''στις άκρες απ' τα βλέφαρα''.....

Hyneman

Στις άκρες απ' τα βλέφαρα..ανθούνε μαργαρίτες..
Θυμάσαι που μου έλεγες τις μαργαρίτες να μαδώ..
να  βλέπω αν μ' αγαπάς..?
σιγανοψιχαλίζει μια ποτιστική βροχή..
ποτίζει τα όνειρά μας..
αχ! σκυθρωπό Φθινόπωρο..
άσπλαχνα μη μας φέρεσαι..
τα φύλλα ρίξε αν θες απ' τα κλαριά..
μα μην λασπίζεις τις λευκές..
το όνειρο κράτα άσπρο ..
τις μαργαρίτες που
τολμούν ακόμα να φυτρώνουν..
στα μονοπάτια της ψυχής..
οι λευκές μου οι μαργαρίτες..
είναι που τις λιπαίνουνε τα λόγια σου..
τις ρίζες ανασταίνουν...
Το μονοπάτι παίρνω σιωπηλά..
σταλαματιές βροχής τα λόγια σου..
ρέουν ακόμα στο κορμί μου..
θυμάσαι που μου έλεγες να μη φοβάμαι τη βροχή..
ξέσκεπη στη ζωή μου να βαδίζω..
ο ήλιος να φωτίζει με..
της νύχτας το φεγγάρι να με βλέπει...


έριχνα σκάλα..
εσκαρφάλωνα στις άκρες απ' τα μάτια σου..
αχόρταγα στης ουτοπίας μου τα πέταλα..
αγάπη να τρυγήσω..
ω! λυπηρό Φθινόπωρο..
της καταχνιάς σου δε θα φορεθώ
ακόμα την αγάπη ζητιανεύω............... 

''στις άκρες απ' τα βλέφαρα'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................ 

'' η κόρη και οι μοίρες''........

Λένε πως τρέχουνε οι μοίρες 
και πως ραίνουνε
τις κούνιες των νεογέννητων..
σταλάζουνε χαρίσματα..αφήνουν δώρα..
τάλαντα..πάνω στο προσκεφάλι..
χάρες να πάρει το μωρό..
στη Γης καμαρωτό να περπατεί..
τον κόσμο να ομορφαίνει..
Ήρθαν που λες και στάθηκαν..
επάνω από το ροδαλό..Ροδένια 
εψέλισσε η μάνα του το όνομα..
σταθήκανε καμαρωτές..
η Λάχεσις που μοίραζε τους κλήρους από ανέκαθεν..
η προκομμένη η Κλωθώ..
που έγνεθε το νήμα της ζωής μας..
και η άχαρη στο ρόλο της..
η Άτροπος..που έκοβε το νήμα μονομιάς..
σαν έρχονταν η ώρα του καθένα..
κι όταν τα μάτια άνοιξε η κόρη η ζηλευτή..
με απορία τις κοίταξε..και με το βλέμμα κάλεσε..
τη μοίρα τη δική της..
ήρθε από τα καπνοχώραφα η μοίρα η καλή..
ξυπόλητη περπάταγε..
στης νύχτας το σκοτάδι..
της έταξε..τη ράντισε..της κράτησε το χέρι..
να περπατά στη νοτισμένη Γης..
το χώμα να μυρίζεται..
γλυκείς να κάνει συνειρμούς..
το νου της να σκαλίζει..
Της χάρισε κονδυλοφόρο ακριβό..
και σινική μελάνη..
να ζωγραφίζει λέξεις καρδιακές..
της αλήθειας της τα κάδρα να κρεμάει..
της εψιθύρισε στ' αυτί στα σιγανά
γιορντάνι να κρεμάει στο λαιμό της..
λέξεις που ξεφυτρώνουν..χρωματίζουνται..
σαν λούλουδα ανθισμένα....
σε κήπους χέρσους να φυτρώνουνε..
σ' αλίπαστα παρτέρια..
μα η Κλωθώ επέμενε..εράντιζε την κούνια.
θέλησε να την τυραγνεί..
η μοίρα της ζωής της..
ξυπόλητη τη ράντισε να περπατεί..
μελάνι να αγοράζει ακριβό..
ποτέ να μη στερεύει..
διαδρομές ..χιλιόμετρα..οι έννοιες..
οι λέξεις της επάνω στο χαρτί..
σφραγίδες επιτακτικές..
στο ζύμωμα..στο πλάσιμο..
του καρβελιού της στης ζωής..
στην ανημπόρια των αιώνων να σφραγίζει..

