
εκείνο το καρφίτσωμα στο βιογραφικό..
την εφανέρωνε οικτρά..
έψαχνε για ταυτότητα να καθιερωθεί..
να δήλωνε χορεύτρια?
ή μήπως της εταίριαζε 
εκείνης της παράφωνης να γίνει πριμαντόνα..
συχνά ονειρευότανε τη σκάλα του Μιλάνου..
ααα..όχι τίποτις απ' όλα αυτά..
δε γέμιζε τη γκλάβα της την κούφια..
ήθελε τίτλο σοβαρό..
να στέκει στα γραπτά..
θυμήθηκε βολτάροντας..
στο πεζοδρόμιο της Νομικής..
λιγούρεψε..εφαντάσθη..
για σκέψου λέει
να κορδωνότανε κριτής..
 στην τήβενο του δικαστή..
κι ύστερα πάλι δεν της άρεσε..
ήθελε μόνη της τον κόσμο για να σώσει..
με ένα χαρτοφύλακα στα οικονομικά..
τάξη να βάλει και δολλάρια εσκέφθηκε..
στον άδειο..το δημόσιο κουρμπανά..
Εξύπνησε στα ξαφνικά απ' το όνειρο..
και οϊμέ ! τι συμφορά..τη βρήκε την καημένη..
πατούσε τη σφραγίδα ολημερίς κι ολονυχτίς..
κολλούσε γραμματόσημα σε μια γωνιά..
συμπλήρωνε κι αιτήσεις..
το χαρτζιλίκι να αυγαταίνει μια σταλιά..
καρβέλια να αγοράζει.
Κανείς δε 'βρέθη εις το δρόμο της
στο θολωμένο της μυαλό..
φρένο για να πατήσει..
να γράψει και στο βιογραφικό..
άνθρωπος ναι..''κανονικός''
που ορέγονταν να ζήσει ...
άτιτλη η ουσία της ζωής..

 '' η φαντασιόπληκτη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

Δημήτρης Λιαντίνης.... για την Άλωση της Πόλης.

<<Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου
που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ ( 8.000) χιλιάδες.
Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν
τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα.
Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.
Και ο αρχηγός του Κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης
στην Αγιά- Σοφιά,και τη Δευτέρα έσκυβε τσανακογλείφτης στο σαράι.
Έτσι,μιλώντας για πατριάρχη και σουλτάνο,
φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.
Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της Ιστορίας μας.
και να φέρουμε στο φως''τους όφεις και τα φίδια'' που είναι κρυμένα μέσα.
Να ειπούμε δηλαδή,ότι το πρωτο μέλημα του Πορθητή της Πόλης
ήταν να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων,τουρκόφρονα πατριάρχη.
Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσια του δούλου γένους ,
όπως μας λένε χρόνια τώρα οι δάσκαλοι και τα βιβλία.
Αλλά για να τον έχει δόλιο και χρόνιο συνεργάτη..
στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του.
Στο να μη σηκώσουνε δηλαδή,ποτέ κεφάλι οι ραγιάδες..

Δημήτρης Λιαντίνης << ΓΚΕΜΜΑ>>
..........................................................................................................

«’Σ σα ταφία»............

Μες στα σοκάκια των ψυχών..
γυναίκες και άντρες με λιβανωτά..
εγέμιζαν τα μνήματα..
κάθε που τ' Άγιου Πνεύματος 
ερχόντανε οι ζωντανοί..να φάνε και να πιούνε..με τους αποθαμένους..
ναι.. μην απορείς..με τους αποθαμένους..
απά στα μάρμαρα εστρώνανε
''γλέντι'' θαρρείς αποχαιρετισμού..
ψυχών και ζωντανών..έθιμο αυτό πανάρχαιο..
φερμένο απ' τις Πατρίδες...Πόντος..Ιστορία..
Άνθρωποι..ξεριζωμένοι ανθρώποι..
Μαλάκωνε η ψυχούλα τους..για να μπορεί να αντέχει..έθιμο τούτο ακριβό..
που χάνεται στα βάθη των αιώνων..
αδέλφια..φίλους και γονείς..
αφήσαν μες στα χώματα..
στα πάτρια εδάφη..και στα καινούρια χώματα..
ο θάνατος διάκριση δεν έκανε ποτές..
σκαρφίζεται..αναζητά.. επινοεί..
βρίσκει  τον τρόπο ο άνθρωπος
το θάνατο να αντέχει..
ποιός είδε πουλί μου ζωντανούς 
με τους αποθαμένους τους να τρώνε?
τρώμε μαζί τους μια μπουκιά..
την πείνα της ψυχής μας να χορτάσουμε..
τη νοσταλγία στις μορφές..κρασί να την επιούμε..
Τρέχουνε τα μάτια μου γλυκά νοσταλγικά..
στα μοιρολόγια τα γλυκά..
δεν μοιάζουνε της Μάνης μοιρολόγια..τούτα
τα τραγούδια τα γλυκά..της νόνας μου..
είναι τραγούδια αντάμωσης ψυχών..
χαϊδέματα στης μοίρας τη σκληράδα..
μορφή γλυκειά..σοφή της Πόντιας της νόνας μου
μορφή πονετικιά σαν Παναγιάς..
εικόνα που ανεξίτηλα στο νου μου εζωγραφίσθη..
Πάμε στο σπίτι Ροδαλένια μου..
ας τους αφήσουμε στις πλάκες από κα...
 για να αναπαυθούνε..
πενήντα μέρες ετριγύρναγαν ανάμεσα στη σκέψη μας..
επέρασε το Πάσχα πια..ανάμνηση θα γίνουν..
Γλυκά θα σε ονειρευτώ..απόψε εγώ..
νόνα μου λατρευτή..
να κλείνεις τη την πόρτα απ' τα μνήματα..
να αφήνεις τους αγαπημένους μας..
 στη μοναξιά του Παραδείσου..
τώρα πετρώνουν οι ψυχές..του χρόνου απ' την αρχή..
στης βύθισης της μοναξιάς..πορεία τους μοναχική..
που μοιάζει με τη μοναξιά..
των ζωντανών ...των νοσταλγούντων...

