''στον ποιητή και ''ποιητή'' μου''...........

Γλυκά μ' αρέσει ν' αγκαλιάζω τον κορμό
των λέξεων της πνοής των ποιητών..
να κρύβομαι στους ίσκιους τους..
να τραγουδώ..σε δοξαριές παλιού βιολιού
στις μουσικές..
που γράφουνε οι νότες της ψυχής τους..

Έτσι μ αρέσουν τα ποιήματα..
έτσι αγαπάω τα στιχάκια..
να 'ναι φτιαγμένα απ' το μελάνι της καρδιάς..
να σεργιανούν στις γειτονιές..
τα βράδια ν' αλητεύουν στα σοκάκια..
να παίζουνε καντάδες στις καρδιές..
και να γιατρεύουν τις ψυχές..
αρώματα να μοιάζουν νυχτολούλουδα..
να αρωματίζουνε το νου..
να μην καμώνονται με λέξεις..

λέξεις που ψάχτηκαν πολύ..
επινενοημένες.. λέξεις ακατανόητες..
παράξενες..εντυπωσιασμού..
στολίδια φορτωμένες..
τα λόγια εκείνα τα μελιά..εγίνηκαν..
που δεν εστραμπουλήχτηκαν..
στης φαντασμένης φορεσιάς..
της πεινασμένης..διψασμένης σε σαθρό
θεατρικό σανίδι..

διαμάντια δαχτυλίδια φορεμένα μου..
εγίνηκαν..
λόγια σοφά..αποστάγματα στα χρόνια... 
να πλάθουμαι..να γίνουμαι..
καινούρια να ''ποιούμαι''..
έτσι αγαπώ σε ποιητή...ωσάν..
καράβια αρμενίζουνε τρικάρτατα..
εσύ με μια μονάχα σκούνα ταξιδεύεις.
μιας σκούνας φόρτωμα τα όνειρα..
μου μήναγες τα βράδια μου τα σκοτεινά..
τα όνειρα σε τούτη να φορτώνω..

''άστα μου έλεγες τα όνειρα..

άστα να ταξιδεύουν''..
μη τα φορτώνεις ''που'' οι πολλοί..
τα ναυαγούν σ' εμπορικά..
καράβια πειρατών λεηλατημένα..
τον πάπυρο στο κιούπι της ψυχής..
άβρεχτο..φύλαγε στο βυθό σου....

 ''στον ποιητή και ''ποιητή' μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

''πόδια γυμνά..βρεμμένα''...............

art: Pavlos Samios

Κύματα..γλάροι..στις πεζούλες μου
στα φτερουγίσματα με παίρνουνε μαζί.. 
πετώ πάνω απ' τα πέλαγα..
μακριά ξανά..μα τόσο οϊμέ..είμαι σιμά..
κλωθογυρνά τις σκέψεις μου εμμονικά..
η λοιμική της πολιτείας..
τον ώμο σου γυρεύω  να σταθώ..
να σε γιατρέψω..και να γιατρευτώ..
της αυτοϊασης ο δρόμος μας μονόδρομος
όπως παλιά..εσύ κι εγώ..
δυο ώμοι πάντα είν' πιο δυνατοί
αντίκρυ να σταθούνε στα μελλούμενα..
να κουβαλούνε το απρόβλεπτο..
το βάρος να σηκώνουνε  μισά -μισά..
στους αποτρόπαιους ήχους της σιωπής 
τα πρωινά..
καθώς η μοναξιά αβάσταχτη..
στης γυναικός το στέρνο εκατοικούσε..
μιας αναζήτησης..μιας δρασκελιάς..
στην άκρια της θάλασσας ..
πόδια γυμνά..βρεμμένα..
σε συναντούν τα βράδια τ' Αυγουστιάτικα
ποτάμι η αγάπη μας που σκάει και χύνεται..
σε θάλασσας κυματισμούς..
λιώνοντας στα πελάγη...
ατέρμονη..γλυκειά η προσμονή..
μην αρνηθείς..
άνθισε την ελπίδα..
βρεμμένα πόδια με τις στάλες της ψυχής σου..
δροσοσταλίδες της καρδιάς μου αποβραδίς..

