***γλάστρες***

Εμείς που απ' τα μικράτα μας εμάθαμε..
στης μάνας μας να τρέχουμε ..
στα ασπρισμένα ηλιοσκαλιά της..
ν' ανηφορίζουμε καθημερνά..στ' ανάμεσα
στων γερανιών τις γλάστρες της..
στη μυρουδιά της αρμπαρόριζας
στης βαμβακούλας της τα χρώματα.
και στα βαρύοσμα πελαργόνια...
καιρό τώρα λαχτάρησα επάνω στο πλατύσκαλο..
ανάμεσα απ' τις γλάστρες της τις πήλινες..
στα κόκκινα γεράνια της..
κουβέντα πιάναμε τα πρωινά..
ανάμεσα..σιμά τους να βρισκόμουν....
πέρασε χρόνος και δε γύρισα..
μα ο νόστος με γυρίζει..
άραγε να εσκούριασε κι εκείνο το κλειδί..
κρυμμένο στο γεράνι?
Τώρα στης πόλης τα στενά..
σφυρίζοντας γυρίζω αφουγκραζόμενη..
γυρίζω μανισμένη...
πραματευτάδες διαλαλούν στις γειτονιές..
και μπιρ - παρά πουλάνε όσο όσο και μισοτιμής
τσίγκινες ''γλάστρες''..κούφιος θόρυβος..
δεξιά κι αριστερά..πουλάνε στα ''γλαστράκια''
Δεν την αντέχω τη την ύλη γιαλαντζί..
τις πήλινες..τις χωματένιες γλάστρες μου..
ψάχνω ρωγμές να ανασύρω απαρχής..
ελέρωσα τα χέρια μου..βουτήχτηκα στη λάσπη..
απ' τα ποτάμια της σιμά..μάζεψα τον πηλό..
Θλίβομαι τώρα απ' τα μπαλκόνια σαν περνώ..
και ''γλάστρες'' αντικρύζω μπακιρένιες..
βρε.. τις κρατούνε σώνει και καλά..
στα μάτια με το ζόρι τις προβάλλουν..
στολίδια έχουνε φανταχτερά..
είν' μπαλκονάτες ..δεν τους επιτρέπεται..
γυαλάδες να μη φέρουν...
με θράσος ξεπουλούν απ' το πρωί..
για μια δεκάρα την οκά..
το κάλλος των ματιών μου..
μου λένε οι φίλοι μου οι καρδιακοί..
''γλάστρες'' είναι από ευτελή υλικά..
κατάρκαδα ποτέ να μην τις παίρνεις..
μπακίρια..τενεκέδες ..τσίγκινα..
μοστράρουν σε μπαλκόνια που ναι αδιάβατα
λες κι είν' στης Χαλιμάς τα παραμύθια... 
''γλάστρες'' αυτοπωλούνται δεξιά κι αριστερά..
σε όλα τα σοκάκια..σ' ανούσιες κατευθύνσεις..
γι αυτό μικρή μου αναλογίσου πια σοφά..
άλλο μια γλάστρα να στολίζεσαι
στης μάνας το παλιό και όμορφο περβάζι..
κι άλλο μια ''γλάστρα'' να αυτοκαμαρώνεσαι
σε μπαλκονάκι ανήλιαγο του λιγοστού σου νου
να 'ρχονται να σε κουτσουλάν..
πολιτικά αηδόνια !!!

*** γλάστρες*** - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

''σαν έρχονται Χριστούγεννα''......