'' η κόρη και οι μοίρες - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
............................................................................................................

''αντάρτισσα μάνα με γέννησε'' - n.Davios

Ένας ύμνος στη γεννήτορα..με το ακριβό μελάνι της πένας του Νικόλα !!!

 

......................................................................................................................................................................

''το αύριο είχες αγκαλιά'' ...

Ζούσες την αυταπάτη σου..
το χρόνο σου αψηφούσες..
ελιώνανε οι μέρες σου..εστάζαν καταγής..
στα βράδια τα μοναχικά..
στου λυχναριού τη φλόγα..
τι και αν κουβάλαγα στα χέρια τις λεβάντες μου..
τα βράδια σου μ' αρώματα να ραίνω..
αρνιόσουνα στου εγκλεισμού..φυγάς..
δραπέτης να γενείς..
Ανέβαλες ..ανέβαλες το σήμερα..
στης αναβλητικότητας..
στην πίστη σου στο αιώνιο..
το αύριο είχες αγκαλιά..παρέα του εκοιμόσουν.
Και έφυγε το αύριο..επέταξε ένα πρωινό..
ωσάν το διαβατάρικο μικρό πουλί..
έμεινες τώρα να κρατάς και να μετράς..
τόσα κρυμμένα σ' αγαπώ..που λαχταρούσες..
δεν ετόλμησες για να τα ψιθυρίσεις..
ξεκρέμαστα κι αυτά...
Αμπαρωμένος στο αποξεχασμένο σου εγώ..
πλάνη της φαντασίας σου..
στα χέρια σου πως κράταγες..το απατηλό..
μάταιο το αιώνιο..
δεν ελογάριασες στιγμή..πως οι ψυχές..
πουλιά είναι  πετούμενα δε ζούνε σε κλουβιά.. 
φυλακισμένος και στης φαντασίας σου
εθάρρησες..κραταιός εσύ..αλώβητος..
πως είσαι κυβερνήτης..
ιχνηλατώντας τα αποτυπώματα της ίδιας σου ψυχής..
διόλου δεν τ' αναγνώρισες..
σε μια αιώρηση ανυπαρξίας κατοικούσαν.....

''το αύριο είχες αγκαλιά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''σε μιας λίμνης στα πράσινα νερά''...