'' πόδια γυμνά..βρεμμένα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

ύμνος στην αγάπη..
γλυκειά..κανταδόρικη μελωδία..
γι αυτούς που αγαπούν σιωπηλά..
αναμένοντας..αφουγκραζόμενοι...........
η φίλη σας Σοφία............

...................................................................................................................................................................

# η ασυμβίβαστη της ποίησης #

Τους ασυμβίβαστους αγάπησα..
και τους λερούς ξεπλένω..
τα παραμύθια σας της Χαλιμάς..
με οσφυακάμπτες ..δούλους κι υποτακτικούς..
ποτέ μου δεν ανάγνωσα..
τη ''μόρφωση'' το μόρφωμα δεν πήρα..
σε σκοτεινά συρτάρια παλαιά.. 
με τις αράχνες του μυαλού σας τα εφύλαξα..
γι αυτό και στις ανούσιες παρέες σας..
την ελευθερία μου δεν αλυσόδεσα..
γιουλάρι στο λαιμό ιντριγκαδόρικο
δε φόρεσα χρωματιστό..
σκυλάκι δεν εδήλωσα καννίς
τις πλαστικές σας τις τροφές να μασουλάω..

 
Οι φίλοι μου αλλόκοτη εμένα με  θαρρούν..
που στα γρανάζια των πολλών του συρφετού.. 
δεν μπαίνω.. δεν κρεμιέμαι..
καρφιά στο δρόμο μου καρφώνουν..
μου φορούν..
αγκάθια για μαγιάτικα στεφάνια. 
Λένε  για μένα οι γνωστοί..οι περαστικοί..
ασπούδαστη γυρνάω στα σοκάκια..
ποτές μου δεν εδιάβασα εκείνο το κεφάλαιο..
πως ντοκτορά δεν κάτεχα ποτές..
''Δημόσιες τις σχέσεις'' για να κάνω ..

 
Θαρρούν και ετικέτες τους κολλούν..
μονόχνωτους στην κολυμβήθρα τους βαφτίζουν..
σαν δε χωρούνε στο φουστάνι τους..
όταν ο λογισμός αδυνατεί.
τη διάφανη..και τον κοινό το νου..
τη σκέψη να συλλάβει...

 
Πίσω απ' τα χαμηλά..τα σκιερά..
στα θερμοκήπια του ''κήπου'' μου 
μ' αρέσει να δημιουργώ..μ' αρέσει να φυτεύω''..
και με το φως της μέρας μου
τα ανθισμένα μου ''παρτέρια'' να αγναντεύω..
Μου μήνυσαν πως είναι λέει ασύμφορο..
στις αγορές απούλητα..
τα αλλιώτικα τα λούλουδα απομένουν..
τα νυχτολούλουδα τα σπάνια..
τις νύχτες που φυτεύω..
μα εγώ τους απαντώ στα σιγανά..
οι μυρωδιές από τα ''βότανα''..
τα νυχτολούλουδα του κήπου μου..
ξεφεύγουνε απ' τις ''πρασιές'' ..
που οι φράξιες και οι οφθαλμοφανείς ..
οι καιροσκόποι..αδυνατούν να οσμιστούνε.. 

 
Φορούν καπέλα με φτερά..
βάζουνε και λουστρίνια παπουτσάκια..
μα είναι ανυποψίαστοι συχνά..
πως τα ''λουστρίνια '' τα γυαλιστερά
..είναι παπούτσια που γλυστράνε..
Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή.. 
το ..που γυαλίζει αυτό..
και λαμπερό φαντάζει..
μα μένει εκεί ξεσκέπαστο..
αν με του λόγου του πνευματικού..
φόρεμα δεν κατόρθωσε ..
τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει..
από τις γειτονιές σας δεν περνώ..
στα ξεβαμμένα σας καϊκια δε σαλπάρω...

