μου το λαλεί η εποχή που περπατώ..
τους λεπτοδείχτες γύρισα..
ξεκίνησα για να πετώ..να τα ξεφορτωθώ..
ρούχα σιδερωμένα και στενά..
δαντέλες από τα συρτάρια μου
κιτρινισμένες στου καιρού τη ναφθαλίνη..
κρατώ στα χέρια μου τις σκοτεινές..
εκείνες που μου φόρεσαν της ηδονής τη νύχτα..
φορώ τα άνετα..τα χαλαρά..εκείνα τα μεταξωτά..
και που δεν πιάνουνε θαρρείς..
και πολύ τόπο στα συρτάρια..
εκείνα που ανακάλυψα σε μια γωνιά..
της παραπονεμένης της ψυχής μου..
ένα σακουλάκι ολόγιομο..πετράδια φυλαγμένα..
Δεν τις εμέτρησα ποτές..αν ήτανε πολλές..
εκείνες κει οι ηλιόλουστες..οι ζεστές μου εποχές..
που λάμπαν στο σκοτάδι..οι άταχτες..οι αμαρτωλές..
τις κοίταξα προσεχτικά..ποτίστηκε η σκέψη μου..
στη μέθη της ζωής μου..
ήταν αυτές που μου κρατούσαν το χαμόγελο
φρέσκο ακόμα και ζεστό..στα διψασμένα χείλη..
Και ναι..οι ''δυνατές'' και οι ''αδύναμες''
όπως κι αν τις βαφτίζουνε οι ανθρώποι τις γυναίκες..
κοιτώντας πίσω τη διαδρομή..
καθώς επάνω μας τα χρόνια αποτυπώνουνε
τα λάθη μας..τα πάθη μας..τις στραβοτιμονιές μας..
να 'χουμε θάρρος..τόλμη..
λέγοντας αλήθειες μοναχά..
κοιτώντας στον καθρέφτη μου ομολογώ:
πως ναι..με ερωτεύτηκαν θαρρώ..
και ερωτεύτηκα τρελλά κι εγώ..
με απέρριψαν κι απέρριψα και λατρευτούς ανθρώπους..
έκανα σχέσεις δυνατές..
επάνω μου σαν άρωμα ακριβό και καλοφορεμένες..
και τώρα που κοιτάζω την αόρατη γραμμή..
διατηρώ το στυλ και την ευαισθησία μου..
κι έχω στο νου μου για τον έρωτα την ίδια αισθητική..
δε σβήνω μυρουδιές που φόρεσα..
δεν πνίγω τις ανάσες..
κι ας είναι τα Φθινόπωρα σιμά στα βήματά μου..
σάμπως αν κρύψω..δε φανερωθώ..
τα 'χατες θα 'μαι εγώ ?