Χρόνια..κόντρα στον άνεμο..την αύρα σου..
τη μεταξένια σου ομορφιά..
εκουβαλούσες ασυλλόγιστα
ρισκάροντας ξεριζωμούς..
Αιώνες τώρα φύτρωνες μοναχικά..
μιας λίμνης κάτοικος με πράσινα νερά..
νούφαρο μεταξένιο ευδοκιμούσες..
συνήθειο το 'χες χρόνια..απ' τα παλιά..
στα καθαρά..οριζόντια τις ρίζες να απλώνεις..
οριζόντια απλώνοσουν..
το κάθετα στο βούρκο οδηγούσε..
κι εσύ στο βούρκο επνίγοσουν..
και στα θολά νερά του..
τα μεταξένια σου τα πέταλα..
μετάξι λες του κουκουλιού..
εκεί στο βούρκο στα βαθιά..
τροφή δεν έβρισκαν ν' ανθούν..
στ' απόβλητα χρυσές κλωστές δε ζούνε..
φυτά του βούρκου εφύτρωναν..
που τη μορφή σου ζήλευαν..
μα ασχημάτιστα εμένανε
σαπίζανε στη λασπουριά..
στα ταραγμένα
δυσωδία εσκορπούσε..
Δεν είναι οι λίμνες θάλασσες καρδούλα μου..
στις καλαμιές στις όχθες τους 
κουρνιάζουνε κάργες και μαυροπούλια..
φωλιά δε χτίζω πα στους καλαμιώνες τους..
των ανοιχτών των θαλασσών..
δηλώνω αιώνες θιασώτης..
κάνω στους γλάρους συντροφιά..
το πέταγμα αγναντεύω..
είναι στιγμές που σαν τον Ίκαρο
στους ώμους μου..κολλάω τα φτερά τους
κι ύστερα πάλι σκιάζομαι..
ένα βραχάκι απόμερο ζητώ..
μιας αλκυόνας πέταγμα..
μιας γέννας να γευτώ..
Δύσκολοι..άνυδροι καιροί..
στο τηλεθέαμα τα ναύλα οδυνηρά..
το κόστος απλησίαστο..
για τους που ελεύθερα ριζώνουνε..
για τους..μοναχικά πετούν..
Λένε πως τάχα φταίει η εποχή..
λένε πως φταίει το διαδίκτυο..
λένεπως φταίν τα μέσα..
μα την ψυχή ..το νου του καθενός..
το χαραγμένο δρόμο του..
τα μέσα δεν ορίζουν..
αν διάλεξες μες στη ζωή..
νούφαρο για να γίνεις..
τρόπο θα βρεις..τις ρίζες να κρατάς..
στα καθαρά νερά σου..
κι αν οι ανέμοι φέρουνε ξεριζωμούς..
ρίχνε παράριζα στη λίμνη σου
την ομορφιά σου σκόρπαε δειλά..
τα μεταξένια πέταλα..
στον ήλιο λαμπυρίζουν...
Σου δώσαν τόπο να ανθείς..
δική σου η επιλογή να τον καλλιεργείς..
έτσι απλά θα σου το πω..για να το εμπεδώσεις..
μη χάνεσαι στης τηλεθέασης του διαδίκτυου..
έχουνε βούρκο οι λίμνες με τα πράσινα νερά..
μα τα μοναδικά τα νούφαρα..
στην επιφάνεια ανθούνε.....

Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''στις μυλόπετρες του χρόνου''.....

Βρε πως αλλάζουν οι εποχές κυρ- Νικολή.
κι όλο στα ίδια μένουν..
εσύ να τους μιλάς για τις μυλόπετρες..
του νου σου τα αλέσματα..
κι εκείνοι για κορδέλλες..παπαρδέλλες
και για ''τρούφες'' να σου κρένουν..
Κι αν στις μυλόπετρες του χρόνου αλεστήκαμε...
στα πέτρινα χτυπήματα..στο στάρι της σοδειάς μας
στης αναζήτησης τα χνάρια εχαθήκαμε..
αναζητώ..αναζητώντας το αλεύρι καθαρό..
την πρώτη ύλη στο καρβέλι της ζωής μας..
εκεί..μες στα χαλάσματα ακόμα τριγυρνώ..
τα παλιοσίδερα της μηχανής μου της παλιάς
συλλέγω..μήπως και το στήσω..και στηθώ..
στο αλωνάκι..στην πατρίδα της καρδιάς μου..
Πατρίδα σου έγραφα είναι η καρδιά..
ψάξε..εξερεύνα..αφουγκράσου ..αναζήτησε..
κι εσύ μου έγνεφες από μακριά..
καινούριο ψάχνε αλεστή..
τα μπράτσα να 'χει δυνατά..
της θύελλας τη σκόνη να αντέχει..
Όσο εκαθόσουν στην ακρογιαλιά..
οι θάλασσες σε πήγαιναν..
του χρόνου την πυξίδα σου εφόρτιζες..
μου έδειχνες τα μίλια να διασχίζω..
στο αλωνάκι..στην αντίπερα..
στην όχθη να με βγάζει..
εμούσκευε η πυξίδα σου στα αβούλιαχτα..
ελιάζονταν..εστέγνωνε στον ήλιο του Αιγαίου..
Τα 'μαθες τα χαμπέρια μας κυρ- Νικολή?
ήρθανε λεει γραμματικάδες και σοφοί..
απ' της Ευρώπης τα χωριά..
οργανογράμματα να ζωγραφίσουνε..
κουρείς να γίνουν μονομιάς..
επάνω στου κασίδι το κεφάλι..
να περικόψουνε το βιος..
ψίχουλα να πετάξουνε..
στου Χειμώνα τα σπουργίτια..
Μη μου σκιαχτείς..μη φοβηθείς..
πέταγε στα αψηλά σου....
κρέμαγε την πυξίδα σου..
με ένα ράμμα αόρατο..
απ' του ουρανού στης Γης να ακουμπά..
σαν το ρολόι του πάππου το παλιό..
το κρεμασμένο στο ζωνάρι...
της θύμησης το νήμα κράταε στέρεα..
συχώρεση μη δώσεις...
Οδήγαμε..οδήγαμε ακόμα αν μπορείς..
στο κάλεσμα και στις κραυγές..
σειρήνων μη χαθώ.. 
σειρήνες είν' περαστικές..
δαίμονες..σε καλένδες οδηγούνε..