# η ασυμβίβαστη της ποίησης # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

σε κείνο το συρτάρι το ''ζωγραφιστό''.......

Κι όσο εσύ μου μίλαγες..
μπαλάντα λες..ζεστή η φωνή..
επικολυρική..
με τα πινέλα της καρδιάς..
εσένα σε ζωγράφιζα εγώ..
φύτευες Καλοκαίρια..
να 'χω να καρτερώ για θάλασσες..
σκούνες να ταξιδεύω..
νότες θαρρείς..πα σε κλειδί του σολ..
κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα..
σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..
σε μπουκαλάκι ακριβό..
στα μεταξένια μου μαντίλια σε ετύλιγα..
στα ξεροβόρια και στις ξέρες μου..
φουλάρι να σε δένω στο λαιμό..
μια αγάπη λάβδανο η δική σου στις πληγές..
που ο χρόνος και οι μέρες ..
τατουάζ..χαράζουν στις καρδιές..
''των'' που αγαπούν βαθιά..
τη ζωγραφιά σου γύρευα..
στα βλέμματα τα τρυφερά..
που εψηλώναν την ψυχή μου..
πόσο γλυκειά η προσμονή..
στα πρωινά συναπαντήματα..
αδιάκοπη..ατέρμονη..μιας όσμωσης
στα βραδινά της Κυριακής..
αμάραντα της γέννησης 
της άνθισης του έρωτα..
τα ρόδα.. 
τα κρυφοφυλαγμένα στης ψυχής μου..

σε κείνο το συρτάρι το ''ζωγραφιστό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

..................................................................................................

''να σεργιανάς στης Παναγιάς αντίκρυ''...........

Αντλώντας δύναμη περίσσια..φλογερή.. 
''σεργιάνι να βγεις για την Παναγιά''..
να βγεις..να καλοφορεθείς
να βγεις να της φανερωθείς..
να βγεις να αποκαλυφθείς..
να αγαπάς την Παναγιά..
να την αναζητείς..
να την κρατείς ολόρθη..
να  την γιορτάσεις την..
να ζωγραφίσεις μέσα σου την Παναγιά..
μορφή να πάρει κι οπτασία να γενεί..
αθόρυβα τις νύχτες πα στο μαξιλάρι σου
να την καλέσεις παρακλητικά..
φτερά αγγέλου φορεμένη να πετά..
στα όνειρα και στους καημούς σου γιατρικό....
φαρμάκια  να γιατρεύει..
να 'ναι η δική σου Παναγιά..
βαθιά καλούσα το αγνό..
το κάλλος της ελπίδα να μας σώσει.. 
να ξεδιαλύνει το θυμό..
που την καρδιά σου κατακρεουργεί..
εσένα θυμωμένε άνθρωπε..
που έχασες το δρόμο..
με δύναμη η προσκυνημένη σου..
να στέκει αφανέρωτη..αλαφροϊσκιωτη
να τη λογάς παρούσα..
στο πέρασμά της να σιωπούνε τα πουλιά..
να πάψουνε να κρένουν τα τζιτζίκια..
να 'ρχεται ο ίσκιος της..το θρόισμα..
στα μάγουλα γλυκό φιλί..
της μάνας να 'χει εκειά τη ζεστασιά
να μένει αξεχώριστη..
η μάνα να 'ναι ή η Παναγιά..
στο κάλεσμα ν΄αναρωτιέσαι αντάμα...........

'' να σεργιανάς στης Παναγιάς αντίκρυ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''παιδιά μιας χελιδόνας''..........