Κι αναζητώ τις αφορμές αποβραδίς..στων αστεριών  τη νύχτα..το βράδυ που χτυπούν τα σήμαντρα..της γέννησης..μηνάν τον ερχομό..κι αναζητώ
το αστεράκι εκείνο το ξεχωριστό...
να κόψω απ' το στερέωμα..
στην αγκαλιά σου αν δυνηθώ..να το μεταφυτέψω..
Θα περπατώ να φτάσω ν'αναρριχηθώ..στους ουράνιους θόλους της ψυχής σου..απόψε που θα γεννηθείς απ' την αρχή..μες στις φτωχές μας τις καρδιές..σαν έννοια..σαν αιώνια ευσπλαχνία..
Παιδιάστικο..ουτοπικό..το όνειρο..ατέρμονη η διαδρομή της αναζήτησης στα χρόνια μου..της παιδικής μου..της αγέραντης ψυχής..αρνείται την πικρία της αλήθειας...Είναι που οι γέννες φέρνουνε τα μόρια της ζωής τα ζωντανά..απ' το στερέωμα του ουρανού..στης Γης τα φτωχικά και πλούσια τα κωνάκια..
Δεν κάνει διακρίσεις η χαρά ..
τη μυρουδιά του βρέφους της του Θεϊκού..απλόχερα απόψε τη μοιράζει..αρωματίζει τις καρδιές..ραντίζει τις ψυχές των πεινασμένων..φυτεύει ελπίδες στο χιονιά.. γεμίζει φως των αστεριών..στα παγωμένα χέρια..
Τι κι αν το ξέρεις..το υποψιάζεσαι..θα ξημερώσει γρήγορα η μαγική  νυχτιά..στων ομματιών σου θα σβηστεί..
εσύ επιμένεις..την καλείς..ζητάς την αγκαλιά της ουτοπίας...
θα βγεις θα ψάξεις ζεστασιά..στα παγωμένα αλώνια..
τι κι αν κρατήσει μόνο μια βραδιά..
σάμπως το όνειρο στιγμές δε ζωντανεύει?

''σαν έρχονται Χριστούγεννα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...................................................................................................................................................

''Φεύγει ο Δεκέμβρης..αγκαλιά με το παλιό''....

Δεκέμβρης κάθε που με συναντώ..
αγαπησιάρικα τις μνήμες μου αγκαλιάζω..
μοιραίοι..αναπάντεχοι θαρρείς οι απολογισμοί
παράτολμα σε στράτες με ονείρατα με στρέφουν..
Παράξενος ο μήνας τούτος μας ο ύστερος..
δεν μέτρησα..δεν σκιάχτηκα..αν τα 'φτασα..
μα τόλμησα..τα πότισα..τα έχω ζωντανά..
τα ονείρατα που γλίστρησαν σε θάλασσες..
φουρτουνιασμένους κάβους..
Απολογισμοί και αποχαιρετισμοί ενός 
που πάλιωσε στα γρήγορα..
χρόνου που εγκλωβίσαμε..
προσδοκιών που χάθηκαν 
φιλοδοξίες που δεν πιάστηκαν..
φιλίες που προδόθηκαν.. 
φιλίες που είναι εκεί ομπρέλλα λες..
όταν επάνω ψιχαλίζει..
αγάπες που δεν καταχτήθηκαν..
και μείνανε μετέωρες στο χέρσο
 και άγονο χωράφι της ψυχής μας.... 
 Λέξεις που δεν ειπώθηκαν.. 
σε ένα αντίο που έμεινε μετέωρο
έτσι μου μοιάζει η ζωή..που σύντομα κυλάει..
Είναι δειλό να παρατάς τη μάχη από την αρχή..
μοιάζει με υποχώρηση δειλού..
που μάχες δεν κερδίζει..
Τι κι αν οι ψυχές αστόχησαν..
Ψυχές που δεν εσυναντήθηκαν..δεν γιάτρεψαν..
και έμειναν ''ανάπηρες'' στο χρόνο..
είναι κι εκείνες οι μοναδικές..
στα μονοπάτια μας που μένουν..
Φόβοι που τρύπωσαν απρόσμενα..
που έγιναν στοιχείο της ζωής μας.
λέξεις καινούριες που εφευρέθηκαν..
''παράπλευρες απώλειες'' τις είπαν..
μιας συσσωρευμένης συμπεριφοράς
εκδίκησης και αβυσσαλέου πάθους εξουσίας  .. 
Παιδιά ανυποψίαστα..θύτες και θύματα μαζί
και αθώα θύματα..χρίστηκαν ήρωες
και επαναστάτες και πολεμιστές..
εις το βωμό του πετρελαίου..
και των συμφερόντων ''προδομένοι''..
Στόχοι που χάθηκαν από τον πανικό..το ξάφνιασμα..
Φεύγει ο Δεκέμβρης..αγκαλιά με το παλιό..
κι εγώ με τον κονδυλοφόρο μου..
μέρες γλυκές..μα και πικρές..
σκορπώ στου τετραδίου τις αράδες μου
μη και της λησμοσύνης χαριστώ..
καθώς για άλλον οσονούπω θα μιλάμε..