''στις μυλόπετρες του χρόνου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''σαν σινεμά''...............

Και σαν αξιωθήκαμε..και στων στιγμών
στην κολυμβήθρα εβαφτιστήκαμε..
στων εποχών της αθωότητας..
και στων καιρών μας την αψάδα..
κέρδος τα χρόνια μας στις διαδρομές..
Εμείς που δεν ελογαριάσαμε..
δε φοβηθήκαμε τα χέρια μας να μπήξουμε..
αλάτι σε έρημες ακρογιαλιές..
συλλέκτες νοστιμιάς για να χρισθούμε..
για μας που αγαπήσαμε..ετραγουδήσαμε
στιχάκια καρδιακά..
ανθρώπων που μας στάλαξαν..
και στο φευγιό τους φόρεσαν
στο πέτο μυρωδιά..
αρώματα από δυόσμο και βασιλικό..
ραντίσματα στου Άδη τα κελιά..
είναι όλες πρόσφορα οι εποχές..
οι θάλασσες δεν στέρεψαν..
αλάτι να ξεβράζουνε στις αλυκές..
γκρίζες..με ήλιο ή βροχές..
ακόμα αρμυρίζουν τις ψυχές μας..
γιατί και πως αλλέως..πως?
απ' το κακό μαθαίνεις για να πολεμάς
κι απ' το καλό να γεύεσαι..
αδρεναλίνη να σωρεύεις..
Όσα συμμάζεψα..όσα πρόκανα..αποθήκευσα..
ηδύποτα άλλοτες μεθυστικά..
και άλλοτες..κρασιά ήσαν ξινισμένα..
να περισώσω πάλεψα..
να μη θρηνώ τα βράδια μου που πέρασαν..
κινηματόγραφου ταινία η ζωή..
στου ''σάουντρακ'' το αντίκρυσμα.. 
να μη βουλιάζω..να μεθώ..
εξευμενίζοντας τα βήματα..
στου χρόνου τη φθορά μου..
Όσοι..γενναίοι εραστές της ομορφιάς..
καρπούς τρυγάμε ώριμους..
ταινίας λες σαν σινεμά..
τη λέξη γράφει προσεχώς..
το έργο συνεχίζεται............
για όσο.......
δεν έπεσαν οι τίτλοι της..
μακράν..αργεί το..ΤΕΛΟς..
μας πιάνει ένα γλυκό μεράκι να σου πω..
η ζωή δεν απαρνιέται....
είμαστε ακόμα εδώ!!!

 ''σαν σινεμά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................