Σας άφηνα αθόρυβα τη σκέψη μου..
την εκατέγραφα στιγμές..
γιοφύρια εστερέωνα στα ανάμεσα..
όταν ο ήλιος έρχονταν για να με βρει..
για να με συναντήσει..
εκεί στ' αλώνι το κρυφό..
που οι μυλόπετρες αλέθανε το νου 
και την ψυχή μου..
όταν η σκέψη μου με ενίκαγε..
του αποχωρισμού..
ψάχνοντας το αιώνιο..
κρατώντας μας το νήμα της ζωής..
μέσα από σας ερμήνευσα..
αξιώθηκα αγάπη.. 
ταξίδεψα στα μάτια σας
ελούστηκα απ' το φως σας..
όχι μονάχα γιατί εβλαστήσατε..
την ξεραμένη ''αλλέως πως''..
θα έμενε χωρίς εσάς
στη γόνιμη κοιλιά μου..
εγίνατε η κολυμβήθρα μου του Σιλωάμ
ελάτρεψα..συγχώρεσα..
αγάπησα τον κόσμο στα σημεία..
γιατί κουρνιάξατε ψηλά..
κοιτάξατε το βλέμμα μου..
σας κοίταξα κατάματα κι εγώ..

είστε παιδιά μιας χελιδόνας 
που αποδημούσε κάθε λίγο εντός
και στα συρματοπλέγματα
καθότανε στις μπόρες των καιρών..
παιδιά πατέρα με ενσυναίσθηση
μικρά χελιδονάκια εσείς..
εκπαιδευμένα ..
αγέρωχα..επίμονα..ανθεχτικά..
στις καταιγίδες εφορέσατε 
αδιάβροχα φτερά..
τις διδαχές σας εκρατήσατε..
είναι που οσμιστήκατε
του λόγου των γονιών σας το αληθές..
ευλογημένοι όσοι αξιώθηκαν
φυτώριο να γίνουν της αγάπης...
φυτώριο ηλιόλουστο το βιος
το βιος μας το αληθινό
στ' αμπάρια της καρδιάς μας φυλαγμένο..
φυτώριο που ανθούν..καρπίζουν τα παιδιά..
λίπασμα στις ψυχές των..των γερόντων..
όμορφη που ναι η σπορά...
οι φύτρες μας της γέννας!!!

'' παιδιά μιας χελιδόνας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

''κρατώντας το άρωμα της πασχαλιάς'' ....

art: Dorina Costras

Έτσι θα την κρατώ τη θύμηση

στο άρωμα της πασχαλιάς..
της φυλαγμένης  στο ποτήρι της καρδιάς μου..
κι ας εμαράθη μες στο λεύκωμα..
στου χρόνου τις σελίδες τις χλωμές..
γυναίκα εγώ..κι οι μουσικές..τα αρώματα 
με πλάθανε..με χτίζανε..
με άγγιζαν βαθιά..
μύθους γεννούσανε γλυκείς..
ερωτικά..και ξωτικά εμοιάζαν παραμύθια..
έστεκες ολοζώντανος..εμπρός μου εσύ..
και τόσο μακριά μου..
πιότερο κι απ' το ξωτικό επιθυμητός..
εκεί στο γλυκοχάραμα ερχόσουνα..
τρύπωνες απ' το παραθύρι μου...
σαν γνώριμη παλιά μοσχοβολιά..
σε λεύκωμα κρυμμένη..
μες στον αχνό τ΄ονείρου θα σε συναντώ..
σαν το κλαρί της πασχαλιάς μ' εψήλωναν
τα λόγια σου τα τρυφερά..
φλάουτου ανεξίτηλες οι μουσικές
φτιαγμένες απ' τον όμορφο κορμό της
λίπασμα ακριβό στις ρίζες μου..
που με κρατάγανε στη γης..
μη και χαθώ..και σωριαστώ..
στης ζάλης τους το ύψος..
Έτσι θα τη θυμάμαι τη διαδρομή..
με τις κρυμμένες λέξεις μου..
δάκρυ που δεν εκύλησε στη θύμηση..
δάκρυ που  εμοιράστηκε στα δύσκολα..
στης απουσίας σου  τη μυρουδιά..
στης περιπλάνησης μιας πασχαλιάς...
καθώς ο χρόνος και τα χρόνια μας κυλούσαν...

 '' κρατώντας το άρωμα της πασχαλιάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.................................................................................................