''Φεύγει ο Δεκέμβρης..αγκαλιά με το παλιό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

''Κι αν στη ζωή αρνιόμασταν την προσμονή''...

Κι αν στη ζωή αρνιόμασταν την προσμονή
αν στη ζωή δε ζούσαμε το παραμύθι στιγμιαία
 αλήθεια τι θα άξιζε η ίδια η ζωή..  
ποιά θα 'ταν τάχα η ομορφιά της..?  
στο τέλεμα του χρόνου που περνά..
για ένα μωρό..μια ελπίδα ..  
του ανθρώπου η απέλπιδα κραυγή.. πιασμένη..
κρατημένη από μιας γέννας.. 
τον ομφάλιο το λώρο της ζωής..  
της προσδοκίας το μωρό...  
το βρέφος το ''θεόσταλτο'''
θα γεννηθεί απρόσμενα αν το θες..  
στα ''σπάργανα'' θα μένει τυλιγμένο..
 να σου χαμογελά..εσαεί σαν το καλείς..
το κλάμα να απαλύνει της ψυχής σου..
Σάμπως σου φαίνεται πως είναι αργά
γι αγάπη μες στη νύχτα να μιλάμε?
Ή μήπως τα 'χατες μπορέσαμε..
εσώσαμε και τούτη τη φορά 
την άδολη ευσπλαχνία?
Άραγε οι μελωδίες οι Χριστουγεννιάτικες..
πεντάγραμμο στους τοίχους θα γεννήσουν?
Κλειστοί μου λες οι τοίχοι των σπιτιών..
με στεγανά βαμμένοι..
μα ανοιχτές  οι πόρτες της καρδιάς..
στ' αψηλά τ'αρχοντικά..και στα φτωχά κωνάκια..
Θα ακουστούνε οι τυμπανιστές..ελπίζω το..
δε χάθηκε θαρρώ η ανθρωπιά...
τους δρόμους με τις νότες θα γεμίσουν.. 
θα ψάλλουνε ξανά το Ωσαννά..
ψυχές μεγαλυνθείτε..
θα παιανίσει η μπάντα ..θα περνά..
θα κατορθώσει πες μου να χαρείς.. 
ο ήχος να διαπερνά..δίπλα εις του ξυπόλητου..
το χιόνι για να λιώσει?
Σου βάζω ερωτήματα αποβραδίς..
Χριστού τη γέννα που προσμένεις άνθρωπε..
μην ξεχαστείς ..στο παραθύρι να σταθείς..
το βλέμμα ν' αγκαλιάσει τη συμπόνοια.. 
μη βγεις με σημαιάκια γιορτινά..
τα δαχτυλίδια σου και τα στολίδια μη φοράς..
στα δάχτυλα μονάχα να φαντάζουν..
ρουμπίνια μόνο να φορέσεις στα κρυφά..
στο μέρος της καρδιάς..για να στολίζουν..
αθόρυβα..μονάχος σου..σκύψε..και κοίταξε βαθιά..
τον άνθρωπο..χωρίς τα τύμπανα να το διαλαλούν..
μονάχα γίνε  ο κρυφός τυμπανιστής..
γίνε το πανωφόρι με τις νότες σου..
ντύσε τη γύμνια της ψυχής τους..των παιδιών... 
μοιράσου..ζύμωσε..αγκάλιασε
εσύ το Πνεύμα γίνου αν το μπορείς..
των Χριστουγέννων που μοιράζεσαι..
με χαρωπούς κι απελπισμένους..
επέμενε..επέμενε..στης προσμονής τη στράτα...