«Τ’ Αε Πνευμάτ’ επέναμε ’ς σα ταφία 
και έτρωγαμε με τ’ aπoθαμέντς.

 (Του Αγίου Πνεύματος πηγαίναμε στα νεκροταφεία 
και τρώγαμε με τους πεθαμένους.)

 «’Σ σα ταφία»... Σοφίας Θεοδοσιάδη
......................................................................................................................................

''χαράς παραγάδι''.......

Bαδίζοντας στα χρόνια μου..
μολύβι πήρα και χαρτί..
στο τρέμουλο του καντηλιού..
να καταγράψω τις χαρούμενες στιγμές..
προσάναμμα στις λύπες να τις κάμω..
τα παραγάδια μου να θυμηθώ..
μέσα στο δάσος μου το σκοτεινό...
πυγολαμπίδες μέσα στην απόχη μου..
στο κάρινο συρτάρι φυλαγμένες..
αναλαμπές φωτός εντός μου να γευτώ..
αγνωστικίστρια  δηλώνω της απόλυτης χαράς..
στο αέναο κυνήγι της ..
ψάχνω..ερευνώ..αναλογίζομαι 
πωλείται τάχα ή αγοράζεται 
σε μια τιμή μονάχα..
μες στο δικό μας σπιτικό..
ετούτο το υφάδι το χρωματιστό
υφαίνεται ανέκαθεν με μόχθο και με κόπο..
δε μας χαρίστηκε απαρχής ..
η μάνα μας με ίδρωτα εζύμωνε αποβραδίς..
εκείνο το καρβέλι για τη φαμελιά..
μαζί με το καρβέλι της ζωής της..
κεντίδια..υφάδια σταυροβελονιάς..
χαρές και δάκρυα στο κάδρο κρεμασμένες..
Το μάθαμε το μάθημα..
ανάλυση βήμα το βήμα ..
συλλαβή τη συλλαβή..
η αποστήθιση αχρείαστη εστάθη...
κάθε σελίδα ανάλυσης 
και μια γροθιά στ' ασκί..
σκληρή η αρένα της ζωής..
δε συγχωρεί τους αδύναμους..
λιοντάρια θε να πλάθει..
πίκρες τρατάρει η ζωή..δεν της παραπονιέμαι..
μα να..ας βγαίνουν οι πυγολαμπίδες μου 
 κάποτε- κάποτε εκείνες της χαράς στο φως.. 
ας μην ασφυχτιούν καιρό
μες στα συρτάρια της ψυχής μου..
σάμπως θα πεις..
ήταν ποτές ο κόσμος εύκολος
χωρίς φωτιές και βόλια να στοχεύουν..?
μας παραδόθη η σκυτάλη ..στο αγώνισμα..
μια παρακαταθήκη των γονιών..
αγώνισμα επίμονο..κυνήγι της χαράς..
αργά-αργά και βασανιστικά..
πλέκεις το δίχτυ της  μικρής σου της αράχνης..
ο Άνθρωπος εσύ...
αργά- αργά και βασανιστικά..
ωδεύεις στο ταξίδεμα..
ραντίσματος σταγόνων ευτυχίας..

'' χαράς παραγάδι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

...........................................................................................................

''στης μνημοσύνης''.....

έργο : Χρήστος Μποκόρος

Στης ματαιοδοξίας μας..το ''πρόσφορο'' τρατάρισμα
αγάπης περισσής..λελογισμένης  έναντι νεκρών..
των ζώντων μες στη μέρα <<των ψυχών>> 
αγνωστικίστρια Θεών..Δαιμόνων..και αγγέλων
τριβιλισμένος σου ο νους..αποζητά..
..στη φοβισμένη της φωνή..το ''παραδοσιακόν''.

Σάμπως θαρρείς..πως οι ψυχές που ταξιδέψανε ψηλά
πα σε φλογίτσες των κεριών και σε καντήλια κατοικούν..

ή μήπως απ' τα πρόσφορα χορταίνουνε..
οι πανικοβλημένες για το άγνωστο ψυχές των ζωντανών?

Σάμπως θαρρείς ανάγκη έχουν οι αποθαμένοι..
ζητιανεύουν και ζητούν..προσμένουνε

μνημόνευση των ζωντανών να ευλογηθούν.

ζητούν το εισιτήριο μιας κάθαρσης..

να συνεχίσουν το ταξίδι τους να γεύονται..

στο δρόμο προς το άπειρο χωρίς επιστροφή?

Τάχα δεν ακουμπούν οι ζωντανοί..

την αγωνία τους..το φόβο..την απέλπιδα κραυγή

τη σωτηρία..να υφάνουνε στον αργαλειό

με νήματα..που έβαψαν μες στα βαφεία της καρδιάς?

Μην αμφιβάλλεις..να θαρρείς..

φλογίτσες στέκουνε στων ζωντανών..
στο χράμι της ψυχής τους..

ανάβουνε τα ερτζιανά του νου..

χαράζουνε ρωγμές..ανοίγουν μ' αίμα κόκκινο..

στη μνημοσύνη τους πολύτιμα τα δώρα προσφοράς..

'' στης μνημοσύνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

...........................................................................................................

''μια αιωνιότητα και μια μέρα'' !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!