'' ξεμάκραινες στων αστεριών ''..

Ψάχνω να βρω  την αφορμή..
''σιμά'' σου να επιστρέφω..
να 'ρθω στο σπίτι το παλιό..
πα στο πλατύσκαλο της πόρτας σου..
στης ανθισμένης μας λευκής μοσκιάς..
ν' αναρριχήσω τα όνειρα..σαν και παλιά..
να αναρριχηθώ..
μα οϊμέ..στο καντηλέρι στέκομαι γονυπετής..
το μνήμα σου ασπάζομαι..
να προσκυνήσω μέσα μου το αιώνιο..
το άδηλο να νικήσει το φθαρτό..
μα εσύ εσιώπησες καιρό..
δε μου μιλάς..δεν τραγουδάς..
ανάσα δε μου κρένει..
έπαψε πια το βλέμμα σου..στο μάταιο να θωρεί..
Ρε μάνα..
δεν τον άντεχες μου έλεγες τον αποχωρισμό..
δε μου 'μαθες κι εμέ ..πως να τον υπομένω..
κράτησα τη φωνή σου τη γλυκειά..
ξόρκι να μοιάζει στο κακό..
το όνειρο να αρδεύει....
τα πουπουλένια χέρια σου..το πάπλωμα..
στα ροζιασμένα δάχτυλα..τυλίγαν την ψυχή μου...
Πόσα κομμάτια μου άφησα..
σε δρόμους που περπάτησα
στις γειτονιές που εσεργιανίσαμε..
ψάχνω μα δε θωρώ σε..
Βγαίνω τα βράδια και μιλώ στον ουρανό..
αστέρι ψάχνω για να βρω..
στο φως σου για να μοιάζει... 
μα εσύ ξεμάκραινες στων αστεριών..
ΕΦΥΓΕς!!!
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος!!!
κι εγώ εκεί..εις τον γενέθλιο της ρίζας μου..
τον σταχυασμένο τόπο μου..ζυμάρι θα γυρεύω... 

η κόρη σου..η Σοφία σου ...
.............................................................................................................