''Κι αν στη ζωή αρνιόμασταν την προσμονή - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

'' ξεμάκραινες στων αστεριών ''..

Ψάχνω να βρω  την αφορμή..
''σιμά'' σου να επιστρέφω..
να 'ρθω στο σπίτι το παλιό..
πα στο πλατύσκαλο της πόρτας σου..
στης ανθισμένης μας λευκής μοσκιάς..
ν' αναρριχήσω τα όνειρα..σαν και παλιά..
να αναρριχηθώ..
μα οϊμέ..στο καντηλέρι στέκομαι γονυπετής..
το μνήμα σου ασπάζομαι..
να προσκυνήσω μέσα μου το αιώνιο..
το άδηλο να νικήσει το φθαρτό..
μα εσύ εσιώπησες καιρό..
δε μου μιλάς..δεν τραγουδάς..
ανάσα δε μου κρένει..
έπαψε πια το βλέμμα σου..στο μάταιο να θωρεί..
Ρε μάνα..
δεν τον άντεχες μου έλεγες τον αποχωρισμό..
δε μου 'μαθες κι εμέ ..πως να τον υπομένω..
κράτησα τη φωνή σου τη γλυκειά..
ξόρκι να μοιάζει στο κακό..
το όνειρο να αρδεύει....
τα πουπουλένια χέρια σου..το πάπλωμα..
στα ροζιασμένα δάχτυλα..τυλίγαν την ψυχή μου...
Πόσα κομμάτια μου άφησα..
σε δρόμους που περπάτησα
στις γειτονιές που εσεργιανίσαμε..
ψάχνω μα δε θωρώ σε..
Βγαίνω τα βράδια και μιλώ στον ουρανό..
αστέρι ψάχνω για να βρω..
στο φως σου για να μοιάζει... 
μα εσύ ξεμάκραινες στων αστεριών..
ΕΦΥΓΕς!!!
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος!!!
κι εγώ εκεί..εις τον γενέθλιο της ρίζας μου..
τον σταχυασμένο τόπο μου..ζυμάρι θα γυρεύω... 

η κόρη σου..η Σοφία σου ...
.............................................................................................................

''θα ζωγραφίζω ωκεανούς''...

art : Duy Huynh

Πες μου στ' αλήθεια..
ανήσυχο..κατάματα  σαν σε κοιτά..
του έρωτα αν σου γνέφει το φεγγάρι..
αντέχεις τη την άρνηση στο σάλπισμα..
αντέχεις το σκοτάδι?
Θα ζωγραφίζω ωκεανούς..
θάλασσες θα χαράζω..
να μοιάζουνε στα κύματα..
που κουβαλεί η καρδιά μου..
ταξιδεμένα ήσαν τα όνειρα..
σε χάρτινες βαρκούλες  εμουσκεύαν.
κι εκεί στις φουσκοθαλασσιές..
θεριό του αγεριού ο βρυχηθμός..
κόντρα.. το χρώμα στον καιρό..
χαρταετός να γίνεται η ψυχή.. 
η λύσσα..η μανία της ζωής..
να μην την επροφταίνει..
Εστάθη αντίκρυ μου..εκεί ψηλά..
εκάρφωσε το βλέμμα στα βαθιά μου
μου 'στειλε ''μάγια'' με τα ξωτικά..
της άρπας σου  οι νότες..με επήραν
γλυκά εθρόϊσαν οι παλιές σου μουσικές..
κουρνιάσαν στις κουκουναριές..
κρυφτήκαν στo απάγκιο της καρδιάς μου
του κήπου μου τα αηδόνια εξυπνήσανε με μιας..
τα Φθινοπωρινά..τα κίτρινα και τα γυμνά..
τα Χειμώνιάτικα που εμοιάζανε..
 στα φύλλα της ψυχής μου !!!

 ''θα ζωγραφίζω ωκεανούς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

αιδώς ''αχρείοι''..κατά παράφρασιν.......

Στα σκαλοπάτια σας αρνούμαι να συρθώ..
στα βρώμικά σας χράμια να ξαπλώσω.. 
στην πίτα της απελπισίας που τρατάρετε..
αρνούμαι γευσιγνώστης να γενώ..
 Όχι δεν θέλω τα σκοτάδια σας..την πλάτη σας γυρίζω..
Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που με γέννησε και αγάπησα..
ζητάω πίσω να μου δώσετε..καθώς σε απέλπιδα προσπάθεια
βαλθήκατε να εγκλωβίσετε..την ελευθερία του μυαλού μου..
Θέλω να είμαι άφοβη..σαν την αμυγδαλιά του κήπου μου.. 
που Άνοιξη καταμεσίς της Χειμωνιάς..
προκαλώντας με τα λούλουδα..επιμένει για να πάρει..
Σ' ένα πλατύσκαλο πεθύμησα..στο ξέγναντο..
καφέ βαρύ μα και γλυκό..να πιω..να ζεσταθώ..
να 'ρχονται οι φίλοι μου οι παιδικοί
και να με συναντούνε.. 
χωρίς τα ρούχα τα λερά..
που φόρεσε ο χρόνος στο γιακά τους..
επάνω τους να λάμπουνε πουκάμισα λευκά..
πλυμένοι..μοσχομυριστοί..
με πράσινο σαπούνι της γιαγιάς τους..
δε θέλω μες στο βλέμμα σαν τους συναντώ..
Ομήρου φράσεις..Ιλιάδας να ενθυμούμαι..
τι κι αν ο Αίαντας εφώνησε παλιά : 
Αιδώς Αργείοι ..ήμαρτον..
συνέλθετε..αισχυνθείτε!!
στα χείλη μου ανεβαίνει και
σκοντάφτει η φράση η βαριά
αιδώς ''Αχρείοι'' πατριώτες μου..εξουσιαστές..
αιδώς αχρείοι φίλοι μου..που τους ακολουθείτε..
εμένα..εσένα..την πατρίδα..λυπηθείτε μας..
ναι..μη μου καρφώνετε τα τόξα σας..
τα βλέμματα μαζέψτε..
για έναν πατριώτη ψάχνω αληθινό..
τον κόσμο το δικό μου να πονάει..
έναν καφέ αχνιστό..φρεσκοψημένο..
μοσχομυριστό..
να βγει πα στο πλατύσκαλο..
να ρθεί..να τον τρατάρει..
να φύγει ο φόβος να κρυφτεί..
να πάψει στα λιβάδια..στους αγρούς να τριγυρνάει..
πίσω απ' τις φυλωσσιές τους..
όπως σαν τότες που επαίζαμε κρυφτό..
πίσω στις πικροδάφνες..
Όχι..δε σας ζητώ πολλά..
της εξουσίας μας της κάθε μιας..
''αχρείοι'' ονειροκλέφτες..
να φέρτε πίσω εδώ σιμά..
τα χρυσοποίκιλτα κλεμμένα τα κοσμήματα..
τα χαραγμένα με μονόγραμμα 
λευκόχρυσου του χαμογέλιου μας
την ''τιάρα'' μας του ασφαλούς..
του τόπου που εφυτρώσαμε..
με άνθια στολισμένη απ' τα λιγοστά..
τα τολμηρά..εναπομείναντα..
κυκλάμινα..και γιάνκεες μοναδικές..
που ξεπηδούνε αναπάντεχα..
στου βράχου τις σχισμάδες..

αιδώς ''αχρείοι''..κατά παράφρασιν